Οι περισσότεροι θα έχετε δει την ταινία. Κάποιοι άλλοι (πιο τυχεροί) ίσως έχετε παρακολουθήσει την θεατρική της απόδοση σε κάποιο «θεατράκι» του WestEnd ή του Broadway. Όπως και να έχει το πράμα, ήρθε επιτέλους η στιγμή και για την Αθήνα να δεχτεί την drug επίδραση του «PRISCILLA» και να προβληματιστεί γύρω από το πραγματικό μήνυμα της φιλίας και της οικογένειας. Και όλα αυτά, υπό τους ήχους πασίγνωστων μουσικών κομματιών (για να μιλήσουμε και για τα κοστούμια).
Τo μιούζικαλ «PRISCILLA, Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ», το οποίο αφηγείται τη διασκεδαστική, αλλά και συγκινητική ιστορία τριών φίλων – drag queen καλλιτεχνών, ξεκινά από τις 6 Μαΐου στο θέατρο Badminton και εμείς βρεθήκαμε στις πρόβες της παράστασης για κλέψουμε για λίγο τον Παναγιώτη Πετράκη (έναν από τους πρωταγωνιστές της παράστασης) και να τον ανακρίνουμε. Ακούστε τι μας είπε…
Παναγιώτη καλησπέρα… Μετά το ρόλο του Ντάνιελ στους Δαίμονες σε συναντάμε σε αυτόν του Adam/Felicia στο Priscilla; Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή;
Ένα περίεργο πράγμα… Τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνουν αυτά που εύχομαι. Ξεκίνησε πέρσι με τους δαίμονες που ήταν ένα παιδικό όνειρο. Και τώρα συμμετέχω στο Priscilla, μια παράσταση που είχα δει στο Λονδίνο και είχα ξετρελαθεί. Αρχικά είχα ακούσει ότι θα ανέβει εδώ και ότι ο Γιώργος Καπουτζίδης θα κάνει την μετάφραση. Τότε δεν ήταν στα σχέδια να παίξει κιόλας. Τον πήρα λοιπόν να δω σε τι στάδιο βρίσκεται η διανομή κλπ. Μου είπε ότι είναι ακόμα ανοικτή και ότι το όνομα μου μάλιστα συζητιέται για το συγκεκριμένο ρόλο.
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το έργο;
Δεν ήταν ως ταινία. Είχα δει το μιούζικαλ πριν τρία χρόνια στο Λονδίνο. Είχα μαγευτεί. Έβλεπα άτομα ηλικίας 7 έως 90 ετών με τα χέρια ψηλά συνέχεια να τραγουδάνε, να δημιουργείται ουσιαστικά ένα party. Ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ που έχω δει.
Όταν είχα δει την ταινία είχα προβληματιστεί σχετικά με τα μηνύματα που προσπαθούσε να περάσει; Εσύ τι αποκόμισες όταν είδες για πρώτη φορά το έργο αυτό;
Πρώτον, μου δημιούργησε ένα συναίσθημα απίστευτης χαράς. Μετά σκέφτηκα κάτι που ιδιαίτερα το τελευταίο καιρό με προβληματίζει αρκετά: ‘Το πόσο χρόνο σπαταλάμε άδικα στον να επικεντρωνόμαστε στα πράγματα που μας χωρίζουν, αντί στα τόσα άλλα που μας ενώνουν’.
Κυρίως όμως, ένιωθα ότι η οικογένεια δεν είναι μόνο ‘Μπαμπάς, Μαμά, Παιδί’. Μπορεί να είναι και τρεις φίλοι, όπως ακριβώς και στην παράσταση.
Πρέπει επίσης, να ξεκαθαρίζουμε ότι δεν είναι ένα θέαμα, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικά σε gay κόσμο. Απευθύνεται σε όλους. Οποιοσδήποτε μπορεί να ταυτιστεί. Γιατί -όπως είπαμε- ο πυρήνας είναι η οικογένεια. Όλα περνούν όμως με έναν διασκεδαστικό τρόπο. Με μεγάλες μουσικές επιτυχίες των 80s και 90s. Με έναν πολύχρωμο τρόπο.
