Θεσσαλονίκη. Ζούμε σε μια μεγαλούπολη. Πόλη αναφοράς για τα Βαλκάνια. Γεωγραφικά, ιστορικά κλπ. Από ένα σωρό κακοδαιμονίες (πολιτικές τι άλλο;) του παρελθόντος και του παρόντος χρόνου κι ενώ βρέχεται από θάλασσα δεν έχεις πρόσβαση σ αυτή να την κολυμπήσεις και να την ξαπλώσεις.
του Ανδρέα Ντούσκα
Που θα πει… έτσι και θελήσεις να λιαστείς ή και να καυλαντίσεις outdoor πρέπει να διανύσεις περίπου 40 χλμ και να βρεθείς στο πρώτο πόδι που διοικητικά ανήκει στο νόμο Χαλκιδικής.
Που θα πει… βγαίνεις από τη μεγάλη πόλη. Εκεί, αν είσαι τυχερός και πετύχεις κάποιο Σέρβο ή «Βαλκανιονίκη» θα περάσεις ωραία, εκτός που θα κολυμπήσεις. Αν πάλι πετύχεις στείρα μέρα και πέσεις πάνω σε λοκαλ τύπο, θα πρέπει να’ σαι έτοιμος να απαντήσεις σε βαρετές, ξεπερασμένες, παλιακές ερωτήσεις που θα καταστήσουν τη φάση ντεκαβλέ εξαρχής και ενδεχομένως δε θα θες να συνεχίσεις – όσο πολλά υποσχόμενος κι αν είναι ο wannabe εραστής – εκ του προχείρου που δεν είναι άλλες από το «από που είσαι;» και «που μένεις;».
Θα σε ρωτήσει από που είσαι για να εξασφαλίσει ότι δεν έχεις εντοπιότητα κι άρα να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες να δοκιμάσει κάποια δυσάρεστη έκπληξη πέφτοντας πάνω σου σε κάποια κοινωνική εκδήλωση του περίγυρου του. Συνεπώς, είναι όπως όταν πετάς ένα βότσαλο στη θάλασσα κι αυτή κατά τα γνωστά φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους.
Σε πόσους κύκλους διαλέγει να χορογραφήσει κανείς τον εαυτό του είναι γούστο του και καπέλο του. Σε ποιο κύκλο θα σε βάλει για το λίγο της ψεύδους επικοινωνίας είναι λίγο για να το θίξουμε. Προσωπικά, σπάζοντας το κέλυφος χρόνια τώρα, ένιωσα τόση ελευθερία που δε θα την άλλαζα, κυρίως γιατί βρίσκω τρομερά διασκεδαστική την παραδοχή της γκέι ταυτότητας μου στις εκφράσεις των άλλων προσώπων, όταν τους το πετάς απροκάλυπτα.
Φυσικά, μπορεί ο τερματισμός και να είναι ίδιος για όλους, αλλά η αφετηρία σίγουρα διαφέρει, όπως κι η απόσταση που πρέπει να διανύσει κανείς ώσπου να φανερωθεί, αρκεί να μη χτυπά το πάνω κεφάλι του στον τοίχο για το χαμένο κρυφό χρόνο.
Καλό καλοκαίρι … σε λόκαλ τύπους και μη.
