Στην ταινία «Hachiko: Η Ιστορία ενός Σκύλου», ο Χάτσικο συνεχίζει να περιμένει καθημερινά τον ιδιοκτήτη του, τον καθηγητή Πάρκερ, στον σιδηροδρομικό σταθμό, ακόμα και μετά τον θάνατό του. Παρά τα χρόνια που περνούν, ο Χάτσικο παραμένει πιστός, περιμένοντας τον αγαπημένο του άνθρωπο μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιατί, όπως μας διδάσκει και η ποπ ταινία του Lasse Hallström, αν υπάρχει μια αγάπη που δεν υπακούει σε περιορισμούς και στερεότυπα, είναι αυτή ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και το κατοικίδιό του.
Αυτήν ακριβώς την άνευ όρων αγάπη θα επιχειρήσει να καταγράψει και τον παρόν αφιέρωμα αλλά και να καταδείξει το πώς τα ζώα αποτελούν για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έναν σημαντικό σύμμαχο απέναντι στη μοναξιά που πολλές φορές επιβάλλουν οι κοινωνικές προκαταλήψεις, αλλά και το πώς καταφέρνουμε να δημιουργούμε με αυτά τις μικρές μας ασφαλείς οικογένειες. Ζητήσαμε, λοιπόν, από τον (κουήρ) κόσμο του περιοδικού να απαντήσει σε μια σύντομη έρευνα, ενώ στη συνέχεια μιλήσαμε και προσωπικά με κάποια άτομα που συμμετείχαν σ΄αυτήν, καταγράφοντας την εμπειρία τους.
Για αρχή να πούμε ότι στην έρευνα συμμετείχαν συνολικά 439 άτομα ηλικίας 18 έως 55 ετών, εκπροσωπώντας αρκετές ταυτότητες από το ΛΟΑΤΚΙ+ αρκτικόλεξο. Από τα 387 άτομα που δήλωσαν ότι έχουν κάποιο κατοικίδιο, το 52,2% απάντησε πώς έχει αυτήν τη στιγμή έχει ένα κατοικίδιο, το 22,7% δύο, το 9,8% τρία, ενώ περισσότερο από το 15% δήλωσε ότι έχει περισσότερα από τέσσερα.
Ενδιαφέρον έχει επίσης ότι το 63,3% έχει κάποια γάτα ως κατοικίδιο, ενώ το 52,5% κάποιον σκύλο. Φυσικά υπάρχουν και τα άτομα που έχουν επιλέξει κάποιο πτηνό (3,4%) ως κατοικίδιο, κάποιο τρωκτικό (2,1%) ή κάτι άλλο.
«Ένα μεσημέρι του Ιουνίου, εντόπισα ένα γατάκι 2-3 εβδομάδων να κλαίει παρατημένο στο πεζοδρόμιο. Το πήρα αμέσως, το φρόντισα με σκόνη γάλακτος σε σύριγγα και τα καταφέραμε», μας λέει ο Κωνσταντίνος περιγράφοντας το πώς απέκτησε τα κατοικίδιά του. «Η Brownie σύντομα κλείνει τα 9 της χρόνια. Πριν λίγο καιρό, σε αναζήτηση φιλοξενίας για σπίτι εκ μέρους ενός φίλου μου, αποφάσισα να υιοθετήσω τον Caramello, έναν ηλικιωμένο γάτο 10 ετών».
O Κωνσταντίνος και η Brownie
«Ο Λεονάρδος, ο μεγάλος μου γάτος, εμφανίστηκε στη ζωή μου μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου», εξηγεί η Κατερίνα. «Ένα μεσημέρι, τον είδα από το μπαλκόνι, κάτω στην πυλωτή και κατέβηκα να του βάλω λίγη τροφή. Τον ρώτησα αν θα μπει μαζί μου στο ασανσέρ, και με ακολούθησε χαλαρός μέχρι το σπίτι, και δεν ξαναβγήκε. Μετά ακολούθησε η θηλυκή μου, που το επίσημο όνομα της είναι Μόνα Λίζα, και το πραγματικό είναι σκροφίτσα, που την πήρα από τον δρόμο πριν την πατήσουν, ο Τζούνιορ που με το καλημέρα μου κόστισε 600 ευρώ για να του κάνω εγχείρηση ανάταξης εντέρου, και ο τελευταίος, ο Κιούπιντ, που τον ονόμασα έτσι επειδή είναι τυφλός».
