Είδαμε την ταινία The Passengers με τους Chris Pratt και Jennifer Lawrence. Το ξεκίνημα της ταινίας μου θύμησε αρκετά την Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ, ενώ τα κομικά του στοιχεία ήταν τόσα όσα χρειαζόταν ο θεατής (κατά τη γνώμη μου). Βέβαια μου έκανε εντύπωση πως στην ταινία, δύο μόνο προωταγωνιστές ξυπνούν από όλο τον σταθμό και περιπλανόνται μέσα σε ένα τεράστιο σκάφος, και πρώτα ξυπνά ο άνδρας και μετά η γυναίκα (αρκετά βιβλικό θα έλεγα).
Εντυπωσιακή και η εμφάνιση στις επόμενες σκηνές της Jennifer Lawrence. Το δεύτερο μέρος της ταινίας συνεχίζει με πολύ δράση (και με αρκετή υπερβολή θα έλεγα σε μερικά σημεία, ειδικά όταν βλέπεις τον πρωταγωνιστή να μην παθαίνει τίποτα από τον πυρηνικό αντιδραστήρα – και καλά – λόγω στολής και ασπίδας). Το τέλος της ήταν κλασσικό και με happy end σαν τα παραμύθια, όμως με άφησε αδιάφορο γιατί δεν έφυγε με κάποιο έντονο συναίσθημα από όλο αυτό. Ναι, κυριαρχεί, το ιδανικό της αυτοθυσίας για τον έρωτα, αλλά το τέλος μου φάνηκε σαν να γράφτηκε στα γρήγορα.
Θα μου πεις γιατί να γράψω σε ένα lgbt site για τον πρώην μεταλλωρύχο, διακοσμητή, σερβιτόρο Chris Pratt και την ταινία που πρωταγωνιστεί. Γιατί αξίζει να τον απολαύσεις: ένας ωραίος άνδρας, τετραπέρατος μηχανικός, goofy με τις γυναίκες, αισθησιακός όταν κάνει ντους ή έρωτα με τη σύντροφό του. Παρότι στρειτ το παιδί, αξίζει να το θαυμάσετε!
https://www.youtube.com/watch?v=sfxn-dAIWCw
