Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μιλήσω για τη δουλειά μου στην Εύβοια και πώς είναι να εργάζεται ένας γκέι άνδρας σε πέντε Γυμνάσια σχολεία στην επαρχία.
Γράφει ο Αβραάμ Βροχίδης*
Μου πήρε κοντά στους 4 μήνες ώστε να βρω το κουράγιο να γράψω αυτό το κείμενο, κι αυτό όχι επειδή φοβόμουν, αλλά επειδή μέχρι και σήμερα δε νιώθω 100% άνετα με όλο αυτό που συμβαίνει.
Αρχικά χρειάζεται να αναφέρω πως είχα αποφασίσει να μην κάνω ακτιβισμό στον χώρο εργασίας μου και ειδικά στα σχολεία, κάτι που σημαίνει ότι δεν είμαι ανοιχτά γκέι εκεί μέσα. Όσα άτομα με γνωρίζετε πριν από το 2020, θα ξέρετε για την ακτιβιστική μου δράση, ότι είχα κάψει τη ντουλάπα της καταπίεσης στην οποία βρισκόμουν όσο μεγάλωνα στην επαρχία και ότι έδωσα μάχες μαζί με εκατοντάδες άλλους ακτιβιστές για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γενικότερα. Μετά το 2020 -δηλαδή μετά το πρώτο σοκ που προκάλεσε στην ανθρωπότητα η πανδημία- άρχισα σιγά σιγά να απομακρύνομαι από την υπερέκθεση του εαυτού μου που μόνο στόχο είχε να ενδυναμώσω όποιο άτομο το είχε ανάγκη και ταυτιζόταν μαζί μου, καθώς όμως και εμένα τον ίδιο. Η προτεραιότητά μου πια ήταν -όπως συνεχίζει μέχρι και σήμερα να είναι- να αποκτήσω την εμπειρία της μακροχρόνιας σχέσης και να δημιουργήσουμε μαζί όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορούμε. Ωστόσο, θεωρώ πως με την μετακόμισή μας στην Εύβοια (βλ. επαρχία), ενεργοποιήθηκαν αυτόματα ξανά οι μηχανισμοί άμυνας που είχα αναπτύξει κατά την παιδική μου ηλικία. Από τη δική μου πλευρά λοιπόν και πολύ συνειδητά δε θα γινόταν κάποια αποκάλυψη για τη ζωή μου.
Μία εβδομάδα πριν κλείσουν τα σχολεία για τις γιορτές των Χριστουγέννων, και πιο συγκεκριμένα, κατά το σχόλασμά μου, με έπιασε ένας μαθητής και με ρώτησε «κύριε Αβραάμ, σας αρέσει το παστίτσιο;» και -ίσως πολλοί δεν καταλάβετε τους λόγους- με έπιασε κρύος ιδρώτας, λες και είναι εγκληματικό που πράγματι μου αρέσει το παστίτσιο. Το τρομακτικό σε αυτή την ερώτηση όμως είναι πως για να με ρωτάει, κάτι έχει βρει, κάτι έχει δει στο διαδίκτυο που αφορά τον ακτιβισμό μου και τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Καθώς πλησιάζω προς την έξοδο του σχολείου, με φωνάζει καθηγητής με τον οποίο έχουμε βγει για φαγητό 2-3 φορές, και με ρωτάει αν έχω ανεβάσει κάτι στο διαδίκτυο, γιατί δύο παιδιά έδειχναν φωτογραφίες μου σε καθηγητές. Βγαίνω από το σχολείο και από μέσα με ρωτάνε δύο πρωτάκια για τι μιλάω στο βίντεο. Όλο αυτό μέσα σε 2 λεπτά.
Επιστρέφοντας στο σπίτι, ενημέρωσα αμέσως τον σύντροφό μου για όσα συνέβησαν και του ζήτησα να με βοηθήσει να βρούμε μια συνέντευξή μου, η οποία μάλιστα ήταν και η τελευταία μου δράση, πριν σταματήσω τον ακτιβισμό το 2023. Η συνέντευξη αυτή έκανε ένα χρόνο να ανέβει, οπότε εμείς δεν είχαμε ιδέα κι όταν τη βρήκαμε, ήταν ήδη έναν μήνα ανεβασμένη. Σχεδόν με κομμένη την ανάσα έβλεπα για πρώτη φορά το βίντεο, αλλά δε με ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να ακούσω τι λέω. Και τότε κοκάλωσα. «Είμαι τυχερός γιατί ο σύντροφός μου μαγειρεύει ωραία». Η ομολογία του ότι έχω σύντροφο στο βίντεο με τάραξε πολύ, τους έδινα στο πιάτο την αφορμή να μιλάνε για μένα πισώπλατα.