«Σχεδόν πριν τρία χρόνια ήρθε το πρώτο κατοικίδιο, η Όλιβ», απαντά η 21χρονη Βασιλεία. «Την Ολιβ την υιοθετήσαμε από τη ζωοφιλική της Ηλιούπολης. Στη συνέχεια, μετά από έναν χρόνο ήρθε το δεύτερο μας γατί, η Παυλίνα, η οποία σώθηκε μωρό από την μαμά μου καθώς βρισκόταν στην εθνική οδό. Πυροσβέστες πάλευαν για τουλάχιστον δύο ώρες να τη βγάλουν από τη μηχανή του αυτοκινήτου και μετά τη μεταφορά της στο σπίτι, ο έρωτας μεταξύ εκείνης κ της μαμάς μου ήταν μονόδρομος. Τέλος, έχουμε τις τελευταίες δυο μας αποκτήσεις τον Ντιέγκο και την Φίφη».
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα άτομα που συμμετείχαν στην έρευνα απέκτησαν τα κατοικίδια τους, βρίσκοντάς τα στο δρόμο ή υιοθετώντας τα από κάποιο καταφύγιο ή από κάποιο φιλικό πρόσωπο.
«Τη Νάλα την αποκτήσαμε όταν πρωτομείναμε μαζί», θυμούνται ο Γιάννης κι ο Γιώργος που είναι ζευγάρι. «Ήταν η γυναικεία παρουσία που έλειπε από το σπίτι. Την υιοθετήσαμε από τη φιλοζωική της Έδεσσας. Την είδαμε ως κουτάβι, σε μια ανάρτηση στο Facebook και την ερωτευτήκαμε. Ο Σίμπα είναι ο γιος της Γλύκας (της πιο γλυκιάς σκυλίτσας, εξού και το όνομα). Είναι το “μεσαίο” παιδί στην οικογένεια. Τον Κρόνκι τον βρήκαμε στη λίμνη Τριχωνίδα κοντά στο Αγρίνιο. Έχοντας ήδη δύο σκυλιά, η πιθανότητα τρίτου φαινόταν πρακτικά αδύνατη. Αδύνατος όμως ήταν κι εκείνος, λευκός και αδυνατούλης. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ενός έτους, όπως υπολογίζαμε, ήταν μόνο τεσσάρων μηνών. Τώρα έχει γίνει ο γίγαντάς μας, κοντεύει 45 κιλά, κι όμως βρίσκει τρόπο να κατσικωθεί σαν τον Κολοσσό της Ρόδου ανάμεσα από τα μαξιλάρια μας». Το ζευγάρι έχει επίσης και μια γάτα, τη Σκιά. «Τη βρήκα ένα πρωί καθώς πήγαινα στη δουλειά μου, κουλουριασμένη σαν μικρό κρουασανάκι, μέσα στο δρόμο. Ήταν δεν ήταν 2 μηνών», σχολιάζει ο Γιώργος.
O Λεονάρδος, ο γάτος της Κατερίνας
Στο αφιέρωμα συμμετέχει επίσης η Άννα που υιοθέτησε τον σκύλο της τον Ηρακλή μέσω του κολλητού της, ο Δημήτρης που απέκτησε τη γάτα του Cloe μέσω ενός κτηνιατρείου στη Νέα Σμύρνη, η Τζο που έτυχε να δει μια φωτογραφία της γάτας της, Ιοκάστης, για να την ερωτευτεί και ο Φραγκούλης που απέκτησε δύο σκυλάκια, την Κική και την Κοκό, μέσα από την εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού.
