1. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Τι είναι αυτό που διαπραγματεύεται;
Θοδωρής Βουρνάς:Είναι ένα σχόλιο για τις σχέσεις των ηθοποιών και πως διαμορφώνονται μέσα από τις πρόβες. Η « Ζωή μου στη Τέχνη» είναι ένα έργο μέσα στο έργο που παρακολουθεί την απόπειρα ενός σκηνοθέτη και δυο ηθοποιών να ανεβάσουν μια διασκευή του Δον Ζουάν. Όλοι τους ψάχνουν στην επαγγελματική τους ζωή τρόπους για να καλύψουν τα κενά που έχουν στη προσωπική τους. Γεγονός που τους οδηγεί σε κόντρες και παρεξηγήσεις.
2. Πως ήρθατε σε επαφή με αυτό το έργο και τι σας έκανε να αποφασίσετε να το ανεβάσετε αυτη τη χρονική στιγμή. Τι έχει να μας πει;
Θοδωρής Βουρνάς: Έψαχνα να βρω ένα έργο κοντά στο χιούμορ μου που να μπορώ να το σκηνοθετήσω και να περάσω καλά. Κύριος ήθελα κάτι που δεν θα αναφέρεται στη κρίση γιατί είχα αισθανθεί κορεσμό με το συγκεκριμένο θέμα. Είδα στο ιντερνέτ μια περίληψη της ζωής μου στη τέχνη και ήρθα σε επικοινωνία με το συγγραφέα για να μου το στείλει. Όταν το διάβασα βρήκα ενδιαφέρον πόσο οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις του έργου μου θυμίζουν αρκετά ανθρώπους και περιστατικά που έχω συναντήσει στις δικές μου απόπειρες να σκηνοθετήσω θέατρο. Θέλω με αυτό το έργο να θίξω το θέμα της σοβαροφάνειας, ειδικά όταν τα κίνητρα που έχουμε για να συμμετέχουμε σε μια παράσταση δεν είναι ούτε τα σωστά ούτε τα αναμενόμενα.
3.Το έργο έχει μια σατυρικη οπτική πανω στο παρασκήνιο του θεάτρου, στη σοβαροφάνεια της τέχνης, στο ναρκισσισμο των ηθοποιών.Εσεις που είστε όλοι νέοι καλλιτέχνες, πόσο ταυτιζεστε με αυτές τις πτυχές του θεάτρου;
Παναγιώτης Νατσης:Σε ενα θεωρητικό επίπεδο το επάγγελμα του ηθοποιού είναι ναρκισσιστικό. Γιατί είναι μπροστά στα φώτα. Στην πραγματικότητα ο ηθοποιός παλεύει με τις ανασφάλειες και τους φόβους του. Δεν είναι εύκολο να εκτίθεσαι.
4. Η παράσταση φαίνεται να βαςιζεται πολυ στην επιτυχημένη συνεργασία των ηθοποιών.Το αποτέλεσμα είναι μια ομαδική δουλεια ή ο ηθοποιός υποτάσσεται εν τελεί στο όραμα του σκηνοθέτη;
Παναγιώτης Νάτσης:Το θέατρο είναι μια ομαδική δουλειά έτσι κι αλλιώς. Ένα πάρε – δώσε. Το ιδανικό είναι η πολύ καλή συνεργασία ηθοποιών, σκηνοθέτη αλλά και των υπολοίπων συντελεστών. Όλοι έχουν το δικό τους όραμα αλλά πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Να κοιτούν όλοι τον ίδιο στόχο. Νομίζω πως με κάποιο μαγικό τρόπο εμείς αυτό το πετύχαμε
Νίκος Αναγνωστόπουλος: Σε αυτό το σημείο θέλω να θίξω το ζήτημα με τις δραματικές σχολές στις οποίες υπάρχει το μεγάλο θέμα της υποκρισίας και όχι της υποκριτικής και αυτό το λέω με χιούμορ. Θέλω να πω πως δεν συνάντησα ομαδική συνεργασία μέσα σε αυτές αλλά μια υποκριτική συνεργασία. Όμως είμαι πολύ χαρούμενος τώρα που σε αυτή τη παράσταση κατάλαβα ποια είναι η αληθινή και γεμάτη χημεία και αγάπη ομαδική συνεργασία ο σκηνοθέτης μας βοήθησε να εφαρμόσουμε το υποκριτικό μας ταλέντο αλλά η ομαδική μας συνεργασία μας έκανε να καταφέρουμε ένα καλό αποτέλεσμα κ αυτό φαίνεται απ’τα πάνα.
