Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ανήκει στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Με πορεία που ξεκινά από μικρή ηλικία και συνεχίζει αδιάκοπα μέχρι σήμερα, έχει καταφέρει να χαράξει τη δική της διαδρομή, συνδυάζοντας τη δύναμη της ερμηνείας με τη βαθιά ανάγκη για επικοινωνία με τον κόσμο. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά με ειλικρίνεια για τα παιδικά της χρόνια, το σχολείο, τη σχέση της με την τέχνη, αλλά και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα σε μια κοινωνία που παραμένει συχνά συντηρητική.
Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Τα παιδικά μου χρόνια, έτσι πως τα θυμάμαι τώρα, ήταν χωρισμένα σε δύο στιγμές. Στη μία, είμαι κάπου μόνη μου και παίζω. Όχι με κούκλες και παιχνίδια αλλά με το να φαντάζομαι καταστάσεις και να δημιουργώ σκηνικά. Και σε αυτά τα σκηνικά, κάποιες φορές ήμουν η δασκάλα, άλλες η γιατρός κλπ. Στην άλλη, είμαι με πολύ κόσμο γύρω μου. Λόγω των γονιών μου και των παραστάσεων, στο σπίτι μας συγκεντρώνονταν συχνά παρέες καλλιτεχνών και υπήρχε έντονα αυτή η δημιουργική σκέψη και πράξη. Αυτές οι δύο στιγμές θα έλεγα πως χαρακτηρίζουν κυρίως τα παιδικά μου χρόνια.
Επομένως, το οικογενειακό σου περιβάλλον συνέβαλε και στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής σου ταυτότητας.
Για να είμαι ειλικρινής, αυτό δεν ξέρω αν συνέβη. Σίγουρα το οικογενειακό μας περιβάλλον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση των ταυτοτήτων μας γενικότερα, άρα και της καλλιτεχνικής. Και από μικρή είχα πολλές προσλαμβάνουσες. Δεν ξέρω όμως αν αυτό έπαιξε και τον τελικό ρόλο για να επιλέξω αυτό που επέλεξα. Νομίζω, ότι αυτό ήρθε περισσότερο ως αποτέλεσμα μιας ευτυχίας που ένιωσα όταν άρχισα να μπαίνω στον καλλιτεχνικό χώρο. Μιας πληρότητας που άρχισε να μου φέρνει σε προσωπικό επίπεδο όλη αυτή η επαφή μου με τον κόσμο.
Υπήρχε όμως αυτό το όνειρο να γίνεις μια διάσημη καλλιτέχνιδα;
Δεν μπορώ να σου πω ότι τα όνειρά μου ήταν εντελώς άσχετα από αυτό. Ήταν κοντά, Δεν ήθελα δηλαδή να γίνω π.χ. γιατρός – πράγμα που τώρα θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω.
Γιατί;
Μάλλον προκύπτει περισσότερο από την ανάγκη μου να έχω σχέση με τους ανθρώπους και να τους βοηθώ να έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όλα μου τα όνειρα είχαν να κάνουν με την ανθρώπινη επαφή και με την ιδέα του «να συμπορευόμαστε όλοι μαζί για να καταφέρουμε κάτι».
Και η τέχνη δεν το κάνει κάπως αυτό; Συμβάλλει σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής;
Ακριβώς! Ως προς αυτό το κομμάτι έχω καλυφθεί σε ένα μεγάλο βαθμό. Κάπως έτσι λοιπόν σπούδασα θέατρο και άρχισα να ασχολούμαι με όλο αυτό που λέγεται τέχνη και επικοινωνία με τον κόσμο, πραγματοποιώντας έτσι κάπως ένα όνειρό μου. Και νιώθω πάρα πολύ τυχερή και ευγνώμων που αξιώνομαι να κάνω αυτό που τόσο αγαπώ.
