Η κοινότητα των τρανς και φυλοδιαφορετικών ανθρώπων στην Ελλάδα, αντιμετωπίζει πλήθος παραβιάσεων θεμελιωδών δικαιωμάτων και διακρίσεων σε όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής.
Η 31η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Διεθνής Ημέρα Τρανς Ορατότητας. Η ημέρα τιμάται από το 2009, ως μνήμη στους αγώνες της τρανς ακτιβίστριας Rachel Crandal για την έλλειψη αναγνώρισης των τρανς ανθρώπων, αλλά και στον αντίποδα της άλλης Διεθνούς Ημέρας, που τιμάται κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, της Διεθνούς Ημέρας Τρανς Μνήμης που τιμώνται τα τρανς πρόσωπα που δολοφονήθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Αν και κάθε χρόνο συνηθίζουμε να τιμάμε την ημέρα αυτή με ιστορίες τρανς ατόμων, συμβάλλοντας έστω και με αυτό τον τρόπο στον αγώνα για ορατότητα, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε τα όσα πρέπει να γίνουν, ώστε τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα να μπορέσουν να νικήσουν στον (καθημερινό) αγώνα επιβίωσης.
Ας δούμε όμως – με τη βοήθεια του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ) – τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς/φυλοδιαφορετικά άτομα αλλά και αυτά που χρειάζονται να γίνουν άμεσα από την Πολιτεία.
Η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου παραμένει δικαστική διαδικασία ενώ είναι χρονοβόρα και απαιτεί πολλά χρήματα
Σύμφωνα με το ΣΥΔ, η διαδικασία στη χώρα μας παραμένει δικαστική πέραν από τα προβλήματα παραβίασης της ιδιωτικής ζωής που έχουν καταγραφεί δεν ανταποκρίνεται στην της Κοινοβουλευτικής Ολομέλειας του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αντιθέτως, η δικαστική διαδικασία στη χώρα μας, είναι ιδιαίτερα χρονοβόρα και γραφειοκρατική, δεν βασίζεται στον αυτοπροσδιορισμό καθώς η μεταβολή των εγγράφων αποφασίζεται από δικαστήριο, ενώ ενέχει διάκριση με βάση την οικονομική κατάσταση του προσώπου καθώς κοστίζει πολλά χρήματα και τούτο είναι ιδιαίτερα προβληματικό καθώς η τρανς κοινότητά αντιμετωπίζει διακρίσεις και αποκλεισμούς στον εργασιακό χώρο. Η διαδικασία αποκλείει, επίσης τα έγγαμα τρανς πρόσωπα ενώ δημιουργεί διακρίσεις για λόγους ηλικίας, Τέλος, δεν περιλαμβάνει ρητή διάταξη για τη μεταβολή του φύλου και κυρίου ονόματος για πρόσωπα που δεν είναι εγγεγραμμένα στα Ελληνικά Ληξιαρχεία και ιδίως σε τρανς προσφύγισσες και πρόσφυγες. Όλα αυτά επιβάλλουν να την τροποποίηση της σχετικής νομοθεσίας, ώστε γίνει γρήγορη, διαφανής, βασισμένη αποκλειστικά και μόνο στον αυτοπροσδιορισμό του προσώπου, και χωρίς διακρίσεις.
Όχι στην ψυχιατρικοποιήση και τον στιγματισμό της τρανς ταυτότητας
Εκτός όμως από τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, η χώρα μας πρέπει να συμμορφωθεί η χώρα μας με τη τροποποίηση του ταξινομητικού καταλόγου ψυχικών διαταραχών, προκειμένου να διασφαλίζεται ότι τα τρανς πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών δεν κατηγοριοποιούνται ως διανοητικώς ασθενή.
Επίσης η πολιτεία πρέπει:
α) Να διασφαλίζεται ρητά η ισότιμη συμπεριληπτική αντιμετώπιση των τρανς και ίντερσεξ ανθρώπων στον χώρο της υγείας δίχως διακρίσεις.
β) Να διασφαλίζεται ρητά ότι τα τρανς παιδιά και έφηβοι δεν θα αντιμετωπίζουν διακρίσεις και μπούλινγκ στο σχολείο και γενικότερα, στο χώρο της εκπαίδευσης σύμφωνα με αποφάσεις του Συνηγόρου του Πολίτη.
γ) Να τροποποιηθεί η νομοθεσία για την ίση μεταχείριση ώστε ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η έκφραση, ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά φύλου να συμπεριλαμβάνονται πέραν της εργασίας και στα πεδία της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης, καθώς και στην παροχή υπηρεσιών και αγαθών συμπεριλαμβανομένης της στέγασης.
δ) Να υπάρχει ρητή διάταξη που να απαγορεύει τις χειρουργικές επεμβάσεις σε ανήλικα πρόσωπα δίχως της συναίνεσή τους, όπως επιτάσσει η Απόφαση 2191/2017 του ΣτΕ, καθώς και η σχετική της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων των Ηνωμένων Εθνών που κατατάσσει αυτές τις επεμβάσεις στην κατηγορία των βασανιστηρίων.
ε) Να αναθεωρηθεί το νομοθετικό πλαίσιο για την εργασία στο σεξ, στη κατεύθυνση της πλήρους αποποινικοποίησης, της προστασίας των δικαιωμάτων και του αποστιγματισμού των προσώπων που ασκούν εργασία στο σεξ.
