‘Ηταν πριν λίγες ημέρες όταν ο Μανώλης Τρίκας δέχθηκε τη ρατσιστική επίθεση ενός αστυνομικού στον σταθμό του μετρό στον Άγιο Δημήτριο. Αφορμή της επίθεσης, η ασθένεια του μυϊκού συστήματος (δυστονία) από την οποία πάσχει ο Μανώλης. Αιτία, η μη αποδοχή της όποιας διαφορετικότητας από ένα (μεγάλο δυστυχώς) κοινωνικό σύνολο. Σήμερα, ο Μανώλης Τρίκας μιλά στο antivirus, θέλοντας να μεταφέρει το δικό του μήνυμα “υπερηφάνειας”.
Μάθαμε το περιστατικό της επίθεσης μέσα από μια ανάρτησή σου στο Facebook. Πότε συνέβη ακριβώς;
Το περιστατικό συνέβη σε ανύποπτο χρόνο. Ενός συνηθισμένου πρωινού στις 9 Αυγούστου. Όταν βρισκόμουν στην αποβάθρα του μετρό στον Άγιο Δημήτριο περιμένοντας το συρμό.
Αλήθεια, υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες για τη σωματική σου ακεραιότητα;
Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πάει καλά. Στην εξέλιξη της “συζήτησης” κατάλαβα ότι τα πράγματα, δεν είναι λογικά και άρχισα να νιώθω, εντελώς εκτεθειμένος. Έπρεπε, να αντιμετωπίσω με υπομονή, τη λεκτική βια που δεχόμουν. Όταν ζήτησα τα στοιχεία του αστυνομικού, είδα την έκφραση του προσώπου του, κατάλαβα ότι τα πράγματα αγρίεψαν. Ο αυταρχισμός και η “σιγουριά” του ήταν σαφείς. Ανεβήκαμε στον αστυνομικό σταθμό του ΜΕΤΡΟ, τακτοποίησε το χώρο βιαστικά, τοποθετώντας τις καρέκλες με τέτοιο τρόπο, όπου ήταν εμφανής η πρόθεση, για άσκηση σωματικής βίας. Κινήθηκα γρήγορα προς τη Σταθμάρχη και της ζήτησα να είναι παρούσα, ως μάρτυρας. Έτσι όλα άρχισαν να ανατρέπονται.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν απομακρύνθηκες από τον χώρο του σταθμού;
Η πρώτη σκέψη από την αρχή της επίθεσης, ήταν ότι έπεσα σε λάθος άνθρωπο ή μάλλον στον “ιδανικό” άνθρωπο. Είδα έναν επικίνδυνο χαρακτήρα με δικαίωμα στολής. Αν δεν ήμουν εγώ, ένας ενεργός πολίτης με πλούσια κοινωνική δραστηριότητα και σχετικά έμπειρος στον έλεγχο των αντιδράσεων μου (παρά τη φύση μου), αλλά ήταν κάποιος με χαμηλή αυτοπεποίθηση που μπορεί να έφερε βαρέως την αναπηρία του, μπορούσαν να εξελιχθούν τραγικές καταστάσεις. Πιθανότητες; Η ψυχολογική κατάρρευση του θύματος; μια απάντηση βίας στην βίαιη επίθεση; Αυτοκτονία; εφόσον υπήρξε και παρότρυνση, ακόμα και φαινόμενα “μοναχικού λύκου” που βλέπουμε σε άλλες χώρες με οπλισμένους δράστες που επιστρέφουν για εκδίκηση. Η δική μου σκέψη, ήταν και παραμένει σταθερή, τέτοιοι άνθρωποι είναι σε λάθος ρόλους και πρέπει να απομακρύνονται από τις θέσεις αυτές.
Σου έχουν συμβεί αντίστοιχα περιστατικά στο παρελθόν;
Όταν είσαι “διαφορετικός” έχεις πάντα να αντιμετωπίσεις συμπεριφορές Κοινωνικού Αποκλεισμού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια δεν επρόκειτο για ζήτημα Κοινωνικού Αποκλεισμού αλλά “κοινωνικής εκκαθάρισης”.
