Δύο (σχεδόν) χρόνια μετά τη νίκη του στη Eurovison και με αφορμή το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ του «Arthouse» που κυκλοφορεί σήμερα, συναντήσαμε (για μία ακόμη φορά) το Nemo, για μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ (queer) φίλων.
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε μιλώντας για το επερχόμενο άλμπουμ σου. Τι σημαίνει για σένα ο τίτλος «Arthouse» και τι θέλεις να εκφράσεις μέσω αυτού του άλμπουμ;
Νομίζω ότι σημαίνει πολλά πράγματα για μένα. Αντικατοπτρίζει την ιδέα ότι η μουσική χρειάζεται ένα είδος όπως αυτό του «arthouse». Όπως έχει ο κινηματογράφος, νιώθω ότι και η μουσική χρειάζεται ένα ισοδύναμο. Είναι μια ιδέα του πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την ποπ μουσική με έναν τρόπο και πώς μπορούμε να αναδιαμορφώσουμε τη σημερινή ποπ μουσική. Είναι ένα ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου. Και πιστεύω ότι είναι ωραίο να το έχουμε αυτό υπό το αστέρι του «arthouse». Αλλά είναι επίσης ένας τόπος στο μυαλό μου. Όχι φυσικός τόπος, αλλά μια ιδέα στο κεφάλι μου. Θέλω αυτός ο τόπος να υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων. Ένας τόπος, όπου όλα είναι ευπρόσδεκτα και όπου ερχόμαστε μαζί για να μοιραστούμε την εμπειρία της χαράς, και αυτό υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ.
Ποιο τραγούδι από το άλμπουμ περιέχει την πιο προσωπική στιγμή για εσένα; Ποιο θα έλεγες;
Η πιο προσωπική στιγμή… Νομίζω ότι το τραγούδι από το άλμπουμ που μου φαίνεται πιο προσωπικό είναι το «Unexplainable». Ο τρόπος που νιώθεις το τραγούδι και ο τρόπος που γράφτηκε μοιάζει σχεδόν με μια καταγραφή ημερολογίου. Είναι σαν μια σκέψη που ρέει και έτσι νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια στο άλμπουμ.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στην queer κοινότητα μέσω αυτού του άλμπουμ; Και ποια είναι η επόμενη πρόκληση που θέλεις να θέσεις στο εαυτό σου καλλιτεχνικά;
Ελπίζω αυτό το άλμπουμ να μπορεί να είναι αυτός ο τόπος ή το σπίτι για τους ανθρώπους που φαντάζομαι ότι είναι, γιατί νομίζω ότι είναι ένα άλμπουμ που πραγματικά απαιτεί την κοινότητα. Η κοινότητα είναι αυτή που κάνει αυτό το άλμπουμ ολοκληρωμένο για μένα. Προορίζεται πραγματικά να ζήσει μέσα στην κοινότητα. Το ελπίζω πραγματικά, και επίσης η περιοδεία γύρω από αυτό το άλμπουμ δείχνει πραγματικά τι εννοώ με αυτό. Το μήνυμά μου για τα queer άτομα είναι ότι ελπίζω να μπορεί αυτό να είναι κάτι στο οποίο μπορείτε να ζήσετε για λίγο. Μέσα σε αυτά τα τραγούδια, σε αυτές τις ιστορίες. Και όλα είναι ευπρόσδεκτα να συμμετάσχουν και απλώς να ζήσουν μέσα σε αυτό το άλμπουμ για λίγο.
Σχετικά με τα μελλοντικά μου σχέδια, σύντομα πρόκειται να ξεκινήσω την περιοδεία μου στην Ευρώπη. Δυστυχώς, αυτήν τη φορά όχι στην Ελλάδα. Θα γίνουν είκοσι συναυλίες σε διάφορες χώρες της Ευρώπης μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου. Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Δεκέμβριο θα βρίσκομαι σε περιοδεία και θα προωθώ το άλμπουμ. Μετά από αυτό, θέλω πολύ να γράψω περισσότερη μουσική, να πειραματιστώ και να αναπτύξω περαιτέρω τις ιδέες μου.
