Την Τετάρτη 16 Μαρτίου του 2016, κληθήκαμε μέλη της συντονιστικής ομάδας LGBTQI+ Pride Κρήτης, Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος και Σεξουαλικότητας, να παρευρεθούμε στο ολομελειακό Δημοτικό Συμβούλιο Ρεθύμνης για να εξεταστεί το αίτημά μας για την παραχώρηση του Δημοτικού Κήπου στις 9 και στις 10 Ιουλίου για την πραγματοποίηση του Φεστιβάλ. Παρά τις προσπάθειές μας και τη θετική γνωμοδότηση που μας είχε δοθεί από τη συνέλευση της Δημοτικής Κοινότητας Ρεθύμνου, στην οποία επίσης παρευρεθήκαμε μία εβδομάδα νωρίτερα (στις 9/3), το Δ.Σ. αρνήθηκε να μας παραχωρήσει την άδεια.
Δεν είναι η πρώτη φορά που από Δημοτικές Αρχές αντιμετωπίζουμε παρόμοια αρνητική στάση. Πέρυσι, ο Δήμος Ηρακλείου, μετά από πολλές συναντήσεις και συνεννοήσεις, φαινομενικά θετικά προσκείμενος και δίνοντάς μας μία καθησυχαστική-άτυπη απάντηση ως προς τη παραχώρηση του πάρκου Γεωργιάδη, λίγες μέρες πριν από τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ, με επίσημη ανακοίνωση, υπό την πίεση εκκλησιαστικών και ακροδεξιών στοιχείων, αποποιήθηκε οποιασδήποτε ευθύνης και ανάμιξης με το Φεστιβάλ, φτάνοντας λίγες ώρες πριν την έναρξη, να μας αρνείται την έγγραφη άδεια παραχώρησης/ηλεκτροδότησης του πάρκου.
Με μια ματιά στην ελληνική νομοθεσία, σύμφωνα με απόφαση του συμβουλίου επικρατείας και το άρθρο 11 του Συντάγματος (δικαίωμα του συνέρχεσθαι), θα έπρεπε να είναι δεδομένη η αποδοχή του αιτήματός μας για την παραχώρηση του κήπου. Σε έκθεση του συνηγόρου του πολίτη για τη διαχείριση των κοινόχρηστων χώρων από τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, ο εκάστοτε δήμος αναλαμβάνει τη διαχείριση και την αξιοποίηση των κοινόχρηστων χώρων κατά τρόπο που να μην αναιρεί την κοινή χρήση (άρθρο 970 του Αστικού Κώδικα) και να προάγει τη κοινή ωφελεία (άρθρο ι 969 του Αστικού Κώδικα). Κάθε πολίτης έχει την εξουσία να χρησιμοποιεί ελεύθερα τους κοινόχρηστους χώρους, εξουσία που απορρέει από το δικαίωμα της προσωπικότητας (άρθρο 57 του Αστικού Κώδικα). Τέλος στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των δικαιωμάτων των ανθρώπων στο άρθρο 10 (ελευθερία έκφρασης ) αναφέρεται κατά λέξη «Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερία εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελέυθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων»
Αυτό που μας αρνείται κάθε φορά ο Δήμος ή ο φορέας, δεν είναι μόνο η χρήση του εκάστοτε χώρου ή μια νομική διευκόλυνση, αλλά το ίδιο το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο. Για όλ@ εμάς που επιτελούμε ταυτότητες έξω από τη νόρμα [cis, λευκός, ευκατάστατος, υγιής, ετεροφυλόφιλος, ετεροκανονικός άνθρωπος], ο δημόσιος χώρος είναι τοξικός. Αποτελεί πεδίο μάχης και η ύπαρξή μας σε αυτόν διαρκώς αμφισβητείται, όταν δεν πολεμάται.
