Κάθεσαι σε ένα τραπέζι, παρέα με κόσμο που μόλις γνώρισες.
Είσαι σε μια φάρμα, τριγύρω υπάρχουν λογής ζώα. Από πάπιες μέχρι σκύλους και από κατσίκια ως και χήνες. Το ζευγάρι που σε υποδέχτηκε, ένας σις άντρας 50άρης και η σύντροφός του, μια σις γυναίκα 40άρα είναι πέραν του φιλόξενου, ορθάνοιχτοι και προσκλητικοί. Σου έχουν μαγειρέψει καλούδια από το κτήμα τους. Τρως μία από τις πάπιες τους, τσουγκρίζεις το κρασί τους και συνομιλείς με τα ανήλικα παιδιά τους. Μοιράζονται μαζί σου όλες τις γνώσεις τους για την φύση και τα προϊόντα που καλλιεργούν. Για τη ζωή τους, την μουσική και την αγάπη τους για τον χορό.
Σε ζεσταίνουν με τις ιστορίες τους.
Ατέλειωτες διηγήσεις για την φάρμα τους την οποία κρατούν ανοιχτή για όλο τον κόσμο. Για επισκέψεις σχολείων και για αγροτικούς τουρίστες και εθελοντές από την Δανία, την Ιαπωνία και πάει λέγοντας.
Εσύ είσαι λεσβία από την Αθήνα.
Ο κοινωνικός σου κύκλος χωράει ως επί των πλείστων άλλες λεσβίες και λοιπά κουήρ ατομάκια. Πέρα από την επίσκεψή σου στη φάρμα, έχεις επισκεφτεί και τον κόσμο της ετεροκανονικότητας και το βασίλειο της πατριαρχίας, αλλά αυτό το αντιλαμβάνεσαι μονάχα εσύ.
Μία επίσκεψη που θυμίζει γιορτινά τραπέζια σε σόγια, τα οποία έχεις διακόψει έτη πριν για λόγους υγείας. Μα αυτοί οι άνθρωποι είναι της γενιάς σου.
Έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου.. περιμένεις στη γωνία.
Δεν αργεί πολύ να πιάσεις σήμα. Από το καλημέρα σας οι διαφορετικές κουλτούρες σας γίνονται ορατές. Νιώθεις ότι μάλλον είσαι κι εσύ από την Δανία ή την Ιαπωνία, γιατί τα ήθη και έθιμα του ζευγαριού φαντάζουν εκτός του πολιτισμού σου.
Έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει με σκυλιά, που τα εκτρέφει* επιλεκτικά, μόνο για ανθρώπους που έχουν κήπο. Ευαίσθητος και προσεκτικός με το «άλλο» είδος, με κατανόηση, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τα βασικά.
Σου λέει: «Προτιμάω τα θηλυκά σκυλιά γιατί είναι εύκολα στην εκπαίδευση. Τα αρσενικά δεν ακούνε. Αν σου τύχει όμως ένα αρσενικό που θα το καταφέρεις να σε ακούσει, τότε αυτό θα γίνει χίλιες φορές καλύτερο από οποιοδήποτε θηλυκό». Έχεις υπομονή και τον ρωτάς: «Δεν πιστεύεις πως αυτό είναι ένας ανθρώπινος μύθος φορεμένος σε συμπεριφορές που έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε;»
Εντωμεταξύ, ο μικρός του γιός παίζει με μια κολοκύθα την οποία κρατά σαν ξίφος και διαπερνά με αυτή ξανά και ξανά μια κλαίουσα ιτιά.
Τον κοιτάς- είσαι λεσβία- σις γυναίκα- σε κοιτάζει και ο πιτσιρικάς και έρχεται με την κολοκύθα προς τα επάνω σου. Γελάει και γελάς και σε προσπερνάει για να συνεχίσει να παλεύει κάποιον αόρατο εχθρό. Το παιδί αυτό είναι τόσο τυχερό. Μαζεύει μόνο του τα αυγά από τις χήνες, κλαδεύει δενδρολίβανο και είναι όλη μέρα μπλεγμένος σε δουλειές της φάρμας. Ανεξάρτητος και εφευρετικός.
Ακούς έκπληκτη (;) και κυρίως απογοητευμένη, τον πατέρα του να εξηγεί την συμπεριφορά του: «ε, αγοράκι. Είδε κορίτσια να τον κοιτάνε και πάει να τα εντυπωσιάσει».
Δεν μιλάς. Σκέφτεσαι «κρίμα». Αυτό το ανεξάρτητο και γεμάτο φαντασία παιδί, μόλις περιορίστηκε από την αφήγηση του πατέρα του.
Ο πράος και καλοσυνάτος οικοδεσπότης.
Σου δείχνει πως να βγάζεις τα σπόρια από τα ρόδια με μια κίνηση. Παίζει τραγούδια με γκάιντα που έφτιαξε από το δέρμα των ζώων του. Σου μαθαίνει να αποξηραίνεις πιπεριές για να φτιάξεις πάπρικα και φιλοσοφεί για τον έρωτα. Φέρνει στα χέρια του μια ολόλευκη κότα, της σηκώνει τα φτερά και σου δείχνει τις ξεραμένες πληγές της στην πλάτη.
why doesn’t she wait on a corner?
