Χθες το βράδυ (12/03), διάβασα -με μεγάλη θλίψη οφείλω να ομολογήσω-, άρθρο της κυρίας Σίσσυς Βωβού, στον ιστότοπο «Το Μωβ», με τίτλο «Γένους θηλυκού, ή παπάκι@?», με το οποίο γίνεται μία ξεκάθαρη (ανεξήγητη κατ’ εμέ) επίθεση, προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, προς κεκτημένα δικαιώματα που δεν έχουμε κατακτήσει αναίμακτα και προσβάλει κάθε άνθρωπο που πιστεύει σε μία ανοικτή δημοκρατική και ελεύθερη κοινωνία που θα μας χωρά όλες, όλα και όλους χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.
Γράφει η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη*
Ας πάμε όμως να δούμε τι αναφέρει σε αυτό το άρθρο η κυρία Βωβού, αλλά και να απαντήσουμε σε κάθε παράγραφο ξεχωριστά.
Αρχικά αναφέρεται στις διαφορές που υπάρχουν στο γυναικείο φεμινιστικό κίνημα με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, συγκεκριμένα γράφει: «Ας συζητήσουμε λοιπόν λίγο για τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του γυναικείου-φεμινιστικού κινήματος και του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος στην προσπάθεια που διευρύνεται πλέον, για εξαφάνιση της έννοιας της γυναίκας από τη σκέψη, την κοινωνία, τα κινήματα».
Αρχικά εδώ θα πρέπει να πούμε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στα δύο κινήματα. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, στους πρώτους ακόμα αγώνες του φεμινιστικού κινήματος, θα δούμε ότι δύο ήταν τα κυρίαρχα αιτήματα: Ισότητα και Συμπερίληψη. Όχι διακρίσεις λοιπόν. Ακριβώς επάνω σε αυτά τα θεμέλια, είναι χτισμένοι και οι αγώνες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Από τις σημαντικότερες διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙ+, είναι η ισότητα των φύλων (όλων των φύλων), καθώς οι διακρίσεις, οι αποκλεισμοί και η βία που δέχεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινότητας, έχουν έμφυλη καταγωγή. Ο αγώνας αυτός γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς το φεμινιστικό κίνημα, τους αγώνες που διαχρονικά δίνει, και τις κατακτήσεις του, και αυτό που πιστεύουμε είναι ότι δεν πρέπει να διακινδυνευτεί σε ούτε ένας κόκκος απ’ τα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών, αλλά και των ήδη κεκτημένων σε θέματα ταυτότητας φύλου.
Αμέσως μετά η κυρία Βωβού αναφέρει πως: «Εμείς κάναμε τρομερό αγώνα ενάντια στο γάμο ως υποχρέωση των γυναικών, και καταδείξαμε τους καταναγκασμούς που εμπεριέχει ο γάμος. Αντίθετα, το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα υποστηρίζει ένθερμα το γάμο, και λένε μάλιστα ότι ο γάμος είναι αγάπη, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως. Εμείς λέμε ότι είναι μια υποχρεωτική σύμβαση για τις περισσότερες γυναίκες. Ως αποτέλεσμα του αγώνα μας, σήμερα, μετά από 50 χρόνια δηλαδή, ο γάμος έχει αποδυναμωθεί και έχουμε ευρωπαϊκές χώρες που το 50% των ζευγαριών συζούν χωρίς γάμο και ακόμα χωρίς σύμφωνο συμβίωσης. Αυτή είναι μια πραγματική διαφορά».