Το να μεγαλώνεις ένα ή και περισσότερα κατοικίδια σίγουρα δεν είναι απλή υπόθεση και γι΄αυτό και δεν πρέπει να γίνεται αψήφιστα. Με αυτό άλλωστε συμφωνούν κι όλα τα άτομα που πήραν μέρος στο αφιέρωμα. «Επειδή δεν είχα κάποιο κατοικίδιο μεγαλώνοντας έπρεπε να μάθω από την αρχή όλες τις διαδικασίες, τη φροντίδα, τον κτηνίατρο, τις διαφορετικές τροφές και να “διαβάζω” τη συμπεριφορά της και τον τρόπο που εκείνη προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί μου», εξηγεί ο Δημήτρης. «Πέρα από το οικονομικό κομμάτι και τα έξοδα που έχει ένα κατοικίδιο (τροφές, κτηνίατρος, εμβόλια κλπ.), πιστεύω πως μία άλλη δυσκολία είναι ότι πρακτικά δεν μπορείς να λείπεις μέρες από το σπίτι χωρίς να έχεις πάρει μαζί και το κατοικίδιο», συμπληρώνει η Άννα. Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Φραγκούλης: «Για μένα, επιπλέον, είναι σημαντικό να ισορροπήσω τις απαιτήσεις της εργασιακής και προσωπικής ζωής, χωρίς να παραμελήσω την αφοσίωση και την αγάπη που αξίζουν οι δίδυμες».
«Όσ@ έχουν κατοικίδιο ξέρουν τη δυσκολία του να βρεις κάποιον να το προσέχει» σχολιάζει και η Τζο, συμπληρώνοντας, ωστόσο, μία ακόμη δυσκολία. «Το μεγαλύτερο εμπόδιο ίσως είναι η ενοικίαση σπιτιού, γιατί για κάποιους το να έχεις κατοικίδιο μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα. Αλλά για μένα, η Ιοκάστη είναι ο λόγος που χαίρομαι να γυρνάω σπίτι».
Για την Κατερίνα, ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτήν τη στιγμή είναι η ακρίβεια. «Όλοι όσοι έχουμε πάνω από 2 κατοικίδια, έχουμε περιορίσει τις δικές μας δαπάνες στο ελάχιστο, για να προσφέρουμε τα απαραίτητα στα ζώα μας. Αν δε, τύχει κάποια αρρώστια των ζώων, όπως αντιμετωπίζω εγώ αυτή τη στιγμή, είναι απαραίτητο να δανειστείς», αναφέρει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία μα καμία κρατική βοήθεια για τα ζώα, ούτε στην Αθήνα, είναι όλα ιδιωτικά. Πριν από 2 χρόνια, πριν τις δημοτικές εκλογές, ο Δήμος Αθηναίων είχε εγκαινιάσει δημοτικό κτηνιατρείο, το οποίο αποδείχτηκε σφαγείο, και ακόμα και έτσι λειτούργησε ελάχιστα. Έπειτα, είναι η εικόνα που έχει ο μέσος Έλληνας για τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων. Το να είσαι φιλόζωος σε καθιστά αυτομάτως γραφικό. Το στερεότυπο της γεροντοκόρης με γάτες, είναι πανίσχυρο και καλά κρατεί. Αυτομάτως, είσαι βρωμιάρα, μαγκούφα, και αποτυχημένη στη ζωή γιατί έχεις γάτες και όχι παιδιά. Γενικά, στην Ελλάδα λείπει η νοοτροπία τόσο της φιλοζωίας όσο και της κατοχής κατοικίδιων. Μπορεί να αντιμετωπίσεις πρόβλημα μπαίνοντας σε ταξί ή στο λεωφορείο με την γατοφόρο, ή να μην μπορείς να κάτσεις σε ταβέρνα με τον σκύλο σου. Και φυσικά το τεράστιο πρόβλημα της φροντίδας των αδέσποτων, που τα φροντίζεις στη ζούλα, για να μην έρθεις σε σύγκρουση με την υπόλοιπη γειτονιά, και ρίξουν καμιά φόλα».
