newsroom
Από τον ακτιβιστή πολιτικών δικαιωμάτων του ‘60 Bayard Rustin, μέχρι την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου της Μινεάπολη Andrea Jenkins, Μαύρα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Αμερική έχουν γράψει ιστορία.
«Ο ρατσισμός σε συνδυασμό με τις δυνάμεις του στίγματος, της φοβίας, των διακρίσεων και των προκαταλήψεων που σχετίζονται με το φύλο και τη σεξουαλικότητα έχουν πολύ συχνά διαγράψει τις συνεισφορές των μελών της κοινότητάς μας», είχε δηλώσει ο David J. Johns στο NBC News.
Με αφορμή τον Μήνα Μαύρης Ιστορίας (Black History Month), τιμούμε κάποια από τα πρωτοπόρα Μαύρα κουήρ άτομα του παρελθόντος και του παρόντος, και γιορτάζουμε τη συχνά ξεχασμένη συνεισφορά τους.
RICHARD BRUCE NUGENT (1906-1987)
Ο Nugent ήταν συγγραφέας, καλλιτέχνης και ηθοποιός κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης του Χάρλεμ. Στα έργα του διερευνούσε ζητήματα γύρω από τη σεξουαλικότητα και τη Μαύρη ταυτότητα, ενώ το πρωτοποριακό διήγημά του «Smoke, Lilies, and Jade» θεωρείται ότι είναι το πρώτο ρητά γκέι διήγημα που δημοσιεύτηκε από Μαύρο συγγραφέα.
BAYARD RUSTIN (1912-1987)
Ο Rustin ήταν ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων (με συμβολή όμως και στο κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων τότε), γνωστός ως βασικός σύμβουλος του Martin Luther King Jr. Ο Rustin υποστήριζε τη μη βίαιη αντίσταση και οργάνωσε την πορεία στην Ουάσιγκτον το 1963. Το 2013, ο ακτιβιστής τιμήθηκε μετά θάνατον με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την υψηλότερη πολιτική τιμή του έθνους, για το επίμονο έργο του στην προώθηση της ισότητας.
JAMES BALDWIN (1924-1987)
«Δεν υπάρχει ούτε ένας Μαύρος ομοφυλόφιλος λογοτεχνικός συγγραφέας που να μην έχει επηρεαστεί από τον James Baldwin σε κάποιο επίπεδο», δήλωσε στο NBC News ο Charles Stephens, εκτελεστικός διευθυντής του Counter Narrative Project. Συγγραφέας και κοινωνικός κριτικός, ο Baldwin είναι ίσως πιο γνωστός για τη συλλογή δοκιμίων του 1955, «Notes of a Native Son», και το πρωτοποριακό μυθιστόρημά του 1956, «Giovanni’s Room», το οποίο εξετάζει θέματα γύρω από την ομοφυλοφιλία και την αμφιφυλοφιλία.
AUDRE LORDE (1934-1992)
Η Lorde, αυτοπροσδιοριζόμενη ως «Μαύρη, λεσβία, μητέρα, πολεμίστρια, ποιήτρια», δημιούργησε νέους ορίζοντες με την ανάδειξη των διασταυρώσεων της φυλής, του φύλου, της τάξης και της σεξουαλικής ταυτότητας. Ανάμεσα στα πιο γνωστά έργα της είναι το «Sister Outsider», μια συλλογή από δοκίμια και ομιλίες της, και το ημι-αυτοβιογραφικό «Zami: A New Spelling of My Name». Μέχρι και σήμερα, η Lorde θεωρείται μια σημαντική φιγούρα στον χώρο των σπουδών φύλου.
BARBARA JORDAN (1936-1996)
Η ηγέτιδα των πολιτικών δικαιωμάτων και δικηγόρος Barbara Jordan υπήρξε μια πραγματική πρωτοπόρος. Το 1966 έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που εξελέγη στη Γερουσία του Τέξας και λίγα χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη γυναίκα και η πρώτη Αφροαμερικανίδα που εξελέγη στο Κογκρέσο του Τέξας. Το 1992, η NAACP απένειμε στην Jordan το μετάλλιο Spingarn και το 1994 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Bill Clinton. Αν και η Jordan δεν έκανε ποτέ ρητά και δημόσια coming out, ζούσε ανοιχτά με την επί 30 χρόνια σύντροφό της, Nancy Earl.
MARSHA P. JOHNSON (1945-1992)
Η Johnson ήταν επαναστάτρια και ακτιβίστρια για τα τρανς δικαιώματα των και θεωρείται ένα από τα κεντρικά πρόσωπα των ιστορικών εξεγέρσεων του Stonewall το 1969. Μαζί με τη φίλη της και τρανς ακτιβίστρια Sylvia Rivera, η Johnson βοήθησε στη δημιουργία του Street Transgender Action Revolutionaries (STAR) και του STAR House με σκοπό να βοηθήσει τις νεαρές τρανς γυναίκες και τις drag queens.
ANDREA JENKINS (1961)
Η Andrea Jenkins έγραψε ιστορία τον Νοέμβριο του 2017, καθώς έγινε η πρώτη ανοιχτά Μαύρη τρανς γυναίκα που εξελέγη σε δημόσιο αξίωμα στις ΗΠΑ, σύμφωνα με ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις και ερευνητές. Η Jenkins, Δημοκρατική, ήταν ένα από τα δύο ανοιχτά τρανς άτομα που κέρδισαν μια θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο της Μινεάπολη το 2018. Τώρα, είναι πρόεδρος του Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Η 56χρονη είναι επίσης δημοσιευμένη ποιήτρια και προφορική ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.
WILLI NINJA (1961 – 2006)
Ο Ninja ήταν χορευτής, χορογράφος και ο «παππούς του Vogue», ενός στυλ χορού που ο ίδιος βοήθησε να γίνει εθνικά γνωστό. Στο ευρύ κοινό παρουσιάστηκε μέσα από το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του 1990 «Paris Is Burning», στο οποίο εμφανίστηκε και ο Ninja. Ο χορευτής απεβίωσε το 2006 σε ηλικία μόλις 45 ετών.