Η κυρία Βωβού τα γράφει όλα αυτά όντας μία έτερο γυναίκα, που ποτέ της η Πολιτεία δεν της στέρησε το δικαίωμα στο γάμο και στην οικογένεια. Μία από τις κύριες διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ήταν και εξακολουθεί να είναι το δικαίωμα στο γάμο και στην οικογένεια. Και γράφω ότι εξακολουθεί να είναι, γιατί μπορεί να ψηφίστηκε ο ν.5089/2024 πέρσι το Φεβρουάριο, όμως έχει πάρα πολλά κενά και ελλείψεις. Εμείς αγωνιζόμαστε ώστε κάθε συνάνθρωπος μας να μη στερείται δικαιωμάτων. Δεν χωρούν εξαιρέσεις όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Δικαίωμα στο γάμο και στη δημιουργία νομικά αναγνωρισμένης οικογένειας θα πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος. Και να τονίσω εδώ ότι πάντα μιλάμε για γάμο και οικογένεια όταν αυτά επιλέγονται ελεύθερα και ανεμπόδιστα και όχι εξαναγκαστικά. Ο εξαναγκαστικός γάμος αποτελεί ξεκάθαρα ανθρώπινο βασανιστήριο. Τέλος θα πρέπει να αναφέρω ότι ο γάμος θα «έχει αποδυναμωθεί» και θα θωρείται ένα ξεπερασμένο ζήτημα, μόνο όταν αυτό το δικαίωμα θα το έχει ανεμπόδιστα κάθε συνάνθρωπος μας και όχι όταν το έχει μία μερίδα πολιτών, ενώ οι υπόλοιποι το στερούνται.
Στην επόμενη παράγραφο η κυρία Βωβού αναφέρεται στο ζήτημα της εργασίας στο σεξ, λέγοντας: «Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος ζητούν την επαγγελματοποίηση της πορνείας, ενώ εμείς λέμε ότι η πορνεία είναι βια κατά των γυναικών, είτε είναι “επιλογή” μέσα από μύριους καταναγκασμούς, είτε είναι απλώς εξαναγκαστική. Φυσικά, η πορνεία, αν ικανοποιηθεί αυτό το αίτημα, πρέπει να μπει και στον επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία. Για φανταστείτε! Και συμπληρώνουμε ότι τα εκδιδόμενα άτομα μπορεί να είναι στην πλειοψηφία τους αλλά όχι στην ολότητά τους γυναίκες, οι πελάτες όμως είναι κατά 97% άντρες».
Ξέρετε, οι λέξεις πάντα έχουν σημασία! Η φράση «επαγγελματοποίηση της πορνείας», δίνει από μόνη της ένα χρωματισμό που στιγματίζει με ακόμη πιο μελανά χρώματα μια ομάδα συνανθρώπων μας που ήδη είναι στιγματισμένη. Αρχικά θα πρέπει να διαχωρίσουμε και να κάνουμε ξεκάθαρο ότι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα το «τράφικινγκ», που είναι και πρέπει να είναι ισχυρά ποινικά κολάσιμο, και εντελώς διαφορετικό πράγμα είναι η εργασία στο σεξ. Η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη. Πλήρης αποποινικοποίηση της εργασίας στο σεξ και αναγνώρισης δικαιωμάτων των προσώπων που την ασκούν όταν αυτή επιλέγεται ελεύθερα από το ίδιο το άτομο, χωρίς να περιορίζονται τα θεμελιώδη του δικαιώματα, σε συνδυασμό με μια σειρά μέτρων προστασίας. Το υπάρχον νομικό πλαίσιο για την εργασία στο σεξ (Ν. 2734/1999), είναι όχι μόνο προβληματικό, αλλά πάρα πολύ περιοριστικό, που στη πραγματικότητα λειτουργεί με έναν επιπλέον στιγματιστικό και τιμωρητικό τρόπο που προάγει τις διακρίσεις και τη βία εναντίον των προσώπων που εργάζονται στο σεξ, ενώ παράλληλα «χαϊδεύει» και τα χέρια των τράφικερ. Αυτό το νομικό αυτό πλαίσιο, πρέπει να αλλάξει αντικατασταθεί με ένα άλλο, που πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: αποστιγματισμό των προσώπων που ασκούν εργασία στο σεξ, αποφυγή κάθε παρέμβασης στην ιδιωτική ή οικογενειακή ζωή του προσώπου, αποποινικοποίηση της εργασίας στο σεξ και αντιμετώπισή της όπως κάθε άλλη εργασία, όταν αυτή επιλέγεται ελεύθερα και δεν είναι προϊόν καταναγκασμών, απειλών, βίας και τράφικινγκ, εγκατάλειψη των παρωχημένων πρακτικών των υποχρεωτικών υγειονομικών εξετάσεων που αφενός επιτείνουν το στίγμα καθώς η εκτροφή αυτών των πρακτικών σχηματοποιούν τη ρατσιστική υπόθεση πως τα άτομα που εργάζονται στο σεξ είναι «ύποπτα» μετάδοσης ασθενειών, προστασία από τις διακρίσεις και τη βία, και τέλος πλήρης ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη των προσώπων που ασκούν αυτό το επάγγελμα.
