Ένα μισαναπηρικό περιστατικό που έλαβε χώρα σε τρόλεϊκατήγγειλε η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, με αφορμή τον σκύλο-οδηγό της.
Με μια ανάρτηση στο Facebook, η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, ο πρώτος άνθρωπος που έφερε σκύλο-οδηγό στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Rosa, ανέφερε μια μισαναπηρική επίθεση που δέχθηκε από οδηγό τρόλεϊ.
Συγκεκριμένα, ο οδηγός άρχισε να φωνάζει όταν είδε τον σκύλο-οδηγό εντός του λεωφορείου χωρίς φίμωτρο, κάτι που όμως δεν έχει κάποια νομική βάση, καθώς οι σκύλοι οδηγοί δεν φορούν.
Μετά από ένταση, η κα Γκέρτσου έβγαλε το κινητό για να του δείξει τη νομοθεσία, με τον οδηγό του τρόλεϊ να της λέει: «Βλέπετε! Με κοροϊδεύετε! Δεν είστε τυφλή αφού διαβάζετε στο κινητό!».
«Εδώ ας μιλήσουμε λίγο για το ρατσισμό της δυσπιστίας προς τα ανάπηρα άτομα που δεν πληρούν την “στερεοτυπική εικόνα” της βλάβης τους. Όσοι από εμάς λειτουργούμε αυτόνομα, αντιμετωπίζουμε διαρκώς αυτή τη δυσπιστία. Σαν να είναι η βλάβη μας υπό διαρκή αμφισβήτηση, και κατ’ επέκταση, να θεωρείται πως κοροϊδεύουμε τον κόσμο», έγραψε στην ανάρτησή της.
Το επεισόδιο έφτασε στο τέλος του μόνο μετά από παρέμβαση της αστυνομίας, με την οποία, όπως αναφέρει και στην ανάρτηση, αλληλεπιδρά δεύτερη φορά απλά και μόνο λόγω της ύπαρξης του σκύλου οδηγού.
Η ανάρτηση της Ιωάννας-Μαρίας Γκέρτσου:
«Μια μέρα σαν όλες τις άλλες – ή μήπως όχι;
Ανεβαίνω με τον Μπάμπου στο τρόλεϊ να πάμε στη δουλειά. Με το που μπαίνουμε, ο οδηγός, αρχίζει να φωνάζει πως οι σκύλοι οδηγοί πρέπει να φορούν φίμωτρο. Του εξηγώ – έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές το έχω κάνει αυτό – ότι οι σκύλοι οδηγοί δεν φορούν φίμωτρο για ευνόητους λόγους. Είναι σκύλοι οδηγοί, hello? Έχουν κοινωνικοποιηθεί και εκπαιδευτεί για δύο χρόνια. Δεν εμφανίζονται έτσι ξαφνικά μια μέρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δουλεύουν. Σκέφτονται και λειτουργούν κάτω από δύσκολες συνθήκες. Το φίμωτρο δεν είναι απλώς εμπόδιο, στη δουλειά τους, είναι βασανιστικό.
“Όχι, το λέει ο νόμος”, απαντά ο οδηγός.
“Τον νόμο, κύριε, εγώ τον έφτιαξα!” Ξέρω ακριβώς τι λέει.
Δεν με πιστεύει. (Βλέπετε γιατί πρέπει μερικές φορές να ακούμε και να πιστεύουμε τους άλλους;) Με τα πολλά, ξεκινάει.
Βγάζω το κινητό να διαβάσω – έχω πάντα αποθηκευμένα βιβλία για τη διαδρομή.
Ξαφνικά, σταματά ξανά. “Βλέπετε! Με κοροϊδεύετε! Δεν είστε τυφλή αφού διαβάζετε στο κινητό!”
Μένω στήλη άλατος.
Εδώ ας μιλήσουμε λίγο για το ρατσισμό της δυσπιστίας προς τα ανάπηρα άτομα που δεν πληρούν την “στερεοτυπική εικόνα” της βλάβης τους. Όσοι από εμάς λειτουργούμε αυτόνομα, αντιμετωπίζουμε διαρκώς αυτή τη δυσπιστία. Σαν να είναι η βλάβη μας υπό διαρκή αμφισβήτηση, και κατ’ επέκταση, να θεωρείται πως κοροϊδεύουμε τον κόσμο.
