Έχετε αναρωτηθεί, πώς είναι η ζωή ενός gay εφήβου, στην επαρχία; Ίσως έχετε ακούσει διάφορες ιστορίες. Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας τη δίκη μου εμπειρία.
Στο σχολείο δεν πέρναγα απαρατήρητος. Από τη πρώτη τάξη του Γυμνασίου, μέχρι και την τελευταία, είχα σχεδόν κάθε μέρα… παρατράγουδα.
Δεν έκανα “τρανταχτές” εμφανίσεις. Συνήθως, φόραγα τζιν με σκισίματα και μπλουζάκια με διάφορες στάμπες. Τα μαλλιά μου, τα είχα πάντα φτιαγμένα και πάντα, κάθε πρωί πριν φύγω από το σπίτι, έβαζα αποσμητικό και άρωμα. Για έμενα αυτό είναι φυσιολογικό. Για κάποιους άλλους, το σωστό πρότυπο αγοριού, είναι να βρωμάει ιδρώτα, να αλλάζει ρούχα κάθε εβδομάδα, να ασχολείται με την γεωργία και την κτηνοτροφία και να καπνίζει συνέχεια!
Εμένα οι γονείς μου δεν είχαν ούτε πρόβατα να ασχοληθώ, ούτε και στρέμματα γης. Είχαν ανοίξει, ένα μαγαζί με είδη δώρων, κοσμήματα και καλλυντικά. Σε αυτό το μαγαζί μεγάλωσα. Εκεί διάβαζα μέχρι και την Δευτέρα γυμνασίου. Το γεγονός, ότι άλλαζα κάθε μέρα ρούχα και οι γονείς μου είχαν αυτό το μαγαζί, καθώς και η σεξουαλική μου ταυτότητα, έπαιξαν ρόλο στη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μου.
Σχεδόν κάθε μέρα, κάτι θα τύχαινε. Τις περισσότερες φορές, δεχόμουν λεκτική βία. “Πούστρα”, “Πούστη”, “Αδερφή”, “Γκέουλα”, “Πουσταρέλι” και άλλες τέτοιες λέξεις άκουγα συχνά. Κάποια μέρα, καθώς είχε χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα, ένα (εύσωμο) παιδί, με έπιασε από το μπράτσο με δύναμη και τότε αρπάζω τα γυαλιά του και του τα πετάω στο πάτωμα, για να γλιτώσω. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά, που φοβήθηκα τόσο. Μα δε μίλησα σε κανέναν. Και κάπως έτσι φτάνουμε, στα τελειώματα της Γ’ γυμνασίου. Μια μέρα που πήγα σχολείο, για να γράψω εξετάσεις, ομάδα πέντε τραμπούκων, μου πέταξε καφέδες, έξω από την είσοδο του προαυλίου. Ευτυχώς, δε με πέτυχαν. Αυτό γινόταν κάθε φορά, που πήγαινα να δώσω εξετάσεις. Μια φορά, μου πέταξαν και πέτρα. Και πάλι δε μίλησα σε κανέναν. Ήμουνα το τέλειο θύμα τους.
Με αυτά και με εκείνα, πήγα στο λύκειο. Γέμισα τις μπαταρίες μου με δύναμη και υπομονή. Έβλεπα διάφορα βίντεο στο youtube, σχετικά με το bullying. Το μαρτύριο, δε σταμάτησε. Γυμνάσιο και λύκειο ήταν ένα σχολικό συγκρότημα. Τελευταίος πήγαινα, την ώρα της προσευχής. Ώσπου, μια μέρα, δέχτηκα, από εκείνο το εύσωμο παιδί, σωματική βία. Με κλώτσησε δύο φορές στη λεκάνη, στην ουρά. “Για να σταματήσω να τον παίρνω”, έτσι είπε. Τότε και μετά από παρότρυνση, συμμαθήτριας πήγα στο γραφείο του διευθυντή και ανέφερα ότι μου έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος. Ήταν η πρώτη φορά, που μίλησα. Αυτός ο “άνθρωπος”, πήρε 2 μέρες αποβολή και σταμάτησε να με ενοχλεί. Βέβαια, γίνονταν κι άλλα περιστατικά, αλλά τα έλεγχα.
Τώρα που το θυμάμαι, αυτό το άτομο, είχε πέσει θύμα εκφοβισμού, από τους συμμαθητές του. Αυτό που μου έχει μείνει, είναι ότι αυτός πέρασε μια μέρα έξω από ένα fast food και του πέταξαν ένα τσίγκινο τασάκι και τον αποκάλεσαν πούστρα. Ίσως, έβγαλε το άχτι του, σε εμένα.
Μέσα σε όλον αυτό το χαμό και με διάφορα προβλήματα που είχα να αντιμετωπίσω στο σπίτι, έγινα σημαιοφόρος και όλοι όσοι δε με χώνευαν στην επαρχιακή πόλη, έσκασαν από τη ζήλια τους.
Τέλος, κατάφερα μόνος, να μπω σε ΤΕΙ και στο τμήμα που ήθελα.
Κάπως, έτσι είναι η ζωή ενός ομοφυλόφιλου αγοριού σε μια επαρχιακή πόλη. Εσύ που ίσως, τώρα βιώνεις αυτό το έζησα εγώ, μη φοβάσαι. Μίλα! Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.
Ν.Π.