Αμέσως μετά στο άρθρο αναφέρεται το ζήτημα της παρενθεσίας: «Μεγάλο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος και του κινήματος κατάργησης του φύλου ζητούν την νομιμοποίηση της παρένθετης μητρότητας, μια ακόμα δηλαδή εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, και μάλιστα στα πιο βαθιά του σημεία, που δεν αγγίζει μόνο τις γυναίκες που εμπορευματοποιούν τη γέννηση, αλλά και τα δύσμοιρα παιδιά που θα γεννηθούν. Φυσικά εμείς είμαστε ενάντια στην παρενθεσία, και για γυναίκες και για άνδρες».
Αρχικά εδώ να αναφέρω ότι όροι όπως «παρένθετη μητρότητα» ή «παρένθετη μητέρα» είναι τελείως λανθασμένοι. Ένα πρόσωπο το οποίο κυοφορεί το παιδί ενός άλλου ατόμου, δεν είναι γονέας του παιδιού. Οι ορθοί όροι είναι «παρένθετη κυοφορία» και «παρένθετη κυοφόρος». Το δικαίωμα στην παρένθετη κύηση, υπάρχει στο νομικό μας πολιτισμό εδώ και πάρα πολλά χρόνια συγκεκριμένα από το 2002, είναι μία από τις πιο πρωτοποριακές, αλλά και πιο ανοιχτές νομοθεσίες παγκοσμίως και θα έπρεπε αυτό το δικαίωμα να το έχει κάθε συνάνθρωπος μας χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Είναι ένα κεκτημένο που βασίζεται στην αυτοδιάθεση του σώματος κάθε ανθρώπου, εφόσον αυτό κι μόνο αυτό και κανείς άλλος αποφασίζει για το αν θα το διαθέσει για κυοφορία, όταν αυτή η πράξη είναι με τη συναίνεσή του, χωρίς να είναι θύμα πλάνης, απάτης ή και απειλής. Θα σας πω πολύ έντιμα ότι θα μπορούσα να ακούσω πολύ θετικά ως προς αυτό το ζήτημα αφενός να έμπαιναν ακόμη πιο αυστηρές ασφαλιστικές δικλίδες ώστε να δημιουργηθεί ένα ακόμη πιο δυνατό πλέγμα προστασίας και να αυστηροποιηθούν οι ποινές σε περιπτώσεις παρανομίας ή παρατυπίας, αφετέρου να δημιουργηθούν ακόμη πιο δυνατοί και οργανωμένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, προκειμένου να ελέγχεται όσο πιο σωστά γίνεται η όλη διαδικασία. Όχι όμως στο να καταργηθούν ήδη υπάρχοντα κεκτημένα. Είναι πολύ μα πάρα πολύ επικίνδυνο να μιλάμε για κατάργηση ανθρωπίνων/ατομικών δικαιωμάτων. Όταν δε, αμφισβητεί κάποιος το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, τότε μάλλον οδεύει προς την απέναντι πλευρά της όχθης με αυτούς που τάσσονται και κατά στο δικαίωμα της στην άμβλωση! Αυτοδιάθεση του σώματος α λα καρτ δεν υπάρχει!
Στην επόμενη παράγραφο γράφει: «Το μεγαλύτερο μέρος του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος υιοθετούν τα σύμβολα της λεγόμενης “θηλυκότητας”, κάτι που εμείς αμφισβητήσαμε εδώ και κάτι δεκαετίες. 12ποντο τακούνι λένε σε κάποια συνθήματα, γιατί αυτό είναι το “καλύτερο” σύμβολο της θηλυκότητας. Τι ζαρτιέρες, σουτιέν, φουσκωμένα στήθια, όλα στην εξυπηρέτηση, τη διαιώνιση και την ανάπτυξη του ανδρικού φαντασιακού. Βέβαια, αυτό θεωρείται αυτοπροσδιορισμός και επιλογή. Από πού προέρχονται όλα αυτά, δεν μαθαίνουμε».