Τον κοιτάζω. Ωραία θα περάσουμε σήμερα, σκέφτομαι.
Ακινητοποιεί το τρόλεϊ στη διασταύρωση Εθνικής Αντιστάσεως και Παπανικολή στο Χαλάνδρι κι αρχίζει να ουρλιάζει πως δεν πάει πουθενά αν δεν του δείξω τα χαρτιά του σκύλου. “Κύριε, θα τα δείξω στην αστυνομία”.
Καλώ το 100.
“Βρίσκομαι στο τρόλεϊ με σκύλο οδηγό. Δέχομαι μισαναπηρική επίθεση εδώ και τουλάχιστον 20 λεπτά. Παρακαλώ στείλτε περιπολικό”.
Η τηλεφωνήτρια κατάλαβε αμέσως. Παίρνει κι εκείνος.
“Έχω έναν μεγάλο σκύλο εδώ, και φαίνεται επιθετικός!”
Ο Μπάμπου; Επιθετικός;
Ο Μπάμπου που είναι ένας μπόγος αγάπης;
Ο περισσότερος κόσμος, βαρέθηκε να περιμένει και κατέβηκε, βρίζοντας τον οδηγό. Ένας κύριος επιχείρησε να του μιλήσει, λέγοντας του πως έχει κι εκείνος χαμηλή όραση. Χαμπάρι εκείνος. “Ο θάνατος σου η ζωή μου. Θα κερδίσω, πάσει θυσια”.
Αμ δε.
Φτάνει η ομάδα ΔΙΑΣ. Τους δείχνω τα χαρτιά μου και την κάρτα μου, που γράφει πως είμαι η πρόεδρος του οργανισμού που εκπαιδεύει σκύλους οδηγούς, της σχολής Λάρα δηλαδή.
“Να το λύσετε”, λένε οι αστυνομικοί. Ρωτούν τον οδηγό αν θα ξεκινήσει. Εκείνος απαντά θετικά.
“Να το λύσουμε”, λέω κι εγώ. Όμως μέχρι πότε θα το “λύνουμε;”.
Κυκλοφορούμε καθημερινά σε μια εντελώς αφιλόξενη πόλη. Και δεν γίνεται τίποτα. Δεν αλλάζει τίποτα, ποτέ. Πολίτες, κυβέρνηση, αστυνομικοί και δήμοι επιτρέπουν καθημερινά αμέτρητες ασυδοσίες στα μη προσβάσιμα πεζοδρόμια και στους μη προσβάσιμους δρόμους. Χώρια του ότι, για να μπει κανείς σε λεοφωρειο, τρόλεϊ να είναι δασοκομάντο.
Μέχρι πότε θα υπομένω απρόκλητες διακρίσεις, λεκτικές επιθέσεις και μισαναπηρικές συμπεριφορές επειδή… βγήκα να πάω στη δουλειά μου;
Τι θέλετε να κάνω;
Να το καταπιώ και να πω “εντάξει, τα βρήκαμε;”
Τότε ακούω τον έναν αστυνομικό:
“Θα σας ασκηθεί δίωξη για παρακώλυση συγκοινωνιών”.
Κι εγώ, είμαι δημόσιος υπάλληλος σε νοσοκομείο, δεν έχω άλλον τρόπο να μετακινηθώ, και παρακωλύεται η εργασία μου.
“Να μην κρατάμε το τρόλεϊ λοιπόν, να καταγράφει το περιστατικό κι επόμενη στάση… η ΓΑΔΑ!”
Ας μιλήσουμε λίγο για το τι σημαίνει να βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση ένα ανάπηρο άτομο. Τι πυροδοτεί αυτό ψυχολογικά μιλώντας; Τι φόβο γεννά η αλληλεπίδραση με την “εξουσία”, όταν νιώθεις ότι δεν σε πιστεύουν, ότι δεν σε προστατεύουν και πως, ανά πάσα στιγμή, μπορείς να βρεθείς αντιμέτωπη με τον οποιοδήποτε τρελό και το νόμο, μηνύσεις, δικαστήρια επειδή απλώς υπάρχεις;
Είναι η δεύτερη φορά που αλληλεπιδρώ με την αστυνομία επειδή έχω σκύλο οδηγό.
Μέχρι πότε;».
