Η Violet Louise και το δικό της «ημερολόγιο ενός σκύλου»

• Το Ημερολόγιο ενός Σκύλου, είναι η ιστορία μιας γυναίκας που αναζητά στο διαδίκτυο ίχνη του σκύλου της που έφυγε από τη ζωή. Θα ήταν ψέματα, αν έλεγα πως αυτή η ιστορία που θέλησα να αφηγηθώ με τη χρήση πολυμέσων, δεν εμπεριέχει και στοιχεία αυτοβιογραφικά. Το να δημιουργήσω μια παράσταση από τις προσωπικές μου μνήμες, ανατρέχοντας σε αρχειακά υλικά (φωτογραφίες, βίντεο, κείμενα), ήταν για μένα μονόδρομος στο να αντιμετωπίσω τις επώδυνες μνήμες του παρελθόντος.

Τη Μιλού τη βρήκα κουτάβι στα σκουπίδια την Άνοιξη του 2004, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς. Συμπορευθήκαμε για 16 ολόκληρα χρόνια. Αλλάξαμε τρία σπίτια, παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση το φιάσκο της ελληνικής οικονομικής κρίσης, βιώσαμε την απελπισία και το θυμό της ελληνικής κοινωνίας, θρηνήσαμε τους δικούς μας ανθρώπους που έφυγαν ξαφνικά, σαν μία ανάσα. Εγώ και η Μιλού. Είδαμε τον κόσμο να αλλάζει δραματικά. Η Μιλού ήταν πάντα για μένα ένα σταθερό σημείο αναφοράς στο χρόνο. Όταν έφυγε στις αρχές της πανδημίας, σήμανε για μένα το τέλος μίας ολόκληρης εποχής.

• Η διαφορετικότητα είναι συνυφασμένη με την ατομική ταυτότητα. Με την ευρεία έννοια, όλοι μας διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο. Και αυτή είναι και η μοναδικότητα μας. Η λέξη έχει τη σημασία της ποικιλίας, της διαφοράς, της ετερογένειας και κινείται σε ένα ευρύ φάσμα χαρακτηριστικών του ανθρώπινου είδους. Υπάρχουν τόσα πολλά κοινωνικά πρότυπα που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους και που πρέπει να ξεπεραστούν. Μέσα από την αποδοχή της διαφορετικότητας, παύεις να αναζητάς τον καθρέφτη σου. Διευρύνεις την αντίληψή σου όχι όταν αναγνωρίζεις το όμοιο, αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι το διαφορετικό.

• Αισθάνομαι διαφορετική, γιατί ως άτομο έχω μία υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας, βιώνω το συναίσθημα με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με κάποιον άλλο, έχω διαφορετική βιολογία, έχω διαμορφωθεί σαν άνθρωπος, θέλοντας και μη κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Είμαστε παραγόμενα πολλών διαφορετικών διαδικασιών. Μέσα σε αυτή τη διαφορετικότητα μας δε, έχουμε και τόσους κοινούς τόπους. Το οποίο είναι συγκινητικό και αξιοθαύμαστο.

• Η τέχνη μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων. Πάντα ήταν και θα είναι ένας χώρος ελευθερίας. Δεν αντιλαμβάνεται κανόνες και πρέπει. Θα ήταν καταστροφικό, αν ποτέ συνέβαινε κάτι τέτοιο. Η δημιουργία είναι συνυφασμένη με το πνευματικό κομμάτι του ανθρώπου και το κομμάτι αυτό δεν υπόκειται σε φυλετικούς, ταξικούς, κοινωνικούς περιορισμούς. Αυτή είναι και η αιτία που η τέχνη σε περιόδους ανελευθερίας, μπαίνει στο στόχαστρο και βάλλεται από παντού.

• Κάθε άνθρωπος οφείλει στον εαυτό του να ζει χωρίς φόβο και να απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα και τις ελευθερίες που απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Δεν πρέπει να υπάρχουν ειδικές κατηγορίες ανθρώπων. Αν κοιτάξουμε στη φύση, θα παρατηρήσουμε μία απίστευτη ποικιλομορφία και ετερογένεια. Όλα τα διαφορετικά αυτά στοιχεία, ενυπάρχουν και δημιουργούν τοπία μοναδικής ομορφιάς. Ας παραδειγματιστούμε και ας δημιουργήσουμε με αγάπη και ενσυναίσθηση έναν κόσμο, οπού ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να ανθίσει σαν ένα όμορφο λουλούδι.