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, το πώς και με πιο τρόπο θα εκφράσει την ταυτότητα φύλου του. Επίσης, είναι δικαίωμα του το τι θα κάνει ή και όχι με το σώμα του (ιδίως στις περιπτώσεις των τρανς και φυλοδιαφορετικών προσώπων). Καμία και κανένας δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να πει σε ένα ΛΟΑΤΚΙ+ το πώς θα εκφραστεί ή το τι θα πράξει σε σχέση με την ταυτότητα φύλου του. Επίσης καμία και κανένας δεν μπορεί να πει σε ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο εάν είναι ή δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ+ ή πόσο ΛΟΑΤΚΙ+ είναι. Τα «φουσκωμένα στήθια» που αναφέρει η κυρία Βωβού στο άρθρο της, πέραν του ότι είναι ένα άκρως κακοποιητικό στερεότυπο, είναι και μία καθαρή τρανσφοβικη αντίληψη κατά των τρανς γυναικών. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα που απασχολεί ένα μέρος της υποομάδα των τρανς συνανθρώπων μας, είναι η διαδικασία επαναπροσδιορισμού φύλου μέσω χειρουργικών επεμβάσεων. Για τα άτομα αυτά είναι αδήριτη εσωτερική ανάγκη και είναι ζωτικής σημασίας για αυτά, το να κάνουν κάποιες επεμβάσεις ώστε τα χαρακτηριστικά του σώματος τους να έρχονται σε συμφωνία με το πραγματικό φύλο τους. Δεν είναι επεμβάσεις «κοσμητικές», όπως συνηθίζεται πολλές φορές να λέγεται, αντιθέτως είναι συνδεδεμένες με τη μετάβαση και για τα πρόσωπα που το επιλέγουν είναι αναγκαιότητα ώστε να εκφράσουν ελεύθερα την ταυτότητά τους.
Αμέσως μετά αναφέρει ότι: «Αμφισβητούν τη σημασία της αναπαραγωγικής μας λειτουργίας, περιφρονώντας την ως βιολογισμό, ενώ η βιολογία μας έχει δοθεί από τη φύση και εμείς δεν την μισούμε και δεν την απορρίπτουμε. Κάποιες μένουμε έγκυες, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία, είτε από επιλογή είτε από τύχη, κυοφορούμε, γεννάμε, αγαπάμε και φροντίζουμε, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια του βρέφους που έχει αυξημένη ανάγκη από τη μητέρα είτε θηλάζει, είτε όχι.
Και φυσικά έχουμε απορρίψει σε κάθε ευκαιρία ότι υπάρχουμε για να γεννάμε παιδιά, ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι η αναπαραγωγή, και μάλιστα να γεννάμε και να φροντίζουμε τα παιδιά μα (μόνο ή κυρίως εμείς) να γεννάμε για το δημογραφικό, για την πατρίδα, για τη θρησκεία, για την Παναγία, και όχι όπως πιστεύουμε εμείς, να γεννάμε από αγάπη και για την αγάπη».
Εδώ έχουμε μία διαστρέβλωση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Ποτέ μας ποτέ δεν αμφισβητήσαμε τη σημασία της αναπαραγωγικής λειτουργίας, το αντίθετο μάλιστα. Κάθε άνθρωπος έχει πλαστεί από την ίδια φύση και αποτελεί μέρος αυτής. Η ίδια αυτή η φύση που επικαλείται η κυρία Βωβού έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε ΛΟΑΤΚΙ+ θηλυκότητα, σε κάθε άτομο με μήτρα να μπορεί να κυοφορεί και να γεννά. Να απολαμβάνει το δικαίωμα της βιολογικής γονεϊκότητας. Μάλλον λοιπόν εδώ η κυρία Βωβού είναι αυτή που αμφισβητεί τη σημασία της αναπαραγωγικής λειτουργίας κάθε ανθρώπου που δεν της μοιάζει. Και επίσης να αναφέρω εδώ ότι για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που θέλουν να γίνουν γονείς, η γονεϊκότητα δεν τους προκύπτει από «τύχη», αλλά είναι μία καθαρά συνειδητοποιημένη επιλογή και ανάγκη.
