Με τι πέφτουμε στο κρεβάτι. Φεμινιστικές σεξουαλικές σιωπές: Μια συζήτηση προς την κατάργησή τους.
των Amber Hollibaugh[1] (ΑΧ), Cherrie Moraga[2] (ΤΜ)
Μετάφραση: Άννη Σιμάτη
Επιμέλεια: Ντιάνα Μάνεση
Πρόλογος της μεταφράστριας
Μετά το άρθρο μου “Φεμινισμοί, ερωτική επιθυμία και έμφυλη διαφορά”, θεώρησα πως το παρακάτω κείμενο (λινκ στο αγγλικό κείμενο) αποτελεί μια εξαίρετη προσθήκη στη συζήτηση για τη σχέση του φεμινισμού με τη σεξουαλικότητα και τη φαντασίωση και κατ’ επέκταση με την κοινωνική τάξη και την εθνότητα/φυλή. Το κείμενο αυτό το άντλησα από το βιβλίο της πολύ αγαπημένης μου Amber Hollibaugh My dangerous desires. A queer girl dreaming her wayhome, έκδοση του 2000. Προέρχεται από τη δεκαετία του 1990 και η Hollibaugh συζητώντας με τη Cherrie Moraga διαπραγματεύονται τη σχέση του φεμινισμού και της λεσβιακής, γυναικείας σεξουαλικότητας. Αναφέρονται στους πολέμους για το σεξ που είχαν ξεσπάσει ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 στις ΗΠΑ και αποτέλεσαν μια σημαντική στιγμή του δυτικού φεμινιστικού κινήματος[3].
“Έχουμε γίνει ένα κίνημα διανοουμένων”, θα πουν η Hollibaugh και η Moraga για το φεμινιστικό κίνημα της εποχής, ισχυριζόμενες πως στην προσπάθεια αποδέσμευσης από την πατριαρχική καταπίεση, διαχωρίστηκε η εμπειρία από το βίωμα και τις αισθήσεις, την φαντασίωση και την επιθυμία. “Πράγματι, φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τα συναισθήματα ως θεωρία”, θα μας πει η Amber και οι συγγραφείς μιλούν, εδώ, για τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες και τις σεξουαλικές πρακτικές τους αλλά και το πώς η συζήτηση για όλα αυτά εμποδίστηκε και από τις ταξικές και φυλετικές καταγωγές μελών του φεμινιστικού κινήματος. Η Hollibaugh, λευκή φαμ, σεξεργάτρια, μεγαλωμένη σε οικογένεια φτωχή και μικτής καταγωγής και η Moraga μπουτς τσικάνα (chicana), εργατικής καταγωγής δεν βρήκαν εύκολα τις λέξεις να επικοινωνήσουν εντός ενός κινήματος το οποίο στη πλειοψηφία του απαρτιζόταν από λευκές μεσοαστές γυναίκες. Έτσι μέσα από τις αφηγήσεις τους συνδέουν τη τάξη με το φύλο, τη σεξουαλικότητα και τη φυλή αφήνοντας ταυτόχρονα χώρο στις αισθήσεις, στο συναίσθημα, στο πολιτικά λάθος της φαντασίωσης και στην φουκωική συζήτηση γύρω από την υποκειμενοποίηση και τη διαχείριση της εξουσίας.
Στο μεταφρασμένο κείμενο έχουν διατηρηθεί τα πλάγια γράμματα και οι υπογραμμίσεις του αρχικού.
Το άρθρο αυτό έχει αντληθεί από μια σειρά συζητήσεων που διήρκησαν πολλούς μήνες. Μέσω αυτού, ευχόμαστε να ξεκαθαρίσουμε τόσο τη κοινή όσο και τη διαφορετική μας σχέση με το φεμινιστικό κίνημα με το οποίο εμπλεκόμαστε και οι δύο στενά.
Η Κριτική
Όσον αφορά τα σεξουαλικά ζητήματα, φαίνεται πως ο φεμινισμός υπολείπεται των αρχικών του προθέσεων. Η όλη ιδέα “το προσωπικό είναι πολιτικό”, η οποία αναδύθηκε κατά το πρώιμο μέρος του κινήματος (και την οποία πολλές από εμάς φτάσαμε στα όρια της), ξαφνικά και ειρωνικά ακυρώνεται όταν συζητάμε για τη σεξουαλικότητα. Σχεδόν, έχουμε γίνει ένα κίνημα διανοουμένων, τόσες πολλές γυναίκες πια πιστεύουν πως πρέπει να αποκτήσουν την θεωρία πριν την εμπειρία. Φαίνεται πως απλά δεν έχουμε πάρει και πολύ στα σοβαρά των φεμινισμό μας. Το πιο ιδιωτικό κομμάτι μας, οι σεξουαλικές μας ζωές, έχει οδηγηθεί σε μια αδιέξοδη σιωπή εντός του φεμινιστικού κινήματος.
Ο φεμινισμός δεν συζήτησε ποτέ ευθέως τη γυναικεία σεξουαλικότητα εκτός από τις πιο καταπιεστικές πλευρές της σε σχέση με τους άντρες (π.χ γάμος, πυρηνική οικογένεια, συζυγική κακοποίηση, βιασμός, κλπ). Η ετεροφυλοφιλία είναι τόσο μια πραγματική σεξουαλική διάδραση όσο και ένα σύστημα. Όσο κι αν εξελίσουμε τις εαυτές μας όλες επηρεαζόμαστε από αυτό το σύστημα, στο βαθμό που οι αξίες μας φιλτράρονται διαμέσου μιας κοινωνίας όπου η ετεροφυλοφιλία θεωρείται κανόνας. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως υπάρχει κάποια στον κόσμο που δεν έχει πονέσει πολύ για τις επιλογές και τους περιορισμούς που μας έχει επιβάλει αυτό το σύστημα. Όλες υποφέρουμε από τον ετεροσεξισμό κάθε μέρα (είτε αυτό είναι συνειδητό είτε όχι). Και εφόσον αυτό είναι πραγματικότητα, άντρες και γυναίκες, γυναίκες και γυναίκες, άντρες και άντρες- όλων των ειδών οι σεξουαλικοί συνδυασμοί-, θα πρέπει να παλέψουν ενάντια σε αυτό το σύστημα, αν πρόκειται ποτέ να αντιληφθούμε τις εαυτές μας ως σεξουαλικά ωφέλιμα άτομα και άξια αγάπης.
Αναλύοντας τον θεσμό της ετεροφυλοφιλίας μέσω του φεμινισμού, μάθαμε τι είναι καταπιεστικό σε αυτόν και γιατί τα άτομα συνεργάζονται με αυτόν ή όχι, αλλά δεν μάθαμε τι είναι σεξουαλικό. Για παράδειγμα, δεν ξέρουμε στ’ αλήθεια γιατί οι άντρες και οι γυναίκες ακόμα έλκονται η μία από τον άλλο, παρά την όλη καταπίεση, την οποία γνωρίζουμε πως είναι αληθινή. Υπάρχει κάτι γνήσιο που συμβαίνει ανάμεσα στους ετεροφυλόφιλους αλλά διαστρέφεται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Υπάρχει ετεροφυλοφιλία εκτός ετεροσεξισμού.
