Κάθε χώρος ιδεατός ή πραγματικός αποτελεί ένα συναισθηματικό σύνορο. Σύνορο σκέψεων, συναισθημάτων. Μιας πραγματικότητας που καθορίζουμε εμείς. Μέσα σε αυτό το χώρο μεγαλώνουμε, ζούμε και γινόμαστε κάθε μέρα, λίγο περισσότερο αυτό που είμαστε. Κάθε τέτοιος χώρος (πραγματικός ή ιδεατός) έχει ένα σημείο σκοτεινό και μικρό που κρύβουμε ότι πιστεύουμε ότι πρέπει να φυλάμε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των άλλων.
Είναι η δική μας ντουλάπα φτιαγμένη από υλικό τόοο εύθραστο, όσο και οι άμυνες μας, κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε. Κάθε φορά που ένα δάκτυλο μας δείχνει ή μια ματιά μας κάνει να καταβάζουμε το δικό μας βλέμμα.
“Η δική μου ντουλάπα είναι καθρέφτης για να αντανακλά κάθετι άσχημο που προβάλλεται σε εμένα”
“Η δική μου ντουλάπα είναι ροζ, όπως και τα όνειρά μου”
“Η δική μου ντουλάπα είναι σκοτεινή και ψυχρή, όπως και οι σκέψεις που κάνω κάθε βράδυ”
“Η δική μου ντουλάπα είναι ο χώρος που μπαίνω κάθε φορά που φοβάμαι”
Η δική μου η ντουλάπα είναι απλά ένα έπιπλο. Μια χρηστική οντότητα που υπάρχει μόνο για αποθηκεύει τα απομεινάρια μιας εποχής. Ένας χώρος για να μπαίνει το “πριν” και να περιμένει το “μετά”.
Η δική μου η ντουλάπα είναι μικρή και φωτεινή. Μικρή για να μην μπορεί να με χωρέσει και φωτεινή για να συνειδητοποιώ κάθε φορά που την επισκέπτομαι, ότι το φως έρχεται από έξω. Όπως κάθετι όμορφο και αισιόδοξο.
Η δική μου η ντουλάπα είναι πάντα ανοιχτή. Να μπορεί ο αέρας να περνά μέσα και να ξεσηκώνει ότι υπάρχει.
Η δική μου η ντουλάπα είναι έξυπνη. Γιατί την έχω μάθει να μην επιτρέπει σε κανένα ζωήφιο να “φλερτάρει” με ότι έχω εγώ αποθηκεύσει.
Η δική μου η ντουλάπα είναι όμορφη, γιατί την γεμίζω μόνο με όμορφα “πράγματα”
Η δική μου η ντουλάπα είμαι εγώ!!!