Ο Γιάννης με τη δική του οικογένεια
Φέρνοντας και το ζήτημα κουήρ ταυτότητας στο τραπέζι, στην έρευνα ρωτήσαμε και για τις επιπλέον δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο που έχει κάποιο κατοικίδιο. Στο μεγαλύτερο ποσοστό (74,7%) οι απαντήσεις δεν αναγνώρισαν κάποια έξτρα δυσκολία.
«Ως ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, κάποιες φορές η ζωή μπορεί να φαντάζει πιο περίπλοκη, αλλά δεν θεωρώ ότι οι δυσκολίες με την Ιοκάστη σχετίζονται άμεσα με την ταυτότητά μου. Όμως, η κοινωνική αποδοχή ή η ανάγκη για απομόνωση σε ορισμένες περιόδους της ζωής μου, σίγουρα έχει ενισχύσει την ανάγκη για συντροφιά από κάποι@ που να μην κρίνει», σχολιάζει η Τζο.
«Στο Παγκράτι που ζω δεν έχω νιώσει ως τώρα κάποιο έξτρα κακό vibe λόγω της ταυτότητάς μου, ούτε καν όταν φιλάω τον Γιώργο στο δρόμο», εξηγεί ο Γιάννης. «Ίσως όταν είχαμε ένα μόνο σκυλί, να εισέπραττα κάτι σε “τς-τς-τς, και πούστηδες και με σκύλο!”. Αλλά τώρα αυτό που εισπράττω μόνο είναι “τς-τς-τς, τρία σκυλιά, πώς τα αντέχουν». Σε αυτό συμφωνεί κι ο Γιώργος. «Μία δύο φορές θυμάμαι να μου επιτίθενται λεκτικά, επειδή με είδαν με τρία σκυλιά στο δρόμο και το πρόβλημα τους ήταν γιατί πήρα αυτά αντί να κάνω παιδιά. Άντε να κάτσεις τώρα να τους πεις ότι … αυτά ΕΙΝΑΙ τα παιδιά σου. Θα χρειαστούν χρόνια να εξηγούμε. Και περισσότερα, για να μην χρειάζεται πια να εξηγούμε».
Αν και η Άννα δεν έχει βιώσει κάποια συγκεκριμένα συμπεριφορά διάκρισης λόγω ταυτότητας, τονίζει ότι οι υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα «Αν ένα άτομο για παράδειγμα δεν μπορεί να βρει δουλειά λόγω της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας του, πώς θα καταφέρει να συντηρήσει ένα κατοικίδιο;», αναρωτιέται;
Ο Δημήτρης και η γάτα του Cloe
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το 34,9% ξοδεύει κάθε μήνα από 40 έως 60 ευρώ για τα κατοικίδια, το 24,8% ξοδεύει έως 40 ευρώ, το 18,1%από 60 – 80 ευρώ ενώ ένα 22,2% ξοδεύει περισσότερα από 80 ευρώ μηνιαίως.
Συνολικά πάντως, τα περισσότερα άτομα που απάντησαν ότι αντιμετώπισαν επιπλέον δυσκολίες ως ΛΟΑΤΚΙ+ επικεντρώθηκαν στο κομμάτι της ενοικίασης σπιτιού (51,2%).
«Είναι η οικογένειά μου»
Αξιολογώντας τις απαντήσεις που λάβαμε από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που έχουν κατοικίδια δεν γίνεται να μην αναφερθούμε σε αυτές που μιλούν για «οικογένεια». Χαρακτηριστικό είναι, μάλιστα, πως το συντριπτικό 99% των ατόμων στην έρευνα αναγνωρίζει το κατοικίδιό του ως μέλος της οικογένειάς του. Εξίσου υψηλό είναι και το ποσοστό (88,1%) σχετικά με πόσο σημαντική είναι η παρουσία ενός κατοικίδιου στην καταπολέμηση της μοναξιάς που βιώνουν πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Ακριβώς ίδιο (88,1%) είναι και το ποσοστό των απαντήσεων που μιλούν για τη συναισθηματική υποστήριξη που προσφέρουν τα κατοικίδια.
