Τα παιδιά είναι εντάξει.
Και γιατί να μην είναι άλλωστε;
Ένα από τα χειρότερα βασανιστήρια που μπορείς να μου κάνεις είναι να με αναγκάσεις να παρακολουθήσω πανελική συζήτηση με «επιστήμονες» για την τεκνοποίηση των gay. Στις εν λόγω συζητήσεις κυρήγματα οι “ειδικοί” , μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται απαραιτήτως οι παπάδες(;) ο καθένας εκφράζει το μακρύ του και το κοντό του για την “ψυχούλα των παιδιών” (sic).Bασικό διακύβευμα και μέγας καυμός των συζητητών είναι αν τα παιδιά που έχουν gay γονείς θα βγουν και αυτά (ο θεός να φυλάει) gay.
Αν και σε προσωπικό επίπεδο το θέμα των παιδιών δε με έχει απασχολήσει ποτέ, ο δημόσιος διάλογος που έχει αναπτυχθεί (διάλογος στο εξωτερικό, αναχρονιστικός τηλεοπτικός συνήθως μονόλογος στο εσωτερικό) έχει υπάρξει εκ των πραγματών αντικείμενο της επιστημονικής και επαγγελματικής μου μελέτης. Για το λόγο αυτό και γνωρίζοντας ότι η απόκτηση παιδιών, με οποιονδήποτε τρόπο, απασχολεί πολύ μεγάλο αριθμό λεσβιών, δράττομαι του χώρου που μου παραχωρείται εδώ προκειμένου να διατυπώσω και εγώ τις σκέψεις μου για τις απόψεις που κυκλοφορούν και που θεωρώ ότι παραπλανούν,αποπροσανατολίζουν και κυρίως χειραγωγούν τόσο τις ίδιες τις λεσβίες, όσο και το κοινωνικό σώμα εν γένει.
Το κομβικότερο όλων σημείο γύρω από το συγκεκριμένο θέμα είναι το εξής: Ποιόν ακριβώς απασχολεί και γιατί το αν τα παιδιά των gay και των λεσβιών, γίνουν και αυτά gay και λεσβίες; Και επιπλέον πάνω σε ποιά θεωρία βασίζεται αυτός ο μέγας φόβος; Όσοι έχετε παρακολουθήσει έστω και αδρά το θέμα θα έχετε παρατηρήσει ότι η εν λόγω αγωνία προκύπτει πάντα μέσα σε ένα ακραιφνώς ετεροκανονιστικό πλαίσιο όπου οι ετεροφυλόφιλοι ειδήμονες διερωτώνται «και πως εσείς θα βγάλετε ετεροφύλοφιλα παιδιά;» και οι gay και λεσβίες προσκεκλημένοι απαντάνε αμυνώμενοι ότι «δεν υπάρχει καμία έρευνα που να αποδεικνύει ότι οι gay μεγαλώνουν gay παιδιά». Πράγματι, από όσα μπορώ να γνωρίζω (και το έχω διερευνήσει αρκετά) δεν υπάρχει καμία έρευνα που να στηρίζει κάτι τέτοιο, ούτε καν να το υπαινύσσεται. Αντιθέτως, έχουν γίνει αρκετές πλέον έρευνες (εκπορευόμενες λανθασμένα κατά τη γνώμη μου από την ανάγκη να απαντήσουν σε αυτή την κατασκευασμένη κοινωνική ανησυχία) που υποστηρίζουν ότι η σεξουαλικότητα των γονιών δεν επηρεάζει τη σεξουαλικότητα των παιδιών. Η παραπάνω ρητορική βασίζεται πάνω σε ένα επίπλαστο αξίωμα ότι όλοι πρέπει να γίνονται ετεροφυλόφιλοι. Το θέμα όμως δε θα έπρεπε να εστιάζεται σε αυτό το σημείο, αλλά στο εξής: για ποιό λόγο θα πρέπει να ακολουθούμε την ετεροκανονιστική λογική ότι δεν πρέπει να μεγαλώνουν gay παιδιά και επιπλέον γιατί θα πρέπει οι gay και οι λεσβίες να προβληματίζονται (με κοινωνική επιβολή) για κάτι τέτοιο. Γιατί μια λεσβία να έχει πρόβλημα αν το παιδί της είναι και αυτό gay; Γιατί θα πρέπει να είναι κάτι που να θέλει να αποφύγει; Γιατί θα πρέπει για να πάρει τα κοινωνικά εύσημα ως γονιός να βγάλει ένα straight παιδί; Πόσο ψυχικά και συναισθηματικά ώριμη είναι μια λεσβία όταν απεύχεται το παιδί της να είναι λεσβία, gay, τρανς και πόσο διαφέρει από τον κάθε ομοφοβικό straight γονέα που απεύχεται ακριβώς το ίδιο;
Όσον αφορά τώρα το πάνω σε ποια θεωρία βασίζεται ο εν λόγω προβληματισμός τα πράγματα και πάλι αποδεικνύουν τον κίβδυλο χαρακτήρα του προβληματισμού, Αν ακολουθήσουμε τη βιολογική προσέγγιση που ορίζει ότι gay γεννιέσαι δεν έχουμε να προβληματιστούμε ιδιαίτερα. Αν σου κάτσει, σου κάτσε. Το περίφημο «γονεϊκό πρότυπο» παροπλίζεται και επομένως οι gay γονείς δεν έχουν απολύτως καμία ευθύνη. Άρα το ερώτημα τίθεται αυτομάτως περιττό. Αν απ’την άλλη ακολουθήσουμε τη θεωρία της κοινωνικής επιρροής που υποστηρίζει ότι η σεξουαλικότητα διαμορφώνεται με βάση τις επιρροές που ασκεί το κοινωνικό περιβάλλον εν γένει και οι σχέσεις με τους γονείς πιο ειδικά, τότε και πάλι πέφτουμε σε ξέρα διότι πως εξηγούμε την ανατροφή gay παιδιών από straight γονείς; Πρέπει άραγε να βρούμε τι έκαναν λάθος και να απαγορεύσουμε και σε άλλους straight γονείς να κάνουν παιδιά μήπως βγουν gay;
Κάπου εδώ η ιστόρια αρχίζει και γίνεται απελπιστικά φαιδρή. Και είναι λογικό. Όταν ένας κατασκευασμένος και ιδεολογικά καθοδηγούμενος προβληματισμός προσπαθεί απεγνωσμένα να ισχυροποιηθεί και να εγκαδιδρυθεί, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα έρθει αντιμέτωπος με τις ιδεοληψίες και τα ψευτοδιλήμματα που καλλιεργεί.
Με βάση την επαγγελματική μου εμπειρία ως σύμβουλος ψυχικής υγείας όλα τα παιδιά είναι εντάξει όταν έχουν γονείς που είναι συναισθηματικά γεμάτοι και ψυχικά ισορροποιμένοι. Για να τα επιτύχουν αυτά χρειάζεται μεγάλη δουλειά με τον εαυτό τους και είναι το μοναδικό προαπαιτούμενο για να γίνει γονιός ο οποιοσδήποτε.
Λίνα Λαχανιώτη