Αυτό που αναπτύχθηκε μέσα από αυτό το είδος “μη σεξουαλικής” θεωρίας είναι ένας “υπερβατικός” ορισμός της σεξουαλικότητας όπου ο λεσβιασμός (εφόσον υπάρχει εκτός του θεσμού της ετεροφυλοφιλίας) έφτασε να θεωρείται η πρακτική του φεμινισμού[4]. Εγκατέστησε μια “τέλεια” βερσιόν ισότιμης σεξουαλικότητας, όπου μπορούμε, με μαγικό τρόπο, να προσπεράσουμε την ετεροσεξιστική μας συγκρότηση και να στραφούμε προς ένα αμοιβαία οργασμικό, ελεύθερο από αγώνες και χωρίς προβλήματα σεξ. Νιώθουμε πως αυτό το όραμα είναι τόσο αποπροσανατολιστικό όσο και επιζήμιο για πολλές φεμινίστριες αλλά ιδίως για τις λεσβίες. Ποια δημιούργησε αυτό τον σεξουαλικό στόχο, εξαρχής; Ποια πραγματικά μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο ιδανικό; Υπάρχει λίγος λόγος, λίγη λογοτεχνία που να αντικατοπτρίζει τους πραγματικούς σεξουαλικούς αγώνες των περισσότερων λεσβιών, φεμινιστριών ή μη.
Η αποτυχία του φεμινισμού να απαντήσει όλα τα ερωτήματα σχετικά με τις γυναίκες, συγκεκριμένα αυτά που σχετίζονται με τη γυναικεία σεξουαλικότητα είναι η ίδια αποτυχημένη σχέση με το κοινωνικό φύλο από την οποία υποφέρει το ομοφυλοφιλικό κίνημα. Είναι το μπέρδεμα αυτών των δύο πραγμάτων- ότι κάποιες από εμάς είμαστε εξίσου θηλυκά και ομοφυλόφιλες- που μπορεί να είναι η πηγή τόσο για την ένταση ανάμεσα στα δύο κινήματα όσο και για τις ανεπάρκειες και των δύο. Όταν περπατάμε στο δρόμο είμαστε τόσο θηλυκά όσο και λεσβίες. Είμαστε λευκές εργατικής τάξης και εργατικής τάξης Τσικάνα. Είμαστε όλα αυτά τα πράγματα μπλεγμένα σε ένα και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να παραλείψουμε κάποια πλευρά της εαυτής μας.
Η Συζήτηση
ΤΜ: Προσπαθώντας να αναπτύξουμε μια σεξουαλική θεωρία, πιστεύω πως θα πρέπει να ξεκινήσουμε να μιλάμε για αυτό με το οποίο πέφτουμε στο κρεβάτι. Και οι δυο συμφωνούμε πως ο τρόπος με τον οποίο ο φεμινισμός έχει χειριστεί τη σεξουαλικότητα είναι εντελώς ανεπαρκής.
ΑΧ: Σωστά. Η σεξουαλική θεωρία έχει παραδοσιακά χρησιμοποιηθεί για να πει πως οι άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να είναι αυτό το πράγμα, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι εκείνο το πράγμα . Κι εσύ απομένεις στη μέση, λέγοντας “Λοιπόν, βρίσκομαι εδώ και δεν ξέρω πώς να πάω εκεί”. Δεν υπήρξε ικανή να συζητήσει ρεαλιστικάτο τι είναι οι άνθρωποι σεξουαλικά.
Πιστεύω πως αν επικεντρωθούμε στους ρόλους στις λεσβιακές σχέσεις, θα αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε ποιες πραγματικά είμαστε στο κρεβάτι. Όταν κρύβεις το πόσο βαθιά μπορούν οι ρόλοι να διαμορφώσουν τη σεξουαλικότητά σου, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως παράδειγμα και για άλλα πράγματα που κρύβονται. Υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικά πράγματα που επιδρούν στον τρόπο που ανταποκρίνονται οι άνθρωποι- κάποια δύσκολο να ειπωθούν, κάποια πιο απαγορευμένα, όπως αντιλαμβάνομαι πως είναι το σ/μ. όταν το σκέφτομαι με τρομάζει, γιατί; Είναι γιατί μπορεί να με εξιτάρει σεξουαλικά και δεν ξέρω πώς να το αποδεχτώ; Ποιά είμαι σε σχέση με αυτό; Το ζήτημα είναι πως όταν αρνείσαι τους ρόλους, το σ/μ, την φαντασίωση, ή πως υπάρχει εξαρχής οποιαδήποτε σεξουαλική/έμφυλη διαφορά, μπορείς να βρεις μόνο μια ουδετεροποιημένη σεξουαλικότητα, όπου, βασικά, όλες είναι ίδιες γιατί η όποια διαφορά θέτει το στοιχείο της εξουσίας και της παρέκκλισης και απειλεί την μεγάλη εικόνα.
ΤΜ: Ακριβώς. Θυμάσαι τότε, που σου είχα πει ότι μεγαλώνοντας, αυτό που με άναβε, από αρκετά μικρή ηλικία, είχε να κάνει με την φαντασίωση της αιχμαλωσίας, της αιχμαλωσίας μιας γυναίκας, κι εγώ ταυτιζόμουν με τον άντρα, με αυτόν που αιχμαλωτίζει; Λοιπόν, κάτι σαν κι αυτό θα ήταν πολύ τρομακτικό να το αναφέρεις σε ένα φεμινιστικό πλαίσιο, φοβάμαι πως ο κόσμος θα το βάλει σε κάποιο ψυχοσεξουαλικό κουτάκι. Και ακόμη, η αλήθεια είναι πως έχω κάποιες, βαθιά εσωτερικές αμφιβολίες σχετικά με την σεξουαλική μου σύνδεση με την αιχμαλωσία. Μπορεί να νιώθω πως είναι πολύ σέξι να φαντάζομαι πως αιχμαλωτίζω μια γυναίκα, άλλα κάποιες φορές έχει προκύψει εις βάρος του δικού μου συναισθήματος σεξουαλικής παράδοσης σε μια γυναίκα, με άλλα λόγια έχω συνέχεια την ανάγκη να έχω τον έλεγχο, να κάνω κουμάντο. Αυτό είναι ένα πολύ μπουτς τριπάκι και νιώθω πως μπορεί να με κρατήσει ιδιωτική και προστατευμένη και μπορεί να με εμποδίσει από το να εκφραστώ πλήρως.
ΑΧ: Αλλά δεν είναι προβληματικό να έχεις, αυτή καθ’ αυτήν, την φαντασίωση της αιχμαλωσίας. Το πραγματικό ερώτημα είναι το εξής: Πραγματικά σε περιορίζει; Για παράδειγμα, σου επιτρέπει να ερωτικοποιείς κάποιαν άλλη αλλά όχι να δεις την εαυτή σου ως ερωτικό άτομο; Σε περιορίζει στο να έχεις διαρκώς τον έλεγχο; Μήπως αυτή η φαντασίωση σου επιβάλει μια σεξουαλική διάσταση που την νιώθεις πολύ περιοριστική; Αν σου προκαλεί να βλέπεις την ερωμένη σου υπό μόνο ένα φως, τότε ίσως να θέλεις να το ελέγξεις. Αλλά αν δεν μπορείς, εξαρχής, ούτε να διανοηθείς πως θέλεις μια γυναίκα με αυτόν τον τρόπο, τότε δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι ετεροσεξιστικό και περιοριστικό σε αυτό και τι είναι μόνο παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς είναι μόνο μια φαντασίωση.
