Η ρομαντικοποίηση και η εξιδανίκευση της βίας ως απόρροια έντονου πάθους είναι βασικό στοιχείο της κανονικοποιήσης της έμφυλης βίας στην πατριαρχία.
To θέμα εδώ δεν είναι μόνο ότι τα χαστούκια και το ξύλο δεν πηγάζουν από τα ίδια τα συναισθήματα αλλά από την αίσθηση ιδιοκτησίας που καλλιεργείται από την πολιτισμική κατασκευή του έρωτα στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο -τίποτα το “πρωτόγονο” δεν έχει αυτό όπως προσπαθεί να το δικαιολογήσει σε επόμενο ποστ.
Το θέμα είναι, επίσης, ότι όσα χαστούκια και να ανταλλάζουν τα ζευγάρια είναι κατά κανόνα οι γυναίκες που καταλήγουν στο νοσοκομείο ή το νεκροτομείο ως θύματα των ανδρών. Ενώ λοιπόν τα χαστούκια λόγω ζήλειας και διαφωνιών αποτελούν παραβιαστική και κακοποιητική συμπεριφορά από όποι@ και αν προέρχονται, η παρουσίασή τους σε ένα εξισωτικό πλαίσιο παραβλέπει ότι είναι κυρίως η ζωή και η σωματική ακεραιότητα των γυναικών που κινδυνεύουν από αυτό το υποτιθέμενο “πάθος”.
Για την Κυρία Βαμβουνάκη όμως προφανώς μερικές χιλιάδες χρόνια πατριαρχίας, γυναικοκτονιών, έμφυλης βίας και γυναικείας καταπίεσης άξιζαν τον κόπο, γιατί παρήγαγαν έργα μεγάλης λογοτεχνικής αξίας -γραμμένα φυσικά πάντα από άντρες.
Το αν η Κα Βαμβουνάκη είναι κακοποιητική ή απλά επέλεξε να εκλογικεύσει την δική της κακοποίηση παρουσιάζοντας την εντός ενός υποτιθέμενου gender neutral πλαισίου είναι σίγουρα άξιο ανάλυσης. Το ότι επιλέγει να κάνει τη συγκεκριμένη ανάρτηση στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι όμως στεγνή κανονικοποίηση της έμφυλης βίας. Είναι λίγο θλιβερό να βλέπεις γυναίκες κάθε βδομάδα να δολοφονούνται και να κακοποιούνται κι εσύ να αγχώνεσαι για την υποτιθέμενη “πολιτική ορθότητα” που δε σου επιτρέπει πια να εξιδανικεύσεις το είδος των σχέσεων που καταλήγουν σε αυτές τις δολοφονίες.
