Έχω καρκίνο και φοβάμαι για το τι θα γίνει το παιδί μου όταν πεθάνω – Στην ταυτότητα της 14χρονης κόρης μου, που έχει δύο μαμάδες, η Πολιτεία γράφει όνομα πατρός – Δεν αντιμετώπισα πρόβλημα γιατί η ιστορία μου ήταν γνωστή σε όλους, ήταν ορατή – Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα για διακοπές, φοβάμαι μήπως συμβεί κάτι σε μένα ή στο παιδί μου και δεν έχει κανέναν
Μάρτυρες πολλών, συγκινητικών, αόρατων ιστοριών από οικογένειες με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς γίναμε το βράδυ της Πέμπτης 27 Απριλίου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Πρόκειται για οικογένειες που παλεύουν να επιβιώσουν στην ελληνική πραγματικότητα σε αντίξοες συνθήκες και με λιγότερα δικαιώματα από τις άλλες, τις «κανονικές».
Τη συγκεκριμένη εκδήλωση, με τίτλο «Προφορικές ιστορίες για αόρατα γενεαλογικά δέντρα», διοργάνωσαν οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο και το Queer Athens. Τη συντόνισε με πολύ χιούμορ και ευαισθησία ο Γιώργος Καπουτζίδης.
Τις ιστορίες τους αφηγήθηκαν ο Σταύρος Γαβριλιάδης, η Κατερίνα Μασουρίδου, η Μονίκ Καλογείτονα, ο Παναγιώτης Πεντάρης και η Ελένη Μαραβέλια. Για τις θεσμικές διεκδικήσεις των οικογενειών με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς μίλησαν ο Αντώνης Περπατίδης, εκ μέρους της Κατερίνας Φουντεδάκη, η οποία δεν μπόρεσε να παρευρεθεί και η Κατερίνα Τρίμμη.
Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος της Τεχνόπολης, Κωνσταντίνος Δέδες, ο οποίος είπε, μεταξύ άλλων, ότι «το συστατικό της οικογένειας είναι η αγάπη. Τα υπόλοιπα είναι διαχωρισμοί». Προσθέτοντας ότι «το νομικό πλαίσιο της Ελλάδας το 2023, τη λέξη αγάπη δεν τη χωράει. Αφού είναι σα να λέμε στα παιδιά ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για να αγαπούν έναν άνθρωπο. Ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για να τα φροντίζει και να τα αγαπά ένας άνθρωπος.»
Η συνδιοργανώτρια, Βάγια Γεωργαλή, εξήγησε εν συντομία τι είναι το Queer Athens: «Ένα δίγλωσσο αρχείο προφορικών συνεντεύξεων ΛΟΑΤΚΙ ιστορίας». Και μας έδωσε μια ιδέα για το τι ακολούθησε: «Την προκατάληψη, που περικυκλώνει τις οικογένειές μας, πιστεύουμε ότι οι ιστορίες, που θα ακούσουμε σήμερα, θα τη σπάσουν. Είμαστε εδώ για να καταγράψουμε αυτές τις ιστορίες. Και να γράψουμε όλοι μαζί ιστορία.»
Η συνδιοργανώτρια, Στέλλα Μπελιά, από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, ξεκίνησε την τοποθέτησή της μιλώντας για τη δική της οικογένεια, ως λεσβία ακτιβίστρια, που αποφάσισε στα 39 της χρόνια να αποκτήσει παιδιά: «Πραγματικά ακτιβίστρια έγινα από τη στιγμή που γέννησα τα παιδιά μου. Κι αποφάσισα να φτιάξω έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μου. Θα μου άρεσε να μην έχω να διεκδικήσω κάτι σε αυτό το πεδίο. Το 2014 πήραμε νομική μορφή, για να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι δικαιώματα για τα παιδιά μας, για τις οικογένειές μας. Μέχρι τότε, για αρκετά χρόνια, μας λέγανε ότι δεν υπάρχουμε, ότι δεν υπάρχουν οικογένειες με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς.»