ΤΜ: Λοιπόν αυτό που θεωρώ πολύ επικίνδυνο στον περιορισμό τέτοιων φαντασιώσεων είναι πως αναγκάζονται να μείνουν ασυνείδητες. Τότε, το επόμενο πράγμα που συμβαίνει, στην πραγματική σεξουαλική σχέση, είναι πως γίνεσαι ο απαγωγέας, με άλλα λόγια, προσπαθείς να αποκτήσεις εξουσία πάνω στην ερωμένη σου ψυχολογικά ή όπως αλλιώς μπορείς. Αν η επιθυμία για εξουσία είναι τόσο κρυμμένη και μη αναγνωρισμένη, αναπόφευκτα, θα αναδυθεί ως χειραγώγηση ή ό,τι έχεις. Αν δεν μπορέσεις να παίξεις τον απαγωγέα τότε αυτός θα γίνεις.
ΑΧ: Μέρος του προβλήματος στη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα είναι πως πιάνει τόσο χώρο στην κουλτούρα μας που οι άνθρωποι δεν έχουν καμία αίσθηση της αληθινής διάστασής της. Έτσι όταν λες “αιχμαλωσία”, κάθε φαντασίωση που έχεις ποτέ ακούσει, από τον Ρομπέν των δασών μέχρι την αποικιοκρατία έρχεται τρέχοντας στο μυαλό σου και εσύ μπορεί το μόνο που ήθελες είναι να σε βάλει κάτω το κορίτσι σου.
Αλλά στον φεμινισμό δεν μπορούμε ούτε καν να εξερευνήσουμε αυτά τα ερωτήματα γιατί αυτό που λένε είναι πως, με όρους κοινωνικού φύλου, υπάρχει ένας αρσενικός καταπιεστής και μια θηλυκή καταπιεσμένη. Οπότε είτε φαντασιώνεσαι την εαυτή σου σε ένα ρόλο που θα επιτελούσε ένας άνδρας είτε ως μια γυναίκα σε σχέση με έναν άντρα, αυτό σε κάνει άρρωστη, κατεστραμμένη και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το αλλάξεις.
Αν δεν μιλάς για φαντασιώσεις τότε αυτές γίνονται ένα πράγμα άμορφο που σε περικυκλώνει και κρέμεται πάνω από τη σχέση σου και τρομοκρατείσαι από τη σιωπή. Αν δεν έχεις τρόπο να εκφράσεις ποια είναι η επιθυμία σου και ποιος είναι ο φόβος σου, δεν έχεις τρόπο να διαπραγματευτείς με την ερωμένη σου. Και σου εγγυώμαι, έξι μήνες μετά ή έξι χρόνια μετά η σχέση θα’ει ξοφλήσει. Τα πράγματα που κρατιούνται κρυφά προκαλούν πόνο και παραμορφώνονται.
Όταν λες πως μέρος της σεξουαλικότητάς σου έχει συνδεθεί με την αιχμαλωσία, θέλω να πω, πως σίγουρα υπάρχει ένα ετεροσεξιστικό κομμάτι σε αυτό, αλλά ποιο κομμάτι έχει να κάνει μόνο με τη διαχείριση της εξουσίας σεξουαλικά; Δεν θέλω να ζω εκτός εξουσίας όσον αφορά τη σεξουαλικότητά μου αλλά ούτε θέλω να παγιδευτώ σε μια ετεροσεξιστική ιδέα για το τι είναι η εξουσία. Αλλά ο φεμινισμός νιώθω, ότι μου ζητάει, να πετάξω το μωρό μαζί με τα απόνερα.
Για παράδειγμα, πιστεύω πως ο λόγος για τον οποίο ζητήματα σχετικά με τις μπουτς και τις φαμ αποκρύφτηκαν εντός του λεσβιακού φεμινισμού είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται βαθιά τα ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την εξουσία στο κρεβάτι. Και παρόλο που δεν παίζουν όλες με την εξουσία με τον τρόπο που το κάνω εγώ, το ερώτημα της εξουσίας επηρεάζει το με ποια και πώς ερωτικοποιείς τη σεξουαλική σου ανάγκη. Και βρίσκεται εντελώς στη βάση όλων των σεξουαλικών ζητημάτων. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να σου πω ότι δουλεύω το ότι είμαι φαμ ώστε να μην χρειάζεται να είμαι κάτι άλλο.
ΤΜ: Αλλά τι είναι φαμ για σένα; Κάποτε σου είχα πει πως αυτό που θεωρώ φαμ είναι κάτι παθητικό, μαζεμένο κλπ κι εσύ δεν ταίριαζες σ’ αυτήν την εικόνα. Και μου είπες, “Ε, λοιπόν, να αλλάξεις τον ορισμό σου για την φαμ”.
ΑΧ: Η φαντασιακή μου ζωή είναι βαθιά εμπλεγένη με την μπουτς και φαμ επικοινωνία. Δεν βρίσκομαι, ποτέ, σεξουαλικά, με μια γυναίκα έξω από αυτούς τους ρόλους. Η φαμ είναι ενεργητική, όχι παθητική. Είναι να λέω στη σύντροφό μου “Αγάπα με αρκετά ώστε να φτάσω εκεί που χρειάζομαι να φτάσω και να με πας εκεί. Μη με με κάνεις να το σκεφτώ. Δώσε μου έναν τρόπο ώστε να είμαι τόσο στο σώμα μου που να μην χρειάζεται να σκεφτώ, ώστε να μπορείς να φαντασιωθείς και για τις δυο μας. Εσύ το σχεδιάζεις. Εσύ έχεις τον έλεγχο”.
Είναι δύσκολο να μιλάς για πράγματα όπως η απώλεια του ελέγχου και να μην ακούγεται παθητικό. Είμαι πρόθυμη να δώσω την εαυτή μου σε μια γυναίκα στο βαθμό που εκείνη με θέλει. Εκθέτω την εαυτή μου για να την εκτιμήσει. Ανοίγω την εαυτή μου για να δει τι θηλυκό είναι δυνατόν να αγαπήσει σε μένα… Θέλω να ανταποκριθεί σε αυτό. Μπορεί να μην κάνω κάτι ενεργά με το σώμα μου, περισσότερο από το να ερωτικοποιώ την ανάγκη που νιώθω στα χέρια της όσο με αγγίζει.
Με τον ίδιο τρόπο εσύ, ως μπουτς, θέλεις και αντιλαμβάνεσαι μια γυναίκα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ντύνεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο για να την προσελκύσεις και πλαισιώνεις τη σεξουαλική σου ανάγκη με τέτοιο τρόπο ώστε να επικοινωνήσεις αυτήν την επιθυμία…Και ακόμη, υπάρχει, σίγουρα, ένα κομμάτι μου που νιώθει πως ίσως όλα αυτά να μην είναι καν ζήτημα ρόλων. Μπορεί να έχουν να κάνουν με ένα πιο πλούσιο έδαφος.
