Η Όλγα Μαρί Καρποδίνη-Ερμεία, της ομάδας των Σαπφίδων, δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε από τη ζωή αθόρυβα. Η Ερμεία ήταν η πρώτη λεσβία ακτιβίστρια που υποστήριξε τις λεσβίες μαμάδες και έκανε προσπάθεια να βρεθούν μεταξύ μας, να γνωριστούν να, κινητοποιηθούν και να διεκδικήσουν «σε μια χώρα που κλείνει τα μάτια της και θεωρεί ότι δεν υπάρχουμε» αναφέρει φίλη της λεσβία σε ανάρτησή της στο ouraniotoksofamilies.blogspot.gr.
«Άνοιξε δρόμους που πάνω τους περπατάμε» και συμπληρώνει για την κηδεία της που θα γίνει στις 13 Οκτωβρίου: «Το τελευταίο αντίο την Τρίτη με μια υπόσχεση, να συνεχίσουμε να περπατάμε στα χνάρια της μέχρι να έχουμε ίσα δικαιώματα για μας και τα παιδιά μας».
Η λίστα των Σαπφίδων ήταν καταλυτική για πολλ@ς από μας. Για μένα ήταν η πρώτη επαφή με τη λεσβιακή ζωή στη χώρα όταν γύρισα μετά από 15 χρόνια απουσίας. Γνώρισα τις περισσότερες αγαπημένες φίλες εκεί μέσα. Ανταλλάξαμε καταπληκτικές κουβέντες και ουσιαστικά (για μένα) δημιουργήθηκε η πρώτη συλλογική λεσβιακή συνείδηση που μετά με έσπρωξε στο πράιντ και τη ΛΟΑ. Η ίδια ήταν τρομερά περίπλοκος άνθρωπος, και στις προσωπικές μας κουβέντες πολύ βαθιά προβληματισμένη και χαρακωμένη από τη λεσβιακή αφάνεια. Οι προσπάθειές της για τη λεσβιακή ορατότητα είναι μοναδικές για τα ελληνικά δεδομένα. Μάζεψε σε μερικές ιστοσελίδες ό,τι έχει ειπωθεί, έχει γίνει, έχει γραφτεί, έχει ανταλλαχτεί στη λεσβιακή ζωή μας στα χρόνια μας και όσο πιο πίσω μπορούσε να σκάψει. Η λίστα των Σαπφίδων, η γνωστή άγνωστη λίστα των Σαπφίδων, αποτυπώνει την εσωτερική αντιπαλότητα της πορείας της λεσβιακότητας σε τούτη τη χώρα: μαχητική/προσεκτική, εμφανής/αόρατη, ακουστή στις λεσβίες/ανήκουστη στις λεσβίες, μικρά βήματα καθημερινά/τεράστια βήματα σε βάθος χρόνου, αγάπη/εκνευρισμός, αποδοχή/απόρριψη. Όλα όσα έχουμε περάσει μόν@ς μας, τα περάσαμε επιτέλους μαζί σε μια λίστα και βγήκαμε ενδυναμωμένες χωρίς να το ξέρουμε όταν μεταφέραμε την περιορισμένη μας κοινωνικότητα με όλες της τις ασφυξίες σε μία λίστα με άτομα από όλη τη χώρα και ελληνόφωνες που ζούσαν στο εξωτερικό και βρεθήκαμε στο πρώτο λεσβιακό κοινόβιο που λειτουργούσε όλο το χρόνο, για χρόνια, μέσα από τη δύναμη του διαδικτύου. Ήταν η εποχή που η λέξη ‘λεσβία’, κρυμμένη πίσω από τη ‘σαπφίδα’ έκανε τα πρώτα βήματα για να αποκτήσει την περηφάνια της που τώρα τη θεωρούμε δεδομένη. Πολύ πιο δύσκολο για τις Σαπφίδες, άμα σκεφτεί καμιά ότι μέσα της είχε γυναίκ@ς από όλα τα μονοπάτια της ζωής και, ακόμα πιο σημαντικό, όχι μόνο από την Αθήνα. Η Ερμεία ήταν στην επιτροπή του πρώτου πράιντ και κάποτε, σε μια συνάντηση, ρώτησε δειλά αν η υποψία της ότι η ιδέα του πράιντ άρχισε από τη λίστα ήταν αληθινή. Όταν της απαντήσαμε πως ναι, είπε πως αυτό ήθελε να ξέρει μόνο και έβαλε το χέρι στη καρδιά της ευχαριστώντας. Μου έχει μείνει αυτή η σκηνή παρ’ όλο που τότε δεν υπήρχε περιθώριο για συναισθηματισμούς καθώς οι εντάσεις ανάμεσα στα μέλη εκείνης της πρωτόλειας ομάδας είχαν φτάσει σε άσχημο σημείο. Η υπογραφή της είναι μαζί με όλων μας, στον απολογισμό του πράιντ του 2005. Ελπίζω το τέλος να ήταν γαλήνιο και ήρεμο. Προσωπικά, τώρα αρχίζω και συνειδητοποιώ τη συμβολή της στην κατάδειξη του λεσβιακού βιώματος. Είναι που το κλείσιμο μιας ζωής μάς αναγκάζει να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε πίσω. Θεωρώ ότι πρέπει να κοιτάξουμε τί έγινε τότε γιατί της χρωστάμε ένα τεράστιο κομμάτι της λεσβιακής μνήμης και της λεσβιακής περηφάνιας.
Ισαβέλλα
