Μπορεί μια λεσβία να είναι κουήρ; Τι είναι κουήρ για εμένα;

Καμιά φορά, για να σκεφτείς -όντως- κάτι, χρειάζεσαι κάποιαάλλη για να στο φέρει μπροστά σου σαν ερώτηση.

“Τι είναι κουήρ για εσένα, Χριστίνα;” ή αλλιώς.. “Μπορεί μια λεσβία να είναι και κουήρ;”

Με διαφορά μόνο λίγων ημερών, η ίδια ερώτηση με βρήκε. Ή τη βρήκα εγώ.

Την πρώτη φορά τη διάβασα ανάμεσα σε πακέτο ερωτήσεων που έλαβα στα πλαίσια συνέντευξης. Ενώ τη δεύτερη ως θεατής στο πάνελ συζήτησης του queer archive festival #2, με θέμα την Ελληνική κουήρ τέχνη.

Ήταν τη στιγμή όπου ένας εκ των ομιλητών, έστρεψε χωρίς προειδοποίηση την προσοχή του στο κοινό και το ρώτησε κοιτώντας το στα μάτια: “Τι είναι κουήρ για εσάς;”. Και περίμενε όντως απάντηση!

Ύστερα από έναν αδιέξοδο προβληματισμό, με το πάνελ να μην μπορεί να καταλήξει για το νόημα της έννοιας κουήρ, που ξεγλιστρούσε (ώ! Τι έκπληξη)σαν χέλι, το βάρος έπεσε στους απλούς θεατές. Ίσως να είχαν πάει ως το ΤΡΙΑΝΟΝ μόνο για να λάβουν και όχι για να δώσουν.

Αλλά κουήρ από απόσταση, χωρίς να βουτάς τα χέρια σου στη λάσπη, μάλλον δεν γίνεται.

Κάποιες προσπάθησαν να απαντήσουν. Όπως το ένιωθαν. Κάποιοι όπως το είχαν διαβάσει. Εγώ ήθελα κι άλλο χρόνο. Είχα πάει σε αυτό το φεστιβάλ ως αουτσάιντερ. Με τα ρούχα μιας απλής λεσβίας. Λίγες μέρες μετά θα τύχαινε να φοράω και γκλίτερ και φτερά, αλλά μόνο το γκλίτερ είχε σκόπιμη αναφορά στο κουήρ. Τα φτερά προέκυψαν, αλλά δεν είναι της παρούσης.

απόπειρα: κουηρινγκ με φτερά και γκλίτερ

Η πρώτη ανάμνηση που έχω σε σχέση με το κουήρ, ήταν πριν τέσσερα χρόνια. Άργησα. Μου αρκούσε το να παλεύω για μια λέξη, τη λέξη λεσβία. Και το κουήρ μου φαινόταν πολυτέλεια. Μέχρι που το κορίτσι που έβγαινα τότε, σε ένα από τα πρώτα μας ραντεβού μου συστήθηκε ως κουήρ. Και έδωσε εν αγνοία της στην έννοια σώμα. Και μπορούσα να πιάσω αυτό το σώμα. Όταν την άγγιζα, άγγιζα ένα κουήρ δέρμα! Σιγά- σιγά έπαψε να μοιάζει με πολυτέλεια. Άρχισε να γίνεται …χειροπιαστό.

Μετά ήρθαν κι άλλα κουήρ κορίτσια.

Αλλά εκείνα που ήταν κουήρ, ήταν συνήθως από μια ηλικία και κάτω. Και κανένα τους δεν ήταν από την Ελλάδα. Άρχισα να σκέφτομαι πως αν είσαι Ευρωπαία και κάτω ή λίγο πιο πάνω από τριάντα, τότε είσαι κουήρ. Αν είσαι στην Ελλάδα και γεννήθηκες από το ’83 και πριν, τότε είσαι λεσβία ή μπάι.

Αργότερα, όταν άνοιξε ο κόσμος μου περισσότερο, κατάλαβα πόσο προβληματικός ήταν αυτός ο διαχωρισμός. Αλλά όταν κάνεις τα πρώτα σου βήματα σε μια άγνωστη γλώσσα, κάνεις λάθη. Και το κουήρ λεξιλόγιο ήταν από τότε πολύ μεγάλο και πολύ ξένο για να το αποστηθίσω. Άσχετα αν το ένιωθα ήδη. Ήμουν κουήρ πολύ πριν μάθω τη λέξη. Χωρίς να ξέρω ότι είμαι.*

Στα μάτια των κουήρ πάντως ήμουν μια μπουτς λεσβία.

Έτσι με αποκαλούσαν. Και αυτό δημιουργούσε ένα εμπόδιο. Κάτι που έστεκε ανάμεσα μας και με άφηνε απέξω, στη βροχή. Να βρέχομαι παρέα με άλλες ξενέρωτες, δυσκίνητες λεσβίες. Τι κι αν η WIKIPEDIA λέει πως: “Κούηρείναι ένας όρος ομπρέλα, που αφορά τις έμφυλες μειονότητες, που δεν ανήκουν στην κατηγορία των ετεροφυλόφιλων ή/και των σισ-τζέντερ.” Για τα κουήρια έφερνα μαζί με εμένα και μια υπενθύμιση του συλλογικού τους τραύματος.

Λίγη από τη ματσίλα της πατριαρχίας, μια δυσκαμψία στη φυσική μου παρουσία που έγερνε προς το σεμνό και συγκρατημένο. Η εμφάνισή μου δεν αμφισβητούσε τις ετεροκανονικές νόρμες σχετικά με το φύλο και τη σεξουαλικότητα, αλλά έδειχνε να θέλει να πιαστεί από κάποια άκρη- την πιο αρρενωπή(;).

Ταυτόχρονα όμως, κουβαλούσαν και εκείνα μαζί τους μια υπενθύμιση.

Του μεγαλύτερου δαίμονα μου: “Να πάρω την ευθύνη για το σώμα μου”. Καλοκοιτούσα τα ελεύθερα και “I don’t give a fuck” κουήρια και εκείνα επέστρεφαν το βλέμμα μου ηδονικά. Χρειαζόμουν μόνο λίγο από το “φαν” τους. Να αρχίσω δειλά να καμπυλώνω την στέρεη εικόνα μου, που είχα φτιάξει μόνη στο μυαλό μου.

Να γίνω (όπως πρότεινε σε εκείνο το πάνελ ο/η dynno dada) ρήμα. Να κάνω κουήρινγκ! Κουήρινγκ τη λεσβιοσύνη μου. Να αρχίσω δηλαδή απενοχοποιημένα και με αγάπη να την αποδέχομαι, να την ευχαριστιέμαι.

Δε χρειάζεται να γίνω εκκεντρική, αλλόκοτη, ανώμαλη, ακανθώδης* για να βρω ένα χώρο κάτω από την ομπρέλα τους. Νομίζω πως είμαι ήδη όλα αυτά.

Ως “αθλητική” λεσβία δε, η ιδέα του κουήρ ως ρήμα μου ταιριάζει πολύ.

Τώρα έχω κάτι να το κάνω και δε στέκει απέναντι μου μόνο ως ταμπέλα. Μπορώ να το πάρω και να το περιχύνω επάνω μου, να το πετάω σε άλλες, να το αναποδογυρίζω, να στροβιλίζομαι επάνω του, να το παρατηρώ, να κρύβομαι πίσω του, να το ξεχνάω και άμα λάχει να το τρώω κιόλας. Κι όταν με ρωτούν τι κάνω να τους λέω “Κάνω κουήρινγκ τη ζωή μου!”