Η επιστήμη τελικά φαίνεται πως καταλήγει στο εξής: Οι φανατικοί ομοφοβικοί άνθρωποι είναι μάλλον gay κι υπάρχει έρευνα για να το αποδείξουμε.
Σύμφωνα με μια μελέτη στην Journal of Personality and Social Psychology, οι ομοφοβικοί άνθρωποι είναι “πιο πιθανό να είναι gay”. (Αυτό, φυσικά, το γνωρίζαμε ήδη, αλλά τώρα έχουμε την επιστήμη να το υποστηρίξει.)
Αυτή η μελέτη, η οποία διεξήχθη το 2012, εξέτασε τη συσχέτιση μεταξύ της «αυτονομίας-αποτροπής των γονέων» και της εσωτερικοποιημένης ομοφοβίας που αυτοαμφισβήτησε και διαπιστώθηκε ότι αυτά τα δύο είναι πολύ πιθανό να συσχετίζονται.
Η ομοφοβία μπορεί να είναι μάσκα.
Όταν κάποιος αναγνωρίσει ότι είναι gay, αλλά δεν είναι έτοιμος να το επιβεβαιώσει στον υπόλοιπο κόσμο, είναι κάπως φυσιολογικό να απορρίπτει την ιδέα στο σύνολό της. Το βλέπουμε πολύ συχνά και συμβαίνει και σε άλλα πλαίσια, οπότε έχει νόημα ότι μπορεί να ισχύει και για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα. Ένα άλλο παράδειγμα αυτής της συσχέτισης μπορεί να παρατηρηθεί σε ανθρώπους που κακοποιούν τους άλλους (bulling) επειδή έζησαν ή ζουν ακόμη δύσκολη ή καταπιεστική ζωή στο σπίτι – το μοτίβο είναι ότι πληγώνουν τους άλλους για να κρύψουν τον δικό τους πόνο. Δεν είναι σωστό, αλλά είναι ανθρώπινη φύση.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν είναι ο μόνος λόγος για την έκφραση της ομοφοβίας, αν και… αν και αποτελεί αρκετά σοβαρό λόγο σε πολλές περιπτώσεις.
Η ομοφοβία που έχει βάση την ομοφυλοφιλία μπορεί να διορθωθεί.
Ο Richard Ryan, ένας από τους συγγραφείς της προαναφερθείσας μελέτης, υποδηλώνει ότι τα άτομα που αγωνίζονται με τη δική τους ομοφοβία πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω από τον κόσμο του μίσους και να δουν τη ζωή τους αλλιώς. Αν είναι ανασφαλείς με τις δικές τους επιθυμίες, θα το βγάλουν στους άλλους. Ο εγκέφαλος μας λέει ότι δεν μπορεί να μας αρέσουν τα πράγματα που μας αρέσουν. Στη συνέχεια, μας λέει ότι αν δεν μπορούν να αρέσουν αυτά που μας αρέσουν σε εμάς, τότε κανένας άλλος δεν πρέπει να μπορεί. Κι έτσι γεννιέται η ομοφοβία.
Όπως και με οποιαδήποτε άλλη ανασφάλεια, όμως, ο καθορισμός του προβλήματος απαιτεί δέσμευση από το άτομο που υποφέρει από τις ανασφάλειες. Εάν δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν ότι πρόκειται για εσωτερικό πρόβλημα κι όχι για εξωτερικό, δεν θα μπορέσουν ποτέ να το ξεπεράσουν.
Το μίσος έρχεται από τη ζήλια.
Αν κάποιος έχει μια εξαιρετική αντιπάθεια σε κάτι, είναι επειδή καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος των σκέψεών τους. Τι σημαίνει αυτό πραγματικά για εμάς ως queer κοινότητα; Λοιπόν, πιθανόν όχι πολλά, αφού το είπαμε ήδη και παραπάνω ότι κανείς δεν αλλάζει μέχρι να είναι έτοιμος να το κάνει και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να χειριστούν τις αναασφάλειες που αισθάνονται. Αυτό σημαίνει ότι ένας ομοφοβικός άνθρωπος πιθανότατα δεν θα έχει καμία επιφοίτηση μόνο και μόνο αν τους πείτε ότι στην πραγματικότητα είναι gay. Αυτό δεν βοηθάει.
