Πριν λίγες ημέρες έτυχε να κάνω μια συζήτηση με έναν γνωστό μου για την υπόθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα. Εκείνος υποστήριζε πως ένας τρομοκράτης δε θα έπρεπε να έχει καμία απαίτηση και πως λόγω των εγκλημάτων του δε θα πρέπει να του αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα. Εκείνη την στιγμή γύρισα νοητικά πίσω στο λύκειο και την ημέρα που συζητήσαμε με την καθηγήτρια της έκθεσης για τη θανατική ποινή και για το ποιος είναι υπέρ και ποιος όχι από εμάς τους μαθητές.
Όλοι έλεγαν πως είναι κατά, μέχρι που η καθηγήτρια έφερε στη συζήτηση το προσωπικό στοιχείο, ρωτώντας μας αν θα συνεχίζαμε να είμαστε κατά, εάν είχε δολοφονηθεί, ή κακοποιηθεί ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Ολόκληρη η τάξη πάγωσε και ύστερα ξεσηκώθηκε φωνάζοντας, ότι θα εκδικούνταν οι ίδιοι το άτομο που θα ήταν υπεύθυνο και πως δεν θα περίμεναν από τη δικαιοσύνη να πράξει τα δέοντα.
Η καθηγήτρια μας μίλησε τότε για τη σημασία του Κράτους Δικαίου σε μια δημοκρατικά κινούμενη κοινωνία.
Γυρνώντας πίσω στη συζήτηση με το άτομο αυτό και προσπαθώντας να εξηγήσω την πλευρά μου, σκέφτηκα ότι αυτό το έχω ξανακάνει, έχω διαφωνήσει και έχω επιχειρηματολογήσει κάτω από άρθρα με ανθρώπους, που δεν ήθελαν να ακούσουν καμία πλευρά, καμία δευτερολογία, ήθελαν μόνο αίμα.
Διψούσαν για αυτό και το ήθελαν άμεσα.
Και συνειδητοποίησα ότι δεν έχει νόημα αυτή η εκστρατεία υπεράσπισης μιας αθέατης – γι’ αυτά τα άτομα – λογικής. Σημασία έχει ο προσωπικός αγώνας του καθενός και η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οπότε, μιλώντας του, προσπαθούσα να τον κάνω να καταλάβει, πως τα εγκλήματα του Κουφοντίνα δεν τα παραβλέπει κανείς. Αυτό που ζητάμε και αυτό για το οποίο βγαίνουν οι περισσότεροι στους δρόμους είναι το να μην πεθάνει άνθρωπος από απεργία πείνας σε μια κοινωνία, που χαρακτηρίζεται ως δημοκρατική, εν έτει 2021.
Δε ζητάμε την απελευθέρωση του. Ζητάμε να εκτίσει την ποινή που του έχει αποδοθεί για όσα έχει διαπράξει, αλλά στο κατάλληλο πλαίσιο που ταιριάζει με τα εγκλήματα του. Ούτως ή άλλως γι’ αυτό δεν χτίστηκε ειδική πτέρυγα για την 17Ν από τον Χρυσοχοΐδη;
Αυτό που ζητάμε είναι να αναγνωριστεί, επιτέλους, το Κράτος Δικαίου που ξέρουμε, αλλά δε βλέπουμε. Αλλιώς, ας παραδεχτούμε ότι ζούμε σε ένα άναρχο κράτος, με μια κυβέρνηση που λύνει τις διαφορές της με τους πολίτες μέσω της βίας, και να βγούμε όλοι στους δρόμους κυνηγώντας όσους μας έχουν πληγώσει και αδικήσει. Να καταργήσουμε τα δικαστήρια και να ακυρώσουμε την ιδιότητα των δικηγόρων και να χτίσουμε δημόσια δικαστήρια χωρίς νόμους, από πολίτες που θα βασανίζουν και θα εκτελούν όποιο άτομο θέλουν. Γκιλοτίνες, που θα αποκεφαλίζουν δικαιωματικά τα δικαιώματα μας. Αυτό μου θυμίζει πολύ Μεσαίωνα.
Η ανθρωπιά και το δίκαιο δε γίνεται να έχουν όρια, δε γίνεται να τοποθετούνται μόνο εκεί που μας βολεύει. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, τότε την επόμενη φορά – γιατί θα υπάρξει και επόμενη- που το άτομο που θα χαθεί μέσα από τα χέρια μας, ίσως είναι κάποιος δικός μας.
Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.
Γράφει η Μαρίνα Παναγιωτίδη