( trigger warning!!! Ακολουθούν βίαιες σκηνές – -εσένα, σε πραγματικό χρόνο, δεν σε προειδοποίησε κανείς )
«Όταν υπάρχουν πολλοί κόκορες σε ένα κοτέτσι, βιάζουν με τη σειρά την ίδια κότα. Οι πληγές στην πλάτη της είναι από αυτό». Τον ρωτάς αν συμβαίνει το ίδιο όταν δεν υπάρχουν πολλοί κόκορες σε ένα κοτέτσι και γιατί εμείς οι άνθρωποι τα αναγκάζουμε να ζήσουν μαζί». Σου απαντά πως κανονικά πρέπει να έχεις έναν κόκορα για κάθε οχτώ κότες. Τον ρωτάς γιατί εσείς εδώ έχετε τόσους κόκορες. Σου λέει ότι τους ετοιμάζουμε για σφάξιμο. Τον ρωτάς αν μπορούν να απομονώσουν κάποιους ώστε να μην βιάζονται οι κότες τους. Σου λέει αυτή έχει καταφέρει να βρίσκει σημεία να κρύβεται από τους κόκορες. Κοιτάζεις τις πληγές της και σκέφτεσαι πως έχει επιζήσει ως τώρα από τύχη.
Κοιτάζεις και τα σκυλιά του και θυμάσαι πως για εκείνα έχει επιλέξει ανθρώπους με κήπο γιατί όπως σου είπε τα σκυλιά στο διαμέρισμα βασανίζονται. Μπερδεύεσαι.
Γύρω από τα καφάσια με τα λαχανικά οι συζητήσεις της παρέας έχουν ξεφύγει. «ξέρεις πως είναι το πουλί του αλόγου; Του πάπιου; Του αγριογούρουνου;»
Κόβεις με το μαχαίρι σου την πιπεριά στη μέση, πετάς τα κουκούτσια στον κοινό κουβά και αναρωτιέσαι δυνατά: «το μουνί της πάπιας πως είναι δηλαδή;» Καταλαβαίνεις πως είπες τη λέξη που δεν έπρεπε να είχες πει, αλλά συνεχίζεις: «το μουνί δηλαδή γιατί δεν αναρωτιέται κανείς πως μοιάζει;»
Γυρνάς σπίτι σου. Έχεις περάσει πολύ όμορφα, αλλά κάτι μέσα σου έχει σφίξει.
Καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας σου, στο κέντρο της Αθήνας, βρωμάς κατσικίλα. Από την άλλη άκρη του τραπεζιού σε φτάνει μια εντύπωση: «πιστεύω πως περιμένεις στη γωνία- έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές». Ακούγεται κάπως σαν κατηγορία ή παράπονο ή φόβος: Σου λέει αυτή η φωνή, πως περιμένεις για να πιάσεις ό,τι έχει να κάνει με το έμφυλο, το σεξισμό, την ομοφοβία και να το κατακρίνεις- να το απορρίψεις.
Κι όμως ξέρεις πως πέρασες μια ολόκληρη μέρα παρέα με ανθρώπους που δεν σκέφτηκαν ποτέ ποια έχουν απέναντί τους. Εσύ τους δικαιολόγησες. Είπες πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει πολλά βήματα να φτάσουν ως εδώ και ως εδώ μπορούνε. Δεν έχουν δεχτεί ερεθίσματα, και το μυαλό τους δεν έχει ανοίξει και τόσο.
Μέσα σε λίγες ώρες άκουσες για τα υποτακτικά θηλυκά σκυλιά, για τον βιασμό στα ζώα που είναι στη φύση τους, για τα αγοράκια που θέλουν να εντυπωσιάζουν τα κοριτσάκια, για Το κορίτσι από την Ιαπωνία που ήταν αστείο, τον Βραζιλιάνο εραστή που ήταν καθίκι, τον Δανό – Βίκινγκ, την Νεοζηλανδή που είχε ένα μπούτι τεράστιο και την Φιλιππινέζα – Δουλικό. Νομίζεις ότι έχεις ανοίξει σχολικό βιβλίο του ΄80!
some more lesbians waiting on a corner
Θυμάσαι πως κι εσύ τα διάβαζες εκείνα τα σχολικά βιβλία.
Ίδια γενιά, είπαμε. Αναρωτιέσαι που χωρίστηκε ο δρόμος σου από τον δικό τους; Πώς εσύ κατάφερες να βρεις το λεξιλόγιο μιας γλώσσας που νοηματοδοτεί τον κόσμο σου πιο βαθιά από τον δικό τους. Γιατί το ξέρεις πως ο κόσμος σου είναι πιο βαθύς και πιο ευρύχωρος από τον δικό τους.
Εσύ έχεις έναν σκύλο 20 κιλά σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Εκείνοι έχουν κάμποσα στρέμματα γης στην εξοχή και περιορίζουν τα σκυλιά τους, τους γιούς του και τις κότες τους μέσα στις ίδιες τους τις πεποιθήσεις. Εσύ πλησιάζεις τη ζωή με περιέργεια κι όμως στα μάτια τους είσαι η εχθρός. Η λεσβία που τους περιμένει στην γωνία για να τους υποδείξει το λάθος τους. Όμως για ποιο λάθος μιλάμε στην ουσία;
Τι πειράζει στην τελική να επιβάλεις την ανάγνωσή σου στην συμπεριφορά του παιδιού σου;
Γιατί είναι προβληματικό να αφήνεις μια κότα να τα βγάλει πέρα μόνη της εκεί που την φυλάκισες; Και αν φύγεις από τη γωνία, γιατί σε πειράζει τόσο που κάποιος πιστεύει ότι ένα θηλυκό σκυλί είναι πρόθυμο να υπακούσει από την φύση του;
Ίσως να φταίει η ξένη γλώσσα που έμαθες που σε έφερε σε θέση να μπορείς να βλέπεις την αδικία και καθετί βίαιο ή απόλυτο. Μπορεί να φταίει που είσαι λεσβία. Να είναι άραγε το ότι είσαι γυναίκα; Μια γυναίκα λεσβία της Αθήνας που σε εκθρέψανε για να ανιχνεύεις το άβολο; Μα δεν είναι το άβολο ό,τι πολυτιμότερο έχουμε;