«Τα ζώα είναι υπέροχα, δοτικά και αξιαγάπητα. Εγώ πήρα τη γάτα μου μετά από ένα δύσκολο χωρισμό και με βοήθησε πολύ τις μέρες που ήμουν κλεισμένος στο σπίτι και στον εαυτό μου. Και εξακολουθεί να με φροντίζει κάθε φορά που έρχεται στην αγκαλιά μου το βράδυ που βλεπω Netflix», αναφέρει ο Δημήτρης με την Άννα να συμπληρώνει: «Έχει τύχει αρκετές φορές να κλάψω μπροστά στο σκύλο μου και ο τρόπος που προσπάθησε να με παρηγορήσει με είχε αφήσει άφωνη, και πραγματικά με έκανε να ηρεμήσω. Όποιος έχει ένα κατοικίδιο στη ζωή του, στο σπίτι του, στην αγκαλιά του, μπορεί να καταλάβει ότι πίσω από τα ματάκια τους υπάρχει μια ψυχή. Ειδικότερα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που μπορεί να αντιμετωπίζουν έντονη μοναξιά λόγω πιθανής αποξένωσης από το οικογενειακό περιβάλλον, να μην έχουν φίλους, το κατοικίδιο είναι η πολυτιμότερη παρουσία στη ζωή τους».
O Φραγκούλης με την Κική και την Κοκό
Για τον Φραγκούλη, τα κατοικίδια, και ιδιαίτερα οι σκύλοι, «προσφέρουν ατελείωτη πηγή αγάπης, αφοσίωσης και αυθόρμητης χαράς. Η καθημερινή τους παρουσία με έχει βοηθήσει να νιώθω λιγότερο μόνος, γεμίζοντας τη ζωή μου με συναισθήματα ζεστασιάς κι αποδοχής».
«Το κατοικίδιό σου πιστεύει ότι τη βροχή τη φέρνεις εσύ. Ότι εσύ βγάζεις τον ήλιο, ότι εσύ δημιούργησες τα πάντα τριγύρω. Δεν σε αποδέχεται απλώς. Υπάρχει μια θρησκευτικότητα στο βλέμμα του. Και μπορεί εσύ να μην πιστεύεις ότι είσαι θεός, αυτό το βλέμμα όμως σου θυμίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι είσαι κομμάτι Του. Ναι, μαζί με την κυρία Νίτσα απέναντι, και όσους έζησαν και όσους θα ζήσουν. Σε αυτή την αγκαλιά ψυχής που σε τοποθετεί, δεν υπάρχουν διακρίσεις, ούτε φυλετικές, ούτε σεξουαλικές, ούτε γαστρονομικές, ούτε ορμονολογικές. Και στην αγκαλιά που σου προσφέρει, βρίσκεις όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι. Για όλους όσοι έχουμε γνωρίσει την αγάπη μόνο μέσα από όρους – άρα όχι την αγάπη – το κατοικίδιο άλλαξε (ή μάλλον ξεκίνησε) τη ζωή μας», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γιάννης, με τον Γιώργο να συμφωνεί: «Και μόνο που υπάρχει στη ζωή σου ένα κατοικίδιο, φτάνει για να εξουδετερώσει κάθε ίχνος μοναξιάς. Σε κοιτάζει στα μάτια και σε λατρεύει, γυρίζεις σπίτι και σε υποδέχεται κάθε φορά με τεράστια ποσότητα χαράς, κοιμάται μαζί σου, ξυπνάει μαζί σου, παίζει μαζί σου. Είσαι ο Θεός του. Δεν τίθεται το θέμα μοναξιάς σε μια τέτοια σχέση».