Ζήτησα αμέσως να διαγραφεί αυτό το βίντεο, το οποίο ένιωθα ότι με εξέθετε, κάτι που σήμερα μετανιώνω, αν και υπάρχει συζήτηση για να ανέβει ξανά. Στη συνέχεια, άρχισα να κλείνω τα προφίλ μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να φοβάμαι για την έκταση που το ζήτημα αυτής της αποκάλυψης μπορεί να πάρει. Αυτό το είχα ξανακάνει πίσω στο 2017 για τρεις ημέρες, όταν με είχαν στοχοποιήσει φασίστες και μου έστελναν απειλητικά μηνύματα.
Την τελευταία μέρα για το 2024 στο ίδιο σχολείο, με ενημέρωσε η Διευθύντρια ότι θα έρθει ο Σύλλογος Γονέων για να παραπονεθούν για κάποια βίντεο που έχουν βρει οι μαθητές στο διαδίκτυο με εμένα πρωταγωνιστή. Το θέμα είχε πάρει ήδη τεράστιες διαστάσεις κι όλο αυτό εν αγνοία μου, οπότε φυσικό ήταν να τρομοκρατηθώ, αλλά κατάφερα να τους αντιμετωπίσω με το κεφάλι μου ψηλά, καθώς δεν είχα κάνει κάτι κακό παρά μόνο να είμαι ο εαυτός μου. Στην αρχή ένιωσα τα βλέμματα να είναι λίγο επιθετικά και σίγουρα κάποιες από τις κουβέντες που άκουσα, αλλά ομολογώ ότι μου έδωσαν το χρόνο να τους εξηγήσω ότι δεν έκανα τίποτα κακό, τίποτα παράνομο και τίποτα χυδαίο. Με άκουσαν και το δέχτηκαν. Όταν τους ρώτησα να μου πούνε τι βρήκαν που ήταν ο λόγος να έρθουν μέχρι το σχολείο, μου απάντησαν πως ήταν μία φωτογραφία μου που είμαι γυμνός (sic). Πρόκειται λοιπόν για τη φωτογραφία που αναδημοσιεύω, στην οποία είναι ολοφάνερο πως είναι ζωγραφισμένος πίνακας και για την οποία είμαι υπερήφανος για ό,τι μπορεί να συμβολίζει. Ανέφεραν πως υπήρξε μία μητέρα που ζήτησε να μαζέψουν μέχρι και υπογραφές για να με διώξουν κι ότι τη σταμάτησαν αμέσως. Εννοείται πως εκεί τους υπογράμμισα πως είναι τυχεροί που δεν προχώρησαν σε μια τέτοια ενέργεια, γιατί θα δεχόντουσαν άμεσα καταγγελία από πλευράς μου. Να αναφέρω επίσης πως ήμουν απόλυτα τυχερός που η Διευθύντρια με υποστήριξε μέχρι τέλους, αναφέροντας με εκνευρισμό μάλιστα πως δε θα επιτρέψει να γίνει καμία ανθρωποφαγία. Στο τέλος της συνάντησής μας με τους γονείς, με έπιασε μία μητέρα και μου είπε χαμηλόφωνα πως αυτή πιστεύει πως οι γονείς διαμαρτυρήθηκαν λόγω της ομοφυλοφιλίας και της είπα πως το είχα ήδη καταλάβει αυτό, ακόμα κι αν δεν είχαν το θάρρος να το αναφέρουν ευθέως μπροστά μου.
Εκεί λοιπόν που όλα πηγαίναν καλά στη δουλειά μου, με εμένα μάλιστα να δηλώνω πως αν δεν πάει κάτι στραβά, θα ήθελα και του χρόνου να είναι η πρώτη μου επιλογή αυτά τα 5 σχολεία, όταν άρχισαν ολοένα και περισσότεροι μαθητές να βρίσκουν υλικό δικό μου και να το μοιράζονται μεταξύ τους, ένιωσα απίστευτα εκτεθειμένος, ευάλωτος και φοβισμένος. Υπήρξαν πολλές φορές που περνούσα από δίπλα τους και γελούσαν είτε στο σχολείο είτε εκτός, στο σούπερ μάρκετ πετύχαινα μαθητές με τους γονείς τους και τους τραβούσαν το μανίκι για να με δείξουν, οι γονείς με κοιτούσαν είτε περίεργα είτε γυρνούσαν την πλάτη τους, μία μαθήτρια με τράβηξε φωτογραφία όσο έκανα τα ψώνια μου και άλλα πολλά, τα οποία προσπαθούσα να μην αφήσω να με επηρεάσουν αρνητικά.
