«Περπάτησα στο δρόμο με κοντό σορτς και ένα Bob Mizer τανκ τοπ και ήταν πολιτική πράξη, το περπάτημα με το σορτς και η φωτό του σφίχτη με το στινγκ στην αφίσα». – JAMESON FITZPATRICK
του Θεοδόση Γκελτή
Ένας όχλος από ερεθισμένα πιτσιρίκια όρμησε σε δύο κουίρια στη Θεσσαλονίκη. Ερεθισμένα όχι από την ηδονή της νιότης και τη δίψα για έναν καλύτερο κόσμο. Ερεθισμένα από μίσος και σκοτάδι. «Πούστρα, πουστάρα, σκίστε τους». Φτύσιμο και ρίψη μπουκαλιών. Πολλοί εναντίον δύο.
Θεσσαλονίκη. Η πόλη με τα πολλαπλά πέπλα εθνικισμού. Αλλά και ερωτισμού. Η πόλη της φτώχειας και της ανεργίας. Αλλά και της βίας.
Πιτσιρίκια από την κουλτούρα της Nike. Η μόνη συμβολική κατανάλωση που τους επιτρέπει το σύστημα είναι μια φόρμα nike, μια ζακέτα adidas και ένα επώνυμο τσαντάκι. Κατά τα άλλα αποκλεισμένα και χαωμένα. Τους έχει εμπεδωθεί πως λίγα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σε αυτό το παιχνίδι. Αλλά τους αφήνεται μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, ένα τελευταίο οχυρό υπερηφάνειας. Είναι σωστά αντράκια. Θα αστυνομεύσουν το ντύσιμο και το περπάτημα των περαστικών. Και θα παρέμβουν αυτοδικαίως. Θα χλευάσουν, θα υβρίσουν, θα χτυπήσουν. Ομαδικά, σαν μια αγέλη πεινασμένων λύκων. Ξελιγωμένων από μόρφωση και νόημα ζωής. Στερημένα από σχέσεις, αποδοχή και νοιάξιμο. Και θα φτιάξουν τη δική τους κοφτερή αγέλη. Μπορεί τεχνικά η ακροδεξιά συμμορία της Χρυσής Αυγής να διαλύθηκε, αλλά τα ορφανά της ακόμα βαρούν σκοπιά ανά την Ελλάδα.
«Κάποιος μεφώναξε πουστάρακιήταν πολιτική πράξη».
Πιτσιρίκια παίζουν το παιχνίδι του φασισμού. Πέρασαν και δεν άγγιξαν από την εκπαίδευση. Μια εκπαίδευση στεγνή. Αντί να απολαύσουν τη μπύρα στην πλατεία κυνηγούν τα ελεύθερα παιδιά. Εκδικούμενοι τη δική τους ανελευθερία.
Κάνω μάθημα σε πιτσιρίκια. Ξέρω ότι λιγουρεύονται όσα τους υπόσχονται τα τραπ τραγούδια και οι μυθολογίες για κοινωνική κινητικότητα. Ξέρω όμως ότι είναι ικανά να αγαπούν και να ακούν. Δεν χαρίζω τα πιτσιρίκια αυτά στην άκρα δεξιά. Αύριο πρέπει να είμαστε μαζί τους και να τους μιλήσουμε για τους λύκους και τα πρόβατα. Αύριο πρέπει να μπούμε στις τάξεις και στις πλατείες. Στα καφέ και στα σόσιαλ και να μιλήσουμε. Αύριο και κάθε αύριο.