ΤΜ: Ναι, νιώθω πως ο τρόπος με τον οποίο θέλω μια γυναίκα μπορεί να είναι μια πολύ βαθιά εμπειρία. Θυμάσαι, σου είχα πει πως όταν κοίταξα το πρόσωπο της ερωμένης μου την ώρα που της έκανα έρωτα (στην πραγματικότητα φιλούσα απλά το στήθος της εκείνη την ώρα), αλλά όταν κοίταξα το πρόσωπό της μπορούσα να νιώσω πόσο βαθιά παρόν ήταν το κάθε κομμάτι της. Ότι το κάθε κύτταρο του κορμιού της μου εμπιστευόταν να την χειριστώ, να φροντίσω τη σεξουαλική της ανάγκη. Αυτή η έκφραση στο πρόσωπό της είναι το κάτι άλλο. Με γεμίζει. Μου εμπιστεύεται να αποφασίσω που θα πάει σεξουαλικά. Και ειλικρινά, νιώθω μέσα μου μια δύναμη ισχυρή αρκετά ώστε να γιατρέψει οποιαδήποτε πληγή.
ΑΧ: Λοιπόν, σίγουρα δεν μπορώ να ξέρω πώς δείχνω, αλλά μπορώ να το νιώσω στα χέρια της ερωμένης[5] μου όταν έχω την έκφραση που περιέγραψες. Όταν ανοίγομαι περισσότερο και περισσότερο στην αίσθηση της επιθυμίας της για μια γυναίκα, όταν την ερωτικοποιώ, νιώθω μια είδους λαχτάρας στο σώμα μου, αλλά όχι μια λαχτάρα να κάνω κάτι. Μπορώ να νιώσω ένα ευαίσθητο σημείο και μια ανάγκη και είναι εκεί και είναι μόνο η αιχμή της, η αιχμή αυτής της επιθυμίας και είναι αυτό που πρώτα πρώτα παίζεται, που ερωτικοποιείται. Είναι ελαφρύ και παιχνιδιάρικο. Δεν σε δεσμεύει να εκθέσεις ένα βαθύτερο μέρος της εαυτής σου σεξουαλικά. Και τότε είναι που ανάβει το πάθος. Και το πάθος δεν είναι μπουτς και φαμ. Είναι μόνο πάθος.
Αλλά από αυτό το μέρος, αν δουλέψει, αρχίζω να φαντασιώνομαι πως είμαι η γυναίκα που μια γυναίκα πάντα ήθελε. Αυτό είναι που αρχίζω να ερωτικοποιώ. Αυτό αρχίζω να νιώθω από τα χέρια της ερωμένης μου. Αρχίζω να φαντασιώνομαι πως γίνομαι όλο και πιο θηλυκή έτσι ώστε να κατανοήσω και να συναντήσω αυτό που συμβαίνει στο σώμα της. Δεν θέλω να μην είναι θηλυκή για μένα. Η ανάγκη της είναι θηλυκή, αλλά είναι μπουτς επειδή της ζητάω να εκθέσει την επιθυμίας της μέσω της κίνησης των χεριών της στο σώμα μου κι εγώ θα ανταποκριθώ. Θέλω να παραδώσω την εξουσία απαντώντας στην ανάγκη της. Αυτή η αίσθηση μπορεί να είναι αληθινά δυνατή και καθόλου παθητική.
Πολλές φορές η αίσθηση που έχω στο σώμα μου είναι πως έχω αυτή την φαντασίωση να τραβήξω τους γοφούς μιας γυναίκας πάνω στο μουνί μου. Μπορώ να νιώσω με οδυνηρό τρόπο αυτή την ανάγκη στο σώμα μιας άλλης γυναίκας. Μπορώ να νιώσω την επίδραση και αρχίζω να παίζω και να ανταποκρίνομαι σ’ αυτήν την πείνα και την επιθυμία. Και αρχίζω να ερωτικοποιώ την φαντασίωση πως δεν μπορεί να με χορτάσει. Με κάνει να θέλω να βάλω φωτιά στο σώμα μου. Αυτό που αισθάνομαι είναι πως είμαι μέσα στις φλέβες μου και στέλνω θερμότητα στους μηρούς μου. Είναι πολύ χοτ.
ΤΜ: Ω, αγάπη, την νιώθει κι αυτή την κάψα.
ΑΧ: Ναι, και κάνω κάθε μέρος του σώματος μου προσβάσιμο σ’ αυτή την γυναίκα. Δεν υπάρχει κανένα μέρος που να μη μπορεί να με αγγίξει. Το σώμα μου είναι κυριολεκτικά ανοιχτό με όποιο τρόπο κι αν ερμηνεύσει την σεξουαλική της ανάγκη. Η δύναμη μου είναι πως ξέρω να διαβάζω το πάθος της από μέσα. Μπορώ να την ακούσω. Είναι σαν μια σεξουαλική γλώσσα: είναι μια ρυθμική γλώσσα για την οποία χρησιμοποιεί τα χέρια της. Το σώμα μου είναι σε απόλυτη αρμονία με μια ερωμένη αλλά δεν επιλέγω εγώ που θα με αγγίξει.
ΤΜ: Αλλά δεν φαντασιώνεσαι ποτέ πως βρίσκεσαι εσύ στην αντίθετη πλευρά αυτής της εμπειρίας;
ΑΧ: Λοιπόν, όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, επειδή με τις μπουτς δεν μπορείς να επιμείνεις να παρατήσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Πρέπει, μέσω αυτής της ταυτότητας, να πας σ’ αυτό το άλλο μέρος. Γι’ αυτό οι ρόλοι είναι τόσο σημαντικοί και δεν μπορείς να τους πετάξεις. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να τους χρησιμοποιήσεις, έτσι ώστε τελικά να απελευθερώσεις τη σεξουαλικότητα σου σε άλλους τομείς όπου νιώθεις πως οι ρόλοι σε παγιδεύουν. Αλλά δεν χρειάζεται να πετάξεις τους ρόλους για να εξερευνήσεις τη σεξουαλικότητα. Υπάρχουν φαμ τρόποι ενορχήστρωσης. της σεξουαλικότητας. Δεν ζητάω από μια γυναίκα να μην είναι μπουτς. Της ζητάω να με αφήσει να εκφράσω την άλλη πλευρά του χαρακτήρα μου, που ενεργά ενορχηστρώνω αυτό που συμβαίνει. Δεν παραιτούμαι ποτέ του δικαιώματος μου να πω πως μπορώ να επιμείνω σ’ αυτό που συμβαίνει σεξουαλικά…Πολύ συχνά αυτό που συμβαίνει είναι πως απλά θα την αποπλανήσω. Τώρα, αυτό είναι πολύ ενεργητικό. Η αποπλάνηση είναι πολύ γνήσια αλλά είναι μια φαμ αποπλάνηση.
ΤΜ: Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι κάτι τόσο απλό όπως να έρχεσαι και να κάθεσαι στα πόδια της. Ε, αν είναι μπουτς και θέλει, θα πάει για τον λαιμό σου.
ΑΧ: Ω, ναι, διαφορετικές περιοχές για διαφορετικούς ρόλους! Αυτό που είναι ουσιαστικό είναι η προσέγγισή σου να μην απειλεί τη σεξουαλική ταυτότητα του άλλου ατόμου, αλλά να παίζει μαζί της. Με αυτό έχει να κάνει μια καλή αποπλάνηση. Παίζω πολύ μ’ αυτό. Δεν είναι ότι χρειάζομαι τακούνια στιλέτο ώστε να φαντασιώνομαι ποια είμαι. Αυτό τώρα έχει να κάνει πολύ με ταξικά σκατά, να αντιλαμβάνεσαι τη φαμ με ένα τόσο περιορισμένο τρόπο.