Στην επόμενη παράγραφο γράφει: «Όσο για τα δύο φύλα, ναι, τα αναπαραγωγικά βιολογικά φύλα είναι δύο, αυτό καθορίζεται από τη φύση που δεν μπορούμε ακόμα και ούτε θέλουμε να υποκαταστήσουμε με την τεχνολογία, και δεν ξέρουμε τι είδους Φρανκενστάιν θα δημιουργηθεί αν γίνει κάτι τέτοιο. Υπήρξε πριν κάτι δεκαετίες η κλωνοποίηση, όπως ξέρουμε, αλλά δεν πέτυχε να υποκαταστήσει την κλασική αναπαραγωγή. Τα ίντερσεξ άτομα υπάρχουν, είναι μια ελάχιστη μειοψηφία, και οι δημοκρατικές μας περγαμηνές αποδεικνύουν ότι και αυτή τη μειοψηφία όπως και κάθε άλλη, θα την αντιμετωπίζουμε με δημοκρατικότητα. Δεν γνωρίζω αν γεννούν ή αν κάποια από αυτά θέλουν την υποβοήθηση της ιατρικής τεχνολογίας για να μπορέσουν να γεννήσουν».
Μέσα σε αυτή την παράγραφο κρύβεται όλη η επιτομή της ΛΟΑΤΚΙ+φοβίας. Αυτά μας τα είπε και ο Τραμπ κυρία Βωβού. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Κοινωνικά η αντίληψη που υπάρχει για το βιολογικό φύλο των ανθρώπων, λίγο-πολύ έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση των γεννητικών οργάνων. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε κοινωνικά ως βιολογικό φύλο, είναι τα εξωτερικά γεννητικά όργανα ενός βρέφους. Για να είμαστε ακριβείς όμως, το βιολογικό φύλο ενός ανθρώπου, καθορίζεται από μία σειρά από παράγοντες, όπως τα χρωμοσώματα, οι γονάδες, οι ορμόνες, και βεβαίως τα εξωτερικά και εσωτερικά γεννητικά όργανα. Συνεπώς, δεν θα ήταν μακράν της πραγματικότητας να πούμε ότι η αντίληψη που υπάρχει για το βιολογικό φύλο, είναι κοινωνικά κατασκευασμένη. Τα δύο κυρίαρχα φύλα, άνδρας – γυναίκα, ανακύπτουν όταν ο συνδυασμός των παραπάνω συμφωνούν με τα εξωτερικά γεννητικά όργανα. Όμως, ενδιάμεσα υπάρχει μία ευρεία κατάσταση -όχι ποσοτικά- αλλά από άποψης ποικιλίας, χαρακτηριστικών του βιολογικού φύλου. Είναι οι ίντερσεξ συνάνθρωποι μας. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η αντίληψη που υπήρχε ήταν ότι οι περιπτώσεις αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες. Η επιστήμη όμως μας λέει πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου σπάνιες. Τα ίντερσεξ άτομα κυρία Βωβού δεν είναι «μειοψηφία» όπως αναφέρεται, αλλά πληθυσμιακή ομάδα. Επομένως για όλα αυτά κυρία Βωβού μας έχει απαντήσει η ίδια η επιστήμη. Τέλος, θα πρέπει να αναφέρω ότι, θεωρίες που βασίζονται στη φύση και στη βιολογία από πάντα ήταν και πάντα είχαν και έχουν ρατσιστικό υπόβαθρο (βλ. χρώμα δέρματος, φυλή, καταγωγή, αίμα κτλ) . Αυτές οι ιδεολογικές α λα καρτ χρήσεις τόσο της «βιολογίας», όσο και της «φύσης», ήταν αυτές που οδήγησαν την ανθρωπότητα στις πιο σκοτεινές στιγμές της, σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Η βιολογία δεν είναι αυτή που καθορίζει τους ανθρώπους και είναι απόλυτα ρατσιστικό και επικίνδυνο να επικαλούμαστε τέτοιου είδους αφηγήματα, καθώς θέτουμε κάποιους συνανθρώπους μας στο πλαίσιο του «μη φυσιολογικού».
Αμέσως μετά το άρθρο μας λέει πως: «Τέλος, είναι ντροπή να μας αποκαλούν “άτομα με μήτρα” εν ονόματι μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας γυναικών που απέκτησαν ταυτότητα φύλου ανδρική αλλά η βιολογική φύση τους είναι γυναικεία. Δηλαδή είναι γένους θηλυκού. Θεωρείται ότι τα τρανς άτομα είναι λιγότερο από το 1% του πληθυσμού, αν και φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να ανακαλυφθεί ο αριθμός τους. Και να υπολογίσουμε εδώ ότι οι γυναίκες που έγιναν τρανς άνδρες είναι πολύ μικρότερο ποσοστό από το αντίθετο».
