Η σιωπή προστατεύει τους θύτες. Η φωνή μας, τους επόμενους πιθανούς στόχους…
Κυριακή, 6 Ιουλίου, ξημερώματα. Ένας 24χρονος διασχίζει την πλατεία Κολοκοτρώνη στην Ανθούπολη.Στο σημείο βρίσκεται μια ομάδα νεαρών. Βρισιές, κλωστιές, ομοφοβικά σχόλια. «Στάθηκα τυχερός, καθώς οι τραυματισμοί μου είναι επιφανειακοί, αν και εξακολουθούν να πονάνε…», δηλώνει στη συνέχεια το άτομο που δέχθηκε την επίθεση. «Είναι αδιανόητο να συμβαίνουν ακόμα τέτοια περιστατικά το 2025».
Ιούνιος – μήνας Υπερηφάνειας. Μια ανησυχητική καταγγελία γίνεται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θέλοντας να ενημερώσει για μια ομάδα στη Θεσσαλονίκη που κλείνει ραντεβού μέσω Grindr για να στήσει ενέδρες και να ασκήσει βία σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Την ίδια περίοδο, στην Αθήνα, ένας ακόμη γκέι άνδρας δέχεται επίθεση από μια ομάδα πέντε νεαρών αγνώστων στο Ζάππειo. Δεν είναι η πρώτη ομοφοβική επίθεση που συμβαίνει εκεί και πολύ φοβάμαι ούτε η τελευταία. «Είχα πέσει κι εγώ θύμα τον Ιανουάριο από την οποία κατάφερα να ξεφύγω. Λίγο καιρό μετά ξαναείδα μια ομάδα νεαρών μαυροφορεμένων να κινείται ύποπτα στον χώρο», σχολίασε ένας ακόμη άνδρας που δέχθηκε επίθεση στον ίδιο χώρο.
Επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη. Τέλη Μαΐου. Γύρω στα 20 άτομα από ένα σχολείο της Κύπρου επιτίθενται λεκτικά με έντονους υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος μιας τρανς κοπέλας κι ενός γκέι άντρα, που έτυχε να συναντήσουν.
Την ίδια περίπου περίοδο μια άλλη ομοφοβική επίθεση γίνεται γνωστή στο Instagram, από έναν άνδρα που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας. «Πριν από 3 νύχτες έπεσα θύμα ξυλοδαρμού από μια ομάδα ομοφοβικών τύπων στην Ελλάδα, οι οποίοι έλεγαν άσχημες, αηδιαστικές, πραγματικά άσχημες βρισιές και λέξεις προς εμένα και τους φίλους μου. Η αντίδρασή μου; Ήταν να πω “φίλε, τι στο διάολο, αυτό δεν είναι ωραίο”. Αυτό ήταν αρκετό για να με βάλουν κάτω και να με κλωτσάνε μέχρι να νιώσουν ότι ήταν αρκετό».
Λίγες μέρες πιο πίσω και ένα ακόμη θύμα ομοτρανσαφοβικού μίσους αποφασίζει να μιλήσει για την επίθεση που δέχθηκε στον σταθμό «Αττική» του ηλεκτρικού. «Πετάχτηκαν έξω, με περικύκλωσαν και άρχισαν να με χτυπούν με γροθιές και κλωτσιές. Με βρίζανε με χτυπούσαν στο πρόσωπο, στο σώμα, ακόμα και στο κεφάλι. Ήταν βάναυσοι, επιθετικοί και αισθάνονταν πλήρως ανέγγιχτοι. Όλα αυτά συνέβησαν μπροστά σε επιβάτες, μέσα σε έναν δημόσιο σταθμό, μέρα μεσημέρι. Κανείς δεν παρενέβη». Στο κείμενο του, το κουήρ άτομο που δέχθηκε την επίθεση σημειώνει: «Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να προκαλέσω λύπηση. Το γράφω γιατί δεν θέλω να φοβάμαι… Η σιωπή προστατεύει τους θύτες. Η φωνή μας, τους επόμενους πιθανούς στόχους».
Περπατάς στον δρόμο, μόνος, σήμερα. Σκέφτεσαι όλες αυτές τις επιθέσεις και τους επόμενους πιθανούς στόχους. «Κι αν είμαι εγώ;», αναρωτιέσαι.