Δεν υπάρχει, ωστόσο, μεγάλη φθορά και κούραση σε αυτό;
Η αλήθεια είναι πως, όταν τα φώτα σβήνουν και τελειώνει το live, έχω ανάγκη να ξαναβρεθώ με τον εαυτό μου σε ένα ήσυχο περιβάλλον. Και περνώ πολλές στιγμές μοναξιάς και μοναχικότητας. Με ξεκουράζει αυτό το πράγμα. Αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι έχω αισθανθεί φθορά. Γιατί ευτυχώς είναι μια εργασία που δεν έχει μόνο ένα αντικείμενο. Μπορείς να εργάζεσαι καθημερινά σε πάρα πολλούς τομείς και να δουλεύεις πολλά πράγματα – τη φωνή, το σώμα σου, την αντίληψή σου. Οπότε είναι κάτι που δεν μπορεί να σε φθείρει εύκολα. Σωματική κούραση προφανώς και έχω αισθανθεί και φυσικά δεν γίνεται να αποδίδεις συνέχεια το ίδιο. Αυτό νομίζω, συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα.
Θέλω να μιλήσουμε λίγο και για τα χρόνια σου στο σχολείο. Πώς ήταν η εμπειρία σου;
Δεν ήταν ένας χώρος όπου ένιωσα ποτέ απόλυτα ασφαλής. Χωρίς, όμως να έχει συμβεί κάτι συγκεκριμένο, κάτι πολύ τραγικό. Σίγουρα, δεν ήθελα να πάω. Με τίποτα. Υπέφερα. Παρόλ’ αυτά, σιγά σιγά άρχισα να αποκτώ κάποιους φίλους, κάποια μικρή ασφάλεια. Κάπου τότε ήταν και που ο μπαμπάς άρχισε να αποκτά αρκετή δημοσιότητα και αυτό με έβαλε κάπως στο μεγεθυντικό φακό και ξεκίνησε μια «κοροϊδία», ας το πούμε έτσι. Το ξεπέρασα γρήγορα όμως και κατάλαβα ότι είμαι ένα κορίτσι αρκετά δημιουργικό, ασχέτως αν δεν γούσταρα και πολύ αυτήν τη ρουτίνα του σχολείου. Έτσι, άρχισα να ασχολούμαι με πάρα πολλά πράγματα, που αφορούσαν στη δημιουργία. Έκανα παραστάσεις, άρχιζα να προσκαλώ τους συμμαθητές μου να κάνουμε κάποια happenings και να στήνουμε μικρούς θιάσους, κυρίως τις γιορτές. Οπότε, επειδή είχα βρει αυτόν τον τρόπο, ξεκίνησα να αποκτώ κάπως μια οντότητα πιο ολοκληρωμένη. Και αυτό με βοήθησε να διοχετεύω το όποιο άγχος και στρες μού προκαλούσε το σχολείο. Αυτή η δημιουργικότητα με βοήθησε πολύ.
Τη σεξουαλικότητά σου, πότε άρχισες να την αντιλαμβάνεσαι;
Από πολύ νωρίς θα έλεγα. Γενικώς, είχα και μια πρόωρη ανάπτυξη και δεν θυμάμαι πολύ τον εαυτό μου ως «παιδί». Δηλαδή έγινα πολύ γρήγορα κορίτσι. Δεν είχα για πολύ και την όψη ενός παιδιού. Μάλλον ίσως αυτό επηρέασε και την αντίληψη της σεξουαλικότητάς μου ή και το αντίστροφο. Πάντως, από αρκετά μικρή ηλικία.
Και ήταν από την αρχή πολύ συγκεκριμένη ή μπήκες σε διαδικασία να τη διαπραγματευτείς;
Νομίζω πως στα πρώτα χρόνια της ζωής μου η σεξουαλικότητά μου δεν σχετιζόταν με κάποιο φύλο. Δεν ήταν ακριβώς συνειδητή, ήταν μια έξαψη που ακόμη δεν είχα καταλάβει τι και ποιον αφορά. Ήταν πιο πολύ στο εσωτερικό μου πεδίο αυτά που γινόντουσαν. Στην πορεία στράφηκα στα αγόρια και ξεκίνησε αυτό το παιδικό φλερτ, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να αμφιταλαντευτώ. Η σεξουαλικότητα πιστεύω πως όντως είναι ένα στοιχείο που – πριν εκδηλωθεί ως ανάγκη και επαφή – το βιώνεις περισσότερο ως μια εσωτερική αλλαγή.
Και πώς διαμορφώθηκε η αντίληψή σου γύρω από τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες;Σε ρωτώ γιατί μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που διατηρεί ακόμη αρκετά στερεότυπα, πολλά από εμάς (εντός κι εκτός κοινότητας) καταλήγουμε να τα αναπαράγουμε.
Θα σου πω κάτι πολύ αντιφατικό, που πολλές φορές δεν ξέρω πως να το εκφράσω. Για μένα όλα αυτά τα ζητήματα ήταν πάντα πολύ φυσιολογικά, πολύ κανονικά. Τόσο πολύ μάλιστα, που όταν η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα άρχισε να αποκτά τη φωνή της διεκδικώντας κάτι καλύτερο, κάπως ταράχτηκα. Γιατί συνειδητοποίησα ότι το βίωμα δεν είναι κοινό για όλους.
Ήταν σαν να ζούσες σε μια φούσκα που ξαφνικά έσκασε;
Δεν ήταν φούσκα αυτό που ζούσα. Ήταν μια πραγματικότητα. Τουλάχιστον η δική μου. Ίσως να είχε να κάνει και με τον χώρο της τέχνης. Δεν ξέρω. Εκεί έβλεπα ανθρώπους της κοινότητας που ζούσαν ανοιχτά, που δημιουργούσαν. Πραγματικά μετά άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιώσει πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Πηγαίνοντας την κουβέντα στην καλλιτεχνική σου πορεία, ποιους σταθμούς πρέπει να αναγνωρίσουμε ως τους πιο σημαντικούς;
Είναι αρκετοί. Γενικώς, η ζωή με έχει προκαλέσει ανοιχτά και μου έχει φέρει στον δρόμο πράγματα διαφορετικής φύσεως πράγματα, που με έχουν επηρεάσει. Όπως οι παραστάσεις που ανέλαβα να κάνω από πάρα πολύ μικρή – στο Ηρώδειο ας πούμε με τη Μελίνα Μερκούρη – που ήταν κάτι έξω από τα νερά μου και που ήμουν αρκετά νέα και στον χώρο και στην ηλικία για να ανταπεξέλθω. Αλλά και το πρώτο μου ξεκίνημα με τον Γιώργο Νταλάρα. Αυτό ταρακούνησε πολύ τα νερά μου. Με έκανε να σκεφτώ για το «αν κάνω για αυτό το πράγμα», για το «αν θέλω», «αν μ΄αρέσει». Και αυτοί οι προβληματισμοί με βοήθησαν πολύ. Θα έλεγα πως οι σημαντικοί σταθμοί μου είναι συναντήσεις με ανθρώπους όπως ο Νταλάρας, ο Μικρούτσικος, ο Μητροπάνος κ.α. Οι παραστάσεις που άρχισα να κάνω μόνη μου, ο Σταυρός του Νότου που έπαιξα τα πρώτα χρόνια, η δισκογραφία μου. Έχω πολλά να θυμάμαι.
Αν και γνωρίζω ότι δεν σου αρέσουν οι ταμπέλες, να τολμήσω να σε ρωτήσω πώς προσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά;
Κοίτα, δεν μπορώ να σου πω ότι δεν εκτιμώ και δε σέβομαι τους ανθρώπους που έχουν ανακαλύψει και έχουν πει: «εμένα είναι αυτή η ταυτότητά μου σε όλα τα επίπεδα». Νομίζω, όμως, ότι είναι και θέμα προσωπικής διαδρομής. Εγώ έχω διαπιστώσει ότι ακόμη κι όταν έχω προσπαθήσει να προσδιορίσω τον εαυτό μου, έχει συμβεί κάτι τόσο ανατρεπτικό που με έχει αναγκάσει να τον πάρω από εκεί που είναι και να τον πάω κάπου αλλού. Και καταλαβαίνεις πως αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο. Έχουν συμβεί και πράγματα στη ζωή μου που με έχουν δυσκολέψει πραγματικά πάρα πολύ και έχει χρειαστεί να μετακινηθώ από εκεί που ήμουν. Όταν τελικά τα κατάφερα και βγήκα δυνατή συνειδητοποίησα ότι είναι ωραίο να ζούμε τη ζωή όσο γίνεται πιο ολόκληρη και πιο ολόκληρα. Είναι ωραίο να δοκιμάζεσαι. Εγώ τουλάχιστον νιώθω ωραία όταν δοκιμάζω νέα πράγματα. Φυσικά κι εγώ έχω μπει σε καλούπια και γι΄αυτό θα ήθελα να είμαι ακόμη πιο ελεύθερη.
Τι είναι αυτό που σε περιορίζει;
Καμιά φορά κάνω σκέψεις τύπου: «μην μπερδευτεί ο κόσμος», «μην νομίζει κάτι άλλο». Μπαίνω κι εγώ σε αυτή τη λογική. Μετά λέω «ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Γιατί δεν νιώθω ότι κάνω κάτι κακό. Από τη στιγμή που δεν βλάπτω κάποιον και φέρνει σε εμένα κάποια αποτελέσματα (καλά ή κακά)… νομίζω ότι είναι μια διαδικασία που την έχω επιλέξει. Το ότι πειραματίζομαι, όμως, δεν με αποκλείει από το να έχω και κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα. Και νιώθω πως έχω, απλώς δεν έχω την ανάγκη να την κρατάω και στο στόμα. Πιστεύω πως αν κάποιος μπει στη διαδικασία να με ανακαλύψει και να με δει, θα καταλάβει πως είμαι ένας άνθρωπος που έχει ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Τώρα αν εγώ θέλω να μένω σε ένα μόνο δωμάτιο ή να τριγυρνώ σε όλο το σπίτι, αυτό είναι δικαίωμά μου.
Αυτοί οι περιορισμοί που νιώθεις, σχετίζονται κάπως με τον σεξισμό που υπάρχει εκεί έξω;
Προφανώς. Δεν πιστεύω πως η γυναίκα έχει καταφέρει να κατακτήσει την ισότητά της σε κανένα επίπεδο. Δεν το παίζω επαναστάτρια, αλλά πραγματικά είμαστε ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο. Εγώ την αντίληψη της ισότητας για τον εαυτό μου την έχω και την διεκδικώ. Το θέμα είναι τι συμβαίνει με τους άλλους. Με αυτούς που δεν την αποδέχονται και που λειτουργούν ακόμη με τα στερεότυπα.
Θεωρείς ότι «ξεβολεύεις» τον κόσμο στην προσπάθειά σου να είσαι αυτό που πραγματικά θες να είσαι;
Βεβαίως τον ξεβολεύω και γι΄αυτό και κρίνομαι. Που να δεις και στη ζωή μου, πόσα χρειάστηκε να διεκδικήσω, που δυσκόλεψαν τους άλλους. Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που είχα ελευθερία σκέψης και έκφρασης κι αυτήν την ελευθερία τη βρήκα πάρα πολλές φορές να είναι ένας τοίχος απέναντί μου. Ποτέ μου δεν ονειρευόμουν να γίνω πριγκίπισσα ή να ζω μια ζωή στην οποία όλα θα είναι τέλεια. Και κάθε φορά που αντιμετωπίζω κάτι που με δυσκολεύει ή μου δημιουργεί μια ανασταλτικότητα και το ξεπερνώ νιώθω μεγάλη ευτυχία. Η ζωή είναι πολύ ωραία όταν καλείσαι να διεκδικήσεις από αυτήν κάποια πράγματα. Δεν μιλώ για τα αυτονόητα. Γιατί ζούμε σε μια χώρα που πολλές φορές χρειάζεται να διεκδικούμε και τα αυτονόητα. Εννοώ το να είσαι ένας ενεργός άνθρωπος που να ψάχνεται και να μπορεί να ανταπεξέρχεται, όχι μόνο όταν οι συνθήκες είναι τέλειες.
Πιστεύεις πως όλα αυτά τα στερεότυπα και ο συντηρητισμός της κοινωνίας αντανακλώνται και στον χώρο της τέχνης;
Δυστυχώς ναι. Έχουμε γίνει τόσο συντηρητικοί που θα ήταν αδιανόητο να μην περάσει και στην τέχνη. Έχουμε συντηρικοποιηθεί φουλ. Είναι αδιανόητο το τι συμβαίνει. Είναι κάθε πέρσι και καλύτερα. Σε όλους τους τομείς. Λέγονται αμέτρητα πράγματα. Μιλάμε για τις γυναίκες. Το στερεότυπο υπάρχει ακόμη και στις πιο καθημερινές κουβέντες. Πολλές φορές μου λένε: «Α, ομόρφυνες πρέπει να περνάς καλά στην προσωπική σου ζωή». Γιατί ρε φίλε; Η ομορφιά μου έχει να κάνει με το πως περνώ στην προσωπική μου ζωή; Καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με πράγματα που δεν πιστεύεις ότι συμβαίνουν. Η σκέψη έχει γίνει συντηρητική. Όλα πρέπει να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Και το βλέπεις και στην τέχνη αυτό.
Εσύ πώς αντιστέκεσαι σε όλον αυτόν τον συντηρητισμό;
Με το να φτιάχνω περιβάλλοντα που αποτελούνται από ανθρώπους ελεύθερους στο πνεύμα.
Τώρα που μιλάμε για την τέχνη, θέλω να κάνουμε και λίγο την κουβέντα σχετικά με το ποια είναι η θέση της σε θέματα, όπως είναι η -αυξανόμενη- ομοτρανσφοβία ή όπως η γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Όταν μια κοινωνία βιώνει τέτοιες καταστάσεις, σαν κι αυτές που αναφέρεις, αυτό με κάποιον τρόπο αποτυπώνεται στην τέχνη και σίγουρα υπάρχει μια σύνδεση. Δεν γίνεται αλλιώς. Τώρα το αν και πόσο ένας καλλιτέχνης οφείλει να εκφράζεται γι΄αυτά, αλλά και το ποια στιγμή επιλέγει να το κάνει, έχει να κάνει και με την προσωπικότητά του και με αυτά που πιστεύει. Δεν έχει να κάνει δηλαδή μόνο με την καλλιτεχνική του ιδιότητα.
Δεν υπάρχουν, ωστόσο, και περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν εκφράζονται από φόβο αυτό να μην έχει κάποιο κόστος; Στην καριέρα τους ή στο κοινό τους;
Εγώ μόνο για τον εαυτό μου μπορώ να σου μιλήσω. Και θεωρώ πως είμαι ένας άνθρωπος που παίρνει θέση για τα πράγματα και το κάνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ξέρω πως δεν είμαι ένα κορίτσι που φωνάζει. Δεν έχω την τάση να φωνάζω. Όμως νιώθω ότι παίρνω θέση, χωρίς να υπάρχει κάποιος φόβος. Η στάση της ζωής σου απέναντι σε σημαντικά κοινωνικά θέματα, φαίνεται από πολλά πράγματα και δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει μόνο με τις δηλώσεις.
Όπως π.χ. η συμμετοχή σε μια Pride εκδήλωση…
Αυτό ακριβώς λέω. Ένας άνθρωπος επιλέγει να στηρίζει και να υποστηρίζει με τον τρόπο που ζει και υπάρχει συνολικά.
Θεωρείς ότι υπάρχουν άτομα που εργαλειοποιούν αυτά τα ζητήματα με στόχο την αυτοπροβολή τους;
Ναι, υπάρχουν και αυτό με θλίβει. Και με θλίβει πολύ περισσότερο από κάποιον που δεν έχει καθόλου θέση. Ένας που δεν έχει θέση, μπορεί να μην έχει τη γνώση, το θάρρος ή να φοβάται. Αυτός όμως που χρησιμοποιεί καταστάσεις τέτοιες για να κερδίσει προσωπικά, με θλίβει πολύ.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη τραγουδά συχνά για τον έρωτα. Τραγουδά όμως (και) για τον κουήρ έρωτα;
Τα δικά μου τραγούδια απευθύνονται σε όλα τα άτομα και στους έρωτές τους. Σκέψου, πως πολλές φορές λέω τραγούδια που έχουν γραφτεί για άνδρες και αναφέρονται στον έρωτα για μια γυναίκα. Ποτέ μου δεν αλλάζω τους στίχους. Και αυτό γιατί δεν νιώθω ότι θα υπάρξει κάποιος που δεν θα ταυτιστεί με τον λόγο, επειδή τα τραγουδά μια γυναίκα.
Κάνω αυτήν την ερώτηση γιατί έχουμε συνηθίζει να αναγνωρίζουμε τα πάντα με έναν ετεροκανονικό τρόπο.
Καταλαβαίνω αυτό που λες. Είναι σημαντικό τα τραγούδια να απευθύνονται σε ένα εύρος ανθρώπων.
Στις συναυλίες σου υπάρχει κι αρκετό ΛΟΑΤΚΙ+ κοινό. Πώς βιώνεις αυτή τη σχέση;
Παλιότερα θεωρώ πως ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Δεν ξέρω. Ίσως κάποια τραγούδια μου στην πορεία να ήταν πιο συντηρητικά πιο «καθωσπρέπει». Μάλλον με είχαν συνηθίσει πιο εκκεντρική. Μου αρέσει πάντως πολύ αυτή η σχέση. Γιατί μιλάμε για ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική, που καταλαβαίνουν και στηρίζουν.
Μίλα μου λίγο για το πώς βλέπεις το μέλλον σου.
Μέχρι τώρα στη ζωή μου υπήρχε μόνο το κομμάτι το εργασιακό και πάντα όλα περνούσαν μέσα από αυτό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Η αλήθεια είναι πως ό,τι και να συμβαίνει στη ζωή μου και να με έχει δυσκολέψει, όταν βγω στη σκηνή ξεχνιέται. Όσο αυτό συνεχίζει να μου συμβαίνει, θέλω να μπορώ να αξιώνομαι να το κάνω. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να μπαίνουν κι άλλα πράγματα. Δηλαδή, η υγεία και το να συναντάς ανθρώπους που να σου φέρνουν μια ισορροπία.
Δεν με απασχολεί το να κατασταλάξω κάπου, δηλαδή να γίνω η απόλυτα ισορροπημένη, αλλά θέλω να περνώ όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Που με κάνουν να νιώθω ασφάλεια και με τους οποίους μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα. Να μπορώ να πω την κοτσάνα μου, χωρίς να νιώσω ότι ο άλλος πάει να με υποτιμήσει. Θέλω να ζω τραγουδώντας ή παίζοντας στο θέατρο, να έχω ανθρώπους που με σέβονται γι΄αυτό που είμαι την κάθε στιγμή και να έχω και την υγεία μου.
Να μιλήσουμε λίγο και για τα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Θα συμμετέχω στην παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο», η οποία θα ανέβει τον Δεκέμβριο στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Οπότε έχω μια περίοδο προβών αρκετά μεγάλη. Όταν με το καλό ξεκινήσει η παράσταση θέλω να μαζέψω τραγούδια και υλικό για να μπορώ να ετοιμάσω και μια καινούργια δουλειά. Θέλω να βρω τον χρόνο να ακούσω λίγο και να αποφασίσω το τι θα κάνω με το κομμάτι της μουσικής μου.
Ποια είναι διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου;
Συνήθως ξεκινά όταν κάποιοι άνθρωποι, κάποιοι δημιουργοί μου στέλνουν ένα τραγούδι και μου δίνουν το έναυσμα να αρχίζω να κινούμαι και να αρχίζω να ψάχνω κι άλλα. Συνήθως αυτό συμβαίνει στη δική μου περίπτωση. Δεν έχω νιώσει ποτέ την πίεση του χρόνου. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άλλοι τραγουδιστές που λένε ότι κάθε χρόνο πρέπει να βγάζουν δίσκο. Εγώ δεν το είχα ποτέ αυτό.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη για ποιο πράγμα αισθάνεται περήφανη;
Για το ότι -με αρκετά μεγάλο κόπο- έχω καταφέρει να αναγνωρίσω και να αποδεχθώ τον εαυτό μου σε πολλά επίπεδα. Δυσκολεύτηκα πολύ να το κάνω αυτό. Άργησα και να με αναγνωρίσω, άργησα και να πω κάτι καλό για μένα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να πω «αυτό το κάνεις καλά». Καλά ούτε τώρα το κάνω, αλλά είμαι σε πολύ καλύτερο σημείο. Οπότε αυτό με κάνει να νιώθω περήφανη.
Υπάρχει κάτι που θες να πούμε και δεν στο έχω ρωτήσει;
Ότι πολλές φορές νιώθω την ανάγκη οι άνθρωποι να με αντιμετωπίσουν λιγότερο επιφανειακά. Να μπουν σε μια διαδικασία να δουν τι υπάρχει σε έναν άνθρωπο, τι μπορεί να βιώνει στην καθημερινότητά του και το τι μπορεί να χρειάζεται να ξεπεράσει. Να μην μένουν μόνο στο: «α, αυτή έχει αυτή την εικόνα», «αλλάζει τα μαλλιά της», «αδυνάτισε», «πάχυνε», «βρήκε γκόμενο», «χώρισε», «δεν χώρισε», «παντρεύτηκε». κλπ. Να σκέφτονται πως αυτός ο άνθρωπος έχει και μια ζωή που πρέπει να την κουμαντάρει μέσα σε όλο αυτό. Έχει ανθρώπους, οικογένεια, φίλους, χωρίζει , αρρωσταίνει, πενθεί… αδυνατίζει γιατί γουστάρει. Παλιά ήταν το «χοντρούλα είσαι, αδυνάτισε». Τώρα το «μην αδυνατίσεις άλλο, σε έχει χαλάσει». Δεν παλεύεται όλο αυτό.
Ποιο τραγούδι σου μας αφιερώνεις;
Το «Σ’ ερωτεύομαι» που είναι το καινούριο μου τραγούδι. Τους στίχους τους έχει γράψει η Ελένη Φωτάκη, η οποία είμαι βέβαιη πως μιλά για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ταυτότητά τους. Μιλά για τον έρωτα που νιώθει ο ένας για τον άλλον. Που άλλες φορές εκφράζεται κι άλλες όχι. Και για το τι είναι αυτό που προκαλεί στο σώμα, στη σκέψη. Αυτό το τραγούδι, που το αγαπώ πολύ, σας το αφιερώνω. Και ελπίζω να το αγαπήσετε κι εσείς.
Πώς θες να κλείσουμε;
Με ότι το ζητούμενο για όλους τους ανθρώπους είναι να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και να καταφέρουμε να τον εκφράσουμε. Και όσο πιο πολύ αυτό το πράγμα συμβαίνει τόσο πιο λαμπρά είναι τα αποτελέσματα και τόσο πιο πολύ νομίζω ότι βοηθάμε στο να ισορροπήσουμε. Γιατί ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, πολύτιμος και σπάνιος. Και είναι χρήσιμο να καταφέρουμε να συνυπάρχουμε έχοντας αυτές τις μικρές διαφορές που έχουν οι ψυχούλες μας και τα βιώματά μας. Γιατί είναι ωραία η ποικιλομορφία. Έτσι γινόμαστε ο ένας δάσκαλος του άλλου. Και επειδή στη ζωή δεν μπορείς να έχεις τόσους πολλούς δασκάλους, ο μόνος τρόπος για να έχεις πολλά μαθήματα είναι να πιστέψεις ότι ο κάθε ένας δίπλα σου είναι ένας δάσκαλος.
φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης, make up: Ολίβια Σαχινίδου
