Κάθε φορά που επιδιώκουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ένα απο τα πρώτα πράγματα που πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας είναι αν πιστεύουμε στη βία που φέρνει μαζί της η αλλαγή. Ο λόγος που τίθεται αυτό το ερώτημα είναι διότι η βία του ανθρώπου που καταπιέζεται, θεωρείται ηθικά ισοδύναμη με τη βία των καταπιεστών.
Όμως μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα και ας δούμε παρακάτω το γιατί…
Έχουμε μάθει από παιδιά ότι το να μη χρησιμοποιείς βία σημαίνει πως είσαι ευγενής. Πράγμα που ισχύει όταν μιλάμε για τη βιαιοπραγία σε ένα γενικό πλαίσιο, Όχι όμως όταν αναφερόμαστε στη βία που προέρχεται από αυτόν που κουβαλάει πάνω του το βάρος της κατάχρησης εξουσίας. Στο σημείο αυτό η βία γίνεται αυτοάμυνα, γίνεται τρόπος επιβίωσης και ονομάζεται αντεπίθεση.
Υπάρχει τιμή στο να αντεπιτίθεσαι.
Η φιλοσοφία της «μη χρήσης βίας» είναι απόλυτα κατανοητή, αλλά δεν έχει καμία ιστορική βάση. Η επανάσταση στην Αϊτή το 1971, έδωσε τέλος στην υποδούλωση των σκλάβων μέσα από τον επαναστατικό αγώνα τους. Η Γαλλική επανάσταση, δεν κατήργησε τη μοναρχία αναίμακτα. Η κουβανική επανάσταση του 1959 δεν έδωσε τέλος στον ιμπεριαλισμό της Αμερικής ομαλά. Το κίνημα ZANU δε νίκησε το απαρτχάιντ στη Βρετανική Ζιμπάμπουε με ειρηνισμούς, και η εξέγερση του Stonewall το 1960 ενάντια στην αστυνομική βία των ΗΠΑ, κατά της κοινότητας των ΛΟΑΤ+ δεν επιτεύχθηκε χωρίς σκληρούς αγώνες …
Η εθνική κυριαρχία δεν έχει λογική βάση. Είναι ένα ψέμα που έχει δημιουργηθεί για αυτούς που είναι προορισμένοι να κυβερνούν, και δεν εμπεριέχει κανένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Αντιθέτως, το να κερδίζεις την ελευθερία σου είναι μία αλήθεια. Μια πραγματική επιλογή ποτισμένη με το αίμα των αγωνιστών, διαμορφωμένη μέσα από την ίδια τη κυριαρχία των εξουσιαστών.
Η πάλη, ένοπλη ή μη, είναι κάποιες φορές μία πράξη αγάπηw… Αγάπη προς την υπόσταση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Ωστόσο, απεικονίζεται από αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία όχι μόνο ως μη αποτελεσματική, αλλά και ως «απεχθής». Όμως, στην πραγματικότητα, η πάλη είναι η αγάπη για την ελευθερία. Μια αγάπη που θυσιάζεται με γενναιότητα και κινδυνεύει με θάνατο.
Το επιχείρημα του «καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται» είναι το σλόγκαν των τελευταίων ημερών. Η χρήση του, δυστυχώς, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι σε κάποιες περιπτώσεις, αποκρύπτει το ποιος έχει πραγματικά τη δύναμη σε όλο αυτό.
Όταν ο κόσμος φλέγεται δεν μπορεί να εξισώνεται η πράξη της αντίστασης με την ωμή κατάχρηση εξουσίας της κυβέρνησης. Για παράδειγμα το #AllLivesMatter, ακυρώνει τις ταξικές διακρίσεις, και γενικοποιεί ένα τεράστιο πρόβλημα του πλανήτη μας που λέγεται, φασισμός. Παρομοίως, και όταν υποστηρίζει κανείς πως οι Παλαιστίνιοι όταν αμύνονται πετώντας πέτρες για να προστατευθούν από τον ισραηλινό στρατό είναι το ίδιο με αυτόν, όταν τους πυροβολεί και τους βασανίζει. Οι Αφροαμερικανοί που σπάζουν τα παράθυρα των καταστημάτων δεν μπορούν να συγκριθούν με τους αστυνομικούς που σπάνε τις σπονδυλικές τους στήλες με τα γκλοπ τους.
