Ζοφερή η πραγματικότητα που ζούμε και σίγουρα όλες αυτές οι αποκαλύψεις, σχετικά με τις παιδικές κακοποιήσεις, την κάνουν ακόμη χειρότερη.
Με αφορμή όλα αυτά τα δημοσιεύματα για τον ιερέα της Κιβωτού του Κόσμου, διαβάζω πολλά σχόλια που επιμένουν ότι είναι «ένας ομοφυλόφιλος που ψωνιζόταν»,«μια κρυφή που πήγαινε με αγοράκια και είχε την παπαδιά για βιτρίνα» και «που θέλει ξεφτίλισμα και να τον κρεμάσουν στα μανταλάκια». Κάποιο, μάλιστα, απ΄αυτά τα σχόλια συνέχιζε με την πρό(σ)κληση να κάνουμε «outing σε όλες τις κρυφές».
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την ένταση και τον θυμό, όταν έρχονται στην επιφάνεια τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές (σ.σ. για κακοποίηση παιδιών μιλάμε). Αυτό, όμως, που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η εμμονή για «ξεμπρόστιασμα της όποιας σεξουαλικής ταυτότητας». Λες και αυτή με κάποιον τρόπο συνηγορεί στην εγκληματική πράξη. Λες και αν ήταν/είναι straight αλλάζει σε κάτι αναφορικά με την παραβατική του συμπεριφορά.
Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο μπαίνουμε στη διαδικασία να νομιμοποιούμε το «οuting» – μέθοδο απειλής και βασανιστηρίων πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων ανά τον κόσμο. Και αυτή η νομιμοποίηση μπορεί να γίνει επικίνδυνη, αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει. Ακριβώς, όπως και με τη βία. Και πιστέψτε εμείς οι ΛΟΑΤΚΙ+ ξέρουμε πολύ καλά και από τα δύο (βία & outing).
Και κάτι με αφορμή τους ομοφοβικούς γκέι. Καταλαβαίνω πως είναι εξωφρενικό να υπάρχουν άτομα (παπάδες, πολιτικοί, σελέμπριτρις) που ζουν τη ζωή τους ως γκέι στα κρυφά και δημόσια κηρύττουν την ομοφοβία. Αλλά το εξωφρενικό είναι που την κηρύττουν, ανεξάρτητα από το αν είναι (κρυφό) γκέι ή όχι