Η απόφαση του Δ.Σ. είναι ενάντια στον διαρκή αγώνα μας για ορατότητα, αυτοδιάθεση και ελευθερία. Με εμφανή άγνοια των μελών του ως προς τη μορφή, το περιεχόμενο και τις διεκδικήσεις του Φεστιβάλ, και παρά τις τοποθετήσεις μας κατά τη διάρκεια του συμβουλίου, το τυπικό μας αίτημα απορρίφθηκε χωρίς κάποιο λογικό και πρακτικό επιχείρημα. Αντ΄ αυτού, η επιχειρηματολογία τους εξαντλήθηκε στην αναπαραγωγή ομοφοβικών, σεξιστικών, τρανσφοβικών, πατριαρχικών λόγων.
Εφ όσον δεν μας δόθηκε ο χώρος να απαντήσουμε κατά τη διάρκεια του συμβουλίου, σχολιάζουμε παρακάτω κάποια από τα βασικά επιχειρήματα που ακούστηκαν:
Για την παρουσία παιδιών και μητέρων στο κήπο τις ώρες του Φεστιβάλ και τον κίνδυνο που διατρέχουν από την ‘’έκθεσή’’ τους σε αυτό: το Δ.Σ. χαρακτηρίζει “υστερικές” τις μητέρες για τις οποίες κατά τα άλλα νοιάζεται, προδίδοντας το μισογύνικο και σεξιστικό του βλέμμα. Γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με πρώτη και κυρίαρχη υποχρέωση να επιτελέσουν το φύλο που τους έχει αποδοθεί κατά τη γέννησή τους. Πολλά από αυτά είναι ή θα υπάρξουν θύματα ομοφοβικού και τρανσφοβικού εκφοβισμού. Τα ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας που ανοίγει το Φεστιβάλ δεν αφορούν μόνο την LGBTQI+ κοινότητα αλλά όλους τους ανθρώπους που μεγαλώνουν στην πατριαρχική κοινωνία και καταπιέζονται από τα κυρίαρχα πρότυπα. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να ανοίξουν σε κάθε σχολείο, καφενείο και παιδική χαρά.
Πόσοι Γιακουμάκηδες, πόσοι βιασμοί και δολοφονίες χρειάζονται για να αντιληφθούν την έμφυλη βία; Δεν μπορεί παρά να είναι υποκριτικό το σοκ και η ευαισθητοποίηση για όλα αυτά από φορείς που την επόμενη στιγμή φιμώνουν και εξοστρακίζουν ένα φεστιβάλ που μιλάει για το σώμα, το φύλο την σεξουαλικότητα. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως μέλος του Δ.Σ. απείλησε με αποχώρηση από τη διαδικασία εάν το σώμα συνεχίσει να συνδιαλέγεται με εμάς.
Καμία από τις υποτιθέμενες αντιπροτάσεις του συμβουλίου (κλειστό γυμναστήριο Μ. Μερκούρη, σπίτι του πολιτισμού) δεν μπορεί ρεαλιστικά να στεγάσει το πρόγραμμα και την μορφή του φεστιβάλ. Αντίθετα, το μόνο που κάνουν είναι να υποβαθμίζουν την διοργάνωση και τους συμμετέχοντες σε αυτή. Δε νοείται Φεστιβάλ Ορατότητας σε κλειστό χώρο. Η επόμενη αντιπρόταση για τον κήπο για τις δεύτερες βραδινές ώρες (αυστηρά 21:00-00:00) μας υποβαθμίζει αυτόματα σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, εφόσον γνωρίζουμε ότι ο κήπος είναι διαθέσιμος καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας για οποιαδήποτε άλλη οργανωμένη δραστηριότητα.
Για την άποψη που ορίζει τις έμφυλες και σεξουαλικές μας ταυτότητες ως κάτι ιδιωτικό που πρέπει να συμβαίνει μόνο στα κρεβάτια μας και είναι ανωμαλία: Για εμάς δεν είναι ούτε φύση ούτε ατομική επιλογή ή ιδιωτική υπόθεση. Είναι κομμάτι της κοινωνικοπολιτικής μας υπόστασης, ταυτότητες τις οποίες φέρουμε και με βάση τις οποίες οργανωνόμαστε και αγωνιζόμαστε καθημερινά.
