Φίλα, φίλες, φίλοι και υπόλοιπα φύλα, με πολύ αγάπη, δεν θα ανοίξω θεωρητικές συζητήσεις επί συζητήσεων περί τρανς βιώματος και ορατότητας. Αντ’ αυτού περνάω κατευθείαν στην πράξη, φέρνοντας στην επιφάνεια έργα, ποιητικά κείμενα και σχέδια από 4 τρανς άτομα, με την σκέψη πως τα συναισθηματικά τους αποτυπώματα δημιουργούν από μόνα τους χώρους και θέσεις για περισσότερες αναζητήσεις, συζητήσεις και θεωρίες.
από το Mochi*
Αυτή τη φορά μοιραζόμαστε μαζί σας έργα από Ανδρομέδα Ψαρού, IKE, Theo louk, Ηβη καίσερλη.
Ανδρομέδα Ψαρού – @andromeda_psr
Ι Αιώνας
Γνώρισα κάποτε την άνοιξη ενα κορίτσι παράξενο… στο ένα της χέρι κρατούσε άστρο εφτάκτινο και στο άλλο χέρι κρατούσε την καρδιά μου που χτυπούσε ζωηρά! μου υποσχέθηκε πως θα βαρεθώ να το βλέπω και πως σελίδες θα γραφτούν στο όνομα μου, κάναμε παρέα πολύ μέχρι που γίναμε ένα σώμα δύο ψυχές ταξιδεύοντας σε στεριές και θάλασσες αστεριών αχαρτογράφητες, αταξίδευτες και απάτητες που με πυξίδα, κουμπάσο και διπαράλληλο δεν μπορεί να πάει κανένας άνθρωπος! απο τις μικρές αμμουδιές της αιολίδας γής. μέχρι τα ξύλινα μπάρ και τους γκρεμούς της αμυγδαλόεσσας μου άνοιγε την ψυχή της, σε αίθουσες δικαστηρίων έδινε την δική της κατάθεση ψυχής για να έρθω πιο κοντά σε αυτό που ανέκαθεν ήμουν και είμαι.
V Aιώνας
Αρχίσανε τα ζοφερά παιχνίδια στο μυαλό αυτού του παράξενου κοριτσιού…ο παραλογισμός μεταμφιέστηκε σε λογική που έγινε σκοτεινή σκιά της! οι κατάρες οι γητειές και τα ξόρκια που ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικά αναμοχλέυανε την ψυχή της, σκεπάζοντας τον Bob Dylan μέχρι και τα διάφανα γαλήνια απογεύματα της, και μανιωδώς αναγκάζονταν να κλέβει χρώμα απο τις black κουρτίνες και το μολύβι των ματιών για να βάφει την καρδιά της μαύρη χωρίς αιτία και αφορμή.
VII Aιώνας
“Δώρα σε πάτους λιμανιών θολούς, βιβλίων σελίδες σε αυλές ρημαγμένες.
Λόγια ντροπής σε φίλους και οχτρούς,
ψυχές να κοιτάζουν τις ψυχές μας σκοτωμένες.”
VIII Aιώνας
“Ήθελε να βάλει φωτιά την θάλασσα” είπε με φόβο ενα βράδυ! αλλα οι σπίθες της ανεμόεσσας που επέπλεε ακόμη φλεγόμενη έκαψαν εμένα ολοκληρωτικά.
VIIII Aιώνας
“Ξύλο και μίσος σε κορμί πονεμένο,
Σε θέση αμβλεία πέντε το πρωί.
Συγνώμη δεν ειπώθηκε και δεν την περιμένω, δεν με ένοιαξε άλλωστε, δεν ήμουν τίποτα για αυτήν.”
Χ Αιώνας
Επιτέλους ελεύθερη.
ΙΚΕ – @ike.got.sad
THEO LOUK – @teo.anomal
BYE BYE BINARY
Ένα άτομο που παίρνει ορμόνες και έβγαλε μούσι, αλλά το ξυρίζει.
Ένα άτομο που έχει περάσει μαστεκτομή και φοράει φουστάνια, τα οποία πριν δεν τα φορούσε ποτέ.
Ένα άτομο που έχει φαρδείς ώμους και βαθιά φωνή, ξυρισμένο κεφάλι και τα πιο τρυφερά χέρια.
Ένα άτομο που δουλεύει τον δικέφαλό του, για να γράφει περισσότερα ποιήματα.
Ένα άτομο που φοράει κραγιόν και χαϊδεύει τις τρίχες στα μπούτια του.
Ένα άτομο με χοντρή κοιλιά, άπειρες ιδέες και πέντε ερωμεν@.
