Μια φορά κι έναν καιρό (στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018) ένα κουήρ άτομο δολοφονήθηκε στην οδό Γλάδστωνος. Με συγχωρείτε, στην «οδό Zackie Oh». Αυτό είναι το σωστό. Τόσο η Zackie, όσο και η δολοφονία της έχουν προκαλέσει τέτοιον αντίκτυπο που ο δρόμος αντηχεί αποκλειστικά το όνομά της.
Η δολοφονία έγινε μπροστά στα έκπληκτα (;;) μάτια του κόσμου και δεν ήταν μία, αλλά πολλές. Και δεν ήταν από ένα άτομο, αλλά από πολλά. Μιλάμε για εκείνες τις περιπτώσεις που η κοινωνική βία συγχρονίζεται με τη θεσμική. Να κάτι που πολλές φορές αποφεύγουμε να αναφέρουμε. Είναι σαν οι δύο μεγαλύτεροι «κακοί» του παραμυθιού (ο κοινωνικός φασισμός και η κρατική επιβολή) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να εξοντώσουν ένα από τα πιο φωτεινά πλάσματα εκεί έξω. Και το κατάφεραν. Μόνο που δεν ήταν παραμύθι!
\Ακόμη και αν τα πάντα στο σκηνικό μαρτυρούσαν τη βιαιότητα αυτού του εγκλήματος. Ακόμη αν και η αναπαραγωγή των βίντεο της δολοφονίας του Ζακ έπαιζαν σε επανάληψη μπροστά στα μάτια μας για μήνες, κάποιοι προσπάθησαν να ξανακάνουν τη δολοφονία παραμύθι, λέγοντας ψεύτικες ιστορίες για έναν άνθρωπο που πριν λίγο είχε χάσει (τόσο βίαια) τη ζωή του. Και κάπως έτσι κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να τον δολοφονήσουν και πάλι.
Ευτυχώς, όμως, η λάμψη αυτού του πλάσματος ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμη και μετά τον θάνατό συνέχιζε να λάμπει, φωτίζοντας όλες εκείνες τις σκοτεινές στιγμές που οι «κακοί» τόσο πονηρά προσπάθησαν να κρύψουν. Το μόνο που έμενε ήταν να τις δει η Δικαιοσύνη, αυτή η περίεργη έννοια που συχνά απεικονίζεται ως μια φιγούρα με δεμένη τα μάτια. «Για να είναι δίκαιη και να μην διακρίνει», θυμάμαι να λέει μια δασκάλα των σχολικών μου χρόνων, όταν ερωτήθηκε για την «τυφλή δικαιοσύνη». Πόσο λάθος έκανε. Η περίπτωση της δολοφονίας του Ζακ (της Zackie) απέδειξε ότι δένει τα μάτια της για να μπορεί εύκολα να κρύβεται και να δικαιολογείται όταν δεν βλέπει πραγματικά εκεί έξω.
Πέντε χρόνια μετά και όλοι οι δολοφόνοι του Ζακ κυκλοφορούν ελεύθεροι, ανάμεσα σε τόσα άλλα φωτεινά πλάσματα. Περπατούν καθημερινά δίπλα τους και παραμονεύουν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παραμονεύουν. Δεν ξέρω τι, αλλά παραμονεύουν. Δεν ξέρω πώς… όχι αυτό το ξέρω. Παραμονεύουν γιατί κάποιοι τους το επέτρεψαν. Παραμονεύουν γιατί κάποιοι συνεχίζουν να τους το επιτρέπουν. Κι αυτό δεν έγινε μια φορά κι έναν καιρό. Αυτό γίνεται σήμερα.
Παραμονεύουν… ακούς;