Αρχικά εδώ να πούμε ότι ο όρος «άτομα ή πρόσωπα με μήτρα», είναι ένας όρος που συμπεριλαμβάνει κάθε συνάνθρωπο μας με μήτρα, είτε πρόκειται για μία cis έτερο γυναίκα, είτε μία cis λεσβία γυναίκα, είτε ένα τρανς άντρα, είτε ένα ίντερσεξ άτομο, είτε ένα φυλοδιαφορετικό ή και μη δυαδικό άτομο, και γενικά οποιοδήποτε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο με μήτρα. Είναι δηλαδή ένας όρος που όχι μόνο δεν είναι ντροπιαστικός, αλλά συμπεριληπτικός μιας και εμπερικλείει μέσα του κάθε συνάνθρωπό μας που έχει μήτρα χωρίς να κάνει καμία απολύτως διάκριση. Πέραν τούτου, σε αυτή την παράγραφο έχουμε την απόλυτη επιτομή της τρανσφοβίας, καθώς αναφέρει τους τρανς άντρες ως «γυναίκες που απέκτησαν ταυτότητα φύλου ανδρική αλλά η βιολογική φύση τους είναι γυναικεία. Δηλαδή είναι γένους θηλυκού». Εδώ λοιπόν έχουμε μία ξεκάθαρη τρανσφοβική επίθεση, αναφέρεται ηθελημένα σε λάθος γένος και φύλο προς τα τρανς άτομα, τα στιγματίζει, τα κακοποιεί και αυτό αποτελεί απεχθή βία για λόγους ταυτότητας φύλου, διότι αμφισβητεί την ταυτοτική υπόστασή τους, θέτει σε διακινδύνευση την προστασία της προσωπικότητάς τους καθώς αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητας των τρανς ανθρώπων αποτελεί η ταυτότητα φύλου τους, αποτελεί πολιτισμική και δομική βία που οδηγεί στη φυσική βία κατά των τρανς ανθρώπων, ενώ στρέφεται εναντίον μίας ομάδας ανθρώπων που υποφέρουν στο μέγιστο από τις διακρίσεις, τους αποκλεισμούς και τη βία.
Τέλος, σε ότι αφορά την κατάληξη «@» στις λέξεις, θα πρέπει να πω ότι αυτό γίνεται σε ένα πλαίσιο πιο συμπεριληπτικής μη έμφυλης γλώσσας. Προσωπικά αν με ρωτάται, θα σας απαντήσω ότι με βρίσκει αντίθετη στο να βάζουμε την κατάληξη «@» στις λέξεις, όχι γιατί καταργείται με αυτό τον τρόπο κάποιο φύλο, αλλά για λόγους ουσιαστικής και πραγματικής συμπεριληπτικότητας, καθώς έτσι προσθέτουμε ακόμη περισσότερα εμπόδια στους τυφλούς συνανθρώπους μας, διότι το σύστημα ανάγνωσης τυφλών, δεν μπορεί να το διαβάσει το «@» στις καταλήξεις των λέξεων. Κάτι που ίσως δεν το γνωρίζατε κυρία Βωβού ή ίσως να μην σας ενδιαφέρει κιόλας.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα πρέπει να τα βλέπουμε μονοδιάστατα. Όσο μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς καμία διαθεματικότητα και συμπερίληψη, τόσο θα κλονίζουμε τα θεμέλια τους, καθώς τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ενιαία και αδιαίρετα. Και όπως είπα και στην αρχή δύο από τα πιο κύρια αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος ήταν και εξακολουθούν να είναι (θέλω να πιστεύω) η ισότητα και η συμπερίληψη. Πράγματι, είναι πολύ ωραίες λέξεις η συμπερίληψη και η ισότητα, αλλά πρέπει κάποτε να τις δώσουμε και περιεχόμενο, σάρκα και οστά, αλλιώς δεν είναι τίποτε παραπάνω από δύο λέξεις γραμμένες πάνω σε μία κόλλα χαρτιού. Επίσης, πολύ ωραίες λέξεις είναι και η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και η συνεργασία, μόνο που θα πρέπει να αποδεικνύονται και στην πράξη!
*H Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη είναι Special Advisor στο Diversity Charter Greece.