Αυτό που είναι ουσιαστικό όμως είναι ότι υπάρχει ισχυρή σχέση μεταξύ του μίσους που αισθάνονται και της ομοφυλοφιλίας. Αυτό το πρόσωπο που κάνει περιστασιακά ομοφοβικές παρατηρήσεις, αυτό το άτομο πιθανόν να μην είναι gay. Αλλά το πρόσωπο εκείνο που βγαίνει και διαπράττει εγκλήματα μίσους, ή που πετάει έξω από τις γυναικείες τουαλέτες τις λεσβίες… αυτό το άτομο είναι πιθανώς αρκετά gay.
Η ομοφοβία επιτρέπει την αποσύνδεση.
Οι περισσότεροι ομοφοβικοί άνθρωποι δεν μισούν το μεμονωμένο άτομο που εκφοβίζουν, επιτίθενται ή εκφράζουν το μίσος τους. Αντίθετα, μισούν το γεγονός ότι μπορούν να δουν τον εαυτό τους στο “τρόπο ζωής” του άλλου – και αισθάνονται ένοχοι γι ‘αυτό. Εκφράζοντας μίσος σε αυτό το άτομο, συνειδητά αποσυνδέονται και “αποδεικνύουν” ότι δεν μπορούν να είναι gay ι ίδιοι. Αυτό σημαίνει ότι είναι σωστό να γίνονται φανατικοί; Όχι, καθόλου. Αλλά η παραπάνω περιγραφή κάνει νόημα από ψυχολογικής άποψης.
Θα ήταν εντάξει … Αν δεν ήταν τόσο κακό.
Τα μεγαλύτερα πράγματα που μας κάνουν μοναδικά άτομα σε αυτόν τον κόσμο είναι οι διαφορετικές απόψεις και πεποιθήσεις μας και όσο κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, η ομοφοβία είναι σίγουρα ένα σύστημα πεποιθήσεων. Το πρόβλημα δεν είναι κατ ‘ανάγκη οι ίδιες οι ομοφοβικές σκέψεις, αλλά πώς το άτομο επιλέγει να χειριστεί αυτές τις σκέψεις. Σε αντίθεση με όσα πιστεύει η LGBT κοινότητα, η εσωτερικοποίηση αυτών των σκέψεων δεν είναι η καλύτερη πορεία δράσης, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκτονία (αν οι σκέψεις είναι αρκετά κακές). Αλλά η απελευθέρωσή τους ως εγκλήματα μίσους και η κακοποίηση δεν είναι επίσης καλό.
Από ψυχολογικής άποψης, αυτή η κατάσταση είναι αρκετά παρόμοια με τον κύκλο της κακοποίησης. Οι θύτες συχνά έχουν κακοποιηθεί στο σπίτι τους πρώτα οι ίδιοι ή έχουν προηγουμένως εκφοβιστεί από κάποιον άλλο. Οι βιαστές είναι συχνά θύματα παιδικά σεξουαλικής κακοποίησης. Κι οι ομοφοβικοί μάλλον έχουν βρεθεί στην άλλη πλευρά του μίσους πριν μάθουν να μισούν οι ίδιοι. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει πολύ στις υπερ-συντηρητικές οικογένειες, διαιωνίζοντας την ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα «φιλελεύθερο πράγμα» .
Είναι η φυσική σκέψη “πάλεψε ή τρέχα”.
Για πολλούς ομοφοβικούς ανθρώπους, ο εσωτερικός αγώνας με τον δικό τους σεξουαλικό προσανατολισμό ξεκινά την αντίδρασή τους στην πάλη ή την φυγή. Στην περίπτωση αυτή, η “φυγή” αντιπροσωπεύει την απομάκρυνση από το σπίτι ή ενδεχομένως την αυτοκτονία, ενώ η “πάλη” αντιπροσωπεύει την επίθεση στα gay άτομα που ζουν με ορατότητα. Υπάρχουν, βέβαια, κι άλλες επιλογές – αλλά ο εγκέφαλος δεν αναγνωρίζει πάντα τις άλλες επιλογές, όταν ήδη βρίσκεται με διαμάχη με τον εαυτό του.
Ως μέλη της LGBT κοινότητας, έχουμε ένα είδος υποχρέωσης να δεχόμαστε αυτούς που δεν μας αποδέχονται. Ξέρω, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα βασικά ένστικτα επιβίωσης – αλλά ακούστε. Το άτομο χρειάζεται να αντιμετωπίσει τους φόβους του για το τι πραγματικά σημαίνει ομοφυλοφιλία κι αυτό ενδεχομένως να το απομακρύνει από την οικογένειά του. Θυμηθείτε, η πραγματικότητα για αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι δεν τους επιτρέπεται να είναι gay. Χρειάζεται να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι μπορούν να είναι αυτές/οί που είναι.
