Στις μπογιές, στις πετονιές, στις ομοφοβικές ιαχές αντιτείνουμε τις κοινότητές μας, τον ορθό λόγο μας και τις διεκδικήσεις μας.
του Θεοδόση Γκελτή
Τρανς άνθρωπος δέχτηκε άγρια σωματική επίθεση στο «Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης» στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Η τρανσφοβική αγέλη χτύπησε το νεαρό άτομο, το γονάτισε κάτω και του πέταξε μπογιές. Η σωματική βία ολοκληρώθηκε με τη συμβολική. Έτσι, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι υπάρχει αυτό το ιδιαίτερο μείγμα φόβου και μίσους απέναντι σε ορισμένους ανθρώπους. Απέναντι σε ανθρώπους που «ξεστράτισαν» από το καλά χαραγμένο μονοπάτι της κοινωνίας για το πώς πρέπει τάχα να συμπεριφέρεται ένας άνθρωπος επειδή του αποδόθηκε ένα συγκεκριμένο φύλο στη γέννησή του. Το εναλλακτικό αυτό μονοπάτι γεννάει άγρια αντανακλαστικά. Το άτομο αυτό θεωρείται ότι διασαλεύει τις βαθιά ριζωμένες έμφυλες βεβαιότητές με την καθημερινή του παρουσία. Και η διασάλευσή αυτή τιμωρείται κοινωνικά, σωματικά, ηθικά και ψυχολογικά.
Οι μπογιές που πετάχτηκαν σε ένα πεσμένο σώμα θυμίζουν, αναπόφευκτα, τις κλωτσιές που δέχτηκε το κουλουριασμένο σώμα του Ζακ Κωστόπουλου όντας σε κοινή θέα. Θυμίζουν την πετονιά που τυλίχτηκε στον λαιμό έφηβου μαθητή σε ιδιωτικό σχολείο. Θυμίζουν το ευάλωτο σώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη που μετατρεπόταν σε τζουκ μποξ στα χέρια των βασανιστών του. Θυμίζουν το σώμα της Ελένης Τοπαλούδη που πετάχτηκε ζωντανό και χτυπημένο στη θάλασσα από τους βιαστές και δολοφόνους της. Η αόρατη κλωστή που ενώνει τα σώματα αυτά είναι πως θεωρήθηκαν από τους διώκτες τους ως λιγότερο ανθρώπινα, λιγότερο σημαντικά και εν τέλει λιγότερο αξιοβίωτα. Σώματα και υπάρξεις «επικίνδυνες». Τα σώματα αυτά θεωρήθηκαν πως ξέφευγαν από το ανθρώπινο και με τέτοια ευκολία χτυπήθηκαν, χλευάστηκαν και υποτιμήθηκαν.
Τα χέρια που κράτησαν τις μπογιές, την πετονιά, (αλλά και τα πόδια που κλώτσησαν ημιθανείς ανθρώπους ή τους έσπρωξαν στη θάλασσα), έδωσαν κάποτε χειραψίες, κράτησαν μολύβια, φιλήθηκαν (;) και αγκάλιασαν (;). Χέρια δασκάλας που μηδενίζουν γραπτό μαθήτριας επειδή «υποστηρίζει λούγκρες». Χέρια που δεν προστατεύουν, δεν ενώνουν. Σκεβρωμένα χέρια.
