Μιας και αυτές τις μέρες έγινε η καθιερωμένη πορεία του Pride του Ιούνη, με καθυστέρηση λίγων μηνών βέβαια λόγω της πανδημίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια όχι και τόσο «πολύχρωμη» εμπειρία μου.
Την πρώτη φορά που πήγα ήταν στο πρώτο έτος της σχολής μου, τον πρώτο Ιούνη, δηλαδή που με βρήκε στην Αθήνα, μετά που είχα φύγει για τα φοιτητικά μου χρόνια από το πατρικό μου στην Κρήτη. Αυτή η εισαγωγή ελπίζω να κατάφερε λίγο να σας μεταφέρει το vibe της όλης κατάστασης. Δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια καταπίεσης είχαν να παλέψουν με 1 χρόνο στην Αθήνα, και η μάχη ήταν άνιση. Άντε να καταπολεμήσεις και να ξεπεράσεις όσα έχεις μάθει τόσα χρόνια, μέσα σε έναν χρόνο, ακόμα και αν αυτός ο χρόνος ήταν σημαντικός για να κάνεις μια νέα απελευθερωμένη και πιο κοντά στον εαυτό σου αρχή σιγά-σιγά.
Το να πάρω την απόφαση να πάω στο Pride με έβαζε ήδη σε μεγάλα διλήμματα.
Και αν με δει κανείς; Αν με τραβήξει καμιά κάμερα; Τι θα πουν στην Κρήτη, άμα με δουν να φιγουράρω δίπλα σε πολύχρωμα άρματα με ανθρώπους που έχουν καταπολεμήσει κάθε ταμπού που τους κρατούσε στην ντουλάπα; Απαπα… Και οι εσωτερικοί δαίμονές μου είχαν δίκιο, καθώς λίγους μήνες αργότερα, όταν αναφέρθηκε το θέμα στο σπίτι μου, στήθηκα στον τοίχο, κι ούτε μπόρεσα να υπερηφανευτώ που γιόρτασα τον μήνα υπερηφάνειας μου. Όλοι ήταν κατά του Pride.
Κατάπια το σάλιο μου και τελικά πήγα.
Τα ρούχα που επέλεξα να βάλω δεν είχαν καμία σχέση με την πολύχρωμη ψυχούλα μου, που προσπαθούσε να βρει ένα παράθυρο μέσα στη φυλακή της. Την καταχώνιασα περισσότερο, φορώντας ένα σύνολο, που ένιωθα πως θα με έκανε ευπαρουσίαστο, και στερεοτυπικά προσιτό, μιας που θα ήμουν μπροστά σε τόσα γκέι άτομα. Και τσουπ… η φράση κλειδί…
Θα ήμουν για πρώτη φορά στον ίδιο χώρο με τόσα…γκέι…άτομα…
Άγχος. Αυτό ένιωθα καθ’ όλη τη διάρκεια του Pride. Ένα άγχος και μια πίεση ανεξήγητη. Ξαφνικά ήμουν στο μικροσκόπιο του male gaze, του γκέι αντρικού βλέμματος, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Η εμπειρία μου σαν γκέι άτομο μέχρι τότε μου έλεγε πως οι γκέι ήταν λίγοι: όχι και τόσο συχνά έβλεπες έναν σε μια παρέα, στον δρόμο μπορούσες να καταλάβεις μερικούς από ένα κοίταγμα αλλά και πάλι, το να είναι μερικοί από εδώ κι από εκεί, διασκορπισμένοι, στον δρόμο, είναι πολύ διαφορετικό από το να καταλαμβάνουν όλον τον δρόμο.
Συν τοις άλλοις, είχα επίσης τη λάθος εντύπωση, ότι επειδή οι γκέι είμαστε «λίγοι» ας πούμε, όταν βρισκόμαστε πρέπει να γουστάρουμε ο ένας τον άλλον. Δεν υπήρχε ας πούμε το «δε μου κάνεις, δεν είσαι ο τύπος μου», υπήρχε το «α είσαι κι εσύ γκέι, μοιραζόμαστε την ίδια εμπειρία, θες να κάνουμε κάτι;». Έτσι, από το να νομίζω ότι με γούσταρε, και γούσταρα, όποιον γκέι τύχαινε να καταλάβω ότι είναι γκέι, αραιά και πού, σε καμιά παρέα κτλ, έπρεπε τώρα να πάω στο ότι είναι τόσοι γκέι δίπλα μου… θα με γουστάρουν όλοι. Χαχαχα. Το αθώο μυαλουδάκι μου.