Όλες αυτές οι πράξεις «βίας» είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να πει «Φτάνει!! Δεν αντέχω άλλο…Θα αμυνθώ!!»
Ο λαός αμύνεται, και θα συνεχίσει να το κάνει, όταν καταπατούνται καθημερινά τα ανθρώπινα δικαιώματα του.
Όταν πεθαίνει λόγω ελλειπών δομών υγείας.
Όταν φυλακίζεται κάθε δεκαπέντε μέρες υπό νέους όρους για έναν χρόνο στο ίδιο του το σπίτι.
Όταν χάνει τη δουλειά του, το μέλλον του.
Όταν χάνει την εκπαίδευση του.
Όταν η ψυχική του υγεία καταρρέει.
Όταν βλέπει ανθρώπους να πεθαίνουν από τη πείνα…
Όταν βιάζεται…
Όταν έρχεται ως πολεμικός μετανάστης και του στερούνται τα οικουμενικά του δικαιώματα.
Όταν πέφτει θύμα χλευασμού και βίας, λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού του ή της έκφρασης φύλλου του.
Όταν βγαίνει μια βόλτα στη πλατεία και ένας αστυνομικός αποφασίζει να τον σαπίσει στο ξύλο, γιατί αντέδρασε και υπερασπίστηκε τον εαυτό του.
Όταν διαδηλώνει και ο ίδιος αστυνομικός, αυτήν τη φορά του ανοίγει το κεφάλι.
Όταν αμέσως μετά αυτός ο αστυνομικός τον σκοτώνει.
Όταν, λοιπόν, συμβαίνουν όλα τα παραπάνω… ο πολίτης ΑΜΥΝΕΤΑΙ.
Αυτή η άμυνα, λοιπόν, χαρακτηρίζεται ως «βία» για έναν και μόνο λόγο. Γιατί δεν είναι διαμορφωμένη υπό τους όρους των καταπιεστών. Γιατί έρχεται αυτή η ώρα που δεν μπορούν πλέον να καθορίσουν οι ίδιοι τους κανόνες, και ο πολίτης παίρνει τη ζωή ,που του στερούν, στα χέρια του, και τότε είναι που γράφεται η πραγματική ιστορία των λαών.
Οι κυβερνήσεις και οι αυτοκρατορίες με τη βία τρεκλίζουν…
Γι’ αυτό και τους εξουσιαστές η βία τους αφορά μόνο όταν αρχίζει να διαμορφώνει συνειδήσεις σε τέτοιο βαθμό που ο πολίτης καλείται να αντιδράσει και η βία γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της επανάστασης. Φυσικά, πάντα το κράτος θα αξιολογεί ως βία οτιδήποτε απειλεί τη δυναμική του…
Ο λαός, όμως, πάντα θα αντιδρά και έτσι θα εκφράζει την επιθυμία και την αισιοδοξία του, να εξελιχθεί και να ζήσει τη πραγματικότητα του ελεύθερος! Στον απόηχο των ημερών αυτών, λοιπόν, επιλέγω να μη καταδικάσω τη βία… γιατί ξέρω ακριβώς από που προέρχεται.
Γράφει η Μαρία-Σοφία Μουχτούρη
**Παράφραση και μετάφραση κάποιων σημείων του άρθρου από: http://www.collectivelyfree.org/violence-of-the-oppressed/?fbclid=IwAR38RCOHwHqovVumOf-s7M5Eo8r76NZocTSgXUpsoS0-m_wdKKS_8hj4XFs
