Ήταν λίγο πριν από το 4th of July, ημέρα ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. αρχές των 00’s.
Είχα περάσει έναν χειμώνα στην Αμερική, μετά από χρόνια που πέρασαν κατηγορώντας τους γονείς μου που με έφεραν από εκεί εδώ στην Ελλάδα, στα 7 μου και εγώ εγώ δεν ήθελα, δεν μ’ άρεσε. Μου είπαν, μετά από συνεννόηση με τους θείους εκεί, ότι μπορώ να πάω να μείνω μαζί τους, να συνεχίσω εκεί σχολείο και σπουδές. Ότι δεν με κρατάνε με το ζόρι, αφού τόσο παραπονιέμαι. Εννοείται ότι μέχρι να τελειώσουν τη φράση είχα φτιάξει και τη βαλίτσα εγώ. Οι θείοι πλούσιοι, χρόνια μετανάστες εκεί, έκαναν λεφτά και πια ο κόσμος τους ανήκε και κανείς δεν τους έλεγε όχι. Περίεργοι άνθρωποι. Αντί να είναι ελληνοαμερικάνοι των 00’ς είχαν μείνει Έλληνες του ’70. Τίποτα το “αμερικάνικο”, τίποτα το μη “Ελληνικό”, “παραδοσιακό” και “οικογενειακό” δεν άφηναν να τους “διαβάλλει”. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια μέρα μου είπε ο ένας πως ο συνέταιρος του (Έλληνας φυσικά) είχε μεγάλο βάσανο σήμερα και δεν θα ήθελε ποτέ να είναι στη θέση του. Η κόρη του δέχτηκε πρόταση γάμου. Από “ξένο”.
Ήξερα πως δεν θα ωφελούσε σε τίποτα να τους πω πως είμαι γκέι, ίσα ίσα κακό σε όλους θα έκανε. Δεν ήμουν και έτοιμος για τέτοια μάχη. Το σχολείο ήταν εκείνη και η επόμενη χρονιά, μετά σπουδές, θα έκανα ο,τι ήθελα. Μόνο για να συμμετέχω στην χορωδία του σχολείου, που δεν ήθελαν, έδωσα μάχη. Αυτό δεν θα μου το έπαιρναν. Ήταν φαντάσου σαν το Glee. Εντάξει, με λιγότερο φανταχτερές χορογραφίες και σκηνικά. Τους έπεισε μια φίλη τους που το συζήταγαν και τους είπε πως είχε πολλά αγόρια η χορωδία. Άρα δεν μπορεί να ήταν μόνο για κορίτσια και αδερφές.
Κρατούσα ημερολόγιο τότε, τα πάντα μέσα και με κάθε λεπτομέρεια. Είχα πιάσει κι έναν γκόμενο, έγραφα και γι’αυτόν. Το βρήκαν, το διάβασαν. Αυτό ήταν. Το δικό μας το παιδί, το δικό μας το σοι, όχι δεν έχει τέτοια. “Μην τον ξαναδείς, άνθρωπος είναι και μπορεί να πάθει κανένα ατύχημα” (εσείς δεν είστε, σκέφτηκα). “Σε παρασύρανε, δεν είσαι εσύ αυτό. Έκανες κακές παρέες στην Ελλάδα και οι γονείς σου σε άφηναν”. “Θα φτιάξεις”. Και από τότε, παντού με συνοδεία. Μόνος έξω, με παρέα δική μου, ποτέ. Όταν έμενα μόνος στο σπίτι, κλείδωμα μέσα. Μου πήραν το κινητό, το στθαερό κι αυτό κλειδωμένο. Μόνο με άφηναν να παίρνω τους γονείς μου μια δυό φορές τη βδομάδα και αυτό παρουσία τους. Κατάθλιψη.
Έφυγαν έτσι κάτι μήνες, σχολείο – σπίτι – δουλειά στο εστιατόριο τους τα Σαββατοκύριακα, σαν ρομπότ. Η μόνη φορά στη ζωή μου που έχω πάρει κιλά. Βλέπω φωτογραφίες από τότε και τρομάζω να με αναγνωρίσω. Όχι λόγω κιλών. Τα μάτια. Όλα. Δεν ήμουν εγώ. Μέχρι που ένα βράδυ, έχει φέρει γκόμενα ο θείος, έχει πέσει για ύπνο και αυτή κατάλαβε ότι κάτι είχα, ήρθε στο δωμάτιο μου να μου μιλήσει. Της τα είπα, όλα. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα νιώσει ασφάλεια. Μου λέει “εμένα το παιδί μου και δολοφόνος να ήτανε, θα της έλεγα πάμε να κρύψουμε το πτώμα, μη σε πιάσουν και σε βάλουν φυλακή. Όχι αυτό το πράγμα και για κάτι που είναι η φύση σου”. Την επόμενη μέρα, ξύπνησα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Λέω όχι αγάπη μου, δεν θα με τρελάνετε εσείς. Εγώ εσάς. Τυχαίνει να δω και μια ταινία εκείνη τη μέρα, το “Enough” με την ιστορία μιας γυναίκας που ο άντρας της την κακοποιεί και κάποια στιγμή εμφανίζεται η φράση “You can run” (μπορείς να τρέξεις). Το σκάει λοιπόν αυτή, λέω αυτό είναι, αυτό θα κάνω κι εγώ. Θα το σκάσω. Καταστρώνω το σχέδιο, παίρνω κάτι λεφτά που βρήκα στο σπίτι, ειδοποιώ τον γκόμενο που είχαμε χαθεί στο μεταξύ να’ ρθει τάδε μέρα-ώρα έξω από το σπίτι. Έχω κλείσει και το εισιτήριο με την βοήθεια μιας φίλης. Φτάνει η μέρα, φτάνει κι αυτός, πετάω μια βαλίτσα απ’το παράθυρο, πηδάω κι εγώ, κόντεψα να σπάσω χέρι αλλά τα κατάφερα.
Μετά από κάμποσες ώρες, ήμουν στο αεροπλάνο για Ελλάδα. Χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα, πέρα από κάτι φίλες που είχα ειδοποιήσει και που μου έλεγαν ότι είναι μάλλον αδύνατο να το σκάσω, από Αμερική – Ελλάδα, έτσι χωρίς τίποτα. Οι γονείς μου, που δεν ήξεραν τι γίνεται, και πως να ξέρουν όταν τους μιλούσα μόνο παρουσία των θείων μου, μόνο ότι θέλω να γυρίσω είχα πει και μου λέγανε να τελειώσω το σχολείο και μετά. Μην χάσω τη χρονιά επιστρέφοντας γιατί πήγαινα σε αμερικάνικο.
Με το που απογειώθηκε το αεροπλάνο, είπα η λέξη αδύνατο διαγράφεται σήμερα για μένα. Και από τότε τίποτα κρυφό, καμία ντουλάπα. Δεν “βγήκα” απλά “απ’τη ντουλάπα” που σε κάποιο κόσμο το είχα κάνει και πριν. Της έβαλα φωτιά και την έκαψα. Να μην υπάρχει καν. Αυτός και σ’ όποιον κάνω.
Ήταν η δική μου “μέρα ανεξαρτησίας“.