Κάποια μέρα όμως που δεν ήμουν στα καλύτερά μου και έβλεπα να συνεχίζονται αυτά τα γελάκια από τους μαθητές απέναντί μου, μίλησα στη Διευθύντρια και της εξέφρασα την ανησυχία μου για το ότι δε νιώθω πως χωράω εγώ εδώ πέρα κι ότι σκέφτομαι να παραιτηθώ -κάτι που πέρασε από το μυαλό μου μόνο για λίγα λεπτά. Τότε αυτή χτύπησε το χέρι της στο γραφείο και μου είπε «Μην τολμήσεις να ξαναπείς κάτι τέτοιο, ούτε να το σκεφτείς! Θα φύγεις όταν εσύ θέλεις, όχι επειδή μπορεί κάποιοι να μη σε θέλουν εδώ». Αυτή η φράση ήταν αρκετή για να με αφυπνίσει και να βρω ξανά το θάρρος μέσα μου ώστε να υπερασπιστώ την ύπαρξή μου και την παρουσία μου σε περιοχές που η κοινωνία είναι κλειστή και συντηρητική. Σκέφτηκα επιπλέον πως είναι καλό για τα παιδιά να έχουν την εικόνα ενός γκέι άνδρα και πως η καθημερινότητά του είναι όπως και των υπολοίπων.
Σχεδόν 4 μήνες μετά και εφόσον το ζήτημα έχει καταλαγιάσει, σήμερα, μετά από σοβαρό περιστατικό που προηγήθηκε σε άλλο σχολείο με μαθητή και επισκέφθηκε ο Σύλλογος Γονέων το σχολείο ώστε να συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς περί αυτού, χωρίς να παρευρίσκομαι ο ίδιος, μαθαίνω από συνάδελφο πως μητέρα διαμαρτυρήθηκε μπροστά σε γονείς και εκπαιδευτικούς πως «δε γίνεται να εμπιστευτούμε έναν άνθρωπο που στο διαδίκτυο υπάρχουν φωτογραφίες του με δαντελωτά να μιλάει στα παιδιά μας».
Όσο κι αν ένας άνθρωπος έχει καταφέρει να ενδυναμώσει τον εαυτό του απέναντι σε σχόλια που τον ακολουθούν από την παιδική του ηλικία, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σχεδόν αδύνατο να μην επηρεαστεί. Είναι λογικό να ενοχλείται κανείς όταν σχολιάζεται στη δουλειά του, ειδικά όταν τα σχόλια δεν σχετίζονται με την επαγγελματική του συμπεριφορά ή απόδοση, αλλά με προσωπικά ζητήματα που δεν έχουν θέση στο εργασιακό περιβάλλον.
Και ειλικρινά, αγαπώ τη δουλειά μου και ξέρω πως την κάνω καλά, το βλέπω καθημερινά μέσα στις συνεδρίες μου με τα παιδιά. Η αλήθεια είναι πως σε στιγμές σαν αυτή, νιώθω να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω ή πώς να προστατεύσω τον εαυτό μου απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Και επειδή πάντα πίστευα και πιστεύω πως με το να μοιραζόμαστε ό,τι μας απασχολεί, μας βοηθά να μη νιώθουμε μόνοι μέσα σε αυτό, αποφάσισα να μην σωπάσω και σίγουρα να μην το βάλω στα πόδια.
Είναι υποκριτικό να ασχολούμαστε τόσο έντονα και να δαιμονοποιούμε το 2025 ρούχα που χρησιμοποιούνται για φωτογραφίσεις ή να αντιδρούμε σε πίνακες τέχνης που προάγουν την ενδυνάμωση των χονδρών σωμάτων. Σκεφτείτε, όμως, αν όλη αυτή η αναστάτωση θα υπήρχε αν οι φωτογραφίες και οι πίνακες αφορούσαν έναν γυμνασμένο, αδύνατο άνδρα που δεν δήλωνε γκέι. Θα υπήρχαν οι ίδιες αντιδράσεις ή θα σχημάτιζαν ουρές στο σχολείο για να τον δουν και να τον θαυμάσουν;
*Το κείμενο αποτελεί ανάρτηση του ίδιου στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