Το θέμα είναι, όμως, ότι είτε με «γούσταραν όλοι», είτε δε με γούσταραν όλοι, αυτό που με έτρωγε μέσα μου, ήταν ότι εν τέλει θα ήμουν για πρώτη φορά σε έναν χώρο γεμάτο γκέι άτομα. Γεμάτο από τα άτομα της κοινότητάς μου. Για πρώτη φορά δεν ήμασταν λίγοι, ένας σε κάθε παρέα, μια στο τόσο. Για πρώτη φορά ήμασταν πολλοί!
Ο κόμπος…
Ξαφνικά, στη μέση της πορείας, με έπιασε ένας κόμπος στην κοιλιά. Πήγα και πήρα από το περίπτερο μια σόδα, αλλά το ανθρακούχο δεν κατάφερε να λύσει το κόμπο. Κάτι σαν αγοραφοβία, σαν να ζαλιζόμουν ξαφνικά, και να χάνω τα βήματά μου. Ζήτησα συγγνώμη από τους φίλους μου και πήγα να κάτσω σε μια πλατεία, γεμάτος ενοχές που ήμουν χαλάστρα για τους φίλους μου, που ήθελαν να χορέψουν, να τρέξουν, να ξανανιώσουν, και εγώ ήθελα μόνο μια ζεστή γωνιά, να κουκουλωθώ, όπως έκανα 18 χρόνια στην Κρήτη, και είχα βρει καταφύγιο μέσα στο σκοτάδι μου…
Πώς να επεξεργαστώ μέσα σε λίγες ώρες ότι με είχαν δει τόσα γκέι άτομα; Από εκεί που το «μυστικό» μου το ήξεραν άτομα μετρημένα σε δυο χέρια, και είχα σαφείς οδηγίες από την προηγούμενη μου ζωή, να μου λένε «Μην το λες, από εδώ και από εκεί. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα το χρησιμοποιήσει εναντίον σου». Ποιο; Το ότι ήμουν γκέι; Πώς να το χρησιμοποιήσει εναντίον μου; Μου λες; Αλλά έτσι σκεφτόμουν τότε. Και στο pride δεν ήταν ένα, ή δυο άτομα που με είχαν δει, αλλά εκατοντάδες που περνούσαν από δίπλα μου. Και το βουτηγμένο στα στερεότυπα μυαλό μου είχε την ψευδαίσθηση ότι όλοι όσοι περνούσαν από δίπλα μου, δεν είχαν έρθει για να περάσουν καλά, αλλά για να με κρίνουν, και να προστεθούν στη λίστα με τα άτομα… που «ξέρουν».
Έμεινα αγκαλιά με τον κόμπο μου για λίγο και αφού ηρέμησα λιγάκι, ξαναπήγα στην πορεία. Άρχισα να συνειδητοποιώ πού βρισκόμουν. Σε μια γιορτή για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τα δικαιώματά μου. Και γύρω μου ήταν τόσοι άνθρωποι γεμάτοι χαρά, να ζητωκραυγάζουν, να φωνάζουν συνθήματα, να χορεύουν, να είναι ο εαυτός τους… να ζουν. Τότε ήταν που κατάλαβα το μεγαλείο της ζωής, που για μένα φανερώθηκε μπροστά μου ως η απόλυτη χαρά που ήμουν αυτός που ήμουν. Με μάτια βουρκωμένα, βεβαιώθηκα. Ήμουν τόσο περήφανος που άνηκα σε μια τόσο πολύχρωμη κοινότητα. Ήμουν τόσο περήφανος που ήμουν γκέι.
Την επόμενη χρονιά ο κόμπος ήταν μικρότερος, αλλά δεν είχε φύγει.
Έμενε εκεί να μου θυμίζει τη δουλειά που είχα να κάνω μέσα μου. Τους δαίμονες που είχαν απομείνει, και που έπρεπε σιγά-σιγά να αντιμετωπίζω. Το μυαλό μου, όμως, ήταν πιο καθαρό. Τώρα ήξερα. Είχα προμηθευτεί και τη σόδα μου νωρίτερα… χαχα.
Αν ποτέ νιώσετε κάποιον κόμπο στο στομάχι, επειδή για πρώτη φορά «σας βλέπουν για αυτό που είστε», να θυμάστε πως δεν είστε μόνοι. Και να ξέρετε πως φεύγει… όπως όλα.
Μέχρι τότε… happy pride <3
