Μα πού πάτε και τους βρίσκετε;

«Μα πού πάτε και τους βρίσκετε;!» μας ρωτάνε συχνά με απορία και αγανάκτηση όταν περιγράφουμε ιστορίες σεξισμού και κακοποίησης που δεχτήκαμε από άντρες. Τώρα αυτό που θα πω μπορεί να σας εκπλήξει και δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλύψω αλλά η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορεί μία λίστα με τα ονόματα 20-30 μισογύνηδων από την οποία οι γυναίκες επιλέγουν γκόμενους και μελλοντικούς συντρόφους με το που εγγράφονται στο newsletter της πατριαρχίας. Είναι οι ίδιοι 20-30 άντρες υπεύθυνοι για όλα εκείνα τα περιστατικά μισογυνισμού που περιγράφουμε και τους διαλέγουμε εξ επί τούτου από τη συγκεκριμένη λίστα είτε επειδή έχουμε τρομερά χαμηλή αυτοεκτίμηση, είτε επειδή είμαστε μαζόχες είτε επειδή απλά αποζητάμε υλικό για να μοιραζόμαστε κι εμείς στα σουαρέ φεμινιστριών αντί να κοιτάμε αμήχανα το ποτό μας μην έχοντας ούτε μια πικάντικη ιστορία σεξισμού και βίας να καταθέσουμε στην παρέα.

Η ερώτηση «πού πάτε και τους βρίσκετε» υπονοεί πως οι μισογύνηδες είναι μια πολύ περιορισμένη κατηγορία οπότε πρέπει πραγματικά να προσπαθήσουμε να πέσουμε πάνω τους, να τους ξετρυπώσουμε με τον ενθουσιασμό ενός σκυλιού που ξεθάβει ένα κόκαλο. Η πραγματικότητα είναι πως οι μισογύνηδες είναι ΠΑΝΤΟΥ. Η ερώτηση υπονοεί ότι οι κακοποιητές είναι μια ξεχωριστή κατηγορία, εύκολα αναγνωρίσιμη από κάποιο μαγικό εκ γενετής σημάδι που φέρουν στο μέτωπο κι άρα αν μπλέξουμε μαζί τους κάναμε μια συνειδητή επιλογή. Η πραγματικότητα είναι πως οι κακοποιητές μπορεί να είναι γλυκύτατοι στην αρχή ή να κρύβονται πίσω από αθώες σεξιστικές ατάκες και συμπεριφορές που έχουμε μάθει να θεωρούμε απλά τυπικά “ανδρικές” αντί για red flags. Συχνά μάλιστα όχι μόνο δεν τα θεωρούμε προειδοποιητικά σημάδια αλλά έχουμε διδαχθεί να τα διαβάζουμε ως ενδείξεις αγάπης και ενδιαφέροντος. Η ερώτηση είναι ρητορική και ουσιαστικά υπονοεί ότι αν έχουμε πέσει πάνω σε άντρες που μας κακομεταχειρίστηκαν φταίει κάποιο ελάττωμα της προσωπικότητάς μας, η χαμηλή αυτο-εκτίμηση, η έλλειψη κριτικής ικανότητας, η αφέλειά μας, ο αδύναμος χαρακτήρας μας. Η ερώτηση με λίγα λόγια είναι η επιτομή του victim-blaming που κατηγορεί τις γυναίκες για τις κακές επιλογές τους αντί τους άντρες που τους συμπεριφέρονται άσχημα.

Οι γυναίκες δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ για να μπλέξουν με μαλάκες. Αρκεί που είναι γυναίκες και ζουν σε μια κοινωνία που μαθαίνει στους άντρες ότι το να είναι μαλάκες είναι πλήρως αποδεκτό και στις γυναίκες ότι θα πρέπει να υπομένουν, να ανέχονται, να κάνουν υπομονή μέχρι να τους αλλάξουν. Οι γυναίκες μπλέκουν με μαλάκες γιατί πολλές φορές όταν καταλαβαίνουν ότι είναι μαλάκες έχουν ήδη εμπλακεί συναισθηματικά, οικονομικά και με χιλιάδες άλλους τρόπους που το κάνουν δύσκολο να χωρίσουν επί τόπου ή τελοσπάντων να σηκωθούν να φύγουν. Οι γυναίκες μπλέκουν με μαλάκες γιατί πολλές φορές δεν συνειδητοποιούν παρά μόνο χρόνια μετά ότι είναι μαλάκες. Χιλιάδες από εμάς, κοιτώντας στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μας, θυμόμαστε συμπεριφορές που ανεχτήκαμε γιατί τότε θεωρήσαμε απλά ενοχλητικές αλλά όχι απαράδεκτες ή τέλοσπάντων κάτι που θα λυνόταν με τον διάλογο και την άνευ όρων αγάπη μας. Οι γυναίκες μπλέκουν με μαλάκες γιατί η πατριαρχία τους είπε ότι η πιο σημαντική αποστολή στη ζωή τους είναι να βρουν έναν άντρα, και αν χρειαστεί να κάνουν εκπτώσεις για να τον κρατήσουν έτσι είναι η ζωή και δε θα πρέπει να είναι τίποτα επιλεκτικές σνομπαρίες που περιμένουν τον Γαλάζιο Πρίγκηπα γιατί ούτε κι αυτές είναι τίποτα πριγκίπισσες.