Ενδεικτικό της τάσης ορισμένων συμβούλων, ήταν μία τοποθέτηση η οποία αναπαρήγαγε μία ψευδή είδηση περί δημόσιου αυνανισμού στη Πράγα, ταυτίζοντάς την με το Φεστιβάλ μας. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει τόσο την άγνοια του συγκεκριμένου Δημοτικού Συμβούλου για το περιεχόμενο του LGBTQI+ Pride Kρήτης όσο και την ενοχοποίηση του ανθρώπινου σώματος.
Καμία έκπληξη δε μας προκαλεί που στην ίδια διαδικασία λίγα λεπτά πριν, σε ένα προ ημερησίας ψήφισμα σχετικά με το προσφυγικό, εκφέρθηκε ρατσιστικός, ισλαμοφοβικός και εθνικιστικός λόγος. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες, η LGBTQI+ κοινότητα και κάθε άλλη καταπιεσμένη ομάδα ανέκαθεν αποτελούσαν τον εύκολο στόχο για κοινωνικό κανιβαλισμό. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί από τους κήρυκες μίσους, ομοφοβικών, τρανσφοβικών και σεξιστικών αντιλήψεων είναι και οι θεσμικοί εκπρόσωποι του ρατσισμού και του φασισμού.
Το Δ.Σ προέβαλε ως βασικό επιχείρημα το φόβο για την δημιουργία επεισοδίων από εχθρικά προσκείμενους κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ. Την προσωπική μας ασφάλεια, την οποία προτάσσει, έχουμε μάθει πολύ καλά να την διαφυλάσσουμε καθημερινά. Είναι τουλάχιστον αστείο να την επικαλείται την στιγμή που με την στάση του στέκεται απέναντί μας, ενώ δημοτικοί σύμβουλοι – πέραν του κακοποιητικού λόγου που εξέφρασαν απέναντί μας – κατά την αποχώρησή των μελών του Συντονιστικού έφτασαν να απειλούν την σωματική μας ακεραιότητα.
Με αφορμή το περιστατικό αυτό καταδεικνύονται για μια ακόμη φορά όλες αυτές οι εξουσιαστικές αντιλήψεις που συντηρούνται στο εσωτερικό της τοπικής – και όχι μόνο – κοινωνίας. Κυρίως, φαίνεται πόσο σημαντικό είναι το να καθιερωθεί στο νησί ένα Φεστιβάλ που θα αγγίξει όλα αυτά για τα οποία φοβόμαστε ή αποφεύγουμε να μιλήσουμε. Αυτοοργανωμένα και αυτοχρηματοδοτούμενα, φτιάχνουμε μόνα μας ασφαλείς χώρους και διεκδικούμε ορατότητα, αυτοδιάθεση, ζωή κ’ ελευθερία.
Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τον δημόσιο χώρο που μας ανήκει, για την ελευθερία των σωμάτων και των επιθυμιών μας. Όροι καταπίεσης όπως το φύλο, η φυλή, η τάξη μπλέκονται πρώτα απ’ όλα πάνω στα ίδια μας τα σώματα. Γι’ αυτό δεν μπορούμε παρά να συνδεθούμε με κάθε δίκαιο κοινωνικό αγώνα, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Καλούμε αλληλέγγυα άτομα και συλλογικότητες να συνυπογράψουν την καταγγελία, να δημοσιοποιήσουν το γεγονός και να παράξουν το δικό τους λόγο.
Να διεκδικήσουμε συλλογικά τον δημοτικό κήπο του Ρεθύμνου για τις 9-10 Ιούλη, για το 2o LGBTQI+ Pride Κρήτης, Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος,Σεξουαλικότητας
Ολόκληρη η Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνης, υπάρχει βιντεοσκοπημένη και προσβάσιμη διαδυκτιακά στον παρακάτω σύνδεσμο
