Ναι, φοβάμαι. Και το λέω χωρίς ντροπή, χωρίς περιστροφές. Φοβάμαι όταν περπατώ στον δρόμο, να βγω μόνη μου τη νύχτα, να μπω σε ένα ταξί, να σταθώ για ένα τσιγάρο σε κάποιο παγκάκι. Ο φόβος είναι αληθινός. Αρχέγονος, πρωτόλειο συναίσθημα.
της Άννας Κουρουπού
Μα δεν μπορώ να κρύψω την ύπαρξη μου. Να υποβιβάσω τη σημασία της ανάσας μου. Δεν γίνεται να δέχομαι επιβολές για το πως θα φέρομαι, αν και πότε δικαιούμαι να χαμογελάσω, τι θα φορέσω, πως θα το φορέσω, πως θα χρησιμοποιώ το σώμα μου, τη φωνή μου, τα φτερουγίσματα μου και ότι άλλο κατέκτησα χωρίς ενδοιασμούς αλλά με πλήρη επίγνωση πως το «πρόστιμο» θα είναι δυσανάλογο και ανάλγητο.
Κοινώς, δεν θα το βουλώσω. Γιατί αυτό θέλουν: να σωπάσουμε, να εξαφανιστούμε, να πεθάνουμε πριν μας σκοτώσουν. Η ορατότητα που με τόσο κόπο και κόστος κατακτήθηκε, μάς έδωσε φωνή. Διστακτική στην αρχή, πιο δυναμική αργότερα, παθιασμένη, αγανακτισμένη – άγρια πολλές φορές. Μας έφερε κάποια βήματα μπροστά. Αλλά στο κατόπι της ήρθε και η αντίδραση: πιο ωμό μίσος, πιο στοχευμένες επιθέσεις.
Όσο πιο πολύ υπάρχουμε δημόσια, τόσο πιο καθαρά μας δείχνουν με το δάχτυλο.Κι αυτό το δάχτυλο μπορεί τόσο εύκολα να μπει σε μια σκανδάλη. Τόσο πιο καθαρά εκδηλώνουν την επιθυμία να μην υπάρχουμε ανάμεσα Τους. Λες και κάποιος τους έβαλε ένα τσιπάκι στον εγκέφαλο πως πρέπει να μας εξαφανίσουν. Λες και υπέγραψαν κάποιο συμβόλαιο με το θεό Τους, πως το οξυγόνο δεν είναι επαρκές για όλους. Και οι μη «κανονικοί», αυτοί που παραβαίνουν τους κανόνες που αυτοί δημιούργησαν, στη δική τους φαντασιακή ύπαρξη, έχουν υποχρέωση να αφαιρούν.
Ό,τι μπορούν. Φωνές, δράσεις, αντιδράσεις, αναπνοές, ύπαρξη, ζωές. Κι όσο κι αν αρέσκονται να μιλάνε για «πρόοδο», η πραγματικότητα για εμάς είναι πως η απειλή είναι στο σβέρκο μας, είναι καθημερινή, είναι θανατηφόρα. Δεν είναι τυχαίο ή συμπτωματικό. Δεν είναι μεμονωμένο.
Οι επιθέσεις σε τρανς γυναίκες είναι πια καθημερινότητα. Μια κανονικότητα βουτηγμένη στο μίσος. Και κουράστηκα. Κουράστηκα να βλέπω μάτια φοβισμένα που υπό άλλες συνθήκες έπρεπε να φεγγοβολούν. Κουράστηκα να μετράω φίλες που χάνονται. Κουράστηκα να ακούω στριγκιές φωνές να προτρέπουν αφανισμό της ελευθερίας. Γιατί εκεί βρίσκεται και η μεγάλη πληγή.
Νομίζουν πως είναι ελεύθεροι. Κι ας είναι στρυμωγμένοι σε κλουβιά χωρίς καμία καμπύλη. Κουράστηκα να φωνάζω και γύρω μου να ακούγεται μόνο σιωπή και στη χειρότερη, συνενοχή. Συνεχίζω όμως να μιλάω. Συνεχίζω να ζω. Συνεχίζω να αντιστέκομαι. Κι ας ξέρω πως μπορεί να το πληρώσω με τη ζωή μου. Το ξέρω, αλλά δεν θα υποχωρήσω. Γιατί αν σταματήσω να υπάρχω δημόσια, αν πάψω να διεκδικώ, τότε ήδη έχω χάσει.
Δεν στέρησα τίποτα από κανέναν. Το αντίθετο. Δίνω χαρά, απόλαυση, δημιουργώ απορίες ,συμπληρώνω κενά ,αναταράσσω τη φαντασία, δίνω χρώμα σε ασπρόμαυρα μυαλά, γίνομαι σάκος του μποξ για κάθε ενοχή. Όπως η κάθε μια από εμάς με τον τρόπο της. Αυτή η καθημερινή βία στον δρόμο έχει σύμμαχο και μπροστάρη την πολιτική βία που δίνει το σήμα Όταν ο Τραμπ δηλώνει ότι τα τρανς άτομα είμαστε «τρομοκρατική οργάνωση», αυτό δεν είναι απλώς μια προκλητική φράση. Είναι εντολή. Είναι ένα μήνυμα που νομιμοποιεί το μίσος, που δίνει άδεια σε κάθε φανατικό, σε κάθε απαίδευτο να μας κυνηγήσει. Οι επιθέσεις αυξάνονται με τέτοιες εντολές. Αυτές οι λέξεις μεταφράζονται σε πράξεις, σε αίμα. Κι αυτό έχει συνέπεια και συνέχεια. Η γραμμή αυτή ταξιδεύει, διαχέεται, περνάει σύνορα. Όταν η αφήγηση ορίζει τους τρανς ανθρώπους ως εχθρούς, τότε προετοιμάζεται το έδαφος για την κοινωνική και φυσική μας εξόντωση παντού.
Δεν ζητάω σωτήρες. Δεν περιμένω θαύματα. Αλλά δεν θα παραδώσω τη ζωή μου αμαχητί. Είμαι κουρασμένη, είμαι φοβισμένη, είμαι εξοργισμένη. Άρα υπάρχω. Και αυτό, όσο κι αν δεν το αντέχουν, είναι η πιο καθαρή μορφή αντίστασης.
Δεν ζητάω τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο: να ζω. Να υπάρχω χωρίς να φοβάμαι αν η επόμενη βόλτα θα είναι και η τελευταία. Κι αν αυτό είναι αρκετό για να με βάλει στο στόχαστρο, τότε ας είναι. Εγώ θα συνεχίσω να υπάρχω, να μιλάω, να επιμένω. Γιατί κάθε ανάσα μου, κάθε βήμα μου, κάθε λέξη μου είναι η απόδειξη ότι δεν νικήθηκα ακόμα. Και δεν θα νικήσουν.