Μπαίνοντας στην κουβέντα, η Τζο αναφέρει: «Η μοναξιά στη σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να θεωρηθεί μια κοινωνική ασθένεια. Έχω νιώσει μόνη μου, και είναι άσχημο να έχεις μόνο ένα μαξιλάρι για να κλάψεις. Τώρα, όμως, κλαίω και έχω σαν “μαξιλάρι” την Ιοκάστη μου. Λένε πως μια γάτα μπορεί να τραβήξει την αρνητική ενέργεια, και το πιστεύω απόλυτα. Το ζω καθημερινά! Η παρουσία της με κάνει να μην φοβάμαι τη μοναξιά. Δεν είναι μόνο η συντροφιά της, είναι η ενέργειά της. Ξέρω ότι δεν έχει κανέναν άλλον να την προσέξει, μόνο εμένα. Στη σύντομη ζωή της, είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω, και στη δική μου ζωή, η φροντίδα της με έχει γιατρέψει από πολλές κοινωνικές “ασθένειες”».
Η Άννα με ένα από τα κατοικίδιά της
Και η Κατερίνα πιστεύει ότι η συντροφιά με ένα κατοικίδιο μπορεί να καταπολεμήσει τη μοναξιά. «Το ζητούμενο δεν είναι να αντικαταστήσει την ανθρώπινη διάδραση και συντροφιά, ούτε να γίνει υποκατάστατό της. Η αλληλεπίδραση με ένα κατοικίδιο σου ανοίγει άλλες πόρτες, σε μαθαίνει σε άλλου είδους αγάπη. Χωρίς φτασίδια, χωρίς συμβιβασμούς. Επίσης, θεωρώ ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια, που δεν έχουν την επιθυμία ή την δυνατότητα να μεγαλώσουν την οικογένεια τους με ένα παιδί, βρίσκουν ένα νόημα συνέχισης και προσφοράς μέσω ενός κατοικίδιου. Όσο για μένα, τα κατοικίδιά μου, αποτελούν πλέον την οικογένεια που επέλεξα να δημιουργήσω εγώ. Και σε πολύ σκοτεινές εποχές της ζωής μου, αποτέλεσαν το χέρι που με τράβηξε από τον βυθό».
Η Βασιλεία, αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας ένα πιο προσωπικό της βίωμα. «Σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν ολομόναχη στο σπίτι καθώς η μητέρα μου νοσηλευόταν, το ότι είχα την Ολιβ ήταν πολύ σημαντικό. Παρόλο που είναι ένα γατάκι, είχαμε τον δικό μας τρόπο επικοινωνίας και είχα μια συντροφιά στο σπίτι την οποία θεωρώ αν δεν είχα, μπορεί και να είχα τρελαθεί. Το να έχω να κάνω κάποια πράγματα, να την ταΐζω, να παίζουμε, να κάνει τα δικά της είτε ζημιές είτε μη, αποτελούσε για εμένα σημαντική συντροφιά σε περίοδο απομόνωσης».
Λίγη -άνευ όρων- αγάπη ακόμη
Ολοκληρώνοντας αυτό το αφιέρωμα συνειδητοποιούμε το πόσο ανάγκη έχουμε να βρισκόμαστε σε ασφαλή περιβάλλοντα και το πώς τα κατοικίδια συμβάλλουν στην δημιουργία αυτής της ασφάλειας. Η αγάπη εξάλλου κάνει την οικογένεια, κι αν είναι κάτι σίγουρα που γνωρίζουν οι τριχωτοί μας φίλοι, αυτό είναι η αγάπη. Γι΄αυτό και πριν αποχαιρετήσουμε τα πρόσωπα που μίλησαν σε αυτό το αφιέρωμα, τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας μερικές ακόμα στιγμές οικογενειακής αγάπης.