ΤΜ: Λοιπόν, θα τολμήσω να πω πως μερικές από αυτές τις δυναμικές που περιγράφεις συμβαίνουν μεταξύ των περισσότερων λεσβιών, μόνο που μπορεί και οι δύο να είναι στο ίδιο ντραγκ με τι σερτ και τζιν παντελόνι. Αυτό που νιώθω, όμως, είναι… και αυτό είναι πολύ δύσκολο για μένα… αυτό που περιέγραψα νωρίτερα σχετικά με το να βλέπω στο πρόσωπο της ερωμένης μου να με εμπιστεύεται με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, θέλω να με πάει σε αυτό το μέρος κι εμένα.
ΑΧ: Ναι, αλλά δεν χρειάζεται να αρνηθείς το ότι είσαι μπουτς για να πας εκεί. Σωστά;
ΤΜ: Λοιπόν, αυτό είναι το δύσκολο. Το να είσαι μπουτς, για μένα, είναι να μην είσαι γυναίκα. Το κλασσικό απόλυτο μπουτς στερεότυπο είναι πως είναι μια γυναίκα που αρνείται σε μια άλλη γυναίκα να τη αγγίξει σεξουαλικά. Πάει κάπως έτσι: Δεν θέλει να νιώθει τη θηλυκότητά της επειδή πιστεύει ότι εσύ είσαι η “πραγματική” γυναίκα και αν κάνει έρωτα σε σένα δεν χρειάζεται να αισθάνεται το σώμα της ως αντικείμενο της επιθυμίας. Μπορεί να είναι ένα είδος “ασώματου εραστή”. Οπότε όταν γυρνάς απ’ την άλλη και θέλεις να της κάνεις έρωτα και θέλεις να την κάνεις να νιώσει σωματικά, ως γυναίκα, τότε αυτό με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη είναι ΠΕΡΙΕΡΓΟ. Είσαι μια γυναίκα που της κάνει έρωτα. Νιώθει πιο περιεργα από ποτέ. Το πιάνεις;
ΑΧ: Το πιασα, ναι. Πωπω!
ΤΜ: Πιστεύω πως, από πολύ μικρή ηλικία, ο τρόπος με τον οποίο σε φανταζόσουν ως κορίτσι, διαφέρει πολύ από τον δικό μου. Και οι δύο πονέσαμε, αλλά πιστεύω υπάρχει ένας συγκεκριμένος πόνος στο να αυτο-αναγνωρίζεσαι ως κουήρ μπουτς από νεαρή ηλικία, όπως έκανα εγώ. Δεν με σκεφτόμουν και πολύ ως θηλυκό ή αρσενικό. Με σκεφτόμουν σαν αυτό το υβρίδιο ή κάτι. Απλά με σκεφτόμουν σαν αυτό το ελεύθερο υποκείμενο μέχρι που έβγαλα βυζιά. Μετά σκέφτηκα, ωου, κάποιο πρόβλημα υπάρχει εδώ.
Για μένα, ο τρόπος που σε φαντάζεσαι ως γυναίκα και ο τρόπος που έλκομαι σεξουαλικά από τις γυναίκες αντικατοπτρίζουν αυτή την μπουτς/φαμ ανταλλαγή- όπου μια γυναίκα πιστεύει την εαυτή της τόσο γυναίκα που με κάνει να την θέλω.
Αλλά για μένα, έχω πονέσει πολύ που μου ήταν τόσο δύσκολο να με αντιληφθώ, τόσο ενδελεχώς, ως θηλυκό, με έναν τέτοιο σεξουαλικό τρόπο. Οπότε η διατήρηση του να είμαι μπουτς δεν είναι ακριβώς ο στόχος μου. Τώρα σχετικά με αυτό το ίδιο, πιθανόν να είναι όλα ετεροσεξιστικές μαλακίες- για το τι πρέπει να είναι μια γυναίκα εξαρχής- αλλά συζητάμε για τις διαφορές ανάμεσα στον δικό σου και τον δικό μου τρόπο να μας φανταζόμαστε ως σεξουαλικά πλάσματα/ οντα.
ΑΧ: Πιστεύω πως υπάρχει διαφορά. Θα έλεγα πως μια καλή φαμ δεν παίζει με το κομμάτι σου που σε μισεί που νιώθεις σαν άντρας, αλλά με το κομμάτι σου που ξέρει πως είσαι γυναίκα. Επειδή έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ότι οι φαμ είναι γυναίκες προς γυναίκες και λεσβίες για τους άντρες στον στρέιτ κόσμο.
Ήμουν ανελέητη με τους άντρες, σεξουαλικά, σχετικά με αυτό που ένιωθα. Ήταν με τις γυναίκες που δεν μπόρεσα να αποφύγω να αφεθώ στην ανάγκη μου πως χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από έναν οργασμό. Με μια γυναίκα. Δεν μπορώ να αρνηθώ πως η πιθανότητα είναι απλά εκεί, ότι θα φτάσει σε κάποιο πολύ βαθύ μέρος/σημείο μου κάθε φορά που κάνουμε έρωτα. Αυτό είναι μέρος του φόβου μου που είμαι λεσβία. Δεν μπορώ να αρνηθώ αυτή την πιθανότητα με μια γυναίκα.
Βλέπεις, σε θέλω ως γυναίκα, όχι ως άντρα, αλλά σε θέλω με τον τρόπο που εσύ χρειάζεσαι να είσαι, που μπορεί να μην είναι παραδοσιακά θηλυκός, αλλά είναι αυτή η περιοχή στην οποία εσύ εκφράζεσαι ως μπουτς. Εδώ είναι που στον άλλο κόσμο έχεις υποστεί την μεγαλύτερη ζημιά. Αισθάνομαι πως μέρος του λόγου για τον οποίο λατρευω να βρίσκομαι με μπουτς είναι πως νιώθω πως επιδιορθώνω αυτή τη ζημιά. Το κάνω σωστό το να με θέλεις τόσο πολύ. Δεν έχει επιτραπεί στις μπουτς να νιώσουν την ίδια τους την επιθυμία γιατί αυτό το κομμάτι της μπουτς γίνεται αντιληπτό από τον στρέιτ κόσμο ως αρσενικό. Ως φαμ,νιώθω ότι παίρνω πίσω τη θηλυκότητά μου και ότι δίνω έναν διαφορετικό ορισμό στη θηλυκότητα της μπουτς. Αυτό εννοώ όταν λέω για μια από αυτές τις ανεξερεύνητες περιοχές που πάνε πέρα από τους ρόλους, αλλά πρέπει να πας μέσω τον ρόλων για να φτάσεις εκεί.
ΤΜ: Το πώς φαντασιώνομαι τους σεξουαλικούς ρόλους διαφέρει αρκετά, για μένα, με διαφορετικές γυναίκες. Συνήθως μπαίνω σε μια ερωτική συσχέτιση με μια γυναίκα από αυτή την μπουτς θέση που περιέγραψες, αλλά έχω νιώσει και πολύ εξαπατημένη εκεί, στο να παίρνω πάνω μου όλη την σεξουαλική ευθύνη. Έλκομαι σοβαρά από μπουτς, μερικές φορές. Είναι μια διαφορετική δυναμική εκεί, όπου η σεξουαλικότητα μπορεί να μην φαίνεται τόσο ρευστή ή κατανοητή, αλλά ξέρω πως υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι μου που θέλει να το χειριστούν με τον τρόπο που περιέγραψα πως μπορώ να χειριστώ μια γυναίκα. Αναγκάζομαι, αρκετά, προς αυτή τη θέση του “εραστή”. Δεν είχα να αντιμετωπίσω ποτέ εντελώς το να είμαι η “ερωμένη” και, ειλικρινά, δεν ξέρω αν χρειάζομαι μια μπουτς, μια φαμ, ή ό,τι άλλο να με πάει εκεί. Ξέρω ότι είναι ένας αγώνας μέσα μου και με κατατρομάζει να το κοιτάω τόσο ευθέως. Το έχω ψάξει αρκετά αυτό το κομμάτι συναισθηματικά, αλλά το να συνδυάσω και το σεξ με αυτό, φαίνεται πολύ επικίνδυνο.
