Ως χορευτής και χορογράφος, ο Kosta Karakashyan έχει συνεργαστεί με όλους, από τον Calvin Klein και την H&M μέχρι τη Rita Ora και τους Years & Years. Ως συγγραφέας και σκηνοθέτης, είναι γνωστός στο κύκλωμα των φεστιβάλ για το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους Waiting for Color του 2018, το οποίο αποτύπωσε τη συνεχιζόμενη δίωξη των LGBTQ+ ατόμων στην Τσετσενία. Αλλά ίσως η πιο περήφανη στιγμή του δεν σχετίζεται καθόλου με το εντυπωσιακό βιογραφικό του, αλλά με τη σχετικά πρόσφατη απόφασή του να κάνει coming out στην πατρίδα του, τη Βουλγαρία, στην εθνική τηλεόραση. Με τον τρόπο αυτό, ο Karakashyan τοποθετήθηκε ως queer πρότυπο σε μια χώρα με ελάχιστα τέτοια πρότυπα.
Με αυτή την αφορμή, έδωσε συνέντευξη στο intomore.com και στον Evan Lambert.
Για το coming out στη συντηρητική χώρα του ο Kosta Karakashyan είπε: «Ήταν πολύ πρόσφατα, αλλά μοιάζει να έχει περάσει πολύς καιρός. Είχα επισκεφθεί τη Βουλγαρία για να παρουσιάσω ένα από τα έργα μου, το Waiting for Color, ένα χορευτικό ντοκιμαντέρ για τις διώξεις των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Τσετσενία. Έπρεπε να κάνω όλες αυτές τις συνεντεύξεις στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Και σκεφτόμουν το πρότζεκτ και γιατί το έκανα και τι μπορώ να κάνω στη Βουλγαρία, οπότε είπα: “Ω, μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό ως ευκαιρία για να μιλήσω και εγώ, επειδή θα το δουν πολλοί άνθρωποι. Και δεν χρειάζεται να μείνω στη Βουλγαρία και να αντιμετωπίσω τυχόν αρνητικές αντιδράσεις”. Και αυτό ήταν πραγματικά ενδυναμωτικό και έκτοτε μου επέτρεψε να κάνω καριέρα στη Βουλγαρία χωρίς να ανησυχώ για τίποτα. Έκτοτε, έχω λάβει πολλές απαντήσεις και μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ανθρώπους σε αγροτικές περιοχές που λένε ότι δεν έχουν δει ποτέ ένα queer άτομο στην τηλεόραση. Και οι γονείς μου έχουν δεχτεί πολλά τηλεφωνήματα από άλλους γονείς που αγωνίζονται και λένε: “Ω, είδα τον γιο σου, πώς μπορώ να υποστηρίξω το παιδί μου ή πώς το έκανες αυτό;”. Και οι γονείς μου έχουν γίνει ακτιβιστές, που δίνουν το παράδειγμα και βοηθούν άλλους γονείς.»
Για την υπόθεση του βρέφους Σάρα (baby Sarah case) που γεννήθηκε χωρίς χαρτιά λόγω του ότι οι μητέρες της δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως ζευγάρι στη χώρα τους είπε ότι είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα στη Βουλγαρία: «Η μία μητέρα είναι Βουλγάρα, η άλλη έχει βρετανική υπηκοότητα, αλλά γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ. Είναι παντρεμένες στο εξωτερικό και έχουν ένα κοριτσάκι μαζί. Αλλά επειδή το παιδί γεννήθηκε στην Ισπανία -και επειδή η Ισπανία δίνει ιθαγένεια μόνο αν ο ένας γονέας έχει ισπανική ιθαγένεια- το μωρό τους δεν πήρε την ισπανική ιθαγένεια. Δεν πήρε τη βρετανική υπηκοότητα λόγω μιας τεχνικής λεπτομέρειας: Αν η μητέρα είναι από το Γιβραλτάρ, το οποίο δεν είναι η ηπειρωτική χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν μπορείς να κληρονομήσεις την υπηκοότητα της μητέρας. Έτσι, η οικογένεια πήγε στη Βουλγαρία για να χορηγήσει στο μωρό της τη βουλγαρική υπηκοότητα, αλλά τους ζητήθηκε απόδειξη ότι η Βουλγάρα μητέρα είναι η βιολογική μητέρα. Και επειδή η Βουλγάρα μητέρα δεν μπορούσε να προσκομίσει έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι είναι η βιολογική μητέρα, το παιδί έμεινε χωρίς χαρτιά.