Σε μια πρόσφατη ανάρτηση σου έγραψες ότι είσαι υποχρεωμένος να φτάσεις την ιστορία αυτή μέχρι το τέλος της, όπως της αρμόζει για τους απομονωμένους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Τι ήθελες να πεις μ΄αυτό;
Είναι χιλιάδες άνθρωποι που μένουν κλεισμένοι στον εαυτό τους, αποκλεισμένοι στα σπίτια τους, δεν αντέχουν τα βλέμματα, τα σχόλια. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με κατάθλιψη, μερικοί μάλιστα φτάνουν στην αυτοχειρία. Για του παλαιότερους η “υπόθεση Κωσταλέξη” μια τραγική ιστορία με μια γυναίκα που για 40 περίπου χρόνια ζούσε φυλακισμένη σε ένα υπόγειο σε άθλιες συνθήκες για να κρυφτεί η “ντροπή” της οικογένειας. Η γνωστή “υπόθεση Γιακουμάκη”, ένα πρόσφατο τραγικό περιστατικό προϊόν αυτής της εγκληματικής νοοτροπίας της “κανονικότητας”. Πόσο ενοχικό μπορεί να είναι, ότι γεννήθηκες με μια φύση αλλιώτικη από αυτή που ορίζει το κοινωνικό “πατρόν”. Λες και κανόνισες εσύ το DNA σου και πρέπει να τιμωρηθείς. Πόσο εύκολο είναι να αποκτήσει κάποιος μια αναπηρία στη διάρκεια της ζωής του; Πόσο τραγικό είναι να καταπνίγεις τον κρυφό σου εαυτό. Να σε φυλάει η ζωή από αυτούς που ο φόβος τους κάνει να μισούν τη φύση τους, εάν δεν είναι αυτοκαταστροφικοί τότε είναι επικίνδυνοι σε τρίτους. Νομίζω ότι είναι χρέος όλων μας, να προστατεύουμε την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας, να μην αφήνουμε να ανθίζει το μίσος. Δεν είμαι δικομανής ούτε είναι μέσα στην Ηθική μου, η λύση εκκρεμοτήτων με σκληρή στάση. Σε κάποια πράγματα πρέπει να μπει μια σειρά, για να μη μας στήσουν σε κανέναν τοίχο κάποια στιγμή.
Έχεις κινηθεί νομικά; Ποιο είναι για εσένα το ιδανικό τέλος αυτής της ιστορίας.
Αυτή τη στιγμή είμαστε στο στάδιο της προανάκρισης. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους, έχω εμπιστοσύνη. Θα έπρεπε η Πολιτεία για τέτοια φαινόμενα να είχε την πρόνοια για κοινωφελή εργασία. Να ορίζει ο νόμος στον δράστη, υποχρεωτική ένταξη σε πρόγραμμα εργασίας σε ιδρύματα με ΑμΕΑ(και όχι μόνο) κάτω από καθεστώς εποπτείας. Σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα ο κάθε παραβατικός θα είναι σε θέση να καταλάβει την άλλη πλευρά και να ωριμάσει. Σε αντίθετη περίπτωση να έχει τις ποινικές κυρώσεις που προβλέπει ο αντιρατσιστικός νόμος.
Τι πάει να πει η λέξη “διαφορετικότητα” για εσένα;
Στην πραγματικότητα η λέξη διαφορετικότητα δεν ισχύει, γιατί δεν υπάρχει ομοιότητα σε τίποτα. Είναι ένα εφεύρημα η “κανονικότητα” για να ομαδοποιεί και να διαιρεί, έτσι ώστε να γίνεται διαχείριση των μαζών. Βοηθά στον Κοινωνικό Αυτοματισμό. Όταν κάποιος συνάνθρωπος μας, έχει κάποια δυσχέρεια, εκεί πρέπει να είμαστε όλοι δίπλα του, είναι χρέος μας.
Πιστεύεις ότι αυτή η “διαφορετικότητα” ενοχλεί ακόμη την ελληνική κοινωνία;
Για να νιώσει κάποιος καλά, κοιτάει την καμπούρα του άλλου, εάν είναι “χειρότερη” από την δικιά του. Είμαστε ένας λαός, που άφησε τη φιλοσοφία των προγόνων στα σκονισμένα ράφια και την κατεβάζει μόνο όταν θέλει να την αλλοιώσει. Είμαστε στην κατηγορία των “τέταρτων” χωρών σε πολλά πράγματα.
Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θες να στείλεις στα άτομα που βρίσκονται στην ίδια θέση ή αντιμετωπίζουν παρόμοιες ρατσιστικές συμπεριφορές;
Να είσαστε υπερήφανοι για τη φύση σας. Για όσους ανθρώπους έχουν αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής τους μια μεταβολή, αυτό δεν τους έχει αφαιρέσει την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Εάν η πολιτεία είναι αδρανής, να γίνετε τα ξυπνητήρια της αλήθειας. Κανένας δεν είναι καλύτερος από κανέναν. Είμαστε όλοι ένα κομμάτι στο παζλ της ζωής. Όποιος δεν μπορεί το “διαφορετικό” υπάρχουν και ψυχαναλυτές, δεν είναι κακό και εμείς πηγαίνουμε.
