Ερώτηση: Εμένα το θέμα μου είναι άλλο. Πώς στο καλό είναι δυνατόν ,όταν πέσει ο ιός σε επίπεδα μη ανιχνεύσιμα ο άλλος έχει την εντύπωση πως “Ααα κομπλέ σιγά μην μεταδοθεί ο ιός στον άλλον. Lets do Bareback. “
Είχα σχέση με οροθετικό 2 χρόνια, και όλη η παρέα ήταν οροθετικοί ( κακό, βάζανε τον εαυτό τους σε ένα ψυχολογικό/ κοινωνικό πλαίσιο , να συζητάνε όλη μέρα για αυτό , και όταν τους έλεγα move on, υπάρχει και εκτός αυτού ζωή, έτρωγα και κράξιμο.) Καταλαβαίνω τους “περιορισμούς” , που είναι περιορισμοί φυσιολογικοί και πέρα της αρρώστιας ( όχι 2 πακέτα την ημέρα, όχι πάνω από 2 ποτά, οδηγάς κιόλας πανάθεμά με… ), αλλά με το που πάει μη ανιχνεύσιμος , δεν καταλαβαίνω τι παθαίνουν και ξεχνάνε τα πάντα. Και αναρωτιέμαι αν και πόσοι πάνε μετά από αυτήν την αλλαγή σε κάποιο ψυχολόγο ( στα 7 άτομα που ήξερα εγώ, κανένας δεν είχε πάει…)
Απάντηση: Αγαπητέ Α,
Ας τα πάρουμε ένα-ένα γιατί μου βάζεις πολλά.
Κατ’αρχήν καλό είναι να μην γενικεύουμε. To ότι μπορεί ο φίλος σου ή κάποιος που γνωρίζεις να έχει μια τέτοια στάση, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως όλες και όλοι οι οροθετικοί κάνουμε το ίδιο.
Το γεγονός πως αν βρίσκεσαι σε πετυχημένη αντιρετροϊκή θεραπεία και έχεις μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο δεν θεωρείσαι μεταδοτικός/ή είναι αλήθεια. Μάλιστα, πρόσφατα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας σχετικής έρευνας με την ονομασία PARTNER κατά την οποία γκέι και στρέιτ ζευγάρια όπου το ένα άτομο έχει HIV και μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο και το άλλο είναι οροαρνητικό κάνουν τακτικά σεξ χωρίς προφυλάξεις και τακτικές εξετάσεις. Κατά τα δύο πρώτα χρόνια της έρευνας, δεν προέκυψε καμία μετάδοση του HIV, όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα σε ιατρικό συνέδριο. Περισσότερα για την έρευνα εδώ.
Σε καμία περίπτωση όμως, αυτό δεν συνεπάγεται πως είναι καλή ιδέα να σταματήσουμε την χρήση προφυλακτικού. Ούτε πως με το που γινόμαστε μη ανιχνεύσιμοι “ξεχνάμε τα πάντα” όπως γράφεις. Για να παραμείνω μη ανιχνεύσιμος και στην καλή κατάσταση γενικά που είμαι, όντας οροθετικός που ακολουθώ θεραπεία, θα πρέπει να συνεχίσω να την ακολουθώ με την ίδια συνέπεια, να κάνω τις εξετάσεις μου για να επιβεβαιώνω πως όλα πάνε καλά κλπ. Γιατί το ότι είμαι σήμερα μη ανιχνεύσιμος δεν σημαίνει πως θα είμαι για πάντα, αν δεν κάνω σωστά αυτά που πρέπει. Αυτός είναι και ο ένας λόγος που δεν είναι καλή ιδέα η μη χρήση προφυλακτικού. Αν ο άλλος είναι μη ανιχνεύσιμος αλλά δεν παίρνει σωστά και τακτικά τα φάρμακα του, μπορεί κάποια στιγμή να είναι ξανά και ανιχνεύσιμος και μεταδοτικός. Επίσης, ο HIV δεν είναι το μόνο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, άρα δεν είναι και ο μόνος λόγος που παίρνουμε προφυλάξεις. Και ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν 2 υπότυποι του HIV και επίσης, μπορεί να κάνει μεταλλάξεις και να αποκτήσει ανοχή απέναντι σε κάποιο φάρμακο (σε περίπτωση πχ που παίρνεις φάρμακα και τα σταματήσεις, ο ιός θα κάνει ανοχή απέναντι στο φάρμακο που έπαιρνες). Άρα υπάρχει και ο κίνδυνος ένας οροθετικός/ή να κολλήσει άλλον υπότυπο ή μετάλλαξη του ιού, πράγμα που θα επιβαρύνει περισσότερο την κατάσταση και θα δυσκολέψει την θεραπεία. Τώρα το αν κάποιος, με δεδομένα όλα τα παραπάνω, θέλει και συναποφασίσει με τον εκάστοτε ερωτικό σύντροφο να μην χρησιμοποιηθεί προφυλακτικό μπορεί να το κάνει, γνωρίζοντας όμως το ρίσκο και ο,τι αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη εφόσον μιλάμε για συναινούντες ενήλικες δεν μπορεί κανείς να επιβάλλει στον άλλο το τι θα κάνει. Είναι μια απόφαση που παίρνεται από κοινού, άρα έχεις κι εσύ λόγο στο αν θες να το κάνεις η όχι όταν σου το προτείνουν.
Όσο για το θέμα του ψυχολόγου που αναφέρεις, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσοι και πόσες πάνε, αλλά δεν είναι και αναγκαίο σε κάθε περίπτωση, θεωρώ. Σίγουρα ένας άνθρωπος που ζει με HIV χρειάζεται στήριξη και το να είναι σε καλή σωματική και ψυχική κατάσταση είναι πολύ σημαντικό για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του ιού. Την υποστήριξη αυτή όμως, μπορεί να την έχουμε από φίλες, οικογένεια, γκόμενους ή και επαγγελματίες αλλά όχι απαραίτητα. Ο HIV είναι μια κατάσταση που σίγουρα μας επηρεάζει και ψυχολογικά και έχει έντονο κοινωνικό στίγμα, αλλά δεν είναι από μόνος του ψυχική ασθένεια ή λόγος για να χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία. Φυσικά όμως είναι πολύ σημαντικό να το κάνει όποιος και όποια το έχει ανάγκη.
Τώρα για την παρέα και το ότι το συζητούσαν όπως λες όλη την ώρα ναι, αν αυτό ήταν το μόνο ή το μόνιμο θέμα συζήτησης μάλλον δεν ήταν και ο,τι καλύτερο. Χρειαζόμαστε όμως πολλές φορές να το συζητάμε, ειδικά αν είναι πρόσφατη η διάγνωση, καθώς είναι μια κατάσταση με την οποία θα ζούμε το υπόλοιπο της ζωής μας. Το “όλη η παρέα είναι οροθετικοί” δεν είναι κακό από μόνο του, μπορεί να είναι και τυχαίο. Κακό είναι το να επιλέγουμε τις παρέες μας με κριτήριο το HIV status.
Πέρα λοιπόν από το τι κάνουν ή τι θέλουν να κάνουν οι άλλοι, να θυμόμαστε πως είναι και δική μας η απόφαση για το αν θα μπει η όχι προφυλακτικό και έχουμε την ευθύνη να προφυλλάσουμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους.
