Μια ακόμα ομοφοβική επίθεση σημειώθηκε στη χώρα μας, όταν άγνωστοι πέταξαν με φόρα νερό σε δύο λεσβίες/κουήρ άτομα στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με ανάρτηση της Έλενας Όλγας Χρηστίδη και της Νάνσυ Παπαθανασίου, συνιδρύτριες του Orlando LGBT+, το περιστατικό έλαβε χώρα σε δρόμο της Θεσσαλονίκης.
«Στην Ελλάδα του 2025, στη Θεσσαλονίκη, δύο λεσβίες/κουήρ άτομα πιαστήκαμε για λίγο αγκαλιά περπατώντας στον δρόμο.
«Ήταν αρκετό για να πετάξουν με φόρα νερά πάνω μας μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο αυτοκινήτου που πέρασε γρήγορα δίπλα μας και έφυγε, ενώ μας έβρισαν γελώντας», αναφέρεται αρχικά στην ανάρτηση στο Facebook.
«Αν εμείς, γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δύο λευκά άτομα, στερεοτυπικά “καλοντυμένα”, δεχτήκαμε με τόσο κάζουαλ τρόπο μια χιλιοπαιγμένη ομοφοβική επίθεση τέτοιου τύπου στον δρόμο, τι να πούμε για τις τρανς συντρόφισσές μας, τα νεαρά κουήρια, τους μετανάστες ή/και τα άτομα που ασκούν σεξεργασία», συμπληρώνεται.
Αυτή είναι η δεύτερη παρόμοια ομοφοβική επίθεση που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, καθώς την προηγούμενη εβδομάδα μια παρέα εφήβων έριξε ένα μπουκάλι νερό σε κουήρ άτομο που βρισκόταν μέσα σε λεωφορείο.
«Αλλά η συλλογική μας οργή θα ξεχειλίζει όσο η ύπαρξη και μόνο στον δημόσιο χώρο, όλων των κουήρ υποκειμένων, τίθεται υπό αμφισβήτηση και απειλή», τονίζει στη συνέχεια η Έλενα Όλγα Χρηστίδη.
Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση:
Στην Ελλάδα του 2025, στη Θεσσαλονίκη, δύο λεσβίες/κουήρ άτομα πιαστήκαμε για λίγο αγκαλιά περπατώντας στον δρόμο. Ήταν αρκετό για να πετάξουν με φόρα νερά πάνω μας μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο αυτοκινήτου που πέρασε γρήγορα δίπλα μας και έφυγε, ενώ μας έβρισαν γελώντας.
Αν εμείς, γυρνώντας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δύο λευκά άτομα, στερεοτυπικά “καλοντυμένα”, δεχτήκαμε με τόσο κάζουαλ τρόπο μια χιλιοπαιγμένη ομοφοβική επίθεση τέτοιου τύπου στον δρόμο, τι να πούμε για τις τρανς συντρόφισσές μας, τα νεαρά κουήρια, τους μετανάστες ή/και τα άτομα που ασκούν σεξεργασία.
Είμαστε καλά και ήρεμες επί προσωπικού.
Αλλά η συλλογική μας οργή θα ξεχειλίζει όσο η ύπαρξη και μόνο στον δημόσιο χώρο, όλων των κουήρ υποκειμένων, τίθεται υπό αμφισβήτηση και απειλή.
Ο λόγος που καταγράφουμε μια μικρή προσωπική εμπειρία στη συλλογική εμπειρία των πολλαπλών διακρίσεων σε βάρος όλων μας, είναι για να θυμόμαστε ότι όποιος δεν παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μέτωπα της επανοργάνωσης της ακροδεξιάς, αλλά διαλέγει μόνο κάποια από αυτά με όρους πολιτικών στρατηγικών, ψευδούς ιεράρχησης αναγκών ή κινηματικών συσχετισμών, έχει ευθύνη.
Για εμάς και τις κοινότητές μας το έργο είναι γνωστό, και η δύναμη θα βρίσκεται πάντα στις συλλογικές μας αντιστάσεις.