ΑΧ: Λοιπόν, πιστεύω πως όλες έχουν πτυχές των ρόλων στις σχέσεις τους, αλλά εγώ εκεί έξω νιώθω ότι το έχω πάει στα άκρα του… Πιστεύω πως αυτό που έκανε ο φεμινισμός, με τον φόβο ότι η ετεροφυλοφιλία θα πάρει τον έλεγχο της φαντασίας, ήταν να πει πως δεν υπάρχει σχεδόν καμία ασφαλή φαντασίωση που μπορείς να έχεις, όπου δεν θα χρειαζόταν να παραδώσεις την εξουσία ή να την πάρεις. Δεν υπάρχει καμία φαντασίωση, που να μπορώ να σκεφτώ, που δεν έχει κάποια πτυχή από αυτό. Αλλά έχω νιώσει πως έχω χρειαστεί να παρατήσω κάποια από τη πλούσια δυνατότητά μου, σεξουαλικά, με τον τρόπο που ο φεμινισμός όρισε τι είναι και τι δεν είναι “πολιτικά ορθό” στη σεξουαλική σφαίρα.
ΤΜ: Φυσικά, πολλές φεμινίστριες όταν μιλάνε για σεξουαλικότητα, της λεσβιακότητας συμπεριλαμβανομένης, δεν μιλάνε για την Επιθυμία. Είναι αξιοσημείωτο για μένα πως έκανα coming out μόνο όταν γνώρισα μια καλή φεμινίστρια, παρόλο που ήξερα πως είμαι κουηρ από τα οκτώ μου ή τα εννιά. Μόνο τότε μπόρεσα να το ρισκάρω γιατί δεν χρειαζόταν να της πω ότι αυτό γίνεται επειδή την θέλω. Δεν χρειαζόταν να πω πως όταν ταξιδεύει δίπλα μου όλο μου το σώμα αρχίζει να πάλλεται.
ΑΧ: Ναι, είναι απλά σωστό.
ΤΜ: Ήταν εντάξει να είμαι μαζί της γιατί όλες ξέραμε πως οι άντρες είναι εντελώς μαλάκες και υπήρχαν πολλές “εντάξει” γυναίκες που το αναγνώριζαν. Βλέπε: λευκές και μορφωμένες… Αλλά δεν ήταν για αυτό που “αποκαλύφθηκα”. Πώς θα μπορούσα να πω πως ήθελα μια γυναίκα τόσο πολύ, που θα πέθαινα αν δεν μου έβρισκα μια, σύντομα! Ξέρεις, απλά ένιωθα το τράβηγμα στους γοφούς, σωστά;
AX: Ναι, πραγματικά… Λοιπόν, η πρώτη συζήτηση που άκουσα ποτέ για τη λεσβιακότητα, ανάμεσα σε φεμινίστριες, ήταν: “Έίμαστε σεξουαλικά αντικείμενα για τους άντρες, και που μας έβγαλε; Και εδώ, πάνω που αρχίζουμε να μαθαίνουμε πώς να είμαστε φίλες με τις άλλες γυναίκες, έρχεσαι εσύ και το σεξουαλικόποιείς”. Αυτό είπαν! “Άντε και γαμήσου. Τώρα θα πρέπει να ανησυχώ μήπως κοιτάς κάτω από τη μπλούζα μου”. Αυτό ακριβώς εννοούσαν. Με τρομοκράτησε. “Όχι, όχι, όχι”, ήθελα να πω. “Υπόσχομαι ότι θα κοιτάω μόνο τον ουρανό. Σας παρακαλώ, αφήστε με να έρθω σε μια συνάντηση. Πραγματικά είμαι εντάξει. Απλά πηγαίνω στα μπαρ και πηδιέμαι σαν την κουνέλα με γυναίκες που θέλουν. Ξερεις;”
Τώρα, εξαρχής, πώς επένδυσε τόσο πολύ ο φεμινισμός σε αυτό; Δεν θα εξέταζαν τη σεξουαλική ανάγκη μεταξύ τους παρά μόνο ως καταπιεστής/καταπιεσμένη. Όποια κι αν ήταν η έκφρασή σου ήσουν πάντα το θυμα. Ακόμα κι αν ήσουν ο επιτιθέμενος. Οπότε πώς χωράνε οι λεσβίες σ’ αυτό; Οι λεσβίες που θέλουν βυζιά, ξέρεις.
Βέβαια πολλές γυναίκες έχουν τρομοκρατηθεί σεξουαλικά και αυτό βγάζει ένα νόημα, η ανάγκη τους να μην έχουν να κάνουν με μια ξεκάθαρη σεξουαλικότητα, αλλά έκαναν κάθε λεσβία άντρα. “Ω, θεέ μου, με θέλει κι αυτή!”
Έτσι έγινε αυτό το καταπιεστικό κίνημα, στο οποίο δεν μιλάς βρώμικα και δεν επιθυμείς βρώμικα. Πραγματικά έγινε βαρετό. Έτσι μετά τις συναντήσεις τρέχαμε στα μπαρ. Δεν μπορούσες να συζητήσεις πως ήθελες μια γυναίκα, μόνο πολύ ευγενικά. Δεν μπορούσες να πεις ότι τα βράδια πονούσε το να θέλεις να σε αγγίξει μια γυναίκα… Θυμάμαι που κατέρρευσα σε μια συνάντηση όταν όλες μιλούσαν για το να είσαι λεσβία τόσο διακριτικά. Άρχισα να κλαίω. Θυμάμαι να λέω, “Δεν μπορώ να το αποφύγω. Απλά…την θέλω. Θέλω να τη νιώσω”. Και όλες να με συγχωρούν. Ήταν μια ατμόσφαιρα εξορκισμού αυτής της άξεστης σεξουαλικής μου ανάγκης για γυναίκες.
ΤΜ: Σκατά, Άμπερ… θυμάμαι να είμαι 14 χρονών και να είναι αυτό το κορίτσι, λίγα χρόνια μεγαλύτερο μου, με την οποία είχα ένα κρας. Και την τελευταία μέρα του σχολείου ήξερα πως δεν θα την δω ξανά για μήνες! Αγκαλιαστήκαμε για αντίο και πήγα αμέσως σπίτι. Μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρά μου, μπήκα στο άφτιαχτο κρεβάτι μου και θυμάμαι να παίρνω τα σεντόνια, να τα τυλίγω σε ένα είδος σχοινιού και να τα τραβάω ανάμεσα στα πόδια μου και τα κρατούσα απλά εκεί, κάτω από το πηγούνι μου. Έκλαιγα και έκλαιγα επειδή ήξερα πως δεν μπορώ να την έχω, ίσως να μην είχα ποτέ μια γυναίκα για να αγγίξω. Είναι απλά αγνή ανάγκη και είναι κάτι ολόκληρο. Είναι σαν να χρησιμοποιείς τη σεξουαλικότητα για να περιγράψεις πόσο βαθιά χρειάζεσαι/θέλεις την οικειότητα, το πάθος, την αγάπη.
