Δεν άφησε ομοφοβικό στερεότυπο που να μην ξεστομίσει η Μανταλένα Παπαδοπούλου, πρόεδρος της Νεολαίας ΑΝ.ΕΛΛ., σε συνέντευξή της «Στο Κόκκινο» για το Σύμφωνο Συμβίωσης και για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες.
Την ξενίζει που έχουν το θάρρος να δηλώνουν δημόσια το σεξουαλικό προσανατολισμό τους οι γκέι και οι λεσβίες (όχι βέβαια οι ετεροφυλόφιλοι) και προτιμά να κρύβονται στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους («Ο καθένας τι κάνει στο σπίτι του όταν κλείνει η πόρτα δε μας αφορά, όμως από την άλλη και κάποιος που διατυμπανίζει το τι κάνει είναι κάτι που εμένα με ξενίζει. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη»).
Βγάζει προβληματικά τα πολλά παιδιά που ήδη μεγαλώνουν σε πολλά ομόφυλα ζευγάρια στην ελληνική κοινωνία και είναι απολύτως φυσιολογικά. Αγνοεί έρευνες και μελέτες που δείχνουν πως τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών δεν έχουν διαφορές από αυτά των ετερόφυλων ή των μονογονεϊκών οικογενειών. Επιπλέον, ενώ υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται να μην … πληγωθούν αυτά τα παιδιά από τη στάση που μπορεί να αντιμετωπίσουν στο σχολείο, υιοθετεί στο ακέραιο ακριβώς τη ρατσιστική στάση που μπορεί να πληγώσει τα παιδιά. Ευτυχώς, βέβαια, τα παιδιά αυτά δέχονται τόση αγάπη και προσοχή από τους γονείς τους που είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την άγνοια και το μίσος των άλλων («Ένα παιδί έχει ανάγκη από συγκεκριμένο τρόπο για να μεγαλώσει, δεν μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που ίσως να του δημιουργηθούν διάφορα προβλήματα επειδή οι γονείς είναι άτομα του ίδιου φύλου», «Θα χάσουμε κάθε έννοια κοινωνικού συνόλου και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κοινωνικό σύνολο. Το παιδί δεν θα ξέρει ποιον να φωνάζει μπαμπά και ποιον μαμά, θα πηγαίνει σχολείο και θα αντιμετωπίζει χίλια δυο προβλήματα και θα είναι σε σύγχυση»).
Σαν να ήταν δασκάλα κατηχητικού και όχι πρόεδρος νεολαίας πολιτικού κόμματος, αφήνει τη θρησκευτική της πίστη να υπαγορεύει κρατική πολιτική, με τρόπο που δεν το κάνει ούτε η επίσημη εκκλησία, πλην ορισμένων σκοτεινών εξαιρέσεων ακραίων μητροπολιτών («Είμαι θρησκευόμενο άτομο και προτιμώ να προχωρά κανείς με βάση τα θρησκευτικά μας πιστεύω»).
Την εποχή του Google και της Wikipedia, εμφανίζεται ανιστόρητη και αδαής, όπως και άσχετη με τα κινήματα και τις διεκδικήσεις των ανθρώπων. Προτιμά να περιφέρει την αυτάρεσκη άγνοιά της στα ΜΜΕ αντί να φροντίσει να πληροφορηθεί τα στοιχειώδη. Για παράδειγμα, ότι οι ετήσιες παρελάσεις ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας γίνονται σε μνήμη της εξέγερσης των γκέι και των τρανς θαμώνων του γκέι μπαρ Στόουνγουολ στη Νέα Υόρκη το 1969, απέναντι στην αστυνομική καταστολή. Ή ότι τα ομόφυλα ζευγάρια και γενικότερα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανς βγαίνουν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για τις διακρίσεις που υφίστανται καθημερινά, λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου τους και για να διεκδικήσουν ισονομία. («Δε βγαίνουν να κάνουν παρελάσεις τα ετερόφυλα ζευγάρια, βγαίνουν τα ομόφυλα. Για ποιο λόγο;»).
Η συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δίνει στους ΑΝ.ΕΛΛ. την ευκαιρία τουλάχιστον να πληροφορηθούν τις θέσεις του κόμματος της πλειοψηφίας και να προσέλθουν στο δημόσιο διάλογο ενημερωμένοι, ακόμα και αν διατηρούν τις διαφωνίες τους. Από σεβασμό στην κυβέρνηση που στηρίζουν, όπως και από στοιχειώδη αίσθηση πολιτικού πολιτισμού ενός κόμματος του 3,5% απέναντι σ’ένα κόμμα του 35%. Ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν απειλείται βέβαια από επιμέρους και γνωστές εκ των προτέρων διαφορές, υπονομεύεται όμως ο λόγος και το έργο της κυβέρνησης όταν δεν υπάρχει αίσθηση του μέτρου και όταν επιχειρείται να επιβληθούν ρατσιστικές και αντιδημοκρατικές απόψεις. («Γενικότερο πρόβλημα δε θα υπάρξει. Υπάρχουν βέβαια βαθιές διαφωνίες σε κάποια θέματα. Έχουμε όμως ιεραρχικά προσδιορισμένες προτεραιότητες και τέτοιες διαφωνίες τις βάζουμε στην άκρη. Δεν απειλείται ο κυβερνητικός συνασπισμός»).
πηγή: efsyn.gr