Αποτυπώνονται αυτά στην παράσταση που θα παρουσιάσετε;
Βεβαίως! Ίσως και λίγο περισσότερο. Ο Φωκάς Ευαγγελινός που κάνει τη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες έχει επικεντρωθεί πολύ στα σημεία εκείνα που περνούν το μηνύματα.
Θεωρείς ότι το ελληνικό κοινό θα μπορέσει να τα καταλάβει, να τα δεχτεί;
Δεν μπορούμε πάντα να σκεφτόμαστε το πόσο θα αρέσει γενικά ή το πόσο έτοιμη είναι να ανοιχτεί η ελληνική κοινωνία. Πρέπει και αυτή να κάνει τα βήματα της μπροστά. Δεν γίνεται να είμαστε συνέχεια με το φόβο να μην πούμε κάτι που θα τους θίξει, κάτι που θα τους πειράξει. Ε, όχι! Ας ετοιμαστούν και εκείνοι για να το χωνέψουν πια. Νομίζω επίσης, ότι όσο περισσότερο εκτίθεται κάποιος σε τέτοια ερεθίσματα, τόσο τα οικειοποιείται και παύουν να τον ξενίζουν.
Μίλα μας λίγο για το δικό σου ρόλο;
Είναι αυτό που στα Αγγλικά λέμε overthetop! Στην ουσία πρόκειται για ένα παιδί αρκετά αλαζονικό, με τη αφέλεια της ηλικίας του. Νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και ότι είναι ο καλύτερος, για αυτό μπορεί και κρίνει τους πάντες. Είναι όμως συμφιλιωμένος πολύ με τον εαυτό του, με τη σεξουαλικότητα του. Με το τι είναι. Δεν προσποιείται. Χαρακτηρίζεται ως επιδειξιομανής και αγενής. Παίρνει όμως και αυτός το μάθημα του, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Τρώει τα χαστούκια του και ωριμάζει. Όπως οι άλλοι χαρακτήρες.
Βρίσκεις κάποια δικά σου χαρακτηριστικά στο ρόλο που ενσαρκώνεις;
Μου θυμίζει – ειδικά ότι ήμουν μικρότερος- το πόσο αλαζονικός ήμουν και εγώ. Θυμάμαι στη δραματική σχολή που παίζαμε κάποιοι ηθοποιοί το ίδιο κομμάτι. Εγώ πίστευα πως μπορούσα να το κάνω καλύτερα από όλους. Ακόμα βέβαια παλεύω με αυτή (σ.σ την αλαζονεία). Το άλλο κοινό, είναι η διάθεση μου να εκλαμβάνω τα πάντα ως παιχνίδι. Να μη δίνω τόσο μεγάλη βαρύτητα. Έχουμε επίσης και οι δύο το ναρκισσισμό, τη ματαιοδοξία της εμφάνισης. Εκείνος νομίζω σε μεγαλύτερο βαθμό (γέλια).
Φοβήθηκες να ενσαρκώσεις το ρόλο αυτό; Είναι αρκετά διαφορετικός από αυτούς που έχεις παίξει.
Καθόλου. Δεν μου αρέσει να έχω μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Στους ηθοποιούς θαυμάζω πάρα πολύ την ιδιότητα του χαμαιλέοντα. Και επειδή δυστυχώς συνηθίζουμε να βάζουμε ταμπέλες, εγώ θέλω να τις σπάω. Δεν μου αρέσει . Σαν άνθρωπος γενικότερα δεν μπορώ να το καταλάβω. Έχω για παράδειγμα δεχθεί επίθεση γιατί τραγουδάω. Γιατί είμαι και ηθοποιός και τραγουδιστής. Γιατί πρέπει να κάνω μόνο ένα από τα δύο.