Η κατανόηση του προβλήματος δεν αρκεί.
Πιθανότατα, το άτομο ξέρει ήδη ότι είναι, τουλάχιστον λίγο, gay (παρακαλώ, την αμφιφυλόφιλη κοινότητα να μην παρεξηγήσει αυτό το λέμε εδώ – ξέρετε τι εννοούμε) κι αυτό μόνο δεν αρκεί για να διορθώσει το πρόβλημα. Πιθανότατα, έχει ζήσει ολόκληρη τη ζωή του με τη σκέψη ότι το να είσαι gay είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπεσαι – κι ανεξάρτητα από το πόσο πολύ προσπαθεί να διορθώσει τα πράγμα, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί εν μία νυκτί. Μερικοί gay ζουν όλη τους τη ζωή στη ντουλάπα, και αυτό είναι δικαίωμά τους. Οι νόμοι κατά των διακρίσεων μπορούν επίσης να βοηθήσουν, αλλά όπως συμβαίνει συχνά, θα υπάρξουν άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για το τι λέει ο νόμος. Όλες οι μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με το θέμα έχουν ανακαλύψει μόνο μια σύνδεση – όχι μια εύλογη λύση.
Ο ρόλος των γονέων.
Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, ο τρόπος με τον οποίο ανατράφηκε το άτομο υπαγορεύει τη στάση του απέναντι στην ομοφοβία ή την αποδοχή. Σε κάθε μελέτη που διεξήχθη σχετικά με το θέμα, οι γονείς ήταν όντως εκείνοι που εξετάστηκαν. Αυτό ισχύει είτε το άτομο είναι πραγματικά gay είτε όχι. Φαίνεται σαν μια στερεότυπη απάντηση από την ψυχολογική κοινότητα, αλλά ισχύει με πολλούς τρόπους, καθώς οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την ανατροφή ενός παιδιού είναι κυρίως υπεύθυνες για το πώς το παιδί θα στέκεται απέναντι στον κόσμο όταν μεγαλώσει. Ακόμα κι αν εξαλείψουμε την ομοφοβία, δεν θα εξαφανιστεί εντελώς κι από τις επόμενες γενιές.
Η υποστήριξη κι η αγάπη παίζουν τεράστιο ρόλο.
Οι γονείς που πραγματικά φροντίζουν, υποστηρίζουν και φέρονται με στοργικότητα στα παιδιά τους, μεγαλώνοντας επιδεικνύουν περισσότερη καλοσύνη και αποδέχονται τις διαφορές στους άλλους ανθρώπους. Η προσωπικότητά τους παίζει ρόλο, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Εάν ένα παιδί δεν αισθάνεται ότι το αγαπούν, ότι το εκτιμούν κι ότι το αποδέχονται όπως είναι, είναι πιθανότερο να αναπτύξει ένα πρότυπο κακής συμπεριφοράς στο μέλλον. Και τα παιδιά που δεν έχουν δει πολλή στοργή στο σπίτι τους είναι συχνά λιγότερο ικανά να επιδεικνύουν αγάπη έξω από αυτό, καθώς μεγαλώνουν. Αυτό ακούγεται αρκετά κακό και θλιβερό, αλλά ακριβώς όπως ένα πρότυπο σεξουαλικής κακοποίησης μπορεί να τελειώσει με ένα άτομο που παίρνει θέση, έτσι μπορεί να το μοτίβο της μη υποστηρικτικής γονικής μέριμνας.
Η ομοφοβία είναι, κατ ‘ουσίαν, ένα βίαιο ξέσπασμα.
Όταν ένα παιδί είναι απογοητευμένο και δυσαρεστημένο, ξεσπά. Οι gay που ζουν μυστικά είναι, εξ ορισμού, απογοητευμένοι και δυσαρεστημένοι με την κατάστασή τους – γι ‘αυτό βρίζουν όσους αισθάνονται πιο ελεύθεροι να εξερευνήσουν τις σεξουαλικές επιθυμίες τους. Όλα οδηγούν και πάλι πίσω στους γονείς – είτε το άτομο κακόμαθει ως παιδί (και, ως εκ τούτου, έγινε ένας κακομαθημένος ενήλικας) ή είχε παραμεληθεί ως παιδί (και, ως εκ τούτου, αισθάνεται αηδία από την ευτυχία).
Ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε κάποιος μπορεί να βοηθήσει ακόμη και να προβλέψει τον τρόπο με τον οποίο θα έχουν τα πράγματα στο μέλλον – παρόλο που υπάρχουν πάντα περιπτώσεις όπου ένα άτομο θα πάει ενάντια σε αυτό που αναμένεται. Για ορισμένους, αυτό μπορεί να είναι ένα επαναστατικό στάδιο στη ζωή τους – αμφισβητώντας τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσαν. Για άλλους, μπορεί να είναι η στιγμή που συνειδητοποιούν ότι ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσαν δεν ήταν ο σωστός και αναζητούν ενεργά έναν τρόπο να κάνουν τον κόσμο ένα πιο όμορφο μέρος. Η τρίτη κατηγορία – εκείνοι που αναπτύσσουν οι ίδιοι ομοφοβικές τάσεις – αισθάνονται πολύ άθλια μέσα τους και θέλουν κι οι άλλοι να αισθάνονται τον ίδιο βαθμό δυστυχίας.
Η ομοφοβία είναι μια πεποίθηση ότι το μίσος είναι οκ όταν μπορεί να δικαιολογηθεί από την ψευδοεπιστήμη.
Αυτός ο τρόπος σκέψης πρέπει πραγματικά να τελειώσει, επειδή δεν είναι δίκαιος για κανέναν. Η ανάγκη έκφρασης μίσους ή ανταγωνισμού με τους άλλους ανθρώπους είναι ένας ιός που εξαπλώνεται γρήγορα – μερικές φορές ακόμη και τυχαία (όπως ο γονέας που δεν είναι gay, ο οποίος κάνει απροκάλυπτα ομοφοβικά σχόλια μπροστά στο μυστικά gay παιδί του). Άλλες φορές, εξαπλώνεται σκόπιμα και ανάβει φωτιά μεταξύ των ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι, μάλιστα, υποστηρίζουν πολύ σοβαρά το δικαίωμά τους να είναι ομοφοβικοί!
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για την εξάλειψη της ομοφοβίας, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα βήματα στη διαδικασία είναι να καταργηθεί η ιδέα ότι είναι οκ να μισεί ο ένας τον άλλον. Ο μόνος νόμιμος λόγος για να κρίνεις κάποιον άλλο είναι αν έχουν κάνει κάτι που δεν είναι δίκαιο σε σας – και ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Δεν πρέπει να πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει, χωρίς να δείτε απόδειξη, αλλά όποτε είναι δυνατόν, χρειάζεται να αφήσετε πίσω σας το παρελθόν – για τη δική σας διανοητική υγεία.
Έχουμε προχωρήσει πολύ – αλλά υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να γίνουν.
Η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας αποδέχεται περισσότερο το διαφορετικό, γεγονός που έχει τεράστια σημασία – και τα αποτελέσματα είναι δραστικά. Ενώ η αρχική παραδοχή ήταν ότι περίπου το 10% των ανθρώπων ήταν gay, αμφιφυλόφιλοι ή τρανς, οι αριθμοί αυτοί φαίνεται να είναι λίγο πιο κοντά στο 50-50. Ναι, οι straight εξακολουθούν να αποτελούν πλειοψηφία, πράγμα που αποτελεί σχεδόν βιολογική ανάγκη, αλλά και πάλι η διαφορά συγκλίνει.
Εάν θέλετε να κάνετε τη διαφορά, μπορείτε – και η βοήθεια εκτιμάται πάντα. Απλώς να θυμάστε ότι το πρόσωπο που είναι ομοφοβικό προς σας θέλει στην πραγματικότητα να τραυματίσει τον εαυτό του – γι ‘αυτό προχωρήστε με προσοχή! Δείξτε τους ότι δεν υπάρχει καμία ντροπή να είναι κάποιος αδιαμφισβήτητα ο πραγματικός εαυτός του, συμπεριλαμβανομένης της αγάπης που αισθάνεται κάποιον για κάποιο άλλο πρόσωπο, όποιο κι αν είναι αυτό. Κι ας ελπίσουμε ότι θα ζήσουμε να δούμε έναν κόσμο απαλλαγμένο από την ομοφοβία στις ζωές μας.
