Panagiota Bouka
Η ζωή άλλης μιας κοπέλας χάθηκε. Το όνομα της είναι Sarah Everard και είναι θύμα μιας ακόμη γυναικοκτονίας της Βρετανίας. Αλλά, η χώρα είναι επικεντρωμένη αλλού. Αντί να ασχολείται με το φαινόμενο αυτό, προσπαθεί να επιβάλει μεγαλύτερες ποινές σε όσους κατεδαφίζουν τα αγάλματα της χώρας.
Η βουλευτής Jess Phillips, που πήρε θέση στο κοινοβούλιο την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, την περασμένη εβδομάδα, χρειάστηκε πάνω από τέσσερα λεπτά για να κατονομάσει όλες τις γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί στη Βρετανία τον περασμένο χρόνο.
Εκατό δεκαοκτώ (118) δολοφονημένες γυναίκες εναντίον 1 αγάλματος που ‘’δολοφονήθηκε’’
Εθνική προτεραιότητα, όμως, παραμένουν τα αγάλματα. Δεδομένου ότι στην τελευταία της ολομελή συνάντηση η Βρετανική κυβέρνηση, αντί να διαθέσει χρόνο για να συζητηθεί το θέμα σχετικά με τις γυναικοκτονιες, που ολοένα και αυξάνονται, επέλεξε να ασχοληθεί με τη νομοθεσία για τη βεβήλωση και κατεδάφιση των αγαλμάτων αγνοώντας το πραγματικό πρόβλημα των ημέρων.
Την ίδια χρονική περίοδο βρέθηκε ΕΝΑ άγαλμα “σκοτωμένο” και ήδη τέσσερα άτομα στο Μπρίστολ έχουν εμφανιστεί στο δικαστήριο ως κατηγορούμενα για πρόκληση εγκληματικής βλάβης στο μνημείο του σκλάβου Edward Colston και προβλέπεται ότι η δίκης τους θα γίνει τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Για να το κάνουμε όμως πιο ακριβές: για αυτό το ένα άγαλμα έχουν ήδη συγκεντρωθεί οι κατηγορούμενοι και έχει βγει η δικάσιμος ημερομηνία τους, ενώ στον αντίποδα, για τις περισσότερες υποθέσεις γυναικοκτονιας δεν έχουμε καν υπόπτους.
Με αυτόν τον τρόπο η Βρετανική κυβέρνηση δείχνει ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα αγάλματα, πάρα για τις γυναίκες. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς που στηρίζουν την ίδια πολιτική, τάσσονται υπερ ενός ακραίου συστήματος που δίνει μια λάθος εντύπωση για αυτά που στην ουσία προσπαθεί να επιδιώξει η Βρετανική κυβέρνηση. Προφανώς είναι σημαντική η προστασία της κατεδάφισης των αγαλμάτων, αλλά το μέιζον ζήτημα στην παρούσα δεν είναι αυτό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων αποτελεί ο Tommy Robinson, κεντρικό πρόσωπο και ακτιβιστής της ακροδεξιάς, που θεωρεί φλέγον ζήτημα την υπεράσπιση των αγαλμάτων, καθιστώντας αυτό το ζήτημα ηθικό. Με πρόσχημα την απειλή του πολιτισμού και της ιστορίας της χώρας ενθαρρύνει τους ανθρώπους να συμμετάσχουν σε δωρεές και καλεί εθελοντές να υπερασπιστούν εμπράκτως τα αγάλματα που θεωρούν ότι απειλούνται.
Φυσικά, δεν είναι μόνο ο Tommy Robinson που πυροδοτεί αυτόν τον πολιτικό πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι, δυστυχώς, γεμάτο με τέτοιου είδους άτομα που προσπαθούν να κλέψουν τη φωνή αυτών που για λίγα λεπτά προσπαθούν να ακουστούν. Ακόμη ένα παράδειγμα είναι ο Laurence Fox, ο οποίος σε σχόλιο του ανέφερε:
“Αν ήμουν δήμαρχος του Λονδίνου θα ανήγειρα πιο πολλά αγάλματα. Ένας από τους πολλούς λόγους που θέλω να γίνω δήμαρχος είναι ότι ο σημερινός δήμαρχος μας επιθυμεί να αφαιρεθούν τα αγάλματά μας και να ξαναγραφεί η ιστορία μας.”
Ο πρώην ηθοποιός δεσμεύεται ότι δεν πρόκειται κατά την διάρκεια της θητείας του να αφήσει κανένα άγαλμα να κατεδαφιστεί και ότι “οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους για τους προγόνους τους όσο καλοί ή κακοί μπορεί να ήταν.” Συνεχίζοντας επισημαίνει ότι πρέπει να «γιορτάζουμε την κοινή μας εθνική ιστορία» χωρίς να έχει σημασία αν αυτός που αναπαρίσταται στο άγαλμα ήταν σκλάβος ή παιδοβιαστης.
Κρίνοντας βέβαια αυτά τα δυο περιστατικά σχολιασμού σε αντιπαράθεση με τον λόγο της Jess Philips θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια συνθήκη παραλογισμού. Η προστασία των αγαλμάτων δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προτεραιότητα της Βρετανικής κυβέρνησης, όταν βλέπουμε διαρκώς ολοένα και περισσότερους βιασμούς, και δολοφονίες γυναικών, ή περιπτώσεις που πέφτουν θύματα διαρκούς βίας.
Η στάση της Βρετανικής κυβέρνησης να ξεκινήσει γραμμή υπεράσπισης των αγαλμάτων και όχι των γυναικών είναι ολίγον ντροπιαστική για τις “βρετανικές και ευρωπαϊκές αξίες”. Η ζωή των ανθρώπων δεν πρόκειται να βελτιωθεί με την περίφραξη του αγάλματος του Τσώρτσιλ, αλλά με την ενίσχυση της αστυνόμευσης για την ασφάλεια όλων των ατόμων, ώστε καμία γυναικά να μην ξαναδολοφονηθει. Βέβαια, τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτό το θέμα, όταν βλέπουμε εκείνους που υποτίθεται ότι θα προστάτευαν τη Sara Everard να τη δολοφονούν.
Γράφει η Παναγιώτα Μπούκα
Πηγή