Οι γυναίκες μπλέκουν με μαλάκες γιατί όντως μπορεί να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά αυτό δεν είναι απλά ένα τυχαίο ελάττωμα του χαρακτήρα τους, είναι κάτι που καλλιεργεί επιμελώς και συστηματικά η πατριαρχία λέγοντας στις γυναίκες ότι ποτέ δεν είναι αρκετά καλές, αρκετά όμορφες, αρκετά αδύνατες, αρκετά έξυπνες και θα πρέπει να νιώθουν τυχερές που κάποιος γύρισε και τις κοίταξε. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση των γυναικών πολλές φορές καλλιεργείται έντεχνα από τους ίδιους τους κακοποιητές που φροντίζουν να τις μειώνουν, να τις υποτιμούν, να τους συνθλίβουν την αυτοπεποίθηση ώστε αυτές να μην έχουν το κουράγιο να ορθώσουν το ανάστημά τους. Αν δεν με πιστεύετε απλά σκεφτείτε την τεχνική του «negging» που διδάσκουν οι Pick-up Artists στους ακόλουθούς τους. Σύμφωνα με αυτούς οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να σου δώσουν σημασία αν τις μειώσεις έμμεσα αντί να τους τονώσεις την αυτοπεποίθηση με κομπλιμέντα. Κι αν οι Pick-up Artists το διδάσκουν αυτό ως αντίδοτο στην υποτιθέμενη γυναικεία ματαιοδοξία, στην πραγματικότητα είναι μια πολύ διαδεδομένη τακτική χειραγώγησης ανάμεσα σε κακοποιητές.

Αν διάβασες μια ιστορία σεξισμού και κακοποίησης όπου η γυναίκα δεν έφυγε άμεσα -ή και ποτέ- αν άκουσες την ιστορία μιας γυναίκας που είχε πάνω από έναν ή δύο κακοποιητικούς άντρες στη ζωή της, αν ακούς συνέχεια εξιστορήσεις κακομεταχείρισης και αυτό που αναρωτιέσαι είναι «που πάνε και τους βρίσκουν» οι γυναίκες αυτούς τους άντρες και όχι γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί μισογύνηδες τότε είσαι κι εσύ μέρος του προβλήματος. Γιατί οι μισογύνηδες και κακοποιητές είτε ξέρουν να κρύβονται πολύ καλά είτε εξίσου συχνά δεν χρειάζεται καν να κρύβονται. Είναι οι συγγενείς σου που κάνουν σεξιστικά αστεία, είναι τα φιλαράκια σου που αστειεύονται με τον βιασμό, είναι εκείνος ο γνωστός σου που ανεβάζει συνεχώς μισογυνικά memes, είναι εκείνο το Καλό Παιδί που σου κλαίγεται για την καριόλα που τον πλήγωσε κι εσύ τον παρηγορείς, είναι παντού γύρω σου. Αν τους ανέχεσαι εσύ γιατί σε παραξενεύει που τους ανέχονται οι γυναίκες; Κι αν είσαι γυναίκα που δεν έπεσε ποτέ πάνω τους τότε θα πρέπει να ευχαριστείς την καλή σου τύχη αντί να κατηγορείς τις γυναίκες που τους έφαγαν στην μάπα. Ή απλά να φρεσκάρεις την μνήμη σου. Είσαι σίγουρη ότι απλά δεν έχεις αποκλείσει από την θετική σου εμπειρία με τους άντρες όλους αυτούς τους κάφρους που άλλες γυναίκες έχουν περισσότερους λόγους να τους θυμούνται;