Ματούλα Ζαμάνη

Ματούλα κάνε ό,τι γουστάρεις

Τα τελευταία χρόνια έχει τύχει πολλές φορές να πάω μόνος μου σε συναυλίες. Υπάρχουν τραγουδίστριες και τραγουδιστές, που, νομίζω, πάντα βλέπω μόνος μου. Μία από αυτές είναι και η Ματούλα Ζαμάνη. Ποια ήταν η πρώτη φορά που την είδα live; Κάτσε να θυμηθώ. Βασικά γκούγκλαρα, γιατί είναι αδύνατον να θυμηθώ.

Ήταν το 2012 στο Athens Pride. Με το πιο ενδιαφέρον μουσικό line-up που υπήρξε ποτέ, αλλά στο κοινό δεν άρεσε πολύ. Τότε η Ματούλα εμφανίστηκε με έξι χορευτές δεμένους με λουριά και τραγούδησε το «Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις» του Φοίβου σε mash-up με το “Lux Aeterna”, από το Requiem for a Dream ντε, κι εντάξει, εκεί τρελάθηκα. Η τύπισσα με είχε αφήσει άφωνο.

Η δεύτερη φορά ήταν το 2014 σε Φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πάρκο έξω από τον σταθμό Θησείο του ΗΣΑΠ. Ήταν μία πολύ low budget εμφάνιση, καθόμασταν σε πλαστικές καρέκλες και η Ματούλα τραγουδούσε με λίγους μουσικούς. Εκεί την απόλαυσα καλύτερα, δεν είχε show, έλεγε την «Τσιγγάνα», την «Μπανιστηρτζού» και άλλα δικά της τραγούδια.

Από το 2015 και μετά την παρακολουθώ ανελλιπώς, στο Θέατρο Βράχων, στον Σταυρό του Νότου, μόνη της ή με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου τότε. Έβγαλε δίσκο, απέκτησε το δικό της κοινό, μετακόμισε στην Αμοργό. Σε κάθε συναυλία της, το κοινό φωνάζει «Ματούλα είσαι καύλα». Και είναι. Δεν προσποιείται.

Το γλυκό

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ, που είχα πάει μόνος μου να τη δω στον Σταυρό του Νότου. Τότε στη Λεωφόρο Συγγρού υπήρχε ένας Δεληολάνης κι ένας Κωνσταντινίδης, δίπλα-δίπλα. Α, ο Κωνσταντινίδης υπάρχει ακόμα. Πήγα, λοιπόν, στο συγκεκριμένο ζαχαροπλαστείο και πήρα ένα ατομικό μιλφέιγ, γιατί ήταν ακόμα 8 το βράδυ και η συναυλία δεν θα άρχιζε πριν τις 9μιση. Κατά τις 8.15 έχω κάτσει απέξω από τον Σταυρό του Νότου και τρώω το μιλφέιγ. Οι πόρτες έχουν ανοίξει, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα κανείς.

Τότε εμφανίζεται η Ματούλα. Ξαφνικά η ματιά της πέφτει πάνω στο μιλφέιγ. Μου χαμογελάει πονηρά και μου λέει: «Αχ, θέλω κι εγώ ένα τέτοιο τώρα».

Αυτό χαίρομαι στη Ματούλα και σε κάθε άνθρωπο. Όταν δεν σταματά να απολαμβάνει τη ζωή, τις μικρές χαρές. Και πάνω στη χαρά της θα φάει όσο θέλει, θα πιει, θα χορέψει, θα διασκεδάσει και θα βγάλει και την μπλούζα της μπροστά στον κόσμο. Ματούλα κάνε ό,τι γουστάρεις. Εγώ θα σε ακολουθώ σαν πιστό σκυλί κι εσύ κράτα με απ’ το λουρί.

Οι φωτογραφίες είναι του Παύλου Παρασκευά από την περσινή συναυλία της στο Θέατρο Βράχων

Πέτρος Αλεξανδρής

Στο Δημοτικό, όταν η δασκάλα μας έβαλε "Σκέφτομαι και γράφω" να πούμε τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, απάντησα: Πρώτα γιατρός και όταν γεράσω περιπτεράς. Από μικρός μου άρεσε η ποικιλία και τη σύνταξη ούτε καν που τη σκεφτόμουνα. Στη συνέχεια ασχολήθηκα ερασιτεχνικά με σχολικές εφημερίδες και όταν πέρασα στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ άρχισα να δουλεύω κανονικά στον ειδικό τύπο σχεδόν από το πρώτο έτος. Το Αntivirus το αγαπάω όπως ο Αθηναίος το χωριό του. Ενώ είμαι αναγκασμένος να ζω από την κανονική μου δουλειά, το Antivirus είναι η πραγματική δημοσιογραφία και το ρεπορτάζ που θα ήθελα να κάνω. Από το 2007 υπάρχει αυτή η σχέση αγάπης.




Δες και αυτό!