Οργή έχει προκαλέσει η μισαναπηρική δήλωση του Δημήτρη Οικονόμου, δημοσιογράφου του ΣΚΑΪ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εκπομπής είπε: «Καλύτερα νεκρός, παρά σε καροτσάκι».
Συγκεκριμένα, με αφορμή ένα τροχαίο δυστύχημα στη Βάρη, ο δημοσιογράφος είπε: «Πέρα από τους νεκρούς, δεκάδες ή και εκατοντάδες ανάπηροι θα περάσουν τη ζωή τους σε καροτσάκι. Σκέψου τον εαυτό σου σε ένα καροτσάκι, ίσως είναι καλύτερη περίπτωση να είσαι νεκρός, από το να είσαι σε ένα καρότσι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όμηρος».
Συνεχίζοντας, ο Δημήτρης Οικονόμου πρόσθεσε ότι το λέει «με αγάπη για τους ανθρώπους αυτούς», κάτι που έκανε ακόμα πιο σφοδρές τις αντιδράσεις, μιας και φυσικά καμία σχέση με την αγάπη έχει αυτή η έντονα μισαναπηρική δήλωση.
Την απαράδεκτη φράση του δημοσιογράφου σχολίασαν με μια ανάρτηση στο Facebook οι Cool Crips, τονίζοντας ότι «όμηροι δεν είναι αυτοί, αλλά όσοι πιστεύουν ότι η ευτυχία έχει όρους και προϋποθέσεις στο σώμα, στην εμφάνιση, στα ρούχα και στο στάτους».
«Καλύτερα μιας ώρας κανονική ζωή, παρά να είσαι όμηρος σακάτης στους κουλ κριπς»ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΤΩΡΑ; (ήρεμα ρωτάω)Θα εξηγήσω– με αγάπη– σε αυτούς τους ανθρώπους, ότι το ρητό «όσο πατάμε στα πόδια μας, είμαστε καλά» είναι μεταφορικό και Όχι κυριολεκτικό. Εκτός, εάν έχεις τόσο βαθιά ριζωμένο μισαναπηρισμό που το μόνο άτομο που σε ανταγωνίζεται είναι ο Σώρρας ή ο Δρακουμέλ, αν μιλούσαμε για στρουμφάκια.
Η ανθρώπινη ζωή έχει ισότιμη βαρύτητα ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ, χωρίς να μειώνεται το αν αξίζει να ζει περισσότερο ο όρθιος από τον καθιστό. Αλήθεια δεν ξέρω γιατί το εξηγώ τώρα αυτό. Ο αντίλογος, σε αυτό που εξηγούμε, είναι η ΕΥΓΟΝΙΚΗ που εφάρμοσαν οι ναζί σε προγράμματα εξόντωσης ανάπηρων για να «ανακουφίσουν» τους ανάπηρους από τον δυσβάστακτο βίο τους και να «ξαλαφρώσει» η κοινωνία από την ασήκωτη πίεση του να φροντίζει τα αντιπαραγωγικά της μέλη.
Κλείνω με ένα τσιτάτο: Τα άτομα με αμαξίδια, τα τυφλά, τα αυτιστικά άτομα, τα κωφά άτομα, τα άτομα με ψυχικές βλάβες, τα άτομα με αόρατες βλάβες και τα άτομα με νοητικές βλάβες ΟΛΑ ΤΟΥΣ μπορούν να ζουν ευτυχισμένες ζωές μέσα στην κοινωνία, μέσα στα πράγματα χωρίς να χρειάζονται ένα ειδικό παραμυθένιο μέρος. Κι αυτό δεν το λέμε από την φαντασία μας. Το λέμε γιατί το ζούμε εμείς οι ίδιοι ως ανάπηροι και επειδή έχουμε φίλους, γνωστούς (συμπαθείς και αντιπαθείς), συνεργάτες, συντρόφους και συγγενείς που ζουν ευτυχισμένοι και έχουν και μια βλάβη. Κι αν κάτι μας δυσκολεύει είναι τα εμπόδια που μας επιβάλλει μια πολιτεία και μια κοινωνία που δυστυχώς αποτελούνται από άτομα σαν και αυτά που μπαίνουν στα σπίτια μας μέσω της οθόνης.
Όμηροι δεν είναι αυτοί, αλλά όσοι πιστεύουν ότι η ευτυχία έχει όρους και προϋποθέσεις στο σώμα, στην εμφάνιση, στα ρούχα και στο στάτους.