«Από το 2014 μέχρι σήμερα έχουμε κάνει έναν δρόμο. Από το 2015, με το Σύμφωνο Συμβίωσης, μπορούμε να αποφασίζουμε για τη ζωή μας, για τη ζωή του/της συντρόφου μας. Αυτό που δεν καταφέραμε είναι να προστατέψουμε τα παιδιά μας. Ήθελα πάρα πολύ να έχει τελειώσει αυτή η ιστορία από τότε.»
«Τους “αόρατους” γονείς, τα παιδιά τούς βλέπουν από την αρχή. Είναι μαζί τους στα πρώτα τους βήματα. Μέχρι και μετά την ενηλικίωση. Για την πολιτεία είναι αόρατοι. Και είναι ώρα να αλλάξει τώρα αυτό.»
❝ Δεν έχουμε ίσα δικαιώματα ❞
Ο Σταύρος Γαβριλιάδης, Αλλεργιολόγος παίδων/ενηλίκων, μέλος Οικογενειών Ουράνιο Τόξο και ο Δημήτρης είναι δύο μπαμπάδες με 3 παιδιά. Ο Σταύρος είναι βιολογικός πατέρας του 5χρονου παιδιού και ο Δημήτρης είναι βιολογικός πατέρας των δύο 3χρονων. «Είμαστε μία μεγάλη οικογένεια Ουράνιο Τόξο», λέει, αλλά «δεν έχουμε ίσα δικαιώματα. Ένας από τους εφιάλτες μου είναι να μου πάρουν τα δύο παιδιά που δεν είναι βιολογικά δικά μου. Επίσης, αν εγώ αρρωστήσω, τι θα γίνει με το βιολογικό παιδί μου; Φοβάμαι πολύ. Νιώθω ότι αυτό το κράτος είναι για να παίρνει από μας, όχι να μας δίνει.»
«Πρέπει να έχουμε έναν Γάμο ίσο για Όλους. Να είναι αναγνωρισμένος και ο δεύτερος γονιός κι ας μην είναι βιολογικός. Να είναι ίσοι οι δύο γονείς σε νομικά, κληρονομικά θέματα, σε όλα.»
❝ Διαγνώστηκα για δεύτερη φορά με καρκίνο, τι θα γίνει το παιδί μου σε περίπτωση που πεθάνω; ❞
Την Κατερίνα Μασουρίδου, Νηπιαγωγό γενικής και ειδικής αγωγής, μέλος Οικογενειών Ουράνιο Τόξο, την είχαμε γνωρίσει στο αφιέρωμα για τη ΛΟΑΤ+ γονεϊκότητα του Antivirus, τον Απρίλιο του 2021. Από τότε μέχρι σήμερα, η ζωή της έχει αλλάξει δραματικά, καθώς διαγνώστηκε για δεύτερη φορά με καρκίνο. Και παρόλο που η ίδια δηλώνει συμφιλιωμένη με τον θάνατο, φοβάται για το 3,5 χρονών παιδί, που έχουν με τη Νικολέτα. Η ίδια είπε χτες στην Τεχνόπολη:
«Έχουμε σύμφωνο συμβίωσης με τη Νικολέτα από τότε που ήμουν έγκυος στη μικρή. Το Σύμφωνο δεν καλύπτει τα παιδιά. Προσπαθήσαμε να το συμπεριλάβουμε, αλλά δεν μας άφησαν να αναφέρουμε το παιδί. Είναι αόρατα τα παιδιά μας.»
«Τώρα διαγνώστηκα για δεύτερη φορά με καρκίνο. Έχω άγχος με το τι θα γίνει το παιδί σε περίπτωση που πεθάνω. Οι περισσότεροι γονείς το έχουν αυτό το άγχος και οι μονογονείς. Εγώ είμαι μονογονέας μόνο στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα είμαστε δύο γονείς. Αν το παιδί χάσει εμένα, χάνει και τις δύο μαμάδες. Χάνει την οικογένεια, χάνει τη ζωή που έχει ζήσει. Ταυτόχρονα, η Νικολέτα, εκεί που μόλις έχει χάσει τη σύντροφό της, θα πρέπει να αγωνιστεί να μη χάσει το παιδί της.»
«Έχω κάνει διαθήκη, αλλά είναι στην ευχέρεια του δικαστή και είναι εύκολο να την προσβάλουνε. Γνωρίζουν όλοι την επιθυμία μου, αλλά δεν θα έπρεπε να αποφασίζουν αυτοί για την οικογένειά μας, για το παιδί μας.»
«Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σιγουρευτούμε ότι θα πεθάνω και να κάνουμε μία ιδιωτική τεκνοθεσία, όπου θα αναλάβει την κηδεμονία εξ ολοκλήρου η Νικολέτα, αλλά εγώ θα απαρνηθώ κάθε δικαίωμά μου ως μητέρα.»
«Νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα να πεθάνω. Ότι πρέπει να φτάσει η μικρή πρώτα στα 18. Ή να αλλάξει ο νόμος.»
❝ Στην ταυτότητα της 14χρονης κόρης μου, που έχει δύο μαμάδες, η Πολιτεία γράφει όνομα πατρός ❞
Με άλλοτε ποιητικό, άλλοτε μαχητικό και πολιτικό κι άλλοτε βαθιά προσωπικό λόγο, η Μονίκ Καλογείτονα, Πλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού, μέλος Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, ξεκίνησε λέγοντας: «Αόρατα δέντρα δεν φτιάχνει η φύση. Εμείς τα φτιάχνουμε.» Αφηγούμενη την ιστορία της είπε ότι «είμαι μητέρα ενός κοριτσιού 14 ετών. Έκανα χρήση των διατάξεων για τη Νομοθετική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου το 2017 κι έχω μεταβάλει τα έγγραφά μου. Έχουν διαγραφεί τα προηγούμενα στοιχεία μου, το φύλο δηλαδή και το ονοματεπώνυμο, που μου αποδόθηκαν κατά τη γέννηση.»
«Δυστυχώς», συνέχισε, «εάν η κόρη μου ζητήσει πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, θα εμφανιστούν τα διαγραφέντα στοιχεία μου».
Κι έτσι έγινε πριν λίγο καιρό όταν η κόρη της έπρεπε να πάει μία εκδρομή με το σχολείο στο εξωτερικό και να εκδώσει Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας: «Στην ταυτότητά της, γράφει όνομα πατρός τάδε. Εγώ η Μονίκ, η μητέρα της, δεν φαίνομαι. Πείτε μου τι είναι αυτό; Αποδοχή ή συμπεριληπτικότητα;»
«Ζητάμε από τους νομοθέτες, μεταξύ άλλων, να υπάρχει δυνατότητα για αναγραφή Γονέας Α, Γονέας Β, Γονέας Γ κ.λπ.»
Η Μονίκ εξέφρασε την απογοήτευσή της από τα κόμματα, τους πολιτικούς, τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. «Το έργο μιας κυβέρνησης δεν θα κριθεί από την ιστορία για τους ψήφους της, αλλά από την ανθρώπινη πλευρά της», είπε και αναρωτήθηκε: «Αλήθεια, πώς νομοθετείτε; Πάμε κι όπου βγει;»
Κι αφήνοντας σαφείς αιχμές για την τωρινή κυβέρνηση, στο κλείσιμο της ομιλίας της είπε: «Στο πλοίο ό,τι κι αν συμβεί, ένας έχει την ευθύνη. Δεν μπορεί να πει δεν ήξερα.»
❝ Όταν έρχομαι στην Ελλάδα για διακοπές, φοβάμαι μήπως συμβεί κάτι σε μένα ή στο παιδί μου ❞
Ο Παναγιώτης Πεντάρης είναι Αν. Καθηγητής Θανατολογίας και Κοινωνικής Εργασίας στο Goldsmiths, University of London, και μέλος των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο. Ζει μόνιμα στην Αγγλία και έχει έναν γιο 14 χρονών, που τον υιοθέτησε μαζί με τον πρώην σύντροφό του, όταν το παιδί ήταν 3 χρονών. «Το πιστοποιητικό του γιου μου έχει δυο μπαμπάδες και είναι Άγγλος υπήκοος. Η συγγενική σχέση μας αναγνωρίζεται κανονικά στην Αγγλία, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Η δική μου πίκρα είναι ότι, όταν επισκεπτόμαστε την Ελλάδα για διακοπές, δεν αναγνωρίζομαι ως γονέας. Ο φόβος μου είναι τι θα γίνει αν κάτι πάθω εγώ ή ο γιος μου. Όταν ήταν 6 χρονών, έπαθε ένα ατύχημα εδώ στην Ελλάδα. Πήγαμε στο νοσοκομείο και δεν με αναγνώριζαν ως πατέρα.»
«Ο γιος μου με έχει μάθει να αγαπάω τον εαυτό μου και ότι μπορώ να κάνω οικογένεια. Και δεν γνωρίζει και ο ίδιος ότι μου έχει χαρίσει αυτά τα δώρα.»
«Κάποια στιγμή με ρώτησε, “μπαμπά, γιατί η Ελλάδα σου φέρεται έτσι;” Αυτό που με στενοχωρεί, είναι ότι ούτε τότε ούτε τώρα έχω απάντηση να του δώσω.»
Στο σχόλιό του, ο Γιώργος Καπουτζίδης είπε: «Οι άνθρωποι αυτοί ζητάνε πολιτική παρέμβαση για τις οικογένειές τους. Δε ζητούν να παρέμβουν στις οικογένειές σας. Ενώ κάποιοι άλλοι θέλουν να παρέμβουν στις δικές τους. Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός;» Και πρόσθεσε ότι τελικά «χρειάζεται να εκπαιδευτούμε και να εξελιχθούμε όλοι μαζί ως κοινωνία».
❝ Ελπίζω η πίεση από την Ε.Ε. να βοηθήσει να έχουμε πραγματική ισότητα ❞
Την Ελένη Μαραβέλια, την είχαμε γνωρίσει όταν είχε μιλήσει κι εκείνη τον Απρίλιο του 2021 στο Antivirus. Ως μέλος του Δ.Σ. του NELFA (Network of European LGBTIQ+ Families Associations), το πανευρωπαϊκό δίκτυο υποστήριξης των οικογενειών Ουράνιο Τόξο, μίλησε αρχικά για τις προσπάθειες που γίνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και τις εξελίξεις στο θέμα της ελεύθερης μετακίνησης των παιδιών με ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς, που είναι αόρατοι για τις χώρες τους.
«Ενώ η ΕΕ έχει κατοχυρώσει την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, οι οικογένειες είναι στη δικαιοδοσία του Οικογενειακού Δικαίου της κάθε χώρας.»
«Το 2021 και το 2022 είχαμε δύο πολύ σημαντικές αποφάσεις από το Δικαστήριο της Ε.Ε. για την προστασία της ελεύθερης μετακίνησης των οικογενειών Ουράνιο Τόξο. Το Δικαστήριο είπε ότι το κράτος μέλος δεν πρέπει να στερεί από το παιδί την ελεύθερη μετακίνηση, αλλά υποχρεούται να του εκδώσει ταξιδιωτικά έγγραφα. Βέβαια, δεν υποχρεώνει τα κράτη μέλη να αναγνωρίσουν τις οικογένειες Ουράνιο Τόξο που ζουν στην επικράτειά τους.»
«Στις 7/12/22 η Κομισιόν παρουσίασε Πρόταση κανονισμού για την ενιαία αναγνώριση των γονέων μέσα στην Ε.Ε. Στο κέντρο αυτής της πρότασης είναι το υπέρτατο συμφέρον του παιδιού. Και δίνει το δικαίωμα στις οικογένειες Ουράνιο Τόξο να μετακινούνται ελεύθερα.»
