«Παίζουμε ρακέτες;», «Βάλε μου λίγο αντηλιακό», «πάμε να βουτήξουμε;». Κόσμος σε μια παραλία γεμάτη απαιτήσεις. Δύσκολα χαλαρώνεις, τελικά, όταν καλείσαι να ικανοποιήσεις τόσα θέλω.
Και αφού κάνεις τη βουτιά, έχοντας βάλει αντηλιακό στην πλάτη του φίλου σου και ενώ αναρωτιέσαι αν είναι καλή ιδέα να σηκώσεις τη ρακέτα σου ανάμεσα σε τόσο κόσμο, το βλέμμα σου πέφτει σε εκείνον τον τύπο που – δεν ξέρω πώς- διαβάζει μια εφημερίδα κάτω από τον ήλιο.
«Είναι βιαστής…», φαίνεται να γράφει μία από τις σελίδες που έχουν ιδρώσει στα δάκτυλά του. Ο νους σου ταξιδεύει σε πρόσωπα, σκέψεις και καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στην αυστηρή κοινότητα μιας παραλίας. Είπαμε, εδώ ήρθαμε για να χαλαρώσουμε (και να ικανοποιούμε τα «θέλω» των άλλων).
«Η υπόθεση Λιγνάδη αφορά στο ελληνικό LGBT+too», είναι ο τίτλος που θα πρόσθετα εγώ. Σκέφτομαι ότι καμία εφημερίδα μέχρι τώρα δεν έχει γράψει κάτι τέτοιο. «Μα, γιατί κανείς δεν το έχει σκεφτεί;», Πάω να πιάσω τη ρακέτα. Το βλέμμα μου πέφτει πάλι σε εκείνο το «είναι βιαστής» στην εφημερίδα του άγνωστου κυρίου δίπλα μου, που το δάκτυλό του είχε μετακινηθεί από τη σελίδα αποκαλύπτοντας ένα μικρό ερωτηματικό, δίπλα από τον τίτλο. «Είναι βιαστής;», αναρωτιέται η εφημερίδα.
«Γι΄αυτό», απαντώ στον εαυτό μου χτυπώντας για πρώτη φορά το μπαλάκι.