5. Ο ένας ρόλος του έργου ειναι αυτός ενός gay άνδρα.Στο έργο αντιμετωπίζεται με απόλυτη αποδοχή. Πιστεύεται οτι αυτο ισχύει στο χώρο σας κ στην καθημερινότητα για τα τους ανοιχτα ΛΟΑΤ καλλιτέχνες;
Παναγιώτης Νάτσης:Ο ρόλος μου, ο Γκράχαμ, είναι ένας άνδρας gay. Φυσικά και στο έργο αντιμετωπίζεται με απόλυτη αποδοχή. Πως αλλιώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί; Νομίζω πως είναι αστείο να υπάρχει ειδικός ή διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης ή προσέγγισης με βάση τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Και στο θέατρο και στη ζωή.
6. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της παράστασης έχει να κάνει με τον ρόλο του γυμνού στο θέατρο. πλέον όλο και περισσότερες (αν όχι όλες) οι παραστάσεις με gay περιεχόμενο και οι προωθητικές ενέργειες τους καταφεύγουν στο γυμνό. Που θεωρείς ότι υπάρχει ο διαχωρισμός στο τι είναι “γυμνό για την τέχνη” και “γυμνό για την προώθηση”;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη:Δεν πιστεύω στο γυμνό στο θέατρο. Και φυσικά στο γυμνό ως μέσο προώθησης. Ένα γυμνό σώμα είναι ένα πολύ ισχυρό κουστούμι. Πρέπει να δικαιολογείται απόλυτα για να έχει λόγο ύπαρξης. Δυστυχώς στις περισσότερες παραστάσεις γίνεται απλά για να γίνει. Λες «οκ, γδύθηκαν πάλι οι ηθοποιοί» Δεν έχει κάτι να πει. Είναι ελάχιστες οι δουλειές που θα πεις «ναι, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς». Σε ότι αφορά την δική μας παράσταση, το γυμνό (ημίγυμνο στην πραγματικότητα) είναι μέρος του έργου. Απαιτείται από τον συγγραφέα ο οποίος το διακωμωδεί και εξυπηρετεί στην πλοκή με έναν τρόπο, αλλά και για να φανερώσει τις προθέσεις των τριών χαρακτήρων. Δίνεται με χιούμορ από τον ηθοποιό Νίκο Αναγνωστόπουλο που το κάνει αλλά και από τον Παναγιώτη Νάτση. Είμαστε από τις περιπτώσεις που δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και φυσικά κανένας θεατής δεν μένει σε αυτό. Τέλος ο σκηνοθέτης μας Θοδωρής Βουρνάς ποτέ δεν εστίασε στο γυμνό, δεν προσπάθησε να «προβάλει την παράσταση βασιζόμενος σε αυτό.
Νίκος Αναγνωστόπουλος:Αρχικά ας είμαστε ρεαλιστές ζούμε σε μια κοινωνία όπου η εικόνα παίζει σημαντικό ρόλο πόσο μάλλον στο θέατρο όσο για το διαχωρισμό του γυμνού στη τέχνη εξαρτάται από το πως και πόσο καλά θα το υποστηρίξει κάθε ηθοποιός και πως το αντιλαμβάνεται ο θεατής . Ασ πω πάλι πως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές θες να πουλήσεις το προϊόν σ όπως είναι και οι παραστάσεις κ οι ηθοποιοί το θέμα είναι τι τρόπους κ τεχνάσματα χρησιμοποιούνται κ από κει φαίνεται η ποιότητα.
7. Ποια ειναι η διαδικασία πως επιλέγεις να προωθήσεις μια παρἀσταση και να βρεις το κοινό σου σε μια τόσο busy θεατρική περίοδο;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη:Η διαδικασία προώθησης μιας παράστασης είναι συγκεκριμένη. Το ίντερνετ και ο κλασσικός, διαχρονικός τρόπος από στόμα σε στόμα. Είναι ωραίο που ανεβαίνουν πολλές θεατρικές παραστάσεις. Που ο κόσμος επιστρέφει στο θέατρο. Θεωρώ πως αν οι πολιτικο-οικονομικές συνθήκες το επέτρεπαν τα θέατρα θα ήταν γεμάτα. Και μόνο όμως που υπάρχουν και συντηρούνται τόσοι χώροι και τόσες νέες ομάδες είναι ενθαρρυντικό.
8. Πιστεύετε οτι η τέχνη κ συγκεκριμένα το θεατρο οφείλει να ειναι πολιτικοποιημενο ακόμα κ αν δεν ειναι αρεστό;
Ανδρονίκη Αβδελιώτη: Φυσικά και η τέχνη οφείλει να έχει πολιτική θέση. Οι καλλιτέχνες. Ειδικά σε περιόδους δύσκολες η τέχνη ανθεί. Έχουν γεννηθεί σπουδαία πράγματα που στόχο έχουν να ταρακουνήσουν. Άλλωστε όλα στη ζωή είναι μια πολιτική πράξη. Οι επιλογές μας, από τον σύντροφο, τους φίλους, την δουλειά μας. Το σεξ είναι πολιτική πράξη. Τώρα το αν είναι αρεστό ή όχι αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν και δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