Η μεγαλύτερη πρόσκληση που έχεις να αντιμετωπίσεις;
Ότι πρέπει να χορέψω σε τακούνια…
Μίλα μας λίγο για την «drug εκδοχή σου»;
Εντάξει τα κοστούμια είναι καταπληκτικά. Έχουμε και τη χαρά να είναι τα αυθεντικά. Πρέπει να σου πω όμως, ότι ακόμα δεν έχω μπει σε κάποιο για να δω πως είμαι. Ανυπομονώ πολύ όμως (γέλια).
Τι θα συνέβαινε αν μεταφέραμε την ιστορία της παράστασης στην Ελλάδα; Αν δηλαδή αυτό το λεωφορείο με τις dragqueens έκανε ένα roadtrip στη χώρα μας;
Θα συνέβαινε το ίδιο. Αυτήν την ωμότητα προς το άγνωστο μπορείς να την συναντήσεις παντού. Το θέμα είναι αν οι ήρωες μας ήταν τόσο τολμηροί στην Ελλάδα;
Μιας και η παράσταση αυτή μιλά για «μη παραδοσιακές οικογένειες». Ποια είναι η γνώμη σου για το θεσμό του gay γάμου;
Το καταλαβαίνω απόλυτα. Γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που είναι σύντροφοι πολλά χρόνια και συμβαίνει κάτι άσχημο, φεύγει για παράδειγμα από τη ζωή ο ένας και ο άλλος μένει εντελώς ξεκρέμαστος. Όπως όλα τα πράγματα έχει σημασία τι χρήση πας να κάνεις. Όταν κάτι χρησιμοποιείται σωστά, όταν είναι δύο άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν πράγματα μαζί, τότε φυσικά το επικροτώ και το δέχομαι πλήρως.
Για την υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών;
Το ίδιο. Πιστεύω πως ένα παιδί χρειάζεται μόνο αγάπη και το να είσαι δίπλα του.
Για τη σεξουαλική διαφορετικότητα, γενικότερα;
Δεν τίθεται θέμα αποδοχής. Δεν υπάρχει κάτι να αποδεχτείς. Είναι απλά δεδομένο. Είναι κάτι που υπάρχει στη φύση, στα ζώα ως ένστικτο. Δεν μπορώ ξαφνικά να θεωρήσω ότι κάτι είναι ενάντια στη φύση, όταν η ίδια η φύση μου δείχνει ότι υπάρχει αυτό μέσα της. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ το να μην αποδεχτώ αυτή την κατάσταση.
Πες μας λίγο για τους άλλους συντελεστές της παράστασης;
Καταρχήν πρέπει να πω πόσο έχω εκπλαγεί από τη βαθιά θεατρική αντίληψη του Φωκά Ευαγγελινού. Έχει ένα ένστικτο φοβερό. Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι φοβερός. Τέτοιο χιούμορ και πόσο έξυπνα έχει αποδώσει το κείμενο μαζί με τον Σταμάτη Πατρώνη. Θα τολμήσω να πω ότι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το αγγλικό κείμενο. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι τόσο γλυκός και βγάζει μια ευαισθησία στο ρόλο… τόσο ανθρώπινη. Όλοι είναι εξαιρετικοί. Η Τάνια Τρύπη, η Ευαγγελία Μουμούρη , ο Παύλος Ορκόπουλος και γενικά όλος ο θίασος. Πρέπει να πω ότι όλη η ομάδα είναι πολύ καλή. Έχουμε και τη χαρά να έχουμε στη μουσική διεύθυνση τον Αλέξη Πρίφτη.
Χαίρομαι γιατί η παράσταση αυτή γίνεται με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Βασικά, θα συμβεί κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στα ελληνικά δεδομένα. Η παράσταση θα στηθεί εξ ολοκλήρου από την παραγωγή της Αγγλίας. Όλα τα σκηνικά, τα κοστούμια και γενικά όλο το στήσιμο είναι ακριβώς η παραγωγή του Λονδίνου με έλληνες όμως συντελεστές.