Η υπόθεση έφτασε μέχρι τον Γενικό Εισαγγελέα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος αποφάσισε ότι η Βουλγαρία πρέπει να αναγνωρίσει την καταγωγή του παιδιού από τις δύο μητέρες του και να του εκδώσει έγγραφο ταυτότητας/ταξιδιωτικό έγγραφο στο οποίο να αναγράφονται και οι δύο γυναίκες ως γονείς.
Έτσι, τώρα το βουλγαρικό δικαστήριο είναι υποχρεωμένο – και θα το κάνει σε έναν μήνα – να εκδώσει μια απόφαση όπου τελικά θα πρέπει να αναγνωρίσει το γάμο των δύο γυναικών και τη μητρότητα, ώστε το μωρό να πάρει τη βουλγαρική υπηκοότητα. Και είναι μια υπόθεση ορόσημο για όλη την Ευρώπη. Η δικηγόρος που ασχολείται με αυτές τις υποθέσεις (Denitsa Lyubenova, μέλος του Νομικού Προγράμματος της ΛΟΑΤΚΙ Οργάνωσης Deystvie) είναι πολύ έξυπνη και πολυμήχανη!»
Για το αν γίνονται γάμοι ή σύμφωνα συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών στη Βουλγαρία είπε: «Δεν έχουμε γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Οι μόνες φορές που αναγνωρίζουμε γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι όταν έχουν να κάνουν με τη μετανάστευση, όπως αν ο ένας σύζυγος είναι υπήκοος της ΕΕ. Υπήρξαν λοιπόν περιπτώσεις όπου το διεθνές δίκαιο ανάγκασε τη Βουλγαρία να αναγνωρίσει τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Το να επιτραπούν τα σύμφωνα συμβίωσης το επεξεργαζόμαστε. Νομίζω ότι στη Βουλγαρία είμαστε σε καλύτερη θέση, από ό,τι στην Ουγγαρία ή την Πολωνία. Αλλά τα πράγματα συμβαίνουν αργά. Και ως ακτιβιστές, πρέπει να είμαστε πολύ υπομονετικοί με τα πάντα.»
Για τον ρόλο της εκεί Ορθόδοξης Εκκλησίας, είπε αυτό που περίπου ισχύει και για την Ελλάδα: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία καλείται να τοποθετηθεί σε πράγματα όπως ο ορισμός του φύλου, ο οποίος είναι ασαφής. Το 2019 υποτίθεται ότι θα επικυρώναμε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία αφορά την προστασία από τη βία λόγω φύλου. Πολλές χώρες την έχουν ήδη επικυρώσει και προστατεύει τις γυναίκες και όσους αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες από τη βία λόγω φύλου. Αλλά η Βουλγαρία έχει κολλήσει αρκετά στη λέξη φύλο. Οι πολιτικοί και η κοινωνία όλοι μαζί είπαν: “Ω, οι ακτιβιστές προσπαθούν να εισάγουν ένα τρίτο φύλο, αλλά εμείς δεν θα αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτό το τρίτο φύλο”. Έτσι [η Βουλγαρία] δεν το επικύρωσε. Και στη συνέχεια, η λέξη “φύλο” χρησιμοποιήθηκε πολύ στρατηγικά από τη δεξιά πτέρυγα ως όπλο κατά της κοινότητας. Έτσι τώρα η λέξη “φύλο” έχει γίνει προσβολή στη Βουλγαρία. Όπως η αδερφή.»
Πηγή φωτογραφίας: eroticcomagazine.com