«Όταν έκανα στείρωση στη γάτα μου ήταν για κάποιες μέρες με μια γάζα στην κοιλιά και, ως γάτα που είναι, εννοείται προσπάθησε να τη βγάλει. Αν τα κατάφερνε, θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνη, γιατί θα μπορούσε να πάθει από μόλυνση μέχρι κάτι πολύ χειρότερο. Όταν το αντιλήφθηκα μέσα στη νύχτα, πήρα τηλέφωνο τον κτηνίατρο και πήγα από το ιατρείο του για να την ξανατοποθετήσει σωστά και να της βάλει και προστατευτικό κολάρο για να μην ξανασυμβεί. Ήταν μια στιγμή που παρά το τεράστιο άγχος που είχα, ένιωσα την υπευθυνότητα που υποθέτω ότι αποκτούν οι γονείς και η μέρα αυτή με έδεσε πολύ παραπάνω μαζί της και εκείνη με μένα». – Δημήτρης
«Νομίζω μια στιγμή που με αγγίζει είναι κάθε φορά που επιστρέφω στο σπίτι και αυτός με υποδέχεται σαν να έχει να με δει χρόνια ολόκληρα. Τρέχει επάνω μου, με γλείφει και μου ζητάει χάδια. Ειδικά τις μέρες που γυρνάω βράδυ, θέλει να κοιμάται μαζί μου στο κρεβάτι. Με συγκινεί πολύ αυτή η συμπεριφορά του γιατί σκέφτομαι ότι όσες ώρες και να λείπω, αυτός χαίρεται το ίδιο επειδή απλά γύρισα και είμαι πάλι μαζί του». – Άννα
Η Όλιβ, η γάτα της Βασιλείας
«Έχω κώφωση, παρόλο που ακούω με ακουστικό βοήθημα. Όμως, όταν είμαι μόνος μου στο σπίτι, δεν το φοράω γιατί εκτιμώ την απόλυτη ησυχία. Θυμάμαι, παλιότερα, όταν χτυπούσε κάποιος (απροειδοποίητα) το κουδούνι της πόρτας, η Brownie πηδούσε πάνω μου με έναν συγκεκριμένο τρόπο κι έτρεχε απευθείας στην πόρτα, σηκώνοντας στα πισινά της πόδια και με κοιτούσε. Τα τελευταία χρόνια δε συμβαίνει κάτι τέτοιο γιατί έχω βρει τρόπους ακόμα και για το απροειδοποίητο κουδούνι. Είναι τρομερό αν διαπιστώσει κανείς πόσο οξυδερκή μπορεί να γίνουν τα κατοικίδια μας!» – Κωνσταντίνος
«Οι στιγμές μαζί τους είναι πάντα γεμάτες χαρά κι ένα αίσθημα ασφάλειας. Έχουν υπάρξει και στιγμές όπου με έκαναν να νιώσω την απόλυτη ασφάλεια, ειδοποιώντας με πως κάποιος άγνωστος προσπαθεί να παραβιάσει το σπίτι, να απωθήσουν αγνώστους στον δρόμο που κινούνται απειλητικά, να προλάβουν καταστάσεις που χωρίς εκείνες θα ένιωθα εκτεθειμένος κι ανυπεράσπιστος. Είναι σίγουρα πολλές και οι φορές που έχουν αντιληφθεί πως δεν είμαι καλά ψυχολογικά και θα έρθουν είτε να ξαπλώσουν στην αγκαλιά μου δηλώνοντας πως είναι εκεί για εμένα είτε θα με παρακινήσουν να βγούμε έξω, να παίξουμε, να πάρουμε καθαρό αέρα, κι αυτά αυτομάτως θα με κάνουν να ξεχαστώ. Αυτές οι στιγμές με έκαναν να καταλάβω πόσο βαθιά μπορεί να είναι η σύνδεση ανάμεσα σε ανθρώπους και κατοικίδια και πόση δύναμη υπάρχει στο να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου με πλάσματα που σε αγαπούν ανιδιοτελώς». – Φραγκούλης
«Την περίοδο του λοκ ντάουν που ήμασταν σχεδόν συνέχεια στο σπίτι, πήρα ένα απόγευμα την κιθάρα μου και ξεκίνησα να μαθαίνω ένα τραγούδι. Ξαφνικά, κάπου, κάπως, ο Σίμπα συντονίστηκε μαζί μου και ξεκίνησε να τραγουδάει και αυτός, σαν μικρό λυκάκι. Όσο δυνάμωνα το τραγούδι τόσο δυνάμωνε και αυτός. Θυμάμαι να γελάω και να δακρύζω ταυτόχρονα». – Γιώργος