Οι περισσότερες γυναίκες δεν είναι απρόσβλητες από την εμπειρια του πόνου σε σχέση με τη σεξουαλικότητάς τους, αλλά σίγουρα οι λεσβίες βιώνουν έναν συγκεκριμένο πόνο και μια καταπίεση. Ας μην ξεχάσουμε, παρόλο που ο φεμινισμός πολλές φορές θα το ήθελε, ότι οι λεσβίες καταπιέζονται σ΄’ αυτόν τον κόσμο. Πιθανόν, να υπάρχουν πολλές από εμάς που έκαναν coming out μέσα από ένα κίνημα που νιώθει άτρωτο από την “κουήρ επίθεση”, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία (δεν έχει σημασία πότε κάναμε coming out), κυρίως αν δεν έχεις την οικονομική ασφάλεια σ’ αυτήν την κοινωνία. Αν έχεις αρκετά χρήματα και προνόμια, μπορείς να διαχωριστείς από την ετεροσεξιστική καταπίεση. Μπορείς να είσαι σαπφίδα ή κάτι, αλλά δεν χρειάζεται να είσαι παράξενη (queer). Είναι πιο εύκολο να συμπεριφέρεσαι κόσμια και να μην νιώθεις σαν φρικιό αν έχεις μια άκρη σ αυτήν την κοινωνία επειδή έχεις λεφτά.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως αρκετές από εμάς τρέφουμε πολλούς δαίμονες και παλιές πληγές μέσα μας σχετικά με τη σεξουαλικότητα. Ξέρω πως, για μένα, κάθε φορά που επιλέγω να αγγίξω μια γυναίκα, να κάνω έρωτα μαζί της, νιώθω ότι ρισκάρω να εκθέσω αυτό το κρυφό, ανασφαλές και ευάλωτο μέρος…Πιστεύω πως ο λόγος που ο φεμινισμός υπήρξε ιδιαίτερα ελκυστικός για πολλές “περίεργες” λεσβίες είναι επειδή μας κράτησε σε ένα μέρος όπου δεν χρειαζόταν να κοιτάμε άλλο πια προς τον δικό μας σεξουαλικό πόνο. Οι αδελφές μας θα μας ρουφούσαν απλά μέσα σ’ ένα κίνημα…
ΑΧ: Ναι, δεν κατηγορούμε τον φεμινισμό μόνο για σιωπή, αλλά η ίδια μας η συμμετοχή σ’ αυτή τη σιωπή προέκυψε από τον απόλυτο τρόμο μας να αντιμετωπίσουμε αυτή την πηγαία σεξουαλική ανάγκη. Τελεία και παύλα.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το φεμινιστικό κίνημα έχει αλλάξει ριζικά, με σημαντικό τρόπο, την αντίληψη όλων για τη λεσβιακότητα. Όλων, παγκοσμίως. Δεν υπάρχει λεσβία, σήμερα, σε όλο τον κόσμο (μέσα και έξω από τα μπαρ) που θα συζητήσει τα ίδια πράγματα που συζητούσε 10 χρόνια πριν. Φιλτράρεται μέσω του συστήματος νερού, ή κάτι τέτοιο, ξερεις. Η λεσβιακότητα είναι αποδεκτή στον φεμινισμό αλλά μάλλον ως ένα πολιτικό ή διαννοητικό ζήτημα. Μοιάζει να είναι ο φεμινισμός το τελευταίο στήριγμα του συντηρητισμού. Δεν θα σεξουαλικοποιηθεί. Είναι σεμνότυφος κατά αυτό τον τρόπο…
Λοιπόν, δεν πρόκειται να παρατήσω τη σεξουαλικότητά μου και δεν πρόκειται να μην είμαι φεμινίστρια. Έτσι θα χτίσω ένα διαφορετικό κίνημα, αλλά δεν θα ζήσω χωρίς κάποιο από’ τα δύο.
Κάποιες φορές, δεν μπορώ να διαχειριστώ το πόσο θυμωμένη νιώθω με τον φεμινισμό. Μπορεί να διαφωνούμε σ’ αυτό. Μας έχουν συμπεριφερθεί με παρόμοιους τρόπους, αλλά η σχέση μας με τον φεμινισμό διαφέρει. Η δικιά μου είναι πολύ μακρύτερη. Έχω δεχτεί πολλά περισσότερα σκατά από εσένα, κυρίως σε σχέση με το ότι είμαι φαμ. Έχω ένα προσωπικό μένος. Όσο περισσότερο ερχόμουν σε επαφή με το πώς ένιωθα για τις γυναίκες, τι με έκανε να επιθυμώ και τι με έκανε επιθυμητή, τόσο περισσότερο εκτός της φεμινιστικής κοινότητας ένιωθα και αυτό ήταν εντελώς τρομακτικό, επειδή,μου είχε δώσει τόσα πολλά. Την αγαπούσα. Και τότε δεν μπορούσα να είμαι αυτή που ήμουν. Αυτό το ένιωθα και για την τάξη. Μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματα μου σχετικά με το να είμαι γυναίκα, αλλά αν τα περιέγραφα από τη δική μου ταξική θέση, χρησιμοποιώντας αυτή τη γλώσσα, η εμπειρία μου δεν θα ήταν έγκυρη. Δεν ξέρω τι να κάνω τον θυμό μου, κυρίως σε σχέση με τη σεξουαλικότητα.
ΤΜ: Λοιπόν, πρέπει να είμαστε θυμωμένες… εννοώ αυτό που θα έκανες θα ήταν να κλείσεις την κασέτα ώστε να μην καταγραφεί ο θυμός σου. Αυτό που βγαίνει απ’ τον θυμό, αν εσύ, μια γυναίκα, μπορείς να πεις, έχω υπάρξει αδελφή όλα αυτά τα χρόνια και δεν με βοηθήσατε… αυτό μιλάει περισσότερο για την αποτυχία όλης αυτής της θεωρίας και της ρητορικής παρά για περισσότερη θεωρία και ρητορική.
ΑΧ: Ναι… θυμάσαι εκείνο το βράδυ που ήμασταν στο μπαρ, εσύ, εγώ και η Μ, και μιλούσαμε για ρόλους; Σου είπε αργότερα πως ο λόγος που βγήκε από τη συζήτηση είναι επειδή ήξερε πόσο με πληγώνει να μιλάω για αυτά. Ξέρεις, δεν μπορώ να σου πω πόσο σημαντικό ήταν για μένα να το γνωρίζει. Η απόγνωση που όλες νιώθαμε σ’ εκείνο το τραπέζι, μιλώντας για τη σεξουαλικότητα ήταν τόσο μεγάλη, το να θέλουμε να καταλάβουν οι άνθρωποι πώς είμαστε αυτό που είμαστε.
ΤΜ: Ξέρω… θυμάμαι πως, σε εκείνο το φόρουμ για το σ/μ, που έγινε την προηγούμενη άνοιξη, πως εκείνη η γυναίκα από τις Samois[6] ήρθε μπροστά στο δωμάτιο και μίλησε πολύ απλά και είπε πως ένιωθε ότι μέσω του σ/μ διαχειριζόταν τα ζητήματα εξουσίας με την ερωμένη της, με έναν πολύ ξεκάθαρο τρόπο. Ότι αυτή τη στιγμή, για μια φορά, δεν άφηνε τη σχέση. Δεν μπορώ να την ξεγράψω. Την πίστεψα. Πίστεψα πως είναι μια γυναίκα που παλεύει.