φωτογραφία: Olive Yates
Τα τελευταία χρόνια, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη και αλλού φυσικά, έχουμε δει μια άνοδο της ρητορικής μίσους καθώς και απόπειρες αντίθεσης στις τρανς και non-binary ταυτότητες. Σε έχει επηρεάσει προσωπικά όλη αυτή η ρητορική μίσους;
Ναι, φυσικά. Νομίζω ότι το επίπεδο ή η άνοδος του επιπέδου της ρητορικής κατά των τρανς, non-binary ατόμων, queer ανθρώπων γενικά, είναι πολύ ανησυχητικό για μένα. Ακόμα και αν δεν το ζήσεις άμεσα. Νομίζω ότι κάθε queer άτομο επηρεάζεται από αυτό. Εγώ λοιπόν επηρεάζομαι με τον δικό μου τρόπο. Και νομίζω ότι οι δικές μου εμπειρίες, επίσης ως πολύ δημόσιο πρόσωπο, δημιουργούν ένα επιπλέον επίπεδο. Όχι μόνο σχετικά με την κουήρ ταυτότητά μου, αλλά όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, όλα μερικές φορές γίνονται στην υπερβολή. Οπότε ναι, σίγουρα.
Θα θέλαμε να σου κάνουμε δύο ερωτήσεις σχετικά με όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη τα τελευταία δύο χρόνια, γιατί στο περιοδικό εστιάζουμε πολύ σε αυτό το ζήτημα και έχουμε σαφή θέση. Πρόσφατα, δημοσιεύσαμε μια δήλωση που έκανες σε ένα άλλο μέσο, εκφράζοντας την υποστήριξή σου στην έκκληση να αποκλειστεί το Ισραήλ από τη Eurovision. Επειδή η Eurovision επικρίθηκε ξανά για την αδιαφορία της απέναντι στο Ισραήλ και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, ποια είναι η θέση σου πάνω σε όλα αυτά;
Ουάου, σχεδόν μισό χρόνο πριν, είναι απίστευτο πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος. Συνεχίζω να στέκομαι σε όλα όσα είπα. Νομίζω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει και εξακολουθεί να είναι πολύ σημαντικό να είσαι σταθερό σε αυτό.
φωτογραφία: Alex Ostrohliad
Εφόσον είσαι ανάμεσα στ@ καλλιτέχν@ που υποστήριξαν τον αποκλεισμό, θεωρείς ότι είναι σημαντικό για τ@ καλλιτεχν@ και τους καλλιτεχνικούς θεσμούς να παίρνουν σαφή πολιτική θέση;
Νομίζω ότι είναι σημαντικό όχι μόνο για τ@ καλλιτέχν@ αλλά για οποιοδήποτε άτομο. Δεν πιστεύω πλέον ότι κάποιο μπορεί να είναι απλώς απολιτίκ, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται από την πολιτική και κάθε απόφαση που παίρνεις, ακόμα και το να είσαι απολιτίκ είναι πολιτική. Όπως είπες, υπάρχει άνοδος της ρητορικής κατά των τρανς ατόμων. Αλλά και όχι μόνο κατά των queer ατόμων. Σε τόσες χώρες, ο κόσμος βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Και πιστεύω ότι το να παραμένεις απολιτίκ είναι επίσης μια επιλογή, και σε αυτή την περίπτωση είναι επίσης πολιτική, γιατί σχεδόν υποστηρίζεις το status quo. Υποστηρίζεις αυτό που ήδη υπάρχει, και αυτό είναι μια μορφή πολιτικής. Νομίζω ότι είναι σημαντικό για όλα να είναι πολιτικά όντα με έναν τρόπο που βοηθά τους ανθρώπους. Έναν τρόπο που βοηθά όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Γιατί όλα μας έχουμε κάτι κοινό. Στην πραγματικότητα, μειονότητα είναι οι άνθρωποι που έχουν την εξουσία. Κι αυτοί μπορούν να παραμείνουν στην εξουσία διχάζοντάς μας, κάνοντάς μας να δημιουργούμε μεταξύ μας μειονότητες, Και την ίδια στιγμή να μπορούν να διατηρούν την εξουσία και τον έλεγχο. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το έχουμε στο μυαλό μας, ότι έχουμε περισσότερα κοινά από ό,τι νομίζουμε.
Μία τελευταία ερώτηση. Θα δούμε κάποια συνεργασία ή κάποιο τραγούδι με τη Μαρίνα Σάττι στο μέλλον;
Ίσως στο μέλλον, ναι. Μου λείπει πολύ η Μαρίνα και ανυπομονώ να τη δω ξανά σύντομα. Ελπίζω. Η τελευταία φορά ήταν πολύ καιρό πριν. Πέρυσι στην Αθήνα, όταν ήμουν εκεί τελευταία φορά. Και από τότε δεν έχουμε ξανασυναντηθεί, αλλά έχουμε στείλει λίγα μηνύματα. Ανυπομονώ πολύ να τη ξαναδώ.
συνέντευξη: Ανδρομάχη Κουτσουλέντη, Βασίλης Θανόπουλος
κεντρική φωτογραφία: Alex Ostrohliad
