Σενάριο 1ο: Δουλεύεις, νυχτώνει, σχολάς, περπατάς για το σπίτι, μπαίνεις μέσα. Όλα καλά.
Σενάριο 2ο: Δουλεύεις, νυχτώνει, σχολάς, περπατάς για το σπίτι. Μπορεί να είναι αργά, αλλά ο κόσμος είναι έξω και περνάει όμορφα. Στο δρόμο σου συναντάς έναν άντρα που κατουράει δίπλα από μία ανοικτή κάβα. Συνεχίζεις ευθεία και αυτόματα προσπαθείς να πάρεις λίγο παραπάνω χώρο μακριά του. Να περάσεις δίπλα του, αλλά μακριά από την εικόνα αποστροφής που σε κάνει να εκνευρίζεσαι. Ο άντρας σε βλέπει, βάζει γρήγορα το πουλί του μέσα στο παντελόνι του, σου λέει κάτι που δεν καταλαβαίνεις και απλώνει το χέρι του, κάνοντας τόξο το σώμα του, για να σου πιάσει το χέρι. Και στο πιάνει. Ο θυμός σου έχει φτάσει στο απροχώρητο, ζαλίζεσαι από τα νεύρα και την απειλή, σκέφτεσαι να τον βρίσεις ή να σηκωθείς να φύγεις, τελικά λες ένα «μαλάκα» και φεύγεις. Ακούς τον τύπο να σε φωνάζει «μουνάκι», ενώ ψάχνεις μαγαζί να βγάλεις από πάνω σου το αίσθημα της επιβολής ενός άντρα που συνάντησες στο δρόμο για το σπίτι σου.
Ο δημόσιος χώρος είναι μία αλληλεπίδραση πολλών ιδιωτικών, που κάποιες φορές αντί να συμβολίζεται σαν ένας χορός, με τον καθένα να σέβεται τα βήματα (ή την απουσία τους) του άλλου ανθρώπου και τούμπαλιν, γίνεται μια μάχη στη λάσπη, ένα συνεχές, εκνευριστικό, απειλητικό ζουζούνισμα μέσα στο αυτί σου και τσίμπημα στην πέτσα σου.
Σαν μάχη λοιπόν έχει το πολύ συχνό αποτέλεσμα να σε εξοντώνει. Να σε κάνει να μουδιάζεις ή να μιλάς λίγο λιγότερο κάθε επόμενη φορά. Και τελικά μπαίνεις στο μετρό μουδιασμένη. Περπατάς μουδιασμένη. Συστήνεσαι μουδιασμένη. Πίνεις ακόμα και καφέ με τον ίδιο τρόπο.
Αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις με όλους αυτούς τους μαλάκες που συναντάς στον δρόμο σου, περιγράφεις την τοξική αρρενωπότητα, γράφεις γι’ αυτή, καταγράφεις. Τους μελετάς και τους αποστρέφεσαι. Ελπίζεις σε μια αλλαγή, κάτι να σε ελαφρύνει. Και τη βρίσκεις στους χορούς. Στην αλληλεπίδραση με άτομα σαν κι εσένα που νοιάζονται για τους χορούς και αποστρέφονται τις μάχες, στην αλληλεγγύη, στις κινήσεις ξεβολέματος των ίδιων των εαυτών με την ταυτόχρονη υπεράσπισή τους. Στη ριζοσπαστική κίνηση φροντίδας της εαυτής σου και στην αγκαλιά της δύναμης της απαλότητας.