Και ως φεμινίστριες, Άμπερ, μας ενδιαφέρει η πάλη.
Η Πρόκληση
Θα θέλαμε να προτείνουμε, ότι με όρους διαχείρισης σεξουαλικών ζητημάτων τόσο προσωπικά όσο και πολιτικά, οι γυναίκες πάνε πίνω στις ομάδες αυτοσυνείδησης. Πιστεύουμε ότι οι γυναίκες πρέπει να δημιουργήσουμε σεξουαλική θεωρία με τον τρόπο που δημιουργήσαμε την φεμινιστική θεωρία. Πρέπει απλά να βρεθούμε σε μέρη όπου οι άνθρωποι συμφωνούν να βάλουν στην άκρη τις σεξουαλικές αξίες τους, έτσι ώστε όλες μας να νιώσουμε ελεύθερες να μιλήσουμε για αυτό που κάνουμε σεξουαλικά, ή θέλουμε να κάνουμε, ή μας έχουν κάνει. Πράγματι, φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τα συναισθήματα ως θεωρία. Δεν θέλουμε να υπονοήσουμε πως τα συναισθήματα είναι τα πάντα. Μπορούν, όμως, να χρησιμεύσουν ως η αρχή της δημιουργίας ενός κινήματος που μπορεί να διαχειριστεί πολιτικά τη σεξουαλικότητα με ένα ευρύ, διαπολιτισμικό τρόπο.
Πιστεύουμε πως τα φυλετικά και ταξικά υπόβαθρα μας έχουν τεράστια επιρροή στον ορισμό της αντίληψης μας για εμάς σεξουαλικά. Εφόσον δεν είμαστε ένα κίνημα που κυριαρχείται από την εργατική τάξη, ή ένα κίνημα του Τρίτου Κόσμου, έχουμε πολλούς ενδοιασμούς για το πως αυτό το νέο κίνημα αυτοσυνείδησης θα γίνει αντιληπτό. Στη συμμετοχή μας σε ένα κίνημα ευρέως ελεγχόμενο από λευκές μεσοαστές γυναίκες, νιώθουμε ότι οι πολιτισμικές τους αξίες (που μπορεί να είναι πιο στενά συνδεδεμένες με έναν αφομοιώσιμο Αμερικανικό πουριτανισμό) μας έχει χωθεί βαθιά στο λαρύγγι. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τότε: Ποιανών τα συναισθήματα και ποιανών οι αξίες θα θεωρηθούν κανονικότητα σε αυτές τις ομάδες αυτοσυνείδησης; Αν δεν υπάρχει χώρος για κριτική στη σεξουαλική συζήτηση σχετικά με φυλετικά και ταξικά ζητήματα, προβλέπουμε πως εμείς θα έχουμε γίνει ξεκάθαρες απ’ την αρχή.
Πιστεύουμε, επίσης, πως τα φυλετικά και ταξικά μας υπόβαθρα έχουν τεράστια επιρροή στο πώς εμπλεκόμαστε με την πολιτική. Για παράδειγμα, γιατί είναι κυρίως λευκές μεσοαστές γυναίκες στην ορατή ηγεμονία του αντιπορνογραφικού κινήματος; Αυτό συμβαίνει κυρίως στην Bay Area όπου το βάρος δεν δίνεται στην πραγματική βία ενάντια στις γυναίκες αλλά στη σεξιστική ιδεολογία και τους συμβολισμούς της στα μίντια. Γιατί οι έγχρωμες γυναίκες δεν είναι ιδιαιτέρως ορατές σε αυτό το σχετικά με το σεξ θέμα; Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το οτι δεν είμαστε θύματα της πορνογραφίας.
Περισσότερες γυναίκες της εργατικής τάξης και του Τρίτου Κόσμου μπορείς να δεις να ασχολούνται ενεργά μεε ζητήματα σχετικά με το σεξ που έχουν άμεση επιρροή στη ζωή και τον θάνατο των γυναικών (έκτρωση, στείρωση, φροντίδα της υγείας, κοινωνική πρόνοια κλπ). Δεν είναι ότι επιλέξαμε αυτού του είδους τον ακτιβισμό επειδή είναι “πολιτικά ορθός”, αλλά επειδή εμείς βρισκόμαστε έγκυες στα 16 μας (στρέιτ και λεσβίες), οι κόρες μας μένουν έγκυες στα 16, είμαστε αυτές που τις παρατάνε οι άντρες χωρίς φροντίδα για τα παιδιά, που είμαστε αυτο-υποστηριζόμενες λεσβίες μητέρες, που υπογράφουμε έντυπα για να μας κλείσουν τις σάλπιγγες επειδή δεν ξέρουμε Αγγλικά. Αλλά αυτοί οι διαχωρισμοί μεταξύ τάξεων και χρωμάτων σπάνια απορροφούνται από το παρόν φεμινιστικό κίνημα.
Ουσιαστικά, προκαλούμε τις άλλες γυναίκες και τις εαυτές μας να κοιτάξουμε εκεί που δεν έχουμε κοιτάξει (αυτό περιλαμβάνει μέσα από και πέραν του χρώματος και της τάξης) με σκοπό να οδηγηθούμε σε μια σύνθεση σεξουαλικής σκέψης που θα προέρχεται και θα εξελίσσεται από την ποικιλία των υποβάθρων και των εμπειριών μας. Αρνούμαστε να αποδυναμωθούμε ακόμα μία φορά σε σχέση με τη σεξουαλικότητα, τη φυλή ή την τάξη.
[1] Η Amber Hollibaugh είναι μια κομμουνίστρια λεσβία με μακρά ιστορία στον ακτιβισμό, είναι τώρα επιμελήτρια του SocialistReview.
[2] Η Cherrie Moraga είναι Τσικάνα ποιήτρια, δοκιμιογράφος, πολιτισμική εργάτρια και συν-επιμελήτρια του βιβλίου Thisbridgecalledmyback: Writingsbyradicalwomenofcolour(Persephone)
[3] Για περισσότερα σχετικά με τους πολέμους για το σεξ δες εδώ και Ιστορίες σεξουαλικότητας, στο Σεξουαλικότητα, θεωρία και πολιτικές της ανθρωπολογίας, Κώστας Γιαννακόπουλος (επιμ.), 2006, εκδόσεις Αλεξάνδρεια και περιοδικό Μιγάδα τ. 16-17 (?)
[4] Στμ. Αναφέρεται το στο σύνθημα “Ο φεμινισμός η θεωρία, ο λεσβιασμός η πρακτική”
[5] Αναφερόμενη σε ένα μπουτς άτομο θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το αρσενικό γένος, εραστής. Επέλεξα, εδώ, να μη το κάνω καθώς οι ίδιες οι συνομηλίτριες χρησιμοποιούν θηλυκές αντωνυμίες. Χρησιμοποιώ, επίσης, το θηλυκό γένος ως γενικευτικό, αντί του αρσενικού της κυρίαρχης/επίσημης γραμματικής, για ευνόητους λόγους.
[6] Οι Samois είναι (στμ. ήταν) μια λεσβιακή-φεμινιστική σ/μ ομάδα στο Σαν Φρανσίσκο Μπέυ Έρια.
