Τι να έγραφα άραγε για την ημέρα της γυναίκας; Μεταξύ μας η γυναίκα γιορτάζει κάθε μέρα. Γιατί πολεμάει κάθε μέρα και συνήθως νικάει. Παιδιά; Σύζυγο; Δουλειά; Ολόκληρη οικογένεια; Παίχτης και διαιτητής ταυτόχρονα.
Μεγάλη υπόθεση να είσαι γυναίκα. Μεγάλη υπόθεση αυτό που έχει καταφέρει κάθε γυναικά σήμερα. Δυστυχώς όχι παντού. Υπάρχουν μαύρα στίγματα αν γυρίσεις λίγο ανάλαφρα την «υδρόγειο». Δεν ξέρουμε αν θα ξεθωριάσουν ποτέ. Αν θα αραιώσει το σκούρο να φανεί η ομορφιά.Η μάνα. Η γυναίκα. Η γη. Μα η ελπίδα-λένε-πεθαίνει τελευταία.
Πόσα μάτια δάκρυσαν τόσα χρόνια; Πόσες πληγές σε σώματα καλοφορμισμένα ή μη! Η βία δεν είναι επιλεκτική, είναι τυφλή. Πόσες γυναίκες στην Αφρική υποφέρουν-καταστρέφονται στην ουσία, από «έθιμα» και εθιμοτυπίες ,που βολεύουν τόσο την πατριαρχία σε αυτό τον πλανήτη; Πως να νοιώθει μια γυναίκα αν της έχουν αφαιρέσει την επιλογή της ηδονής;
Πόσο πίσω γυρίζει ο χρόνος-λες και είναι από κακό μάγο φτιαγμένος ο τροχός! Σαν να μην πέρασαν δεκαετίες ,που πλημμύριζαν οι δρόμοι από αγανακτισμένες μάνες, κόρες, αδερφές.
Αμερική 2017. Αμβλώσεις τέλος. Γυναίκες διαμαρτύρονται σε όλο τον κόσμο. Σε χιλιάδες πόλεις. Ακούει κανείς; Είναι ύβρις να κακοποιείς αυτό που ποιεί ζωή.
Ελλάδα 2020. Η επαναφορά της στέρφας σκέψης και έκφρασης « Η έκτρωση είναι φόνος» βρίσκει τοίχο πολύχρωμο μα ατσαλένιο «Το σώμα είναι δικό μου».
Μοχλός πίεσης η νέα τάξη πραγμάτων. Νέα; Ποιό κριτήριο δίνει ανάβαση στον άντρα ενάντια στη γυναίκα. Μα το παλιό. Το πάγιο. Αυτό που άλλαξε με σκληρή δουλειά από την πλευρά των αντρών. Μα είναι πιο δυνατές. Το έχει αποδείξει η ιστορία.
Δεν χρειάζονται μέρα για να γιορτάσουν. Χρειάζεται ημερομηνία για να υπενθυμίζει αγώνες, αίμα, ξύλο, αφαίρεση και αναίρεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να θυμόμαστε γιατί οφείλουμε να μην ξεχνάμε.
Είμαστε δυνατές, είμαστε ορατές. Αφήσαμε όλο τον εσωτερικό μας κόσμο να βγει στην επιφάνεια. Σαν πίδακες από τα ομορφότερα σιντριβάνια. Είχαμε ηρωίδα, εμείς οι τρανς γυναίκες, την ίδια τη φύση. Από εκεί εμπνευστήκαμε, μαζί αγκαλιαστήκαμε, σε κοινούς αγώνες, σε κοινά ιδεώδη, στην ελευθερία της έκφρασης.
*Κι αν κάποιες δεν μας βλέπουν ως έτσι, αυτές εθελοτυφλούν και αφήνουν έναν ανόητο φόβο να γκρεμίζει τη δική τους υπόσταση.
Ναι, το κλασσικό γυναίκα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, είναι ένας άρρηκτος δεσμός με τη γυναίκα φύση, που έχει δικαίωμα να «γιορτάζει» την ύπαρξη της μέσα από κάθε τι θηλυκό που την αντιπροσωπεύει επάξια.
Άννα Κουρουπού
πηγή: thepressproject