Στη συνέχεια η Ελένη αφηγήθηκε την προσωπική της ιστορία: «Είμαι παντρεμένη με την Κέιτ, που είναι Αγγλίδα υπήκοος, κι έχουμε δύο κοριτσάκια. Ζούμε στην Ισπανία εδώ και 20 χρόνια. Με την Κέιτ αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια, γιατί στην Ισπανία από το 2005 έχει ψηφιστεί ο γάμος για όλους και μπορείς να υιοθετήσεις ή μπορείς να πας σε μια κλινική υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και να κάνεις παιδιά.
Το 2014 γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, η Φραντζέσκα. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να αναγνωριστεί. Οπότε απευθυνθήκαμε στη χώρα της συντρόφου μου. Μάθαμε ότι οι Άγγλοι δεν δέχονται ένα πιστοποιητικό γέννησης, όταν η τεχνητή γονιμοποίηση δεν έχει γίνει στην Αγγλία.
Όταν η Φραντζέσκα έγινε 4 μηνών, ανακαλύψαμε ότι είχε καρκίνο στο συκώτι, νευροβλάστωμα. Δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να ταξιδέψουμε και μείναμε για θεραπείες στη Βαρκελώνη. Τελικά εγγράψαμε τη Φραντζέσκα σε ελληνικό ληξιαρχείο, με μένα μόνο ως γονέα, άγαμη μητέρα.
Η δεύτερη κόρη μας αναγνωρίστηκε από την Αγγλία και απέκτησε κανονικά έγγραφα.
Μετά από κάποια χρόνια μπορέσαμε να βγάλουμε και για τις δύο ισπανική υπηκοότητα. Και η Φραντζέσκα πλέον είναι καλά με την υγεία της.
Όλη αυτή η ιστορία με οδήγησε να ασχοληθώ με τον ακτιβισμό και το NELFA. Για την οικογένειά μου είναι ένα μεγάλο εμπόδιο το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν μας αναγνωρίζει. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο στη Βαρκελώνη σαν οικογένεια και φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη και η γυναίκα μου είναι μια ξένη για το ελληνικό κράτος.
Ελπίζω η πίεση από την Ε.Ε. να βοηθήσει να έχουμε πραγματική ισότητα.»
❝ Δεν αντιμετώπισα δυσκολίες με τον γιο μου, γιατί ξέρανε την ιστορία μου ❞
Τη σημασία που έχει να μην είσαι «αόρατος» γονιός, να μη σε αναγνωρίζει το κράτος, θέλησε να δείξει με μία σύντομη παρέμβασή του ο Φώτης Σεργουλόπουλος:
«Η δική μου ιστορία ταυτίζεται πάρα πολύ με τις ιστορίες που άκουσα. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ο καθένας είχε άποψη για το παιδί μου και έβγαινε και μίλαγε δημόσια. Κάτι που τώρα, 10 χρόνια μετά, δεν μπορεί να το κάνει. Η ορατότητα της οικογένειάς μας μάς έδωσε τη δυνατότητα να το απαγορεύουμε. Εγώ δεν αντιμετώπισα δυσκολίες στα νοσοκομεία κλπ. γιατί ξέρανε την ιστορία μου. Δεν είχε πρόβλημα ούτε ο σύντροφός μου.
Παρόλα τα άσχημα σχόλια, που δέχτηκα, τα κατάφερα. Δεν είμαι αόρατος.»
