Η Nalyssa Green συμμετέχει στο φεμινιστικό υβριδικό show Ίχνη της Αντιγόνης. Πρόκειται για το έργο της Χριστίνας Ουζουνίδου, το οποίο αντλεί από τον αρχαιοελληνικό μύθο της Αντιγόνης και καταπιάνεται με την διαχρονική έμφυλη βία, υπό το φως του “metoo” κινήματος. Ζητάμε από την Nalyssa να μας πει περισσότερα.
Μίλα μας λίγο για την παράσταση.
Πρόκειται για ένα υβριδικό φεμινιστικό έργο που συνδυάζει μουσική, live visuals και νέα μέσα για να φωτίσει ένα μέρος του πολύ σημαντικού έργου της Χριστίνας Ουζουνίδη “Τα ίχνη της Αντιγόνης”.
Ποιος είναι ο ρόλος σου;
Δεν έχουμε συγκεκριμένους ρόλους. Όλη η παράσταση βασίζεται στη ρευστότητα. Νομίζω η καθεμιά από τις peformers είναι ένα θραύσμα. Στην ολότητά τους τα θραύσματα προσπαθούν να μιλήσουν για την εμπειρία του να είσαι γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο. Η δική μου πλευρά έχει ίσως ως στοιχείο διαφοροποίησης, μια ροζ λουλουδιαστή μελωδική υπόνοια.
Πώς αισθάνεσαι ότι ακουμπάει στην ελληνική πραγματικότητα;
Το βίωμα του να είσαι γυναίκα είναι διαπλανητικό και άχρονο. Η εμπειρία του να είσαι στην πλευρά του κόσμου τη μυστική, την κρυφή, τη σιωπηλή, την υποδουλωμένη δημιουργεί μια κοινή ταυτότητα για όσες τη φέρουν. Αυτό αφορά προφανώς και την Ελλάδα. Ίσως τελευταία να έχει ωριμάσει και κάπως ο καιρός στη χώρα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να μιλάμε πιο εύκολα για αυτά τα ζητήματα (δεν υπήρχαν καν οι λέξεις προ ολίγου) και να μπορούμε και να τα καταλαβαίνουμε όταν τα ακούμε (η αφύπνιση δεν είναι δεδομένη, η πατριαρχία είναι σαν το μάτριξ).
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Η διαφορετικότητα είναι ευλογία, η ομοιομορφία σήψη. Παρόλα αυτά συνδέω αυτή τη λέξη με μελαγχολία. Γιατί υπονοεί ότι η διαφορετικότητα βάλλεται από την βία του συστήματος να εγκαθιδρύει μονίμως και παντού μια φοβερά επικίνδυνη και αδιάφορη κανονικότητα.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
Ως γυναίκα σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία έχω νιώσει πλήρως ότι είμαι το άλλο. Το λάθος. Αυτό που υπάρχει μόνο για να διευκολύνει, να ακολουθεί, να υφίσταται, να υπομένει, να εξυπηρετεί και να σιωπά και να νιώθει ένοχη και ντροπιασμένη για την ύπαρξή της. Ό,τι δε συμμορφώνεται με την επιταγή του straight λευκού άνδρα το σύστημα το πολεμά. Νιώθω μεγάλη συγγένεια με όλες τις θηλυκότητες και όλες τις διαφορετικότητες.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Η ορατότητα και η έκφραση μπορούν να φέρουν αποτελέσματα. Και ναι από αυτή τη σκοπιά η τέχνη είναι ένας δίαυλος. Δεν πιστεύω όμως, ότι ο καλλιτέχνης έχει παραπάνω χρέος από οποιονδήποτε άλλο πολίτη να είναι στρατευμένος. Δε νιώθω βολικά με τον όρο στρατευμένη τέχνη. Νιώθω ότι κάθε άνθρωπος με συναισθήματα και συνείδηση, μέσω της ζωής του μπορεί να κάνει τον κόσμο να αλλάζει λίγο λίγο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ΛΟΑΤKI+ κοινότητα;
Νιώθω σύμμαχος με την queer κοινότητα καθώς πιστεύω ότι ως γυναίκες μπορούμε ως ένα βαθμό να κατανοήσουμε πώς είναι να ζεις σε μια κοινωνία που σε θεωρεί το άλλο, το λάθος. Πώς είναι να ζεις σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για σένα. Πιστεύω πως είμαστε όλα σύμμαχ@ και ήδη νιώθω έναν πιο όμορφο πολύχρωμο και φωτεινό κόσμο να έρχεται προς το μέρος μας. Και μέσα στη μαυρίλα της εποχής μας είναι τουλάχιστον παρήγορο το ότι έχουμε το ένα το άλλο.
Πληροφορίες
ΧΩΡΟΣ
Κεντρική Σκηνή
Από 19 έως 29 Μαΐου 2022
Διάρκεια Παράστασης : 75 λεπτά
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Τετάρτη 25/5 στις 21:15
Πέμπτη 19/5 & 26/5 στις 21:15
Παρασκευή 20/5 & 27/5 στις 21:15
Σάββατο 21/5 & 28/5 στις 21:15
Κυριακή 22/5 & 29/5 στις 21:15
