Η κοινωνία άνοιξε πολύ καθυστερημένα μία καινούρια κουβέντα τον Φεβρουάριο του 2021. Την κουβέντα για την έμφυλη βία. Αρχίζουν να ανατρέπονται τα κοινωνικά δεδομένα που ήθελαν τη γυναίκα να φταίει, γιατί ντύνεται προκλητικά, τα γκέι ζευγάρια να φταίνε, γιατί εκφράζουν την αγάπη τους, τις υφιστάμενες να φταίνε, γιατί δε δείχνουν τον σεβασμό στα αφεντικά-αρσενικά παλαιάς κοπής. Είναι ένας αγώνας που δεν ξεκίνησε φυσικά τώρα, αλλά σήμερα δείχνει να αποδίδει καρπούς. Ομάδες που τόσο πολύ χλευάστηκαν, η φεμινιστική, και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα φώναζαν για τα θύματα πολύ πριν αρχίσουν κάποιοι άλλοι να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα με μόνο σκοπό να καρπωθούν πολιτικά ένα κίνημα. Είναι οι ίδιοι που για χρόνια έχουν στηρίξει ευθέως ή με τη σιωπή τους επιθέσεις απέναντι σε ευάλωτες ομάδες. Φυσικά και θα χάσουν αυτήν την επικοινωνιακή μάχη, γιατί, όσο ανοίγει η συζήτηση, τόσο θα αποκαλύπτονται θύτες, που ανήκουν στο προστατευτικό πέπλο τους. Και εκεί, ξαφνικά, θα σιγούν.
Εκεί που είναι πιο δύσκολο να αρθρωθεί υποστήριξη από όλους όσους παλεύουν για ειρήνη και ίσα δικαιώματα, όπως στο ακροδεξιό ανθρωποειδές Μπογδάνο, ή στον κατά συρροή δολοφόνο Κουφοντίνα, εκεί είναι που μετράει περισσότερο. Η νίκη απέναντι σε όσους υποδαυλίζουν τη βία θα έρθει μόνο αν χτυπηθούν με ήθος, με επιχειρήματα, με το λόγο και την πειθώ. Έτσι εκτίθεται το μίσος, που πάει πάντα πακέτο με την ένδεια επιχειρημάτων. Για να γίνει αυτό, μία αξία περίεργη στο άκουσμα, η «μη βία», πρέπει να μπει στο πολιτικό σκηνικό. Γιατί είναι μία αξία βαθιά πολιτική – η αξία που δίνει ουσία στην Δημοκρατία. Δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε. Βία δεν είναι μόνο η γροθιά και η κλωτσιά. Βία είναι να μην μπορείς να βγάλεις τον μήνα, βία είναι να γελάνε μαζί σου για την εξωτερική σου εμφάνιση, βία είναι ο φόβος να πας στη δουλειά.
Αν ψάξει κανείς στους πολιτικούς φορείς που ανήκουν στον πράσινο χώρο σε όλη την Ευρώπη, τότε θα δει αυτήν την παράξενη αρχή, τη «μη βία». Παράξενη για κάποιους, δεδομένη για όσους σέβονται αληθινά τη δημοκρατία. Για τον πράσινο χώρο η βία δεν ήταν ποτέ αποδεκτή με καμία της μορφή, προς κανέναν αποδέκτη. Γι’ αυτό και το μέλλον είναι πράσινο. Μπορεί αυτό το μέλλον να είναι πιο ορατό σε χώρες που σε θέματα ίσων δικαιωμάτων είναι κάποια χρόνια μπροστά από την Ελλάδα. Εκεί όμως θα φτάσουμε κι εμείς, όσο και αν αντιστέκονται οι «παλιές» φωνές, οι φωνές της ανοχής, του διχασμού και της βίας. Η ήττα τους θα είναι εκκωφαντική.
Γράφει ο Αργύρης Γκινούδης