Ακολούθησε η τοποθέτηση της Κατερίνας Φουντεδάκη, Καθηγήτριας Νομικής του Α.Π.Θ., μέλους της Εθνικής Επιτροπής για την Στρατηγική Ισότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ και της Κατερίνας Τρίμμη, Δικηγόρου, μέλους των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο και ορισμένου μέλους των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Αρχικά, η Κατερίνα Τρίμμη απάντησε στον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μίλησε μέσα στην εβδομάδα για την πρόοδο που έχει κάνει η Ελλάδα στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα επί κυβέρνησης ΝΔ. «Δεν ξέρετε πόσο ισότιμη πολίτης νιώθω που έχω “δικαίωμα αιμοδοσίας”… όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης», δήλωσε σκωπτικά η Κατερίνα Τ. προσθέτοντας ότι «η αιμοδοσία δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση του κάθε πολίτη». Και αναφέρθηκε στο γεγονός ότι ο κ. Μητσοτάκης σύγκρινε την πρόοδο της Ελλάδας στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα με την Ιρλανδία, τη Γαλλία και τη Δανία: «Έκατσα και το έψαξα. Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ ποια είναι τα κοινά μας με αυτές τις χώρες όσον αφορά τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι πριν λίγα χρόνια ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός μιλούσε με ΛΟΑΤΚΙ εξωγήινους, οπότε δεν υπάρχει λογική».
Και συνέχισε, αυτή τη φορά εκτοξεύοντας αιχμές κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019: «Έχουμε, βέβαια, τη χαρά να κονταροχτυπιούνται δύο κυβερνήσεις για το ποια έκανε τα περισσότερα. Αλλά δεν έκανε καμία αρκετά.
Πάντως, τα δύο πιο εμβληματικά νομοθετήματα είναι όντως το 2015 το Σύμφωνο Συμβίωσης και το 2017 η Νομική Αναγνώριση Ταυτότητας Φύλου. Αλλά είναι λειψά. Δεν περιλαμβάνουν τις οικογένειες και τα παιδιά. Σαν να μας είπαν, εντάξει, σας αναγνωρίσαμε, τι θέλετε τώρα; Να πολλαπλασιαστείτε;
Δύο κυβερνήσεις στη σειρά μάς είπαν ότι τους ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς δεν τους θεωρούν κατάλληλους για τα παιδιά.
Υπήρξε, βέβαια, το 2018 ένας προάγγελος αναγνώρισης της ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητας, με το νόμο για την αναδοχή, που την επιτρέπει και σε ομόφυλα ζευγάρια. Πάλι όμως δεν αναγνωρίζει συγγενική σχέση. Μας αναγνωρίζει, δηλαδή, ο νόμος ως φροντιστές, σε περίπτωση αναδοχής, όχι όμως ως γονείς.
Αυτό σημαίνει μια σειρά στερήσεις δικαιωμάτων του παιδιού. Το κατατάσσει εκδικητικά ως παιδί μονογονέα.
Το ζήτημα της γονεϊκής αποξένωσης, που αποτέλεσε επιχείρημα της ΝΔ για την ψήφιση του νόμου για τη Συνεπιμέλεια το 2021, εάν υφίσταται, υφίσταται εδώ.»
Και κατέληξε λέγοντας: «Δεν ξέρω πώς η ελληνική Βουλή ανέχεται παιδιά δύο ταχυτήτων. Ξέρω σίγουρα ότι πλέον δεν το ανεχόμαστε εμείς.»
Στο κλείσιμο της εκδήλωσης προβλήθηκε ένα απόσπασμα από την εκπομπή «People» στο One Channel, όπου μετά το 35ο λεπτό μιλά ο Αντώνης, ο γιος της Στέλλας (Μπελιά) για την οικογένειά τους.
Την εκδήλωση στην Τεχνόπολη παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, η πρόεδρος του ΣΥΔ, Άννα Απέργη, ο υφυπουργός για τον Σύγχρονο Πολιτισμό, Νικόλας Γιατρομανωλάκης, η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αναπληρώτρια τομεάρχης Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Γιάννης Μπαλάφας, ο αναπληρωτής γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, Γιάννης Βήκας, η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνίας των Πολιτών στην Αθήνα, Κατερίνα Γκαγκάκη και οι υποψήφιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αντώνης Ρόμπος και Κωνσταντίνος Αλευράς.