Ένα άτομο που γαμιέται μόνο όταν αισθάνεται σύνδεση και σταματάει όποτε θέλει.
Ένα άτομο που δεν πνίγει τον κόσμο με τις θεωρίες, τις απόψεις και τις σκέψεις του.
Ένα άτομο που πέρασε ένα φρικτό ταξίδι και ακόμα δεν έχει φτάσει πουθενά.
Ένα άτομο που πονάει και πονάει και πονάει και δίνει από την καρδιά του.
Ένα άτομο που ποτίζει και ανθίζει και όταν είναι μόνο του.
Ένα άτομο που δεν φοβάται να νιώσει το σώμα του.
Ένα άτομο που δεν φοβάται να μην γνωρίζει.
Ένα άτομο τόσο τολμηρό.
Ένα άτομο πλησιάζει.
ΗΒΗ ΚΑΙΣΕΡΛΗ – @diamanda_k
Μάτωσανε τα χέρια μου, να τεντώνω μια στιγμή για να χωρέσει όσα δεν έχουμε ζήσει ακόμη μαζί.
Όμως ήρθες λίγο πριν κλείσει η στιγμή, χώθηκες μέσα και την έκανες να μοιάζει με αιωνιότητα.
Μια αιωνιότητα που κάπως/ίσως βιάστηκα να την πενθήσω εκ των προτέρων. Αλλά δεν κλαίω άλλο για την ώρα.
Γιατί στο τώρα το χέρι σου με ψάχνει μέσα στη νύχτα κι όταν με βρίσκει και με τραβά πάνω σου, νιώθω σαν να γεννήθηκα για να σου φιλώ τα μάτια μέσα στο σκοτάδι και για να σε μυρίζω. Και για να κουρνιάζουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με χίλιους τρόπους σήμερα και με άλλους τόσους αύριο.
Και για να σε χαϊδεύω και να μεγαλώνεις. Και για να ξεφυσάς καημό στον λαιμό μου και να καίγομαι. Και για να με θωρείς και ‘γω να λιώνω, και συ να με ρωτάς με λόγια ότι εγώ μπορώ να απαντήσω μόνο με βλέμματα και αχ.
Και θέλω να πιούμε τριπάκια στα χιόνια και να βρεθούμε μαζί μ’ ένα μαγικό τρόπο, μπροστά σε μια φωτιά που θα ‘χω ανάψει για να κρατήσει την καρδιά σου ζέστη για μένα και να σου λέω παραμύθια, που μόνο θα κερδίζεις και θα νικάς..
Και θέλω να έρχεσαι σπίτι μου και να σου φτιάχνω κέικ. Γιατί όλα τα κέικ που έφτιαξα ποτέ, για σένα τα ‘χω φτιάξει. Και να σε ταΐζω και να με ταΐζεις, χωρίς να μπορέσουμε ποτέ να δούμε μια ολόκληρη ταινία.
Και να σου στρίβω μπάφους, και να αφήνεις τα ρούχα σου εδώ να τα μυρίζω και να έρχεσαι απροειδοποίητα και να μου λες ότι με βρίσκεις όμορφη τις πιο άκυρες ώρες.
Και να ξυπνάς στο κρεβάτι μου και να τεντώνεσαι, κι εγώ να χώνομαι στη μασχάλη σου και εσύ να με τυλίγεις με τα πόδια σου και να μου ζητάς καφέ. Κι όσο σου κάνω καφέ να μου βάζεις τραγούδια.
Και να σε αγαπάει η γάτα μου και να της λες κάθε πρωί πριν φύγεις όσα δεν μπορείς να μου λες εμένα… Κι εγώ να τα κρυφακούω και να κρυφογελάω, κρυφοκλαίγοντας και να μη ξέρω πότε η αν θα ξανά έρθεις..
Κι όταν ξανάρχεσαι, να γίνεται η πιο παλιά γιορτή απ’ την αρχή – για το χατίρι σου-κάθε φορά καινούργια.
*To Mochi Μεγάλωσε στο Περιστέρι βλέποντας στην τηλεόραση digimon και Μαρίνα Κουντουράτου. Τα τελευταία τρία χρόνια ασχολείται με τη δημιουργία ποιητικών collage zines και το performance art, στο οποίο συνθέτει ένα πλέγμα από body art μεθοδολογίες, αφηρημένη\ κινησιολογία και ιδιοσυγκρασιακά ποιητικά κείμενα. Τα έργα του βασίζονται σε ποπ/trash/ιντερνετ αναφορές, με σκοπό την εξερεύνηση έμφυλων και ταξικών ζητημάτων, αλλά και του τραύματος της ελληνικότητας για τις ποστ-μιλλέννιαλ γενιές.
κεντρική φωτογραφία: Plague.jpg