Θυμάμαι έντονα μια σκηνή από την αμερικανική εκδοχή της σειράς «Queer as Folk», που έβλεπα με ιδιαίτερη προσήλωση μετά το Λύκειο. Σε ένα επεισόδιο, ένας fem άντρας, επέστρεφε, μετά από το drag show που έκανε σε μαγαζί της περιοχής του, προς το σπίτι του. Τότε, μια ομάδα ανδρών τον ρίχνει κάτω καταλήγοντας να τον χτυπά. Το θύμα, φοβισμένο και αβοήθητο, πιάνει και αγκαλιάζει την μπότα ενός εκ των θυτών – ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τον σταματήσει. Ο δράστης, όμως, δε συγκινήθηκε στο αγκάλιασμα, απλώς έκανε έναν κόπο παραπάνω για να μετακινήσει το πόδι του και να συνεχίσει την επίθεση. Αυτή η «αγκαλιά» δεν ήταν ικανή να σταματήσει το χτύπημα. Πώς μπορείς ρε γαμώτο να χτυπάς ένα σώμα σε αγκαλιάζει; Πώς μπορείς να εξευτελίζεις ένα άτομο μόνο και μόνο επειδή υπάρχει δίπλα σου; Πώς μπορείς να λες σε μια έφηβη μαθήτρια, με τις φλέβες σου φουσκωμένες από το μίσος, ότι δεν «υποστηρίζεις λούγκρες»;
Από τη μία, άνθρωποι εκπαιδευμένοι στο μίσος, κοινωνικοποιημένοι στον ανταγωνισμό και τον αποκλεισμό. Αγέλες ανθρώπων που επιτίθενται, που φοβούνται, που μισούν, που κατατρύχονται από ανυπέρβλητη άγνοια.
Από την άλλη, μια εκπαίδευση που 9 στα 10 πράγματα που κάνει μένουν σε έναν στείρο ακαδημαϊσμό. Εκπαίδευση που διώχνει τις τέχνες, που φοβάται τις κοινωνικές επιστήμες, που αδυνατεί να υπηρετήσει στην ουσία της την συμπερίληψη. Εκπαίδευση που ακόμα στερείται οργανωμένου συμπεριληπτικού και ολιστικού μαθήματος σεξουαλικής αγωγής -μαθήματος που είναι σημαντικό να υπάρχει αυτόνομα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Πρόκειται για ένα αίτημα ιδιαίτερα κρίσιμο που αναδεικνύεται από οργανώσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας όπως το «Πολύχρωμο σχολείο». Eκπαιδευτικοί που διατρανώνουν με περηφάνια πως «Δεν μετράω την εργασία σου γιατί ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΛΟΥΓΚΡΕΣ».
Εκπαιδευτικοί που κατά πάσα πιθανότητα όχι μόνο θα μένουν απαθείς όταν θα γίνονται μάρτυρες ομο/τρανσφοβικής παρενόχλησης του μαθητικού κοινού, αλλά πιθανά θα συμμετέχουν ενεργά συντασσόμενοι/ες με την κακοποιητική πλευρά. Και οι εκπαιδευτικοί αυτοί δεν είναι και λίγοι/ες όπως κατέδειξε η πανελλαδική έρευνα για το σχολικό κλίμα που διεξήγαγε η Colour Youth.
Μιλώντας για ζωές φτωχές, γυμνές και ανυπεράσπιστες δε θα μπορούσαμε να λησμονήσουμε τη «δωδεκάχρονη από τον Κολωνό». Μια ολόκληρη κοινωνία συνήθισε να αναφέρεται έτσι σε αυτή. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιδί που οικοδόμησε ως κανονικότητα το ότι η ύπαρξη της συνδέεται με την εκμετάλλευση και την ικανοποίηση άλλων. Ένα παιδί που δεν ενδιαφέρθηκε κανένας πραγματικά για αυτό. Η επιζήσασα των πολλαπλών βιασμών και κακοποιήσεων δέχτηκε επίθεση με μαχαίρι στο ίδιο της το σπίτι, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά για την αστυνομική προστασία και τη φερόμενη διαρροή των προσωπικών της στοιχείων. Ερωτηματικά που ξεγυμνώνουν ένα ολόκληρο σύστημα παιδικής προστασίας. Ένα παιδί που μήνες μετά τα εγκλήματα εις βάρος του φαίνεται πως ζει σε ένα παρόμοιο πλαίσιο αβοηθησίας, ευαλωτότητας και έλλειψης προστασίας. Αντί να βιώνει ασφάλεια σε ένα τείχος προστασίας και ανθρωπιάς που θα έπρεπε να την περιβάλλει, βρίσκεται έκθετη στους νταβατζήδες και στον υπόκοσμο που την απειλεί. Συλλογική ντροπή.
Στις μπογιές, στις πετονιές, στις ομοφοβικές ιαχές αντιτείνουμε τις κοινότητές μας, τον ορθό λόγο μας και τις διεκδικήσεις μας.
