Σήμερα, 20 Νοεμβρίου είναι η Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης. Μία ημέρα που τιμάμε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας που δολοφονήθηκαν ή έπεσαν θύματα βίας και εγκλημάτων μίσους, με μόνο λόγο την έκφραση ή την ταυτότητα φύλου τους.
Γράφει η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη*
Σήμερα, είναι μία ημέρα μνήμης, αλλά και μία ημέρα περισυλλογής, για το πώς επιτέλους τόσο ως πολιτεία, αλλά και ως κοινωνία θα κάνουμε τον κόσμο μας να είναι περισσότερο ασφαλής για όλες, όλα και όλους μας.
Γιατί είναι πολύ ωραίο το να μιλάμε για ασφάλεια, αλλά πόσο ασφαλές είναι να ζει ένα τρανς/φυλοδιαφορετικό άτομο στη χώρα μας, όταν καθημερινά καταγράφουμε ρατσιστικές επιθέσεις μίσους; Όταν ο μισαλλόδοξος λόγος και η ρητορική μίσους κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ και ιδιαίτερα κατά των τρανς/φυλοδιαφορετικών συνανθρώπων μας, όχι μόνο αυξάνονται, αλλά γίνονται ολοένα και πιο φρικιαστικά και επικίνδυνα; Όταν τέτοιου είδους συμπεριφορές εκφράζονται ελεύθερα ακόμη και μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν χαρακτηριστικά ενός θεσμοποιημένου ρατσισμού; Όταν κάθε μέρα που περνά καταγράφουμε τουλάχιστον μία δολοφονία τρανς ανθρώπου;
Είναι ωραίο να μιλάμε για αξιοκρατία, αλλά πόσο αξιοκρατικό είναι τα τρανς άτομα -παρότι έχουν γίνει βήματα- να εξακολουθούν να παραμένων αποκλεισμένα από τον εργασιακό τομέα; Όταν εξακολουθούμε να ανεχόμαστε την άνιση μεταχείριση σε οποιονδήποτε τομέα, δικαιολογώντας και αποσιωπώντας την περιφρόνηση, τον αποκλεισμό και εντέλει τις διακρίσεις και το τυφλό μίσος;
Είναι πολύ ωραίο να μιλάμε για ισονομία και ισοπολιτεία, όμως αυτές η λέξεις παραμένουν κενές, όταν κάποιοι είναι πολύ πιο ίσοι από άλλους συνανθρώπους μας, και ώ του θαύματος πως γίνεται πάντα μα πάντα αυτοί οι «άλλοι» συνάνθρωποί μας να είναι τα τρανς άτομα;
Μπορεί να μην βρισκόμαστε εκεί που είμασταν πριν 10 ή 15 χρόνια, όμως βρισκόμαστε πολύ μακριά από την ισότητα όταν μιλάμε για τα τρανς άτομα, γιατί δυστυχώς όσες νομοθεσίες κι αν έχουν ψηφιστεί, είναι ατελείς και μισές. Γιατί δεν κάναμε ουσιαστικά βήματα ως προς την αναστροφή των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων που είναι τα γενεσιουργά αίτια των ανισοτήτων, των διακρίσεων και τελικά της βίας. Γιατί, εάν δεν αντιμετωπίσουμε τα αίτια δεν πρόκειται να κάνουμε βήματα ουσίας.
Για να «γυρίσουμε τον ήλιο» λοιπόν, έχουμε πολλή και κοπιαστική δουλειά και ως κοινωνία και ως πολιτεία, αλλά και ως ατομικότητες. Η καθεμία, το καθένα, ο καθένας από εμάς να δουλέψουμε εσωτερικά εκείνο το κομμάτι που ονομάζεται ενσυναίσθηση.
*Η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη είναι πρώην πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ).