«Θυμάμαι όταν η Νάλα ήταν κουτάβι και της έδωσα για πρώτη φορά μια πιρουνιά μουσακά από το πιάτο μου (ναι, πέστε να με φάτε οι “ειδικοί”). Την επόμενη στιγμή πήγε στο πιάτο της, πήρε μια κροκέτα και μου την έφερε». – Γιάννης
Η οικογένεια του Γιώργου
«Αν μπορούσα να γράψω δύο σελίδες για τις αναμνήσεις που έχω μαζεμένες με την Ιοκάστη, δεν θα ήταν αρκετές. Όμως θα αναφερθώ σε μια ‘φρέσκια’ στιγμή που έχω στο μυαλό μου. Πριν από τρεις μήνες έχασα τον πατέρα μου. Όταν με πήρε η μητέρα μου για να μου το ανακοινώσει, σαν κόρη που αγάπησε πολύ τον πατέρα της, ούρλιαξα. Άργησα να το συνειδητοποιήσω, αλλά στο πλάι μου, σφιχτά, ήταν η Ιοκάστη. Απλά με κοιτούσε. Ήταν εκεί. Αυτό για μένα μετράει ο κόσμος ολόκληρος. Έχουμε ακούσει άτομα με κατοικίδιο να αναφέρονται συχνά σε αυτά σαν τα παιδιά τους. Σε τέτοιες στιγμές, δεν θα μπορούσα να πιστεύω κάτι διαφορετικό. Είναι το ‘παιδί’ που με έχει σώσει από πολλές σκοτεινές και ανυπόφορες μέρες. Σε έναν κόσμο τόσο σκληρό, η Ιοκάστη είναι η χαρά μου. Και ως ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο, ίσως η αγάπη και η αποδοχή που πήρα από αυτήν να είναι το πιο αληθινό πράγμα που έχω βιώσει». – Τζο
«Σίγουρα όσοι έχουν ζωάκια, έχουν πάρα πολλές στιγμές να μοιραστούν! Αν πρέπει να διαλέξω μία στιγμή, είναι όταν ο πρώτος μου ο γάτος, ο Λεονάρδος είχε πάθει απόφραξη ουρήθρας, μια επικίνδυνη κατάσταση, που μπορεί να αποβεί μοιραία αν δεν την προλάβεις. Δεν μπορούσε να ουρήσει και φυσικά υπέφερε πολύ. Μετά από την επίσκεψη στον κτηνίατρο, που τον επανέφερε και τον ανακούφισε, όταν συνήλθε, ήρθε κοντά μου και τύλιξε τα μπροστινά του πόδια γύρω από τον λαιμό μου. Ήταν η πιο τρυφερή αγκαλιά και το πιο γλυκό ευχαριστώ». – Κατερίνα
«Γενικά, ξεχωρίζω πολλές στιγμές με όλα τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραλείψω τη διαίσθηση που έχουν τα ζώα κι ας μην είναι όλα διαχυτικά. Η Όλιβ λοιπόν, είναι μια γάτα με ιδιαίτερο χαρακτήρα από όλες τις απόψεις και κυρίως καθόλου εκφραστικό και χαδιάρικο, πέρα από τη στιγμή του φαγητού και του ύπνου. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω μια μέρα που ήμουν πραγματικά άρρωστη και σε βαθμό που ακόμα δεν γνώριζα, καθώς μάθαμε αργότερα ότι είχα δηλητηριαστεί και κατέληξα στο νοσοκομείο για πέντε μέρες. Εκείνο το βράδυ θυμάμαι σαν χθες, πρώτη φορά η Όλιβ δεν έφυγε από το πλάι μου είτε αυτό ήταν στο κρεβάτι είτε όταν σηκωνόμουν να πάω στο μπάνιο. Δίπλα στο πρόσωπό μου και συνέχεια από πίσω μου. Αυτή η συμπεριφορά από ένα γατί που πέρα από τα πόδια μου δε κάθεται αλλού. Ήταν μεγάλο σημάδι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όπως αποδείχθηκε και από τότε δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά της». – Βασιλεία
κεντρική φωτογραφία: Η Τζο με τη γάτα της Ιοκάστη